Sunday, March 31, 2013

    Les lumières noires - ACTE DEUXIEME - Scène 1


    Les lumières noires
    N. Lygeros


    ACTE DEUXIEME
    Scène 1
    Voix, Yorgos, Léftéris, Christos, Takis

    La scène est totalement vide. Elle représente une prison anonyme dans un lieu indéterminé. Des corps inertes sont couchés à même le sol. Leur épuisement est si grand qu'ils semblent morts. Un seul détail affirme le contraire. Ils ont tous les mains liées. Un long silence est suivi d'un cri...
    Voix
    Non... non...
    Une des personnes sur le sol se recroqueville sur elle-même comme pour tenter de ne plus entendre les cris sourds de la voix qui continue à gémir.
    Yorgos, dans un cri .
    Laissez-le ! Laissez-le ! Un temps. Par pitié
    Un homme se relève difficilement sur ses genoux.
    Léftéris
    C'est inutile de crier. Un temps. Personne ne nous entend ici... Un temps. Et même s'ils t'entendaient, ils ne cesseraient pas pour autant.
    Silence. Il s'approche de lui à pas lents puis se penche sur lui.
    Cela ne sert à rien...
    Christos
    Et la résistance, Léftéri, à quoi sert-elle ? Un temps. Elle nous a conduits, ici, dans ce lieu de torture...
    Léftéris
    Sans notre résistance, notre peuple serait déjà mort !
    Christos
    Nous mourrons ce soir et notre peuple mourra demain, en quoi cela change-t-il quelque chose ?
    Yorgos
    Je donnerais tout pour un jour de plus !
    Christos
    Il ne s'agit pas de cela !
    Yorgos
    De quoi alors ? Un temps. Il ne nous reste que notre vie...
    Léftéris
    D'autres pensent à nous !
    Yorgos
    Qui donc ?
    Léftéris
    Les autres partisans.
    Christos
    Bah ! Ils sont comme nous... Personne ne s'attendait à une invasion si rapide... Nous avons été pris de court... Eux comme nous...
    Léftéris
    Rien n'est certain !
    Yorgos
    Si ! Un temps. Notre mort !
    Christos
    Et les tortures que nous allons subir...
    Takis
    Ne parlez plus de cela ! C'est insupportable !
    Léftéris, sur un ton dur .
    Tais-toi !
    Takis
    Pourquoi donc ?
    Léftéris
    C'est indigne de nous !
    Takis
    Je ne suis ni un héros ni un martyr. Silence. La résistance n'avait besoin que d'hommes...
    Léftéris
    Elle a encore besoin de nous et de toi !
    Takis
    De moi ? Un temps. Leurs interrogatoires m'ont déjà brisé... Je ne suis qu'une loque...
    Christos
    Non, Taki, tu es un partisan. Tu as risqué ta vie pour la résistance.
    Takis
    J'ai pris des risques car j'étais inconscient. À présent qu'ils m'ont fait sentir le goût de la mort, je veux vivre.
    Christos
    Notre unique chance, c'est notre silence.
    Takis
    Mon silence n'est dû qu'à mon ignorance... Un temps. Si j'avais su quelque chose, il y a longtemps que j'aurais craché le morceau.
    Léftéris, furieux .
    Tu nous aurais trahis pour sauver ta peau ?
    Takis
    Maintenant que j'ai touché la mort de mes mains...
    Il montre ses mains mutilées.
    ...je donnerais père et mère.
    Yorgos
    Il ne faut pas lui en vouloir, il a souffert le martyre. J'ai entendu ses cris pendant des heures...
    Léftéris
    Ils nous ont tous torturés.
    Yorgos
    Mais nous sommes différents par rapport à la douleur...
    Léftéris
    C'est une question de volonté.
    Takis
    C'était ! Un temps. Ils ont brisé ma volonté ; il ne me reste plus que mon corps.
    Christos
    Pourquoi juger un homme à sa résistance physique ? Andréas m'a raconté qu'un homme de son village, un résistant de la guerre précédente, avait été brisé sous la torture et qu'il avait donné son frère. Ils l'ont trouvé dans sa cachette et l'ont abattu comme un chien. Ensuite, ils ont libéré son frère. Ils voulaient que le traître vive et qu'il serve d'exemple. Un temps. Il était le déshonneur du village.
    Takis
    Il était ? Il ne l'est plus ?
    Christos
    Il est mort... Il s'est suicidé.
    Takis
    Toute une vie réduite à néant, pour un aveu seulement.
    Léftéris
    Cet aveu était toute sa vie...
    Takis
    Mais pourquoi ? Ce n'était pas un lâche, c'était un résistant !
    Christos
    C'était aussi un homme...
    Takis
    Est-ce un mal ?
    Léftéris
    Rien n'est mal, tant que nous ne sommes pas responsables.
    Takis
    De quoi était-il responsable ?
    Léftéris
    De sa vie, de son peuple !
    On entend le bruit d'une porte. Deux hommes jettent un nouveau prisonnier dans la pièce. Il s'écroule sur le plancher. Ceux qui peuvent encore bouger, s'approchent de lui. Ils semblent le reconnaître sans en être tout à fait certains.






