Η στρατηγική της αναγνώρισης στον τομέα της γενοκτονίας δεν πρέπει να βασίζεται αποκλειστικά στο θύτη, αλλά να θεμελιώνεται με την Ανθρωπότητα. Για πολλά χρόνια, πολλοί από τους δικούς μας θεωρούσαν ότι το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι η αναγνώριση από τον θύτη, ενώ η ουσία βρίσκεται στο επίπεδο της Ανθρωπότητας. Ας φανταστούμε μια γενοκτονία που είναι αναγνωρισμένη μόνο από τον θύτη και από κανέναν άλλον, για να συνειδητοποιήσουμε πόσο λίγη αξία θα είχε. Η συνέχεια του έργου του Lemkin με την εφεύρεση του όρου γενοκτονία δεν είναι απλώς η αναγνώριση, αλλά μέσω της Χάρτας του Ο.Η.Ε., τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας, διότι αυτή είναι ο στόχος μιας γενοκτονίας κι όχι μόνο ένας συγκεκριμένος λαός. Έτσι η στρατηγική μας δεν πρέπει να εγκλωβιστεί πάνω στον θύτη, διότι αυτός θα είναι το πρώτο εμπόδιο. Η πλάγια σκέψη δείχνει ότι είναι προτιμότερο να ενημερώσουμε τους άλλους που θα του ασκήσουν στη συνέχεια πιέσεις από πολλές πλευρές. Με αυτόν τον τρόπο, η πίεση της αναγνώρισης πολλαπλασιάζεται εκθετικά...
Η συνέχεια εδώ: http://lygeros.org/articles.php?n=25580&l=gr
