Ο πρώτος σταυρός
Ν. Λυγερός
Ο πρώτος σταυρός περίμενε χίλια χρόνια για να σταθεί όρθιος και ελεύθερος μετά την πρώτη μάχη εναντίον των βαρβάρων. Έπρεπε πρώτα ν' αρχίσει η αντεπίθεση που αποφασίστηκε στο κεντρικό βουνό, αλλιώς κανένας δεν θα είχε τολμήσει ν' αμφισβητήσει την κυριαρχία τους πάνω στη γη. Υπήρχε όμως και η θάλασσα που λειτουργούσε με το λαό του χρόνου, αφού δεν του ανήκε και τη σεβόταν διαχρονικά. Έτσι αυτή θα ήταν το μονοπάτι τους και τα σπαθιά τους, τα βήματά τους. Κανείς δεν θα σταματούσε πριν την λήξη του πολέμου και την εκτέλεση της αποστολής. Θα ήταν όλοι ακάθεκτοι έως το τέλος, γιατί ο σταυρός τους περίμενε λαβωμένος, σαν νεκρός που θέλει να ζήσει την ανάσταση. Ο καθένας ήξερε ότι δίχως αυτήν την επανάσταση η γη δεν θα είχε πια ποτέ την ιερή της αξία. Κι ο καθένας ήταν έτοιμος να θυσιαστεί για την επίτευξη του στόχου. Έτσι περπάτησαν με τις εικόνες στα χέρια για να φωτίσουν το σκοτάδι της κατοχής και για να σηκώσουν το βάρος του φωτός έως τον ουρανό που δεν έβλεπε πια τη γη. Ο χρόνος ήταν μαζί τους κι είχαν πάρει επιτέλους την απόφαση να είναι μαζί του μετά από τόσα χρόνια. Έτσι άρχισε η επανάσταση του λαού που δεν ήθελε άλλο να βλέπει τον σταυρό σταυρωμένο από τους βαρβάρους.
The first cross
N. Lygeros
Translated from the Greek by Evi Charitidou
The first cross had been waiting for one thousand years to stand upright and free after the first battle against the barbarians. The counter-attack decided on the central mountain had to begin first; otherwise nobody would dare to doubt their dominance on the land. Nevertheless, there was the sea functioning with the people of time, since it did not belong to them and they had always been respecting it. Thus, this would serve as their path and their swords would become their footsteps. Nobody would halt before the ending of the war and the execution of the mission. They would all be unflinching by the end, because the wounded cross was waiting for them, like a dead wanting to experience resurrection. Each one of them knew that without this revolution the land would not any longer bear its sacred value. And each one of them was prepared to sacrifice oneself for attaining the goal. Thus, they marched with icons in hands to shed light to darkness of occupation and lift the burden of light up to the sky which could not see the land any more. Time was in their favor and they themselves had at last decided to be with it after so many years. This is how the revolution of the people who did not any longer stand to see the cross wounded by the barbarians started.