    Το φως του μαύρου
    Ν. Λυγερός
    Μετάφραση από τα γαλλικά Βίκυ Τσατσαμπά

    ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΡΑΞΗ
    Σκηνή 1
    Φωνή, Γιώργος, Λευτέρης, Χρήστος, Τάκης
    Η σκηνή είναι εντελώς άδεια. Αναπαριστά μια ανώνυμη φυλακή μέσα σε έναν απροσδιόριστο τόπο. Αδρανή σώματα κείτονται στο έδαφος. Η εξάντλησή τους είναι τόσο μεγάλη που μοιάζουν με νεκρά. Μια μόνο λεπτομέρεια υποδηλώνει το αντίθετο. Έχουν όλα τα χέρια τους δεμένα. Μια μεγάλη σιωπή που ακολουθείται από μια κραυγή ...…
    Φωνή
    Όχι ... όχι ...
    Ένας από τους ανθρώπους στο έδαφος διπλώνεται σαν να προσπαθεί να μην ακούσει τις πνιχτές κραυγές της φωνής που συνεχίζει να βογγά.
    Γιώργος, με μια κραυγή.
    Αφήστε τον! Αφήστε τον! Χρόνος. Κρίμα
    Ένας άνδρας σηκώνεται με δυσκολία στα γόνατά του.
    Λευτέρης
    Είναι ανώφελο να κλαίει. Χρόνος. Κανείς δεν μας ακούει εδώ ... Χρόνος. Και ακόμα κι αν μας άκουγαν, δεν θα σταματούσαν.
    Σιωπή. Τον πλησιάζει αργά και γέρνει πάνω του.
    Δεν εξυπηρετεί σε τίποτα ...
    Χρήστος
    Και η αντίσταση, Λευτέρη, σε τι εξυπηρετεί; Χρόνος. Αυτή μας οδήγησε εδώ σε αυτόν τον τόπο των βασανιστηρίων ...
    Λευτέρης
    Χωρίς την αντίστασή μας, ο λαός μας θα ήταν ήδη νεκρός!
    Χρήστος
    Θα πεθάνουμε απόψε και ο λαός μας θα πεθάνει αύριο, σε τι αυτό αλλάζει κάτι;
    Γιώργος
    Θα έδινα τα πάντα για μια μέρα επιπλέον!
    Χρήστος
    Δεν είναι αυτό!
    Γιώργος
    Τι λοιπόν; Χρόνος. Μας μένει μόνο η ζωή μας ...
    Λευτέρης
    Άλλοι σκέφτονται για μας!
    Γιώργος
    Ποιοι λοιπόν;
    Λευτέρης
    Οι άλλοι αγωνιστές.
    Χρήστος
    Άστο ! Είναι ακριβώς όπως εμείς ... Κανένας δεν περίμενε μια εισβολή τόσο γρήγορα ... Αίφνιδιαστήκαμε ... Αυτοί όπως εμείς ...
    Λευτέρης
    Τίποτα δεν είναι σίγουρο!
    Γιώργος
    Ναι! Χρόνος. Ο θάνατός μας!
    Χρήστος
    Και τα βασανιστήρια που θα υποβληθούμε…
    Τάκης
    Μην μιλάτε για αυτό! Είναι αφόρητο!
    Λευτέρης, με σκληρό τόνο.
    Σιωπάστε!
    Τάκης
    Γιατί λοιπόν;
    Λευτέρης
    Είναι ανάξιο από μέρους μας!
    Τάκης
    Δεν είμαι ούτε ήρωας ούτε μάρτυρας. Σιωπή. Η αντίσταση δεν είχε την ανάγκη παρά από ανθρώπους…
    Λευτέρης
    Έχει ακόμη την ανάγκη από εμάς και εσένα!
    Τάκης
    Από εμένα; Χρόνος. Οι ανακρίσεις τους με έχουν κάμψει ήδη… Δεν είμαι παρά ένα ράκος…
    Χρήστος
    Όχι, Τάκη, είσαι αγωνιστής. Έχεις διακινδυνεύσει τη ζωή σου για την αντίσταση.
    Τάκης
    Έχω διακινδυνεύσει επειδή ήμουν ασυναίσθητος. Τώρα που μ’ έχουν κάνει να αισθανθώ τη γεύση του θάνατου, θέλω να ζήσω.
    Χρήστος
    Η μοναδική μας ελπίδα, είναι η σιωπή μας.
    Τάκης
    Η σιωπή μου δεν οφείλεται παρά μόνο στην άγνοιά μου… Χρόνος. Εάν γνώριζα κάτι, προ πολλού θα το είχα ξεράσει.
    Λευτέρης, εξαγριωμένος.
    Θα μας πρόδιδες για να σώσεις το τομάρι σου;
    Τάκης
    Τώρα που έχω αγγίξει το θάνατο με τα χέρια μου…
    Δείχνει τα ακρωτηριασμένα χέρια του.
    … θα έδινα τον πατέρα και τη μητέρα.
    Γιώργος
    Δεν πρέπει να του δίνουμε σημασία, έχει υποστεί το μαρτύριο. Άκουγα τις κραυγές του για ώρες…
    Λευτέρης
    Όλους μας έχουν βασανίσει.
    Γιώργος
    Αλλά είμαστε διαφορετικοί μπροστά στον πόνο…
    Λευτέρης
    Είναι θέμα θέλησης.
    Τάκης
    Ήταν! Χρόνος. Έχουν κάμψει τη θέλησή μου. Δεν μου μένει πια παρά μόνο το σώμα μου.
    Χρήστος
    Γιατί να κρίνουμε έναν άνθρωπο από την φυσική αντίστασή του; Ο Αντρέας μου είχε διηγηθεί ότι ένας άνδρας από το χωριό του, αντιστασιακός του προηγούμενου πολέμου, είχε λυγίσει κάτω από το βασανιστήριο και ότι είχε προδώσει τον αδελφό του. Τον βρήκαν μέσα στην κρυψώνα του και τον πυροβόλησαν, όπως ένα σκυλί. Έπειτα, απελευθέρωσαν τον αδελφό του. Ήθελαν τον προδότη ζωντανό και να λειτουργεί ως παράδειγμα. Χρόνος. Ήταν η ατίμωση του χωριού.
    Τάκης
    Ήταν; Δεν είναι πια;
    Χρήστος
    Πέθανε … Αυτοκτόνησε.
    Τάκης
    Μια ολόκληρη ζωή που μειώνεται στο τίποτα, για μια ομολογία μόνο.
    Λευτέρης

    Αυτή η ομολογία ήταν όλη ζωή του…
    Τάκης
    Μα γιατί; Δεν ήταν ένας δειλός, ήταν αντιστασιακός!
    Χρήστος
    Ήταν, επίσης, ένας άνθρωπος ...
    Τάκης
    Είναι τόσο κακό;
    Λευτέρης
    Τίποτα δεν είναι κακό, όσο είμαστε υπεύθυνοι.
    Τάκης
    Σε τι ήταν υπεύθυνος;
    Λευτέρης
    Στη ζωή του, στο λαό του!

