Αποδεικτικά στοιχεία περί γενοκτονιών των Αρμενίων και των Ελλήνων
Ν. Λυγερός
Μέσω του έργου του Ενεπεκίδη, έχουμε πρόσβαση στα έγγραφα των κρατικών αρχείων της Αυστροουγγαρίας. Αυτά τα αποδεικτικά στοιχεία περί γενοκτονιών των Αρμενίων και των Ελλήνων, μας επιτρέπουν να αναδείξουμε τον κοινό πυρήνα της τουρκικής τακτικής εξολόθρευσης των χριστιανικών πληθυσμών. Ως θύματα έχουμε συχνά την τάση να συγκρίνουμε τους πόνους μας. Όμως, ο κοινός εχθρός είχε ένα και μόνο στόχο, όπως το αναδεικνύουν οι εξής αναφορές.
«Εις τάς 26 Νοεμβρίου τρέχοντος έτους (1916) μού είπε ο Ραφέτ μπέης: «Τελικά μέ τούς Έλληνας πρέπει να ξεκαθαρίσωμεν, όπως καί μέ τούς Αρμενίους.».»
Αναφορά του Αυστριακού προξένου της Αμισού Κβιατκόβσκι.
«Βλέπω γιά τήν Τουρκίαν να πλησιάζη η ώρα να ξεκαθαρίσωμεν τώρα μέ τούς Έλληνας, όπως το 1915 μέ τούς Αρμενίους».
Αναφορά του Αυστριακού πράκτορα στον οποίο μίλησε ο Μέγας Βεζίρης Ταλαάτ μπέης στις 31 Ιανουαρίου 1917.
« [...] οι σχηματισμοί ανταρτικών σωμάτων, χρησιμεύουν ως προσχήματα διά τούς Τούρκους διά μίαν εκτεταμένην γενικήν καταδίωξιν τού ελληνικού στοιχείου μέ τήν έκδηλον τάσιν νά εξοντώσουν ολοσχερώς τούς Έλληνας, ως εχθρούς τού κράτους, όπως προγενεστέρως καί τούς Αρμενίους. [...] Καί όλα τά άλλα μέτρα, τά οποία εις τούς διωγμούς τών Αρμενίων ευρίσκοντο εις τήν ημερησίαν διάταξιν επαναλαμβάνονται τώρα εναντίον τών Ελλήνων.».
Αναφορά του Υπουργού Εξωτερικών της Αυστρίας προς το Βερολίνο.
«Όπως επανειλημμένως ετόνισα, θεωρώ τόν εκτοπισμόν τών Ελλήνων τής ποντικής παραλίας εν τώ πλαισίω τής εκτελέσεως τού προγράμματος τών Νεοτούρκων, τό οποίον επιδιώκει τήν εξασθένησιν τού Χριστιανικού στοιχείου – ως μίαν καταστροφήν μεγίστης απηχήσεως, ήτις θά έχη εις τήν Ευρώπην ζωηρότερον αντίκτυπον από τάς αγριότητας εναντίον τών Αρμενίων».
Αναφορά του Αυστριακού προξένου της Αμισού Κβιατκόβσκι.
Κατά συνέπεια, η ανάγνωση αυτών των εγγράφων δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας του συσχετισμού μεταξύ της γενοκτονίας των Αρμενίων και της γενοκτονίας των Ελλήνων. Ο ένοχος είναι ο ίδιος και λειτουργεί με την ίδια τακτική, αδιάλλακτος. Έκανε χρήση των ίδιων μεθοδεύσεων και των ίδιων χειραγωγήσεων. Οