Πάντα γεμάτη αίθουσα
Ν. Λυγερός
Κάθε φορά που ζωγραφίζετε το θύμα, κάθε γραμμή που βάζετε, το σκίτσο γίνεται όλο και πιο ανθρώπινο, μέχρι στο τέλος από τα ανθρώπινα κάρβουνα να γίνει η αναπαράσταση της εικόνας. Το πρώτο πράγμα που προσπαθούν να κάνουν οι γενοκτόνοι, είναι να σβήσουν την εικόνα και όχι μόνο την ύπαρξή σας. Δηλαδή προσπαθούν να σκοτώσουν τον επόμενο και γι' αυτό το λόγο σκοτώνουν και τις γυναίκες που είναι έγκυες και σκοτώνουν το παιδί που δεν έχει ακόμα γεννηθεί. Eδώ είναι ακόμα πιο τρομερό - άμα το σκεφτείτε σαν έγκλημα - γιατί ο άλλος δεν πρόλαβε καν να γεννηθεί, ενώ ήταν ήδη ένοχος. Άρα, ήδη η σύλληψη είναι ενοχή για τον γενοκτόνο που καταλαβαίνετε τώρα πόσο βάρβαρος μπορεί να είναι. Μπαίνω λοιπόν στην ιδέα ότι, κάθε φορά που ζωγραφίζετε ένα θύμα, είναι ήδη μία αντίσταση στη βαρβαρότητα, γιατί έχουν κάνει ό,τι μπορούν για να μην υπάρχει αυτό το υλικό. Κάθε φορά που βλέπω μια αίθουσα και βλέπω κενές καρέκλες, εγώ φαντάζομαι ότι στις κενές είναι τα θύματα. Μπορεί να είναι λίγοι από εσάς που έχουν αυτή την ικανότητα. Όταν μιλάμε λοιπόν για γενοκτονία, να θυμάστε ότι η αίθουσα είναι πάντα γεμάτη. Να θυμάστε ότι θα ήθελαν οι γενοκτόνοι να είναι πάντα άδεια, αλλά αυτό που θα ήθελαν οι γενοκτόνοι είναι να μην μιλάτε καθόλου. Για να μιλάτε όμως, πρέπει να έχετε μάθει, για να έχετε μάθει πρέπει να έχετε διαβάσει, για να έχετε διαβάσει πρέπει να είσαστε η συνέχεια.