    Ακούμε το θόρυβο μιας πόρτας. Δύο άνθρωποι ρίχνουν έναν νέο φυλακισμένο μέσα στο δωμάτιο. Αυτός καταρρέει στο έδαφος. Εκείνοι που μπορούν ακόμη να κινηθούν, τον πλησιάζουν. Δείχνουν να τον αναγνωρίζουν χωρίς να είναι απολύτως σίγουροι.


    read more "Les lumières noires - ACTE DEUXIEME - Scène 1"

    Thursday, March 28, 2013

    Les lumières noires - Scène 5


    Les lumières noires  -  Scène 5
    N. Lygeros

    Scène 5
    Andréas, Léftéris


    Andréas
    Tu comptes vraiment attendre ?
    Léftéris
    Non !
    Andréas
    Mais alors pourquoi...
    Léftéris
    Inutile de les inquiéter.
    Andréas
    Au sujet de quoi ?
    Léftéris
    Je ne sais pas encore... Un temps. Je vais appeler des amis.
    Il s'avance vers le téléphone et le décroche. On l'entend parler au téléphone.
    C'est Léftéris...
    Son interlocuteur lui parle longuement...
    Les paysans... Le journal... Maintenant ? ... Je...
    Andréas, inquiet .
    Que se passe-t-il ?
    Léftéris
    La ligne a été coupée...
    Andréas
    Coupée ?
    Léftéris décroche à nouveau le téléphone.
    Léftéris
    Définitivement.
    Andréas , intrigué .
    Ainsi, tu appartiens à un réseau ?
    Léftéris
    Tu croyais que je me contentais des chants de résistance ?
    Andréas ,surpris .
    Ce n'est pas ce que je voulais dire...
    Léftéris
    Que voulais-tu dire alors ?
    Andréas
    Nous ne sommes pas occupés que je sache...
    Léftéris
    Tu ne sais que ce que tu veux savoir...
    Andréas
    Quoi ?
    Léftéris
    Tel est notre pays : ni occupé, ni libre... Mais cela ne va pas durer...
    Andréas
    Que veux-tu dire ?
    Léftéris
    Qu'un engagement est total ou n'est pas !
    Andréas
    Tu sous-entends que je n'aime pas mon pays.
    Léftéris
    Je n'ai pas dit cela...
    Andréas
    Alors ?
    Léftéris
    Tu aimes son image mais tu ne le ressens pas : tu habites ici mais tu ne vis pas ici !
    Andréas ,agacé .
    De quel droit ?
    Léftéris
    De celui du patriote qui voit son pays en danger de mort.
    Andréas
    Des mots toujours des mots.
    Léftéris
    Le temps des mots est fini, seules les actions compteront désormais...
    Andréas
    Que sais-tu de plus ?
    Léftéris
    Je sais que celui qui ne résiste pas meurt.
    Andréas
    Personne ne veut mourir !
    Léftéris
    Mais qui résiste ?
    Andréas
    Entrer dans un réseau n'est pas rien !
    Léftéris
    C'est justement mon idée ! Un temps. Alors que parler, parler et chanter n'est rien.
    Andréas
    Le chant a toujours été important pour la résistance.
    Léftéris
    Pour le résistant, oui, non pour celui qui se contente de le reprendre.
    Andréas
    Tu as toujours été extrême !
    Léftéris
    C'est ma terre qui m'a ainsi conçu et l'histoire m'a ainsi élevé...
    Andréas
    Tu serais donc prêt à sacrifier ta vie pour notre cause.
    Léftéris
    Quelle autre action lui donnerait sens ?
    Andréas
    Avoir une famille, des enfants...
    Léftéris
    Tout le monde désire cela pour soi, je ne le désire que pour les autres.
    Andréas
    La vie des autres n'est pas la tienne.
    Léftéris
    C'est vrai mais elle peut la justifier !
    Andréas
    Je n'ai pas besoin de justification pour vivre.
    Léftéris
    Alors tu ne vivras jamais libre.
    Andréas
    Je suis libre de faire ce qu'il me plait !
    Léftéris
    Seulement dans ton enclos !
    Andréas ,hors de lui .
    Je ne suis pas un mouton !
    Léftéris ,calme .
    Mouton, mouflon, qu'importe ! Tu n'es que ce que les autres désirent.
    Andréas
    Je suis libre de ma vie !
    Léftéris
    Tu ne le seras que lorsque tu auras fait des choix ! Un temps. Sans la privation, point de liberté !
    Andréas
    Je ne suis pas un pion sur un échiquier...
    Léftéris
    Mon pauvre Andréa, la partie a déjà commencé depuis longtemps. Silence. Le mat est déjà annoncé !
    Obscurité.


    Το φως του μαύρου  -  Σκηνή 5
    Ν. Λυγερός
    Μετάφραση από τα γαλλικά Βίκυ Τσατσαμπά

    Σκηνή 5
    Ανδρέας, Λευτέρης

    Ανδρέας
    Σκέφτεσαι πραγματικά να περιμένεις;
    Λευτέρης
    Όχι!
    Ανδρέας
    Μα τότε γιατί…
    Λευτέρης
    Είναι άχρηστο να τους ανησυχήσω.
    Ανδρέας
    Σχετικά με τι;
    Λευτέρης
    Δεν ξέρω ακόμη… Χρόνος. Θα καλέσω φίλους.
    Κατευθύνεται προς το τηλέφωνο και το σηκώνει. Τον ακούμε να μιλάει στο τηλέφωνο.
    Ο Λευτέρης είμαι…
    Ο συνομιλητής του του μιλά επί μακρόν…
    Οι αγρότες… Η εφημερίδα… Τώρα; …… Εγώ
    Ανδρέας, ανήσυχος.
    Τι συμβαίνει;
    Λευτέρης
    Η γραμμή κόπηκε…
    Ανδρέας
    Κόπηκε;
    Ο Λευτέρης σηκώνει πάλι το τηλέφωνο.
    Λευτέρης
    Οριστικά.
    Ανδρέας, ανήσυχος.
    Λοιπόν, ανήκεις σε ένα δίκτυο;
    Λευτέρης
    Πιστεύεις ότι με ευχαριστούν τα τραγούδια της αντίστασης;
    Ανδρέας, έκπληκτος.
    Δεν είναι αυτό που ήθελα να πω…
    Λευτέρης
    Τι ήθελες να πεις τότε;
    Ανδρέας
    Δεν έχουμε κατοχή απ’ ότι γνωρίζω…
    Λευτέρης
    Δεν γνωρίζεις παρά αυτό που θέλεις να γνωρίζεις.
    Ανδρέας
    Τι;
    Λευτέρης
    Έτσι είναι η χώρα μας: ούτε κατεχόμενη, ούτε ελεύθερη… Αλλά αυτό δεν θα διαρκέσει…
    Ανδρέας
    Τι θέλεις να πεις;
    Λευτέρης
    Ότι η δέσμευση είναι συνολική ή όχι!!
    Ανδρέας
    Υπονοείς ότι δεν αγαπώ τη χώρα μου!
    Λευτέρης
    Δεν είπα αυτό…
    Ανδρέας
    Τότε;
    Λευτέρης
    Αγαπάς την εικόνα της αλλά δεν την συναισθάνεσαι: μένεις εδώ αλλά δεν ζείς εδώ!
    Ανδρέας, ενοχλημένος.
    Με ποιο δικαίωμα;
    Λευτέρης
    Αυτό του πατριώτη που βλέπει τη χώρα του σε κίνδυνο θάνατου.
    Ανδρέας
    Λόγια, πάντα λόγια.
    Λευτέρης
    Ο χρόνος για τα λόγια τελείωσε, μόνο οι πράξεις μετρούν από εδώ και πέρα…
    Ανδρέας
