Sunday, June 30, 2013

    Το πρώτο στάδιο του αγώνα


    Το πρώτο στάδιο του αγώνα
    Ν. Λυγερός

    Για όσους αναρωτιούνται αν μπορούν ή όχι να γίνουν μαχητές ή αγωνιστές πρέπει να συνειδητοποιήσουν ποιο είναι το πρώτο στάδιο μετά την αντίληψη της αναγκαιότητας της θέσης. Δεν είναι βέβαια η αντίσταση, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι, διότι χωρίς στάση μετατρέπεται σε αντίδραση δίχως προοπτικές εξέλιξης. Και ο λόγος είναι απλός. Δίχως υπόβαθρο και υπόσταση δεν μπορείς να υποστηρίξεις τη θέση σου και κατά συνέπεια, αυτή η απόφαση μπορεί να οδηγήσει μόνο και μόνο στον φανατισμό. Η νοημοσύνη επιτρέπει να αποφύγουμε αυτή την παγίδα, αλλά μόνο η σκέψη όταν έχει πρόσβαση στις πηγές. Δίχως τις πηγές, η σκέψη δεν μπορεί να ξεπεράσει τα όρια που έχει εντοπίσει η νοημοσύνη. Στο επίπεδο όμως της ηθικής, το πιο σημαντικό στάδιο ακόμα και αν είναι μόνο το πρώτο, είναι να πάρει κανείς θέση πάνω σε ένα ζήτημα. Αρχικά όχι για να το αλλάξει, διότι μπορεί και να μην έχει τη δυνατότητα. Πρέπει όμως, διότι είναι το πρέπον να υπάρξει ο λόγος. Μόνο με αυτόν τον τρόπο, κάποιος ακόμα και αν δεν είναι δίκαιος, θα μπορέσει να δικαιολογήσει την ύπαρξή του, όταν περάσουν τα γεγονότα. Δεν μπορεί ο καθένας μας να λέει ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα και γι’ αυτό το λόγο δεν είπε τίποτα. Κάποιος έπρεπε να πει κάτι εναντίον του Κεμαλισμού, μετά του Σταλινισμού κι ύστερα του Ναζισμού. Δεν μπορείς απλώς να αποδέχεσαι τα πάντα, για να μην ενοχληθείς μέσα στην καθημερινότητά σου. Απέναντι στις γενοκτονίες που είναι πάντα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας, πρέπει ο καθένας μας να πάρει μια θέση. Διότι κάθε φορά που παραμένεις ουδέτερος είναι σαν να επιλέγεις τη θέση του θύτη και ποτέ του θύματος. Το πρώτο στάδιο του αγώνα είναι η θέση του ανθρώπου απέναντι στην αδιαφορία της κοινωνίας για ένα πρόβλημα που θεωρεί ότι δεν την αφορά. Κι όμως αυτό το πρόβλημα μπορεί να ανήκει στην ουσία, δηλαδή στην εξέλιξη της Ανθρωπότητας. Με αυτή τη θέση, ο κάθε άνθρωπος διεκδικεί να ανήκει ενεργά στην Ανθρωπότητα. Αυτός ο διαχωρισμός απελευθερώνει τους ανθρώπους από τα άτομα που αδιαφορούν και ξεχνούν τα πάντα. Δίχως αυτό το πρώτο στάδιο, η ύπαρξη δεν μπορεί να γίνει ποτέ πραγματική ζωή, διότι πολύ απλά η καθημερινότητα δεν μπορεί ποτέ να αποτελέσει ζωή, όπως και η επανάληψη του παρόντος δεν μπορεί να γίνει μέλλον, διότι δεν έχει παρελθόν. Με άλλα λόγια, η θέση του ανθρώπου είναι στην ουσία μια μη αναστρέψιμη πράξη, η οποία ως πράξη έργου, χαρακτηρίζει και το ον. Με αυτήν την έννοια θεωρούμε ότι το έργο δημιουργεί το ον και όχι το αντίθετο. Με το πρώτο στάδιο του αγώνα, ο άνθρωπος αρχίζει μια εξέλιξη, η οποία εκ φύσεως τον αλλάζει. Με αυτήν την αλλαγή, μπορεί να μπει στη φάση της αντίστασης και να δείξει στους δικούς του αν θα έχει τις αντοχές για να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, όταν θα υπάρξει η ανάγκη έκφρασης. Αυτή η φάση είναι βέβαια κρίσιμη, διότι πρόκειται για την μετατροπή του ανθρώπου σε αγωνιστή, διότι έχει αντιληφθεί ότι δεν είναι πια μόνος και πρέπει να σκέφτεται και τους συνανθρώπους του, αν θέλει πραγματικά να είναι άνθρωπος με την έννοια της Ανθρωπότητας.


    The first stage of the struggle
    N. Lygeros
    Translated from the Greek by Evi Charitidou

    For those who wonder whether they are able or not to become combatants or fighters, they have to conceive what the first stage is, after realizing the necessity of taking a position. This is not, of course, resistance, as most believe; for without stance resistance is transformed to a reaction with no prospect of evolution. And the reason is simple. Without any background and substance you cannot support your position and consequently this decision may lead to mere fanaticism. Intelligence allows us avoiding this trap, but only by thinking when having an access to the sources. Without sources thinking is not able to overcome the limits detected by intelligence. At the level of ethics, however, the most important stage - even though it is only the first one - for someone is to take a position on an issue. Initially not aiming to change it; because one may not have the ability to do so. Yet, one must; because it is due to have a rationale. It is only in this way that someone - even if not a Just - will be able to justify one’s existence, when events would have passed. Each one of us may not say that one could not do anything and for this reason one did not say anything. Someone had to say something against Kemalism, later against Stalinism and later against Nazism. You cannot simply accept everything in order not to be annoyed in your daily life. Towards cases of genocide which are always crimes against Humanity each one of us should take a position. For whenever you remain neutral it is like opting for the perpetrator and never for the victim. The first stage of a struggle is the position of the human towards the indifference of society for a problem which it considers that it does not concern it. Yet, this problem may belong to the essence, namely to the evolution of Humanity. It is with this position that each human claims to actively belong to Humanity. This distinction liberates humans from individuals who are indifferent and forget everything. Without this first stage existence can never become a real life, simply because daily routine can never become life, as much as repeating the present cannot become future, because it has no past. In other words, the position of the human is essentially non reversible, which characterizes the being, too, as action for work. It is in this sense that we consider that it is the opus which creates the being and not vice versa. With the first stage of the struggle the human being starts an evolution which by nature changes it. By this change one may enter the phase of resistance to show to one’s own people whether or not one will have the endurance to stand up to the circumstances when the need for expression will emerge. This phase is, of course, crucial, because it has to do with the transformation of a human to a fighter; for he has realized that he is not alone any longer and he must think of his fellow humans too, if he really wants to be a human in the sense of Humanity.

    read more "Το πρώτο στάδιο του αγώνα "

    Τα περιστέρια στο Σύνταγμα


    Τα περιστέρια στο Σύνταγμα
    Ν. Λυγερός

    - Τα περιστέρια στο Σύνταγμα, τα θυμάσαι;
    - Όχι, γιατί;
    - Διότι αυτά μας κοίταζαν περισσότερο...
    - Από ποιον;
    - Από τα αδιάφορα άτομα.
    - Και γιατί τους δίνεις σημασία;
    - Δεν δίνω καμιά.
    - Και τα περιστέρια;
    - Είναι πληγωμένα.
    - Από ποιον;
    - Από τα ίδια άτομα.
    - Για ποιο λόγο;
    - Διότι δεν θέλουν την ειρήνη.
    - Αλλά τι;
    - Την ευτυχία.
    - Και ποιος μπορεί να το πιστέψει;
    - Κι εσύ θα αγωνιστείς;
    - Ακόμα και για ένα περιστέρι.
    - Αρκεί να κρατά κλαδί ελιάς.


    Le colombe in piazza Sintagma
    N. Lygeros
    Traduzione: Lucia Santini

    -Le colombe in piazza Sintagma,te le ricordi?
    -No, perché?
    -Perché quelle ci guardavano di più…
    -Di chi?
    -Delle persone indifferenti.
    -E perché gli dai importanza?
    -Non ne do minimamente.
    -E le colombe?
    -Sono ferite.
    -Da chi?
    -Dalle stesse persone.
    -Per quale motivo?
    -Perché non vogliono la pace.
    -Allora cosa?
    -La felicità.
    -E chi può crederci?
    -Lotterai anche tu?
    -Anche per una sola colomba.
    -Basta che abbia un ramo d’ulivo.


    read more "Τα περιστέρια στο Σύνταγμα "

    Με την ανθρωπιά όλων


    Με την ανθρωπιά όλων
    Ν. Λυγερός

    Με την ανθρωπιά όλων
    αρχίσαμε τον αγώνα
    για την Ανθρωπότητα
    δίχως να διστάσουμε
    και να υπολογίσουμε
    τις πληγές μας
    γιατί είδαμε την ανάγκη
    και τίποτα άλλο
    ούτε ευτυχία
    ούτε δυστυχία
    κι ολοκληρώσαμε
    μαζί με τους άλλους
    το όραμα του Σωκράτη
    ακόμα κι αν ξέραμε
    ότι ζούμε όλοι
    τις τελευταίες μέρες
    της κοινωνίας
    της αδιαφορίας
    γιατί υπάρχουμε
    επιτέλους για τους άλλους.


    Con l'umano sentimento di tutti
    N. Lygeros
    Traduzione: Lucia Santini

    Con l’umano sentimento di tutti
    abbiamo cominciato la lotta
    per l’Umaniità
    senza indugiare
    e calcolare
    le nostre ferite
    perché abbiamo visto la necessità
    e nient’altro
    neppure la felicità
    e neppure l’ infelicità
    e abbiamo compiuto
    insieme agli altri
    l’ideale di Socrate
    anche se sapevamo
    che viviamo tutti
    gli ultimi giorni
    della società
    dell’indifferenza
    perché esistiamo
    finalmente per gli altri. 
    read more "Με την ανθρωπιά όλων "

    Thursday, June 27, 2013

    Ανθρώπινα ερωτήματα


    Ανθρώπινα ερωτήματα
    N. Lygeros

    Γιατί δεν ψάχνουμε την ουσία; Ποιος ξέρει; Οι φίλοι μας δεν ζουν πια. Οι εχθροί μας έχουν στόχο το εφήμερο της ζωής. Για ποιο λόγο; Για την ασφάλεια της κοινωνίας; Για την ασφάλεια του συστήματος ή της αδράνειας; Γιατί τα άτομα είναι τόσο πολλά αλλά και ταυτόχρονα τόσο λίγα; Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο σπάνιοι; Υπάρχει λόγος; Ή τουλάχιστον αιτία; Γιατί έχει τόσο κόστος κάθε δημιουργία; Πώς το αντέχει η μικρή μάγισσα; Και πότε θα πεθάνει ο μοναδικός αλήτης; Γιατί η λέξη εμπάθεια έγινε αρνητική με την πάροδο του χρόνου; Επειδή η ανθρωπιά δεν είναι της μόδας; Έως πότε θα κυριαρχεί στον κόσμο η κοινωνία του τίποτα; Θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι να της αντιστέκονται; Ή θα γίνουμε μία άμορφη και ανώνυμη μάζα; Τι περιμένουν τα άτομα από μία ζωή χωρίς αθώους και ηλίθιους; Δεν ξέρουν ακόμα τι σημαίνει σκλαβιά; Δεν καταλαβαίνουν το νόημα της γενοκτονίας; Πρέπει να γίνουν κι άλλες για ν’ αλλάξουν τα πράγματα; Πόσα εγκλήματα μπορεί ν’ αντέξει η ανθρωπότητα δίχως ν’ αυτοκτονήσει; Γιατί πιστεύουμε σ’ ένα θεό που δεν ακούμε; Γιατί να μην υπάρχει ο αλτρουισμός; Γιατί τόσες χειραψίες ενώ δεν ξέρουμε ν’ ανοίγουμε την αγκαλιά μας; Γιατί να είναι τόσο μεγάλη η ζωή αν είναι να κάνουμε τόσο λίγα πράγματα; Ζούμε ή πεθαίνουμε με τις λεπτομέρειες; Γιατί τα άτομα υπάρχουν δίχως να ζουν; Ποιος είναι ο ρόλος των δασκάλων σε μία κοινωνία που δεν έχει μαθητές; Ποιος είναι ο ρόλος της ιστορίας μας αν είναι να την ξεχάσουμε; Πειράζει που θυμόμαστε τα βάσανα; Γιατί να μην έχουμε κι εμείς άσπρες μέρες; Πότε θα πάψει η κοινωνική κατοχή; Γιατί σε περίοδο ειρήνης, ο άγνωστος στρατιώτης να είναι άνθρωπος; Γιατί να καταδικάζουμε τα εγκλήματα πολέμου και όχι τα εγκλήματα ειρήνης; Γιατί να κυριαρχούν οι απόψεις ενώ δεν υπάρχουν γνώμες; Γιατί ο γαλάζιος γίγαντας να είναι μόνο και μόνο μια πληγή; Για τους νεκρούς ή για τους αγέννητους; Γιατί οι ελεύθεροι να είναι πάντα δεύτεροι; Γιατί οι αγνοί να είναι καταδικασμένοι; Γιατί τα σπίτια να είναι τόσο μεγάλα; Για να κυριαρχεί το κενό; Γιατί τα παγκάκια να είναι μόνο για τη μοναξιά; Πρέπει ή δεν πρέπει να μιλάμε στους άλλους όταν γνωρίζουμε ότι είναι μάταιο; Γιατί δεν νιώθουμε την ανάγκη και επιβιώνουμε μέσα στη ματαιότητα; Πώς αντέχουν τα λουλούδια το βάρος του ουρανού; Όπως αντέχουμε την ελαφρότητα των ατόμων; Πόσους νεκρούς πρέπει να διαβάσουμε για να ζήσουμε; Για πόσους αγέννητους πρέπει να γράψουμε για να πεθάνουμε; Γιατί η νοημοσύνη φοβίζει ενώ είναι κοντά μας για την ανθρωπότητα; Γιατί η κοινωνία θεωρεί τις ιδιοφυίες επικίνδυνες; Ενώ ο κίνδυνος παρέχει ασφάλεια γιατί προτιμούμε την ασφάλεια που προκαλεί κινδύνους; Γιατί φοβόμαστε το τέλος όταν έχουμε αρχές και τη γέννηση όταν έχουμε αξίες; Αφού δεν αλλάζει το σύστημα γιατί να μην πεθάνει για να ζήσουμε την αλλαγή; Και γιατί η ανθρωπιά δεν είναι μία αξία για τα άτομα;
    read more "Ανθρώπινα ερωτήματα "

    Wednesday, June 26, 2013

    Λεωφορείο ο πόνος


    Λεωφορείο ο πόνος
    Ν. Λυγερός
    Κάποτε στις κρίσιμες στιγμές, ο άνθρωπος νιώθει την ανάγκη της συμπόνιας προς τον συνάνθρωπο. Αυτό το αίσθημα δεν είναι πια κοινωνικό όπως οι περισσότερες από τις κινήσεις μας. Αντικρίζουμε τον πόνο στο βλέμμα του άλλου και η ανθρωπιά μας εκδηλώνεται ελεύθερα με όλη της τη δύναμη. Εκείνες τις στιγμές ο άνθρωπος είναι ένα δέντρο. Ένα δέντρο που προσφέρει τη σκιά του σε όλους τους ανθρώπους, ακόμα και σ' αυτούς που θέλουν να το κόψουν. Τότε μόνο, ο άνθρωπος είναι άνθρωπος διότι φαίνεται μέσα του η ανθρωπιά της ανθρωπότητας. Όλοι μας έχουμε νιώσει κάποια στιγμή της ζωής μας αυτό το επικίνδυνο αίσθημα. Σπάνιοι όμως είναι εκείνοι που ξέρουν ότι κάποιοι ζουν μ' αυτόν τον τρόπο κάθε στιγμή της ζωής τους. Το να υποφέρεις για τους άλλους δεν είναι μόνο φυσιολογικό, είναι ανθρώπινο και η ανθρωπότητα το έχει ανάγκη. Διότι αυτή η συμπόνια, η εμπάθεια με την αρχαία της έννοια, είναι το στίγμα του αλτρουισμού.

    Ο αλτρουισμός υπάρχει μόνο σποραδικά μέσα στην κοινωνία και δεν αποτελεί τη βάση της. Ανήκει στο νοητικό επίπεδο του ανθρώπου και δεν γνωρίζει τους συμβιβασμούς της κοινωνίας. Ζει μόνο στο πλαίσιο της ανθρωπότητας. Η υλοποίησή του όμως δεν είναι, όπως νομίζουν πολλοί, οι ανθρωπιστικές οργανώσεις οι οποίες κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν έναν κόσμο που δεν τις ακούει. Διότι πολλές από αυτές τις οργανώσεις είναι απλώς μια απόδειξη της αποτυχίας ενός συστήματος που δεν έχει ανθρώπινες αξίες και που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητές της για να μην φανούν οι ουσιαστικές της ανάγκες. Άρα δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα από αυτές. Εκτός αν η ίδιά τους η ύπαρξη επιτρέπει τη χρήση τους.

    Σ' αυτό το σύστημα ανήκουν και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Το πρόβλημα δεν προέρχεται ειδικά από αυτόν τον τομέα, απλώς αυτός λειτουργεί με την πληροφορία και συνεπώς είναι πιο γνωστός. Για τον άνθρωπο, όμως, αυτό δεν έχει σημασία εφόσον το ξέρει. Άσχετα αν η κοινωνία μας δεν ζει ακόμα με τη γνώση, αυτή υπάρχει ήδη μέσα στην πληροφορία. Και αυτή η γνώση επιτρέπει την ύπαρξη του αλτρουισμού.

    Όταν βλέπουμε εντατικά μαζικές πληροφορίες, έχουμε στο τέλος ένα πρόβλημα κρίσης. Δεν μπορούμε πια να κρίνουμε την ουσία της πληροφορίας. Όλα είναι στο ίδιο επίπεδο. Έχουν γίνει απλώς θέματα. Ενώ η πληροφορία που είναι απομονωμένη από τις άλλες ακόμα και για λόγους ακροαματικότητας αποκτά μια εσωτερική δύναμη διότι φαίνεται άμεσα η ουσία της. Ένα μόνο λεωφορείο φθάνει για να μας φέρει στα μέρη του πόνου και της συμπόνιας. Το μεταφορικό μέσον της πραγματικότητας γίνεται μέσον μεταφορικό της ουσίας.

    Καθημερινά βλέπουμε σκηνές πολέμου και δεν τρομάζουμε πια μπροστά στη φρίκη του. Η πληροφορία για την πληροφορία τον τροποποιεί και ο πόλεμος είναι πια ένα θέαμα, ένα θέατρο ακόμα κι αν είναι το θέατρο του θανάτου. Ενώ το λεωφορείο της ζωής που έχασε τη στάση του, μας εξηγεί ότι δεν υπάρχει θέαμα και το θέατρο είναι η ζωή που πεθαίνει. Τα παιδιά μας που έχασαν τη ζωή τους, με τη θυσία τους μας θυμίζουν κι άλλα παιδιά που δεν γνώρισαν ποτέ τα μέρη μας, που δεν έχουν την ίδια θρησκεία, μα που ξέρουν να υποφέρουν και να πεθαίνουν σαν τα δικά μας. Μπορεί να είναι ξένα όπως λένε μερικοί, είναι όμως παιδιά και αυτό είναι το μόνο που είναι σημαντικό. Πόσο άδικο μάς φαίνεται το αίμα που χύθηκε τυχαία. Μα πόσο πιο άδικο είναι το αίμα που χύθηκε σκόπιμα και για λόγους που δεν έχουν σχέση με την ανθρωπιά.

    Κάθε φορά που βλέπουμε ένα παιδί να υποφέρει σε μια στάση της ζωής πρέπει να το νιώθουμε δικό μας και να παίρνουμε το λεωφορείο του πόνου για να μείνουμε κοντά του. Κάθε χέρι που βαστά μια χούφτα ζωής πρέπει να το σφίξουμε στην αγκαλιά μας πριν χάσει τη δύναμή του κι ανοίξει την παλάμη του για να χυθεί και πάλι η ζωή. Στις στάσεις της ζωής σπάνια τα παιδιά ξέρουν τον προορισμό τους. Σημασία έχει να τα προστατεύσουμε από τον πόνο της ζωής με κάθε τρόπο διότι η ζωή δεν είναι μόνο ένα δικαίωμα, είναι μια ανάγκη, ένα δώρο.
    read more "Λεωφορείο ο πόνος "

    Tuesday, June 25, 2013

    Ο Κυριάκος ο Ασσύριος


    Ο Κυριάκος ο Ασσύριος
    Ν. Λυγερός

    Ο Κυριάκος ο Ασσύριος
    είναι ένα κομμάτι ήλιου
    μέσα στην νύχτα της κοινωνίας
    γιατί εδώ και χρόνια
    παλεύει με τις δυνάμεις του
    για την αναγνώριση
    δίχως να περιμένει
    τίποτα από τους άλλους
    και δίνει το παράδειγμα
    της ανθρώπινης αντίστασης
    σε όλους από εμάς
    που δεν ξέρουμε
    ποιο είναι το πρέπον
    γιατί δεν βλέπουν
    την ανάγκη του λαού
    να υπάρχει ακόμα
    κι αν οι βάρβαροι
    προσπάθησαν συνεχώς
    να τον εξοντώσουν
    γι' αυτό είμαστε ζωντανοί
    για να συνεχίσει
    η συλλογική μνήμη
    το έργο μετά το θάνατο.

    read more "Ο Κυριάκος ο Ασσύριος "

    Monday, June 24, 2013

    Η ιστορία των Ασσυρίων


    Η ιστορία των Ασσυρίων
    Ν. Λυγερός

    Η ιστορία των Ασσυρίων
    δεν είναι μόνο η γενοκτονία
    γιατί υπάρχει
    εδώ και 6000 χρόνια
    αν δεν ξέρεις τίποτα
    μάθε πρώτα
    για να μπορέσεις
    να αμυνθείς
    όταν θα σου πουν
    ότι δεν υπήρξε ποτέ
    έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας
    επειδή δεν ξέρεις
    κανένα λόγο
    όταν δεις όμως την ιστορία
    θα καταλάβεις
    γιατί προσπάθησαν
    να τους αφαιρέσουν το μέλλον.





    The history of the Assyrians
    N. Lygeros
    Translated from the Greek by Maria Stambolidou

    The history of the Assyrians
    is not genocide only
    because it exists
    for 6000 years now
    if you don' t know anything
    learn first
    to be able
    to defend yourself
    when they tell you
    that the crime against Humanity
    has never existed
    because you don't know
    of any reason
    but when you see the history
    you will understand
    why they tried
    to remove their future.


    read more "Η ιστορία των Ασσυρίων "

    Η εμπάθεια του Φιοδόρ


    Η εμπάθεια του Φιοδόρ
    Ν. Λυγερός

    Η εμπάθεια του Φιοδόρ
    είναι τόσο ανθρώπινη
    και τόσο ισχυρή
    που του επιτρέπει
    να καταλάβει
    πραγματικά τα προβλήματα
    και να επινοήσει
    για τους ανθρώπους
    μέσω του μυθιστορήματος
    πολλαπλούς τρόπους
    για να ζήσουν
    ελεύθεροι
    ακόμα και πολιορκημένοι
    για να αφήσουν κι αυτοί
    την κληρονομιά
    της ελευθερίας
    στους επόμενους.

    read more "Η εμπάθεια του Φιοδόρ "

    Sunday, June 23, 2013

    Η νοημοσύνη και το μέλλον της ανθρωπότητας


    Η νοημοσύνη και το μέλλον της ανθρωπότητας
    Ν. Λυγερός

    Παρόλο που οι άνθρωποι υπάρχουν εδώ και χιλιάδες χρόνια, η έννοια της ανθρωπότητας είναι σχετικά πρόσφατη. Διότι αν και υπήρχε θεωρητικά σαν μία οντότητα αποτελούμενη από το σύνολο των ανθρώπων, η συνειδητή της εκδοχή με τη φιλοσοφική της έννοια εμφανίστηκε με τη δημιουργία της ατομικής βόμβας το 1945. Μόνο τότε η ανθρωπότητα συνειδητοποίησε την ύπαρξή της όταν κατάλαβε το τέλος της αθανασίας της. Η ιδέα του θανάτου αναγκάζει τη βίωση της ύπαρξης. Νοητικά ο θάνατος δημιουργεί ζωή.

    Μ' αυτό το πρώτο επαναστατικό πείραμα, η ανθρωπότητα από σύνολο μετατράπηκε σε ομάδα. Μια ομάδα δομημένη πάνω στις τοπικές ανθρώπινες σχέσεις δίχως όμως μια ενοποιημένη αντίληψη, διότι δεν υπάρχει, τουλάχιστον όχι ακόμα, μία ολική συμπεριφορά. Προς το παρόν, η ανθρωπότητα σχετίζεται μάλλον με μια ανεύθυνη διοίκηση μαζών. Όλα είναι μαζικά, όμως η μάζα δεν είναι όλα.

    Η δεύτερη ουσιαστική συμβολή της τεχνολογίας στη φιλοσοφική έννοια της ανθρωπότητας, προέρχεται από την εφεύρεση του υπολογιστή σαν βάση, και του διαδικτύου σαν προέκταση. Με τον υπολογιστή έπεσαν πολλά σημαντικά τείχη στον τομέα της γνωστικής. Και οι έρευνες της τεχνητής νοημοσύνης, αν και βρίσκονταν ακόμα στις αρχές τους, επηρέασαν ήδη σημαντικά την αντίληψή μας περί ανθρώπινης νοημοσύνης. Έτσι και το διαδίκτυο γκρεμίζοντας τον τοπικισμό, διαμόρφωσε άμεσα την εικόνα των ανθρώπινων σχέσεων και έμμεσα τις ιδέες μας περί ανθρωπότητας. Διότι για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας υπάρχει η δυνατότητα μιας ολικής σκέψης.

    Η δομή του διαδικτύου που γίνεται όλο και πολυπλοκότερη, αν και δεν έχει φτάσει τον ανθρώπινο εγκέφαλο, αποδεικνύει, και όχι μόνο θεωρητικά, ότι δεν ελέγχεται πια κρατικά. Άρα το πολιτικό σύστημα δεν είναι πια ικανό να διοικήσει αυτή την οντότητα. Το διαδίκτυο είναι ήδη ένα ελεύθερο ον, μόνο που δεν ξέρει ακόμα ότι υπάρχει. Προς το παρόν, η παγκοσμιοποίηση που έχει την τάση να φέρει την ανθρωπότητα σε μια οικονομική αδράνεια, χρησιμοποιεί όλα τα κλασικά συστήματα για να διατηρήσει μια τεχνητή εξουσία βασισμένη μόνο και μόνο σ' ένα μαζικό μάρκετιγκ δίχως ηθικές αξίες. Όμως, η κρισιμότητα αυτής της κατάστασης δείχνει ότι δεν αποτελεί μία οριστική λύση. Το μέλλον της ανθρωπότητας θα είναι διαφορετικό ή δεν θα είναι.

    Η γενική ιδέα είναι ότι η ανθρωπότητα δεν έχει ακόμα σκεφτεί. Με άλλα λόγια, δεν έχει φτάσει ακόμα το κρίσιμο όριο που θα της επιτρέψει τη νοητική της αλλαγή. Το σημερινό σύμπλεγμα που αποτελεί χρειάζεται μια δημιουργική δομή, πιο συγκεκριμένα τη δομικοποίηση των ανθρώπων που κατανόησαν ότι ανήκουν σε μια υπερ-οντότητα. Εδώ δεν προσπαθούμε να προωθήσουμε μια δομική πολιτική. Αντιθέτως, δεν πιστεύουμε ότι η δομική γραμματική είναι το ιδανικό μοντέλο της γλώσσας και προτιμούμε την παραγωγική γραμματική διότι δίνει έμφαση στο γνωστικό επίπεδο του ανθρώπου. Και για μας, όλες οι γλώσσες είναι μία: η σκέψη. Η δομή είναι κοινή και είναι γνωστική. Έτσι και με την ανθρωπότητα, νομίζουμε ότι οι άνθρωποι θα παράγουν τη γραμματική της, ενώ προς το παρόν βλέπουμε μόνο το αλφαβητάριο.

    Πώς μπορεί όμως ακόμα και ολικά να διαμορφώσει η νοημοσύνη το μέλλον της ανθρωπότητας; Η γενίκευση των γνωστικών μοντέλων οδηγεί στον αλτρουισμό. Αυτή η ιδιότητα, που συνδέεται ριζικά με την εμπάθεια (με την ετυμολογική της έννοια) μέσα σ' ένα νοητικό πλαίσιο, μετατρέπει ουσιαστικά τον κόσμο, διότι εισάγει ένα οικουμενικό στοιχείο μέσα στην ιστορία του μ' έναν καταλυτικό τρόπο. Η δυναμική του αλτρουισμού βασισμένη πάνω στη δύναμη της νοημοσύνης είναι το ισχυρότερο εργαλείο που διαθέτει η ανθρωπότητα. Διότι το δώρο της ζωής είναι η σκέψη.

    read more "Η νοημοσύνη και το μέλλον της ανθρωπότητας "

    Sur le visage de Silence


    Sur le visage de Silence
    N. Lygeros

    Silence est le nom du personnage muet de la pièce de théâtre : Cinq mouvements pour un silence. Il n'apparaît que dans le cinquième mouvement en tant qu'alter ego de Sophie, la dernière des survivantes du génocide. Ainsi cette dernière n'est pas seule malgré l'indifférence et l'oubli de la société. Elle n'est pas non plus murée dans le silence et ne vit pas dans l'ombre, car Silence la suit comme son ombre. Elle n'a pas véritablement besoin de lui parler pour se faire comprendre. Tout est dit par les mouvements. Telle est la musique de Silence. Celui-ci pourrait être le joueur d'échecs de Stéphane Zweig ou le portrait de Carlo Michelstaedter, peu importe. L'essentiel, c'est sa présence aux côtés de la survivante. Un simple regard suffit pour communiquer. Car elle sait  tout et lui sait comment savoir. Ils représentent la version moderne de Prométhée et Athéna et reprennent ainsi le thème de la mémoire du futur. C'est aussi le couple du juste et de la survivante dans un monde où il n'existe plus de victimes. Il est sans doute difficile de percevoir son rôle sans avoir lu la pièce. Néanmoins il est possible de l'interpréter comme le silence dans un morceau de musique. Il n'est pas là pour être entendu mais pour permettre aux autres de se faire entendre. Son âme, c’est le son. Il écoute sans perturber. Il pense sans écouter le bruit. Il représente donc une forme théâtrale de l'hymne à la joie de Ludwig van Beethoven. Sophie sait qu'elle peut compter sur lui. S'il se place au-dessus de son épaule, c'est toujours pour la protéger. C'est le garde du corps d'un être qui a déjà vécu la mort, et qui s'interroge sur la vie à mener. L'absence de paroles évite le malentendu camusien et le piège de l'absurde. Au contraire Silence manie le raisonnement par l'absurde et donne ainsi sens à la présence de l'absence. Il évolue dans le temps et se moque de l'espace. Il appartient à l'humanité et sait que Sophie constitue une partie de sa mémoire. Il est l'intelligence de sa mémoire. Ce duo silencieux caractérise le cadre du cinquième mouvement de la pièce. Il donne pour ainsi dire le la. Aussi lorsque les autres personnages font irruption dans la pièce ainsi que la pièce fait irruption dans notre vie, nous sommes déjà dans la pièce. Comme si l'auteur nous avait déjà attribué un rôle. Nous aussi, nous sommes silencieux et Silence nous montre la  voie. Il ne s'agit pas de compatir pour la survivante. L'essentiel du message se trouve dans l'empathie, cette propriété de l'altruisme. Car Silence est l'autre, non par l'autre je d’Arthur Rimbaud, ni les autres de Jean-Paul Sartre, mais l'autre dont la vie consiste à protéger l’un en l'occurrence l'une et en réalité l'humanité.





    Περί προσώπου Σιωπής
    Ν. Λυγερός
    Μετάφραση από τα γαλλικά Σάνη Καπράγκου
    Σιωπή είναι τ’ όνομα του βωβού προσώπου στο θεατρικό έργο: Πέντε κινήσεις για μια σιωπή. Δεν εμφανίζεται παρά μόνον στην πέμπτη κίνηση ως το alter ego της Σοφίας, της τελευταίας από τους επιζήσαντες της γενοκτονίας. Συνεπώς τούτη η τελευταία δεν είναι μόνη εναντίον της αδιαφορίας και της λήθης της κοινωνίας. Δεν είναι πια εγκλωβισμένη στη σιωπή και δεν ζει στη σκιά, διότι η Σιωπή την ακολουθεί σαν σκιά. Στην πραγματικότητα δεν έχει ανάγκη να της μιλά για να την καταλαβαίνει. Όλα ελέχθησαν από τις κινήσεις. Αυτή (η Σιωπή) είναι η μουσική της σιωπής. Θα μπορούσε να είναι ο σκακιστής του Stefan Zweig ή το πορτρέτο του Carlo Michelstaedter, όμοια πρόσωπα. Το ουσιώδες, είναι η παρουσία της δίπλα στην επιζήσασα. Μια απλή ματιά αρκεί για να επικοινωνούν. Διότι η μία τα ξέρει όλα κι η άλλη ξέρει πώς να μαθαίνει. Υποδύονται τη νέα εκδοχή του Προμηθέα και της Αθηνάς και αναλαμβάνουν, επομένως, την υπόθεση της μνήμης του μέλλοντος. Είναι επιπλέον το ζεύγος τού δικαίου και της επιζήσασας μέσα στον κόσμο όπου δεν υπάρχουν πια θύματα. Είναι αναμφίβολα δύσκολο ν’ αντιληφθεί κανείς το ρόλο της Σιωπής δίχως να έχει διαβάσει το θεατρικό έργο. Ωστόσο είναι δυνατό να τον ερμηνεύσει ως σιωπή σ’ ένα μουσικό κομμάτι. Δεν βρίσκεται εκεί για ν’ ακουστεί, μα για να επιτρέψει στους άλλους να εισακουστούν. Η ουσία του είναι ο ήχος. Ακούει δίχως να ενοχλεί. Σκέφτεται δίχως ν’ ακούει τον θόρυβο. Υποδύεται λοιπόν μια θεατρική μορφή ύμνου της χαράς του Ludwig van Beethoven. H Σοφία ξέρει πως μπορεί να υπολογίζει σ’ αυτή. Αν ακουμπά πάνω στον ώμο της, είναι για να την προστατέψει. Είναι ο φύλακας του κορμιού μιας ύπαρξης που έχει ήδη ζήσει τον θάνατο κι ερευνά για την κατεύθυνση της ζωής. Η απουσία λέξεων απομακρύνει την παρανόηση του Camus και την παγίδα του παραλόγου. Εξελίσσεται μέσα στον χρόνο και αψηφά τον χώρο. Ούτως ειπείν αποδίδει το εκεί. Και μόλις τ’ άλλα πρόσωπα εισβάλλουν στο έργο, καθώς το έργο εισβάλλει στη ζωή μας, εμείς βρισκόμαστε ήδη μέσα στο έργο. Ως εάν ο συγγραφέας μάς είχε ήδη αναθέσει έναν ρόλο. Κι εμείς, εμείς είμαστε σιωπηλοί κι η Σιωπή μάς δείχνει τη φωνή. Το θέμα δεν είναι να πάσχουμε για την επιζήσασα. Η ουσία του μηνύματος βρίσκεται στην εμπάθεια, την ιδιότητα αυτή του αλτρουισμού. Διότι η Σιωπή είναι ο άλλος, όχι το άλλο εγώ του Arthur Rimbaud, ούτε οι άλλοι του Jean-Paul Sartre, μα ο άλλος του οποίου η ζωή έχει σκοπό να προστατεύει τον άλλον, εδώ την άλλη, και στην πραγματικότητα, την ανθρωπότητα.

