Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, η Δυτική Αρμενία συνεχίζει την πορεία στον τομέα του Δίκαιου της Θάλασσας, αφού μετά την υπογραφή της Σύμβασης του Montego Bay, έκανε τη θέσπιση της ΑΟΖ στις 09 Αυγούστου 2016. Αυτό σημαίνει ότι μια κατεχόμενη περιοχή του πλανήτη, ένα κράτος υπό αναγνώριση, διεκδικεί πλέον επίσημα την ΑΟΖ του ως κυριαρχικό δικαίωμα. Έτσι όσοι πίστευαν ότι η υπογραφή ήταν απλώς μια διπλωματική κίνηση εντυπωσιασμού, πρέπει τώρα να παραδεχτούν ότι υπάρχει πλέον στρατήγημα της πράξης και ότι αυτή η συνέχεια έρχεται να εδραιώσει μια κατάσταση, η οποία φαινόταν αδιανόητη ακόμα και στο πρόσφατο παρελθόν. Κι όμως η θέσπιση έγινε και μάλιστα με το παράδειγμα της Κύπρου. Έτσι ο Armenag Aprahamian με το Εθνικό Συμβούλιο της Δυτικής Αρμενίας ακολουθεί το στρατηγικό μονοπάτι που άνοιξε ο Τάσσος Παπαδόπουλος το 2004 με τη θέσπιση της κυπριακής ΑΟΖ. Με απλά λόγια, δύο χώρες, δύο κράτη που έχουν κατεχόμενα, πρόσφυγες, αγνοούμενους και εγκλωβισμένους, δίχως να φοβηθούν τίποτα, συνεχίζουν το έργο του μέσα στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου και Δικαίου της Θάλασσας, διότι πίστεψαν στην στρατηγική και την αξιοποίησαν δίχως φοβίες. Η Δυτική Αρμενία δείχνει επίσης ένα χειροπιαστό παράδειγμα στον Πόντο, αφού με αυτήν την πράξη βοηθά έμπρακτα τον Ανατολικό Πόντο. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι η Δυτική Αρμενία όχι μόνο δεν περιμένει να δικαιωθεί μόνο από τους άλλους, αλλά μάχεται αποτελεσματικά και από μόνη της, κάνοντας χρήση όλων των νομικών εργαλείων που διαθέτει μέσω της Συνθήκης Σεβρών του 1920 και των Δικαιωμάτων των Αυτόχθονων Λαών του 2007. Επίσης, επειδή έχει πρόσβαση στον Εύξεινο Πόντο, έχει δικαιώματα κυριαρχικά και στο θέμα της ενέργειας. Με αυτήν την έννοια δικαιώνονται και τα θύματα της γενοκτονίας που δεν είχαν τη δυνατότητα να απολαύσουν αυτήν την περιουσία...
Η συνέχεια εδώ: http://www.lygeros.org/articles.php?n=26971&l=gr