    Τι γνωρίζεις περισσότερο;
    Λευτέρης
    Γνωρίζω ότι αυτός που δεν αντιστέκεται πεθαίνει.
    Ανδρέας
    Κανένας δεν θέλει να πεθάνει!
    Λευτέρης
    Αλλά ποιος αντιστέκεται;
    Ανδρέας
    Το να μπεις σε ένα δίκτυο δεν είναι τίποτα!
    Λευτέρης
    Αυτή ακριβώς είναι η ιδέα μου! Χρόνος. Ενώ το να μιλάμε, να μιλάμε και να τραγουδούμε δεν είναι τίποτα.
    Ανδρέας
    Το τραγούδι ήταν πάντα σημαντικό για την αντίσταση.
    Λευτέρης
    Για τον αντιστασιακό ναι, όχι για αυτόν που απλώς το επαναλαμβάνει.
    Ανδρέας
    Ήσουν πάντα ακραίος!
    Λευτέρης
    Είναι η γη μου που με έχει γεννήσει και η ιστορία με έχει αναθρέψει έτσι…
    Ανδρέας
    Θα ήσουν επομένως έτοιμος να θυσιάσεις τη ζωή σου για τον αγώνα μας.
    Λευτέρης
    Ποια άλλη πράξη θα της έδινε το νόημα;
    Ανδρέας
    Το να έχεις μια οικογένεια, παιδιά…
    Λευτέρης
    Ο καθένας επιθυμεί αυτό για τον εαυτό του, δεν το επιθυμώ παρά μόνο για τους άλλους.
    Ανδρέας
    Η ζωή των άλλων δεν είναι δική σου.
    Λευτέρης
    Είναι αλήθεια αλλά μπορεί να την δικαιολογήσει!
    Ανδρέας
    Δεν έχω ανάγκη αιτιολόγησης για να ζήσω.
    Λευτέρης
    Τότε δεν θα ζήσεις ποτέ ελεύθερος.
    Ανδρέας
    Είμαι ελεύθερος για να κάνω που μ’ ευχαριστεί!
    Λευτέρης
    Μόνο μέσα στο μαντρί σου!
    Ανδρέας, προς αυτόν.
    Δεν είμαι ένα πρόβατο!
    Λευτέρης, ήρεμα.
    Πρόβατο, αγρινό, ποια η σημασία! Δεν είσαι παρά αυτό που οι άλλοι επιθυμούν.
    Ανδρέας
    Είμαι ελεύθερος της ζωής μου!
    Λευτέρης
    Δεν θα είσαι παρά μόνο όταν θα έχεις κάνει επιλογές! Χρόνος. Χωρίς στέρηση, καμία ελευθερία!
    Ανδρέας
    Δεν είμαι ένα πιόνι σε μία σκακιέρα…
    Λευτέρης
    Καημένε μου Αντρέα, η παρτίδα έχει αρχίσει εδώ και πολύ καιρό. Σιωπή. Το ματ έχει ήδη αναγγελθεί!
    Σκοτάδι.