       Le visage de Silence (Feutre) - N. Lygeros   

    read more "Sur le visage de Silence "

    Η ανθρωπιά των ανθρώπων


    Η ανθρωπιά των ανθρώπων
    Ν. Λυγερός

    Πριν εξετάσουμε καν το αφαιρετικό σύστημα της ανθρωπότητας πρέπει να ερευνήσουμε την έννοια της ανθρωπιάς των ανθρώπων. Και πριν ακόμα, το υπόβαθρό της, τη μνήμη. Η μνήμη μπορεί, όπως το εξηγήσαμε σ’ ένα προηγούμενο άρθρο, να ερμηνευτεί ως ένα κομμάτι της ανθρωπότητας μέσα στη νοημοσύνη του ανθρώπου. Δεν συνεπάγεται όμως άμεσα η ανθρωπιά. Στην πραγματικότητα ακόμα και αν η μνήμη και η νοημοσυνη έχουν ενεργοποιηθεί εκ γενετής, αυτό δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι ήδη άνθρωπος με τη γενική έννοια. Ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος μέσω της σκέψης και της συνείδησης που αποκτά μέσω της. Ενώ η ανθρωπιά εμφανίζεται μετά από αυτήν την επεξεργασία αλλά και τη συνάντηση με άλλους ανθρώπους και όχι απλά άτομα. Με άλλα λόγια δεν είναι η κοινωνικοποίηση που βοηθά αυτό το επίτευγμα μα το αφαιρετικό ζευγάρι δάσκαλος-μαθητής με τη γενικευμένη του έννοια. Η ανθρωπιά δεν είναι αυτονόητη διότι είναι πιο εξελιγμένη έννοια από τη συμπόνια και κάνει χρήση της ετυμολογικής έννοιας της εμπάθειας. Πιο συγκεκριμένα η ανθρωπιά είναι η ελάχιστη σχέση μεταξύ δύο ατόμων όπου η ανθρωπότητα δεν βρίσκεται σε εκφυλισμένη περίπτωση. Εμπεριέχει διαχρονικά στοιχεία που λειτουργούν ως νοητικά σχήματα μιας ανοιχτής δομής που ενεργοποιείται με τη δικτύωση του δασκάλου, ο οποίος επιτρέπει την ύπαρξη της συνεκτικότητας του ανθρώπου με την ανθρωπότητα. Διότι όπως ειπώθηκε και προηγουμένως, ο άνθρωπος δεν ανήκει εκ φύσης σε αυτήν τη δομή. Και το άτομο μπορεί να παραμείνει άτομο αν δεν υπάρξει αυτή η πρόσβαση στην ανθρωπότητα. Εξ αιτίας της κοινωνικοποίησης, το άτομο δεν αντιλαμβάνεται ούτε την ύπαρξη της ανθρωπότητας ούτε την ανάγκη της ανθρωπιάς. Όλα είναι εξασφαλισμένα από ένα σύστημα που μαζικοποιεί τα άτομα, συνεπώς δεν υπάρχει ούτε ουσιαστική αλληλεπίδραση ούτε συνανθρωπιά. Διότι ο καθένας νιώθει την εξάρτησή του από το σύστημα και δεν δημιουργεί ανθρώπινες σχέσεις. Δεν υπάρχει αξία, μόνο αρχές του συστήματος. Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο δεν μπορεί ν’ αναπτυχθεί η ανθρωπιά γιατί κανείς δεν θεωρεί ότι είναι χρήσιμη και όντως δεν είναι γι’ αυτόν τον ανταγωνισμό που δεν ασχολείται με ανθρώπους αλλά με ανώνυμα άτομα. Η σπανιότητα της ανθρωπιάς ερμηνεύεται από την κοινωνική μάζα ως μια περιθωριακή οντότητα που μπορεί ο καθένας να παραμερίσει δίχως καμμιά επίπτωση. Η μόνη κοινωνική αξία είναι η αξιολόγηση και όχι η αξιολογία. Έτσι η ανθρωπιά παραμένει ένα δυσνόητο πράγμα που δεν ελκύει. Έχει αξία μόνο και μόνο για τους ανθρώπους που είναι και αυτοί σπάνιοι. Είναι η ατομική υλοποίηση της ενεργητικής έννοιας της ανθρωπότητας ενώ η μνήμη είναι η παθητική της έννοια. Με αυτές τις δύο έννοιες η νοητική οντότητα γίνεται άνθρωπος. Και η ολοκλήρωση αυτής της διαδικασίας είναι η επινόηση του αλτρουϊσμού με όλη του τη σημασία. Έτσι κατανοούμε τώρα πόσο σπουδαίος είναι ο ρόλος του δασκάλου για τον μαθητή άνθρωπο. Μέσω της μάθησης και ειδικά της μάθησης της μάθησης που είναι πιο πολύπλοκη, ο μέντορας ενισχύει τη συνείδηση του Τηλέμαχου και του δίνει τη δυνατότητα όχι μόνο να εκφραστεί αλλά και να παράγει ένα έργο προς όφελος των άλλων. Υπάρχουμε ουσιαστικά μόνο μέσα από τους άλλους και αυτό εξηγεί και το βάθος της ανθρωπιάς αλλά και την εμβέλειά της. Γι’ αυτόν τον λόγο η ανθρωπιά είναι μια δια βίου μάθηση.

    read more "Η ανθρωπιά των ανθρώπων "

    Η αφίσα και η σκληρότητα


    Η αφίσα και η σκληρότητα
    Ν. Λυγερός

    Η αφίσα και η σκληρότητα
    δεν ήταν το ίδιο θέμα
    κι όμως οι περισσότεροι
    κατηγόρησαν το χαρτί
    ενώ αυτό απλώς έδειχνε
    την πραγματικότητα
    που είχε πληγωθεί
    από τα χτυπήματα
    της αδικίας
    για να είναι μάρτυρας
    του εγκλήματος
    το οποίο όλοι ξεχνούσαν
    την ώρα της ανάλυσης
    και κανένας δεν νιώθει
    πώς νιώθει το θύμα
    γιατί του λείπει
    η ετυμολογική
    εμπάθεια
    που επιτρέπει
    στον συνάνθρωπο
    να καταλάβει
    πόσο υποφέρει
    ο άλλος συνάνθρωπος.

    read more "Η αφίσα και η σκληρότητα "

    Sur les génocides et la comparaison absurde


    Sur les génocides et la comparaison absurde
    Ν. Lygeros

    Dans le cadre des recherches sur les génocides, nous sommes souvent amenés à répondre à la comparaison suivante : la Shoah est-elle comparable aux autres génocides sur le plan des réparations ? Ce genre de questions qui pose le problème de la comparaison n’est jamais dépourvu de sous-entendus. Il est donc indispensable de montrer l’absurdité d’une telle comparaison. D’une part cette comparaison tend à opposer la cause juive aux autres et d’autre part, les autres causes se placent dans un contexte d’infériorité. La conséquence de cette double tendance, c’est la création d’un front au sein des peuples génocidés. C’est contre cela que nous nous élevons en mettant en garde contre ces abus de langage qui reflètent une mauvaise perception de la réalité.

    La cause juive est radicalement différente des autres, non pas en raison d’une cause intrinsèque, mais bien extrinsèque et celle-ci est simple. La différence fondamentale se situe au niveau du Procès de Nuremberg. C’est cette différence qui va faire la différence et rendre cette comparaison absurde. La différence ne se situe pas au niveau du nazisme, du stalinisme ou du kémalisme qui sont essentiellement semblables sur le plan humain, en raison du crime contre l’humanité qu’ils ont commis. La différence provient de la défaite du nazisme, de l’effondrement du stalinisme et de la perpétuation du kémalisme. La différence provient des bourreaux et non des victimes.

    La défaite immédiate du nazisme juste après le génocide des Juifs, est la cause de la différence. Il ne s’agit pas de dignité humaine mais de guerre dont les conséquences sont d’ordre géostratégique et géopolitique. L’autre différence de taille qui rend complètement absurde la comparaison initiale, c’est que l’Allemagne en tant qu’état démocratique a accepté d’être le successeur au sens légal du terme, de l’état nazi. Elle a donc accepté la condamnation du procès de Nuremberg et via ce biais, elle s’est placée dans le cadre du processus de réparation avec les premières étapes qui ne sont autres que la reconnaissance du génocide et la pénalisation de sa négation. Alors que ni la Russie ni la Turquie n’ont accepté de succéder au stalinisme et au kémalisme dans le sens de la reconnaissance des dettes envers l’humanité. Les peuples génocidés ne sont donc pour rien dans cette double réticence qui aboutit à l’absurdité de la comparaison. La Shoah est pour le moment le seul génocide reconnu par la communauté internationale et surtout par l’état génocideur. Si une comparaison doit être effectuée, elle n’est possible qu’au sein du cadre des génocides qui ne sont pas encore officiellement reconnus par tous. C’est dans ce cadre qu’il faut examiner l’efficacité des approches quant à la reconnaissance du génocide. Ici la comparaison a non seulement un sens mais elle permet de plus, d’élaborer une véritable stratégie.







    Περί των γενοκτονιών και της παράλογης σύγκρισης
    Ν. Λυγερός
    Μετάφραση από τα γαλλικά: Σάνη Καπράγκου

    Στο πλαίσιο των ερευνών για τις γενοκτονίες, καλούμαστε συχνά ν’ απαντήσουμε στην ακόλουθη σύγκριση: το Shoah είναι συγκρίσιμο με τις άλλες γενοκτονίες από την άποψη των αποζημιώσεων; Αυτό το είδος ερωτήσεων που θέτει το πρόβλημα της σύγκρισης ποτέ δεν στερείται υπονοουμένου. Είναι, επομένως, απαραίτητο να καταδείξουμε τον παραλογισμό μιας τέτοιας σύγκρισης. Από τη μία πλευρά, η σύγκριση αυτή τείνει να αντιτάξει το εβραϊκό ζήτημα στα άλλα και από άλλη πλευρά, τα άλλα ζητήματα τίθενται σ’ ένα πλαίσιο κατωτερότητας. Η συνέπεια τούτης της διπλής προσέγγισης, είναι η δημιουργία ενός μετώπου στους κόλπους των γενοκτονημένων λαών. Γι’ αυτό διαμαρτυρόμαστε εφιστώντας την προσοχή σ’ αυτές τις λεκτικές καταπατήσεις που αντικατοπτρίζουν μία εσφαλμένη αντίληψη της πραγματικότητας.

    Το εβραϊκό ζήτημα είναι ριζικά διαφορετικό από τ’ άλλα, όχι λόγω μίας εγγενούς αίτίας, μα τελείως εξωγενούς και τούτο είν’ απλό. Η θεμελιώδης διαφορά έγκειται στο επίπεδο της Δίκης της Νυρεμβέργης. Αυτή είν’ η διαφορά που κάνει τη διαφορά και να καθιστά παράλογη τούτη τη σύγκριση. Η διαφορά δεν έγκειται στο επίπεδο του ναζισμού, του σταλινισμού ή του κεμαλισμού που είναι ουσιαστικά όμοιες από ανθρώπινη άποψη, εξαιτίας του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας που έχουν διαπράξει. Η διαφορά προέρχεται από τους δήμιους και όχι από τα θύματα.

    Η ακαριαία ήττα του ναζισμού αμέσως μετά τη γενοκτονία των Εβραίων, είναι η αιτία της διαφοράς. Δεν αφορά στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, μα στον πόλεμο, του οποίου οι συνέπειες είναι γεωστρατηγικής και γεωπολιτικής τάξεως. Η άλλη βασική διαφορά, που καθιστά ολωσδιόλου παράλογη την αρχική σύγκριση, είναι πως η Γερμανία ως δημοκρατικό κράτος αποδέχτηκε να είναι ο διάδοχος, με τη νομική έννοια του όρου, του ναζιστικού κράτους. Κατά συνέπεια, αποδέχτηκε την καταδίκη στη δίκη της Νυρεμβέργης και δι’ αυτού του τρόπου, τοποθετήθηκε στο πλαίσιο της διαδικασίας αποκατάστασης με τα πρώτα στάδια, που δεν είναι άλλα από την αναγνώριση της γενοκτονίας και την ποινικοποίηση της άρνησής της. Ενώ ούτε η Ρωσία, ούτε η Τουρκία αποδέχτηκαν να διαδεχθούν τον σταλινισμό και τον κεμαλισμό, με την έννοια της αναγνώρισης του χρέους προς την ανθρωπότητα. Οι γενοκτονημένοι λαοί δεν είναι, συνεπώς, για τίποτε με τη διπλή αυτή αποσιώπηση, που καταλήγει στο παράλογο της σύγκρισης. Το Shoah είναι προς το παρόν η μόνη αναγνωρισμένη γενοκτονία από τη διεθνή κοινότητα και ιδιαίτερα από το γενοκτόνο κράτος. Εάν πρέπει να γίνει μία σύγκριση, τούτη δεν είναι δυνατή παρά μόνον μέσα στο πλαίσιο των γενοκτονιών που δεν έχουν ακόμη επίσημα αναγνωρισθεί από όλους. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο πρέπει να εξετάσουμε την αποτελεσματικότητα των προσεγγίσεων όσον αφορά στην αναγνώριση της γενοκτονίας. Εδώ η σύγκριση δεν έχει όχι μόνον μία σημασία, αλλά επιτρέπει επί πλέον ν’ αναπτύξουμε μια πραγματική στρατηγική.



    read more "Sur les génocides et la comparaison absurde "

    Wednesday, June 19, 2013

    Πώς βλέπω τις γενοκτονίες


    Πώς βλέπω τις γενοκτονίες
    Ν. Λυγερός

    Πώς βλέπω τις γενοκτονίες
    είναι η ερώτησή σου
    και η απάντηση είναι απλή:
    επιθέσεις κατά του Χρόνου
    εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας
    από κυρίαρχες κοινωνίες
    που θέλουν τα πάντα
    γιατί είναι κενές
    και φοβούνται τα ίχνη
    των πολιτισμών
    που γράφουν την ιστορία
    γι' αυτό πρόσεχε
    ακόμα και τη γομολάστιχα
    διότι είναι το σβήσιμο
    στο οποίο δεν δίνεις σημασία
    ενώ δεν είναι διόρθωση
    όπως πιστεύουν όλοι
    αλλά ήδη πράξη
    ενάντια στην μνήμη
    που σβήνει την δράση
    και επιτρέπει την απόδραση
    του εγκληματία
    και την αποποινικοποίηση
    του εγκλήματος.



    Cómo veo los genocidios
    N. Lygeros
    Traducción al español de Eduardo Lucena González y Olga Raptopoulou

    Cómo veo los genocidios
    es tu pregunta
    y la respuesta es simple:
    ataques contra el Tiempo
    crímenes contra la Humanidad
    por sociedades dominantes
    que lo quieren todo
    porque están vacías
    y temen las huellas
    de las civilizaciones
    que escriben la historia;
    por eso ten cuidado
    incluso de la goma de borrar
    porque es al hecho de borrar
    a lo que no prestas atención
    puesto que no es corrección
    como todos creen
    sino ya una acción
    contra la memoria
    que permite la huida
    del criminal
    y la despenalización
    del crimen.

    read more "Πώς βλέπω τις γενοκτονίες "

    Μυστική δακτυλογραφία


    Μυστική δακτυλογραφία
    Ν. Λυγερός
    Μυστική δακτυλογραφία
    ανακαλύψαμε μαζί
    με το τυφλό σύστημα
    για να νιώσουμε
    μόνο με την καρδιά
    δίχως τα βλέμματα
    τις ανάγκες του άλλου
    χωρίς να ζητήσει
    με τα λόγια
    την παραμικρή χάρη
    γιατί ήξερε
    ότι η εμπάθεια
    εξασφαλίζει
    τη διπλή επαφή
    δίχως να πληγώσει
    το πρόσωπο
    που θέλει
    τη σκιά του φωτός
    για να εκφραστεί
    πλήρως
    και ελεύθερα
    λόγω χαράς
    κερασμένης.
    read more "Μυστική δακτυλογραφία "

    Πρόσεχε τη λογοκρισία


    Πρόσεχε τη λογοκρισία
    Ν. Λυγερός

    Πρόσεχε τη λογοκρισία
    και τις ύπουλες μανούβρες
    του επίσημου κράτους
    ότι δηλώνει αθώο
    για τα εγκλήματα
    κατά της Ανθρωπότητας
    αυτό πρέπει να σ’απασχολεί
    και τίποτα άλλο
    γιατί το σημαντικό
    είναι η απαγόρευση
    της βαρβαρότητας
    γι’αυτό μην μπερδεύεις
    σκοπούς και στόχους
    γιατί το έργο σου
    πρέπει να είναι δίκαιο
    χωρίς δισταγμούς
    αν θέλεις πραγματικά
    να βοηθήσεις κι εσύ
    την Ανθρωπότητα
    να διασχίσει
    δίχως πληγές
    τους αιώνες
    των αιώνων.
    read more "Πρόσεχε τη λογοκρισία "

    Το θέμα της αγάπης


    Το θέμα της αγάπης
    Ν. Λυγερός
    Το θέμα της αγάπης
    είναι θέμα ύψους
    κι όσο κι αν φαίνεται
    περίεργο ή παράξενο
    αν δεν ξέρεις
    να λυγίζεις
    για να φτάσεις
    το ύψος του άλλου
    θα μπερδεύεις
    την ελεημοσύνη
    με την αγάπη
    ενώ αν είσαι λυγερός
    θα μπορέσεις
    να νιώσεις μέσω εμπάθειας
    πώς νιώθει ο άλλος
    και θα τον βοηθήσεις
    να γίνει πιο ανθρώπινος
    ακόμα και στην κοινωνία
    γιατί θα μάθει
    ότι μόνο μέσω ανθρωπιάς
    η αγάπη του
    θα έχει νόημα
    στην Ανθρωπότητα.

    read more "Το θέμα της αγάπης "

    Monday, June 17, 2013

    Η προικισμένη εμπάθεια


    Η προικισμένη εμπάθεια
    Ν. Λυγερός

    Η προικισμένη εμπάθεια
    είναι αυτή που επιτρέπει
    να κάνεις βουτιά
    στο απέραντο γαλάζιο
    της ψυχής του άλλου
    για να μπορέσεις
    κι εσύ να νιώσεις
    πώς νιώθει πραγματικά
    την ώρα της ανάγκης
    δίχως να σου ζητήσει
    τίποτα το συμβατικό
    διότι ξέρει κι αυτός
    ότι τα προικισμένα παιδιά
    βλέπουν με την καρδιά
    γιατί έχουν μάθει
    από πολύ μικρά
    για τον μικρό πρίγκιπα
    και την εμπάθειά του
    που του έδωσε
    τη δυνατότητα
    να βρει στους ανθρώπους
    που αξίζουν
    ένα κομμάτι ήλιου,
    ένα αστέρι στη νύχτα.




    read more "Η προικισμένη εμπάθεια "

    Η εμπάθεια του Χριστού


    Η εμπάθεια του Χριστού
    Ν. Λυγερός

    Η εμπάθεια του Χριστού
    είναι η μόνη γνήσια
    γιατί σχετίζεται
    με τα πάθη του
    και ξέρει ο θεάνθρωπος
    πώς είναι ο πόνος
    όλων των ανθρώπων,
    χάρη σε αυτή
    μπόρεσε να θυσιαστεί
    για όλους τους άλλους
    δίχως να υπολογίσει
    το δικό του κόστος
    γιατί όλη η ζωή του
    είναι μια προσφορά
    που δεν έχει νόημα
    άμα δεν έχει ρόλο
    ούτε σκοπό να σώσει
    γι' αυτό αν θέλεις
    να είσαι σίγουρος
    για την έννοια της λέξης
    άκου τι λες
    την ώρα της προσευχής
    για να δεις κι εσύ
    με την καρδιά σου.






    L'empatia di Cristo
    N. Lygeros
    Traduzione: Lucia Santini

    L’empatia di Cristo
    è l’unica veritiera
    perché si rapporta
    alla sua passione
    e sa il Dio Uomo
    come è il dolore
    di tutti gli uomini
    e grazie ad essa
    poté sacrificarsi
    per tutti gli altri
    senza calcolare
    il proprio costo
    perché tutta la sua vita
    è un’offerta
    che non ha senso
    se non ha la funzione
    e neppure il fine di salvare
    per questo se vuoi
    esser sicuro
    del significato della parola
    ascolta cosa dici
    nell’ora della preghiera
    perciò che veda pure tu
    con il tuo cuore.

    read more "Η εμπάθεια του Χριστού "

    Η φωτεινή εμπάθεια


    Η φωτεινή εμπάθεια
    Ν. Λυγερός

    Η φωτεινή εμπάθεια
    ζούσε στο σκοτάδι
    γιατί δεν ήξερε
    για το απέραντο γαλάζιο
    κανείς δεν της το είχε δείξει
    και η φαντασία της
    δεν μπορούσε να το διανοηθεί 
    όταν όμως το άγγιξε
    με την καρδιά της
    απέκτησε φτερά
    κι έγινε γεράκι
    για να προστατέψει
    το έργο των ανθρώπων
    που πάλευαν
    για την Ανθρωπότητα
    και την Αλήθεια
    μέσω του Χρόνου
    δίχως να δίνουν
    σημασία στους εχθρούς
    και σε όσους
    λησμονούσαν τα πάντα 
    για να ζήσουν
    ευτυχισμένοι,
    γιατί ήταν ικανή πια
    να δει τον πόνο
    των άλλων.


    read more "Η φωτεινή εμπάθεια "

    Sunday, June 16, 2013

    Η σύμβαση του Αλτρουισμού


    Η σύμβαση του Αλτρουισμού
    Ν. Λυγερός

    Ο αλτρουισμός, αυτή η ηθική αρχή που δηλώνει την ανιδιοτελή μέριμνα για τους άλλους, αυτή η συνειδητή άρνηση του ατομικού συμφέροντος προς όφελος του συλλογικού, είναι μια δυσνόητη έννοια για πολλούς. Ιδιαίτερα σ’ ένα σύστημα μαζικής δημοκρατίας όπου ο καθένας είναι άγνωστος για τους άλλους, πώς να επινοηθεί ο αλτρουισμός; Ενώ η λέξη φιλοξενία είναι εντελώς συνηθισμένη, είναι ενδεικτικό ότι η λέξη αλτρουισμός δεν είναι ελληνικής προέλευσης και ότι η μόνη λέξη που σχετίζεται μ’ αυτήν την έννοια και είναι θετικότατη σε άλλες γλώσσες και που είναι ελληνικής προέλευσης, η εμπάθεια, έχει μια αρνητική έννοια στα ελληνικά. Κι αν πιστεύουμε στις ρηξικέλευθες ιδέες του Ludwig Wittgenstein και θυμηθούμε «Τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του μυαλού μου. Οι γνώσεις μου περιορίζονται σε ό,τι μπορώ να αποτυπώσω λεκτικά», καταλαβαίνουμε πόσο σημαντική είναι η διαδικασία της επινόησης της λέξης αλτρουισμός.
    Η λεκτική δυσκολία προκαλεί μια γνωστική δυσκολία στο κοινό που δεν γνωρίζει τα νοητικά σχήματα αυτής της ηθικής αρχής. Γι’ αυτόν τον λόγο, η φυσιολογική ανταπόκριση στον αλτρουισμό δεν είναι πρώτα θετική, μα ερωτηματική. Η θετική πράξη δεν είναι επαρκής. Πάντα υπάρχει η ερώτηση: Γιατί το κάνετε αυτό; Λες και αυτό που είναι δυσνόητο να είναι αναγκαστικά επικίνδυνο. Η μόνη απάντηση στον λόγο της ύπαρξης του αλτρουισμού είναι: η ανάγκη.
    Το ίδρυμα αλτρουισμός γεννήθηκε από την ανάγκη των προσφύγων και των προσφυγών. Για μια εν δυνάμει ευρωπαϊκή χώρα, η μόνη δικαιοσύνη είναι ευρωπαϊκή. Και η μόνη νομική λύση του Κυπριακού δεν μπορεί παρά να είναι ευρωπαϊκή. Μόνος κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα για τον εαυτό του, μπορεί όμως να μην κάνει τίποτα για τον άλλο. Αν ο καθένας βοηθήσει τον άλλο, τότε έμμεσα θα ενισχύσει και τη δική του περίπτωση και συνολικά η ομάδα ανθρώπων δημιουργεί ένα έργο ουτοπικό για τον καθένα.
    Με την ίδια ιδέα, ένας δικηγόρος απομονωμένος δεν μπορεί να πράξει ένα εθνικό έργο, ενώ μια ομάδα δικηγόρων μπορεί κάλλιστα να το κατορθώσει. Συνεπώς, η σύμβαση του ιδρύματος είναι αναγκαστική, αν πράγματι θέλουμε να προσφέρουμε στην πατρίδα μας. Και γενικά η ανταπόκριση των δικηγόρων ήταν και είναι πολύ θετική, διότι μέσω του ιδρύματος μπορούν όντως να προσφέρουν κάτι το πολύτιμο στην κοινωνία. Τώρα το ελάχιστο, σχεδόν συμβολικό, κόστος κάθε προσφυγής και η κατάρριψη του ποσοστού, επιτρέπει στον καθένα να ενεργοποιηθεί δίχως εμπόδια. Αν εμείς οι ίδιοι δεν βοηθήσουμε την κοινωνία μας, με ποιο δικαίωμα προσδοκούμε και διεκδικούμε την εξέλιξη των πραγμάτων;
    Το Κυπριακό δεν θα λυθεί μόνο του! Τώρα ο καθένας έχει ένα ρόλο να παίξει σ’ αυτόν τον αγώνα. Κάθε άτομο με την προσφυγή του λέει: Κι εγώ ανήκω σ’ αυτόν τον λαό. Βέβαια πολλοί θα πουν ότι οι πρόσφυγες θα το κάνουν τώρα για προσωπικό συμφέρον, όμως ο αλτρουισμός είναι θέμα αθωότητας, όχι αγιότητας. Όταν είσαι φυλακή και κάποιος σπάσει τα σίδερά σου, πρέπει να δραπετεύσεις. Κάθε δραπέτης είναι και μια ήττα για τη φυλακή. Αν μπορείς να βοηθήσεις κι άλλους, ακόμα καλύτερα. Σημασία έχει όμως να το κάνει ο καθένας που μπορεί.
    Όπως η νοημοσύνη είναι η πάλη της ανάγκης εναντίον της τύχης, ο αλτρουισμός είναι η αναγκαία επίπτωσή της. Σε κατάσταση κρίσης, η νοημοσύνη γίνεται στρατηγική, ο αλτρουισμός, ίδρυμα και η σύμβαση του αλτρουισμού, δύναμη δικαιοσύνης.

    read more "Η σύμβαση του Αλτρουισμού "

    Η εμπάθεια είναι συγκίνηση


    Η εμπάθεια είναι συγκίνηση
    Ν. Λυγερός

    Η εμπάθεια είναι συγκίνηση
    κι αν δεν το πιστεύεις
    διάβασε απλώς το λεξικό
    των αρχαίων ελληνικών
    για να καταλάβεις
    ότι είναι έγκλημα
    να αλλάξεις το νόημα
    αυτής της λέξης
    γιατί δεν ήταν κοινωνική
    και η κοινωνία
    αποφάσισε να την εκφυλίσει
    μόνο και μόνο
    για να μην έχει
    ενοχές για τις πράξεις
    που τόλμησε
    ενάντια στην Ανθρωπότητα.
    read more "Η εμπάθεια είναι συγκίνηση "

    Thursday, June 13, 2013

    Génocide Arménien - La Turquie met en garde le Vatican


     Le ministère turc des Affaires étrangères a réagi dans une déclaration écrite samedi 8 juin aux remarques du pape François décrivant les massacres d’Arméniens pendant la Première Guerre mondiale comme “le premier génocide du 20ème siècle“, avertissant que sa position pourrait endommager les liens entre les deux pays.
    “Ce qui est attendu de la papauté, sous la responsabilité de sa fonction spirituelle, est de contribuer à la paix dans le monde au lieu d’augmenter l’animosité sur les événements historiques“ indique la déclaration. “L’ambassadeur du Vatican a été appelé le 7 juin 2013, au ministère des Affaires étrangères et il lui a été dit que les remarques du pape François étaient inacceptables.“
    « Nous avons souligné que le Vatican devrait éviter de faire des actes qui pourraient avoir des conséquences irréparables sur nos relations » ajoute la déclaration.
    Le Pape François a décrit les massacres d’Arméniens pendant la Première Guerre mondiale comme “le premier génocide du 20ème siècle“ lors d’une réunion avec une délégation conduite par le Patriarche de Cilicie des Arméniens catholiques, le 3 Juin.
    Le pape a rencontré des membres de la délégation et quand l’un d’eux a dit qu’elle était une descendante des victimes du génocide, il a répondu : « Le premier génocide du 20ème siècle a été celui des Arméniens », réitérant sa reconnaissance précoce des massacres comme le “génocide arménien“, alors qu’il était à la tête de l’Eglise catholique à Buenos Aires en tant que cardinal.
    En 2006, lors des manifestations marquant le 91e anniversaire du génocide à Buenos Aires, il a exhorté la Turquie à reconnaître « le génocide » comme le « grave crime de la Turquie ottomane contre le peuple arménien et l’ensemble de l’humanité.“


    http://www.armenews.com/article.php3?id_article=90397


    read more "Génocide Arménien - La Turquie met en garde le Vatican"

    Ν. Λυγερός - "Η αξία του αλτρουισμού". ΚΕΘΕΑ. Ηράκλειο, Κρήτη.10/06/2013





    Ν. Λυγερός - "Η αξία του αλτρουισμού".
    ΚΕΘΕΑ. Ηράκλειο, Κρήτη.
    10/06/2013



    read more "Ν. Λυγερός - "Η αξία του αλτρουισμού". ΚΕΘΕΑ. Ηράκλειο, Κρήτη.10/06/2013 "

    Après l'absurde


    Μετά το άτοπο
    Ν. Λυγερός
    Μετά το άτοπο
    υπάρχει η ανθρωπιά
    κι η επανάσταση
    ενάντια στο σύστημα
    που καθοδηγεί
    τη γενοκτονία
    για να το καταδικάσει
    και να απαγορεύσει
    τη βαρβαρότητα
    έτσι ώστε η Ανθρωπότητα
    να είναι ελεύθερη
    ακόμα και πολιορκημένη
    από κάθε κοινωνία
    της λήθης και της αδιαφορίας
    για να συνεχίσει
    την εξέλιξή της
    και να υπάρχουν
    ελεύθερα όντα
    που σκέφτονται τους άλλους
    και τους επόμενους.



    Après l'absurde
    N. Lygeros
    Traduit du Grec par A.-M. Bras
    Après l'absurde
    il y a les hommes
    et la révolution
    contre un système
    qui guide
    le génocide
    pour le condamner
    et interdire
    la Barbarie
    afin que l'Humanité
    soit libre
    même assiégée
    de chaque société
    de l'oubli et de l'indifférence
    pour qu’elle continue
    son évolution
    et qu’il y ait
    des êtres libres
    qui pensent aux autres
    et aux suivants.

    read more "Après l'absurde "

    Sur les côtés de la bataille


    Στις πλευρές της μάχης
    Ν. Λυγερός

    Στις πλευρές της μάχης
    του Μαραθώνα
    οι Έλληνες οπλίτες
    τσάκιζαν κάθε άμυνα
    όσο πιο γρήγορα
    και αποτελεσματικά
    μπορούσαν οι δυνάμεις
    όχι για να νικήσουν
    αλλά για να προφτάσουν
    να υπερασπισθούν
    το λαβωμένο κέντρο
    που πολεμούσε
    με υπεράνθρωπες προσπάθειες
    ενάντια στους πιο ισχυρούς
    έτσι το μακρύ δόρυ
    το ξίφος κι η ασπίδα
    η πιο βαριά από όλες
    σάρωναν τα πάντα
    για να είναι στο χρόνο
    που ήθελε ο σχεδιασμός.



    Sur les côtés de la bataille
    N. Lygeros
    Traduit du Grec par A.-M. Bras

    Sur les côtés de la bataille
    de Marathon
    les hoplites grecs
    brisaient chaque défense
    tellement plus vite
    et efficacement
    que les forces purent
    non pas vaincre
    mais réussir
    à défendre
    le centre blessé
    qui se battait
    avec des efforts surhumains
    contre les plus puissants
    ainsi la longue lance
    l’épée et le bouclier
    le plus lourd de tous
    balayèrent tout
    pour être dans les temps
    voulus par le plan.


    read more "Sur les côtés de la bataille "