Ν. Λυγερός
Για να αποφύγει τις κατηγορίες το τουρκικό καθεστώς, που τόσα χρόνια μιλούσε αποκλειστικά για την επαναστατική δράση του Κεμάλ, έχει αρχίσει να μιλά γενικότερα με έναν νέο-οθωμανικό τρόπο. Πολύ απλά προσπαθεί να μας πείσει ότι ο Κεμάλ ακόμα κι αν είναι μια σημαντική προσωπικότητα για τους περισσότερους στο κράτος του, αποτελεί ιστορικά μια παρένθεση, ακόμα κι αν άλλαξε τον τρόπο γραφής. Με αυτήν τη μέθοδο το κράτος αποφεύγει τις γενικές κριτικές, αφού πολλές επικεντρώνονται για το θέμα της Γενοκτονίας πάνω στον Κεμάλ. Και όλα αυτά γίνονται γιατί θεωρούμε ότι όλα έγιναν το 1915. Η επίσημη ιστοριογραφία της Τουρκίας έχει επιλέξει να γεννηθεί ο Κεμάλ στις 19 Μαΐου, ενώ είχαμε μόνο μια περίοδο από τον Δεκέμβριο 1880 έως Μάιο 1881 για να συμπίπτει με τις 19 Μαΐου 1919, όπου άρχισε ο πόλεμος της τουρκικής ανεξαρτησίας. Η περίοδος της Τριάδας Γενοκτονιών αρχίζει το 1894 με τη δράση του Κόκκινου Σουλτάνου, συνεχίζει με τους Νεότουρκους και τελειώνει το 1923 με τον Κεμάλ και τη Συνθήκη της Λωζάννης. Ο Κεμάλ ασκούσε κρυφά κριτικές εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και δεν πίστεψε στην επανάσταση των Νεότουρκων την άνοιξη του 1908. Με άλλα λόγια δεν αποτελούσε μια συνέχεια και μάλιστα γι’ αυτόν τον λόγο είναι μια αλλαγή φάσης για το κράτος. Άρα μόνο για τη Γενοκτονία βλέπουμε μια σκυταλοδρομία. Είναι, λοιπόν, εύκολο να μπει σε μια ιστορική παρένθεση. Μόνο που η Γενοκτονία δεν μπορεί να εγκλωβιστεί σε αυτή, γιατί ξεχειλίζει από παντού.