    read more "Les lumières noires - Scène 5 "

    Wednesday, March 27, 2013

    Les lumières noires - Scène 4


    Les lumières noires  -  Scène 4
    N. Lygeros

    Scène 4
    Iannis, Léftéris, Pétros, Eléni, Andréas, Anastassia, 2 femmes,...


    La pièce est plus lumineuse que jamais. C'est l'été et sa chaleur déborde dans la pièce. Tout le monde est là autour de la table centrale remplie de victuailles. La scène se déroule au moment où les convives lèvent leurs verres à la santé de...
    Iannis
    À ta santé, Léftéri !
    Les verres s'entrechoquent.
    Léftéris
    À notre santé !
    Une autre femme apporte de nouveaux plats.
    Léftéris commence à chanter et les autres reprennent son chant en chœur.
    Pétros
    Que votre maison soit toujours pleine !
    Eléni
    Merci, Pétro ! Qu'il en soit de même pour la tienne !
    Pétros
    Andréa, que Dieu garde ta femme !
    Léftéris
    Ma sœur ne craint personne...
    Eléni
    Dans la maison !
    Rire des convives.
    Andréas
    Pétro, ton poisson est magnifique !
    Eléni
    Comme toujours...
    Léftéris
    Un jour, je viendrai avec toi...
    Pétros
    Quand tu veux, mon ami... La mer est toujours là.
    Léftéris
    La mer, oui, mais le temps...
    Andréas
    Le temps est à nous.
    Anastassia
    Combien de temps encore ?
    Iannis
    Pourquoi dis-tu cela ?
    Eléni
    Anastassia parle toujours ainsi...
    Pétros
    Avez-vous lu les journaux ?
    Andréas
    Non, pourquoi ?
    Pétros
    Il se trame quelque chose...
    Eléni
    Où donc ?
    Pétros
    J'en ai parlé avec d'autres pêcheurs... Il y a des mouvements étranges dans le pays...
    Léftéris
    L'armée ?
    Pétros
    Des militaires...
    Andréas
    Les patrouilles ?
    Eléni
    Il y a toujours eu des patrouilles...
    Pétros
    Justement, il n'y en a plus.
    Léftéris
    Depuis combien de temps ?
    Pétros
    Quelques semaines à peine...
    Anastassia
    Alors pourquoi en parler maintenant ?
    Pétros
    Hier, le régiment est parti.
    Andréas, surpris .
    Le régiment ?
    Eléni
    Et pour aller où ?
    Pétros
    Personne n'a pu me le dire...
    Léftéris
    As-tu demandé aux paysans de l'autre côté de la colline ?
    Pétros
    Ils n'ont rien pu me dire.
    Andréas
    C'est étrange...
    Léftéris
    Et les journaux ?
    Pétros
    Rien non plus.
    Eléni
    Alors il se passe vraiment quelque chose... Pensive. En plein été...
    Anastassia
    Pour l'histoire, toutes les saisons sont les mêmes.
    Pétros ,en levant son verre .
    À ta santé, Anastassia, avec tes phrases étranges !
    Tout le monde rit.
    Léftéris
    Elle a raison, il faut être sur ses gardes.
    Iannis
    Profitons de la vie ! Nous verrons bien ensuite.
    Il se lève. Deux femmes et Pétros font de même.
    Nous allons vous laisser vous reposer maintenant. Nous en reparlerons demain...
    Anastassia
    Quand les uns dorment, les autres écrivent l'histoire...
    Ils sortent tous les quatre sans l'avoir entendue.
    Eléni
    Ne sois pas si dure avec eux... Un temps. La vie est plus forte que tout.
    Anastassia
    Ils seront les premiers à se plaindre.
    Andréas
    Mais de quoi ? Nous ne savons rien pour l'instant.
    Anastassia
    C'est dans ces périodes que se prennent les plus grandes décisions...
    Andréas
    Que pouvons-nous faire ?
    Eléni
    Attendre pour le moment...
    Anastassia
    Il ne faut pas !
    Léftéris
    C'est pourtant ce que nous ferons...
    Les femmes débarrassent la table. Les hommes se regroupent.


    Το φως του μαύρου
    Ν. Λυγερός
    Μετάφραση από τα γαλλικά Βίκυ Τσατσαμπά


    Σκηνή 4
    Γιάννης, Λευτέρης, Πέτρος, Ελένη, Ανδρέας, Αναστασία, 2 γυναίκες ...

    Το δωμάτιο είναι πιο φωτεινό από ποτέ. Είναι καλοκαίρι και η ζέστη κατακλύζει το δωμάτιο. Όλοι οι άνθρωποι είναι γύρω από το κεντρικό τραπέζι που είναι γεμάτο με τρόφιμα. Η σκηνή λαμβάνει χώρα τη στιγμή που οι συνδαιτημόνες υψώνουν τα ποτήρια τους για την υγεία του ...
    Γιάννης
    Στην υγεία σου, Λευτέρη!
    Τσουγκρίζουν τα ποτήρια.
    Λευτέρης
    Στην υγεία μας!
    Μια άλλη γυναίκα φέρνει νέα πιάτα.
    Ο Λευτέρης αρχίζει το τραγούδι και οι άλλοι επαναλαμβάνουν το τραγούδι του σε χορωδία.
    Πέτρος
    Μακάρι το σπίτι σας να είναι πάντα γεμάτο!
    Ελένη
    Σ’ ευχαριστώ, Πέτρο! Το ίδιο για το δικά σου!
    Πέτρος
    Ανδρέα, ο Θεός να φυλάει τη γυναίκα σου!
    Λευτέρης
    Η αδελφή μου δεν φοβάται κανέναν ...
    Ελένη
    Μέσα στο σπίτι!
    Γέλιο των συνδαιτημόνων.
    Ανδρέας
    Πέτρο, το ψάρι σου είναι υπέροχο!
    Ελένη
    Όπως πάντα ...
    Λευτέρης
    Μια μέρα θα έρθω μαζί σου ...
    Πέτρος
    Όποτε θέλεις, φίλε μου ... Η θάλασσα είναι πάντα εκεί.
    Λευτέρης
    Η θάλασσα, ναι, αλλά ο χρόνος ...
    Ανδρέας
    Ο χρόνος είναι με μας.
    Αναστασία
    Για πόσο καιρό ακόμα;
    Γιάννης
    Γιατί το λες αυτό;
    Ελένη
    Η Αναστασία μιλάει πάντα έτσι ...
    Πέτρος
    Έχετε διαβάσει τις εφημερίδες;
    Ανδρέας
    Όχι, γιατί;
    Πέτρος
    Κάτι σχεδιάζεται ...
    Ελένη
    Πού;
    Πέτρος
    Μίλησα με άλλους ψαράδες ... Υπάρχουν κάποιες περίεργες κινήσεις στη χώρα ...
    Λευτέρης
    Ο στρατός;
    Πέτρος
    Στρατιωτικοί ...
    Ανδρέας
    Περιπολίες;
    Ελένη
    Υπήρχαν πάντοτε περιπολίες ...
    Πέτρος
    Ακριβώς, δεν υπάρχουν πια.
    Λευτέρης
    Εδώ και πόσο καιρό;
    Πέτρος
    Λίγες εβδομάδες...
    Αναστασία
    Γιατί λοιπόν να μιλήσουμε γι 'αυτό τώρα;
    Πέτρος
    Χθες, το στρατιωτικό σύνταγμα έφυγε.
    Ανδρέας, έκπληκτος.
    Το στρατιωτικό σύνταγμα;
    Ελένη
    Για να πάει πού;
    Πέτρος
    Κανείς δεν μπορούσε να μου πει ...
    Λευτέρης
    Ρώτησες τους αγρότες της άλλης πλευράς του λόφου;
    Πέτρος
    Δεν μπορούσαν να μου που κάτι.
    Ανδρέας
    Είναι παράξενο ...
    Λευτέρης
    Και εφημερίδες;
    Πέτρος
    Τίποτα περισσότερο.
    Ελένη
    Πράγματι κάτι συμβαίνει ... Σκεπτική. Μέσα στο καλοκαίρι ...
    Αναστασία
    Για την ιστορία, όλες τις εποχές είναι οι ίδιες.
    Πέτρος, σηκώνοντας το ποτήρι του.
    Στην υγεία σου, Αναστασία, με τις παράξενες φράσεις σου!
    Όλοι γελούν.
    Λευτέρης
    Έχει δίκιο, πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή.
    Γιάννης
    Απολαύστε τη ζωή! Θα δούμε στη συνέχεια.
    Σηκώνεται. Οι δύο γυναίκες και ο Πέτρος κάνουν το ίδιο.
    Θα σας αφήσουμε να ξεκουραστείτε τώρα. Θα ξαναμιλήσουμε αύριο ...
    Αναστασία
    Όταν κάποιοι κοιμούνται, οι άλλοι γράφουν την ιστορία ...
    Βγαίνουν και οι τέσσερεις χωρίς να ακούσουν.
    Ελένη
    Μην είσαι τόσο σκληρή μαζί τους ... Χρόνος. Η ζωή είναι ισχυρότερη από οτιδήποτε άλλο.
    Αναστασία
    Θα είναι οι πρώτοι που θα διαμαρτύρονται.
    Ανδρέας
    Μα για ποιο πράγμα; Δεν ξέρουμε τίποτα προς στιγμήν.
    Αναστασία
    Είναι σε αυτές τις περιόδους, που λαμβάνονται οι μεγαλύτερες αποφάσεις ...
    Ανδρέας
    Τι μπορούμε να κάνουμε;
    Ελένη
    Περιμένουμε για την ώρα ...
    Αναστασία
    Δεν πρέπει!
    Λευτέρης
    Ωστόσο, αυτό είναι που θα κάνουμε ...
    Οι γυναίκες καθαρίζουν το τραπέζι. Οι άνδρες συγκεντρώνονται.

    read more "Les lumières noires - Scène 4 "