Εν αρχή το τέλος
Ν. Λυγερός
Αυτό που έχει σημασία είναι τι κάνουμε προς το τέλος. Στον Ελληνισμό όλα αρχίζουν από το τέλος. Είναι: εν αρχή το τέλος. Αυτό σημαίνει πρακτικά: εν αρχή ο θάνατος. Γιατί, άμα δεν καταλάβουμε τι σημαίνει ο θάνατος, πεθαίνουμε πριν ζήσουμε. Άμα καταλάβουμε τι σημαίνει ο θάνατος, καταλαβαίνουμε, επειδή είμαστε ένας λαός του χρόνου, ότι μετά την αίσθηση αυτού του θανάτου, αρχίζει η μνήμη. Όταν μετά αποφασίζω να συνεχίσω, αρχίζει η μη λήθη και τότε μπαίνω στην αλήθεια. Έχει ενδιαφέρον, άμα το συνδυάσουμε αυτό ακόμα και χριστιανικά, ότι όταν μιλάμε για το φως και το μονοπάτι, δεν εξηγούμε πού ακριβώς είναι το φως. Άρα το μονοπάτι είναι λίγο πιο δύσκολο. Αλλά αυτό που ξέρουμε πάντως, είναι ότι, αν το πιστεύουμε αυτό το φως, δεν θα μείνουμε στο σκοτάδι. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι, ακόμα κι όταν είμαστε μέσα στο σκοτάδι και πιστεύουμε στο φως, μπορούμε να ανάψουμε το κερί. Όποια και να είναι η δυσκολία που περνάμε, αυτό που έχει σημασία είναι η συνέχεια. Κι αν το σκεφτούμε ορθολογικά, τι κάνουμε το Πάσχα με την Ανάσταση και το φως, θα δούμε ότι αρχικά είναι τριπλό το κερί που θυμίζει τον τρικέφαλο χρόνο και βέβαια την τριάδα. Στην συνέχεια, εμείς έχουμε μόνο ένα κερί, και αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι μόλις το ανάβουμε αρχίζει να πεθαίνει. Αλλά στο ενδιάμεσο το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να ανάψουμε τον άλλον. Άμα το σκεφτούμε ορθολογικά είναι ότι του δίνουμε την δυνατότητα να πεθάνει κι αυτός. Αυτή είναι η συνέχεια. Και για αυτό όταν γίνεται μια γενοκτονία, προσπαθούν να κάνουν ακριβώς το αντίθετο: όχι μόνο να σκοτώσουν τους ζωντανούς, αλλά να μην υπάρχουν ούτε οι επόμενοι. Για μας λοιπόν αυτό που έχει σημασία και στο "αγάπα τον πλησίον σου", δεν είναι αυτός που είναι κοντά σου μόνο χωρικά, αλλά αυτός που είναι κοντά σου χρονικά, που σημαίνει ότι παίζουμε μετά με τον προηγούμενο και με τον επόμενο. Όταν συνειδητοποιούμε ότι είμαστε ο επόμενος του προηγούμενου και ο προηγούμενος του επόμενου, τότε καταλαβαίνουμε ότι δεν είμαστε εμείς , καταλαβαίνουμε ότι είμαστε οι άλλοι και σιγά-σιγά οι άλλοι άλλοι. Όταν μπαίνουμε σε αυτό το πλαίσιο, τότε μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει συνέχεια. Γιατί αυτό που μας ενδιαφέρει είναι πώς θα ζήσουν οι άλλοι. Έτσι κατανοούμε ότι το ατομικό δεν έχει νόημα. Κι αν ο Ελληνισμός υπάρχει ακόμα και τώρα, είναι επειδή τα βλέπει τα πράγματα σφαιρικά, ολικά, ολιστικά ποτέ ατομικά. Άρα σε εμάς ανήκει η επιλογή: ελευθερία ή θάνατος. Σε εμάς ανήκει η επιλογή της συνέχειας και σε κανέναν άλλον.
All'inizio la fine
N. Lygeros
Traduzione: Lucia Santini
Quello che ha importanza è ciò che facciamo verso la fine. Nell’Ellenismo tutto comincia dalla fine. È: all’inizio la fine. Questo significa in pratica: all’inizio la morte. Perché, se non comprendiamo cosa significa la morte, muoiamo prima di vivere. Se comprendiamo cosa significa la morte, comprendiamo, poiché siamo un popolo del tempo, che dopo la percezione di questa morte, comincia la memoria. Quando poi decido di continuare, comincia il non oblio e in quell’istante entro nella verità. È interessante, se poi colleghiamo quanto detto anche al cristianesimo, constatare che quando parliamo della luce e del sentiero, non spieghiamo dove di preciso si trovi la luce. Quindi il sentiero è un po’ più difficoltoso. Ma una cosa sappiamo di certo, ed è che, quando crediamo in questa luce, non rimarremo nel buio. La cosa più impressionante è che, anche quando siamo nel buio e crediamo nella luce, possiamo accendere una candela. Qualunque siano le difficoltà in cui ci troviamo, quello che ha importanza è la continuità. E se analizziamo razionalmente, cosa facciamo a Pasqua nel rito della Resurrezione e della luce, vedremo che all’inizio la candela è triplice e ricorda la divinità del tempo tricefalo e chiaramente la trinità. Poi mentre ognuno di noi ha solo una candela, la accendiamo e la cosa interessante è che appena l’accendiamo comincia a morire. Ma nel frattempo la prima cosa che facciamo è accendere la candela dell’altro. Se analizziamo questo razionalmente ne segue che anche all’altro gli diamo la possibilità di morire. Questa è la continuità. Per questo quando si consuma un genocidio, cercano di fare l’esatto contrario: non solo cercano di uccidere i vivi, ma impediscono anche che ci siano i successori. Per noi dunque ciò che ha importanza nel comandamento “ama il prossimo tuo”, il prossimo non è colui che è vicino localmente, ma colui che è vicino nel tempo, il che significa che saremo in relazione sia con il predecessore che col successore. Quando ci renderemo conto che siamo il successore del predecessore ed il predecessore del successore, allora comprendiamo che non siamo noi, comprendiamo che siamo gli altri e pian piano gli altri degli altri. Quando entriamo in questo contesto, allora possiamo dire che c’è continuità. Perché quello che ci interessa è come vivranno gli altri. Così comprendiamo che l’individualità non ha senso. E se l’ellenismo esiste ancor oggi, è perché vede le cose in maniera sferica, olistica e mai individualmente. Quindi la scelta ci appartiene: libertà o morte. La scelta della continuità appartiene solamente a noi e a nessun altro.
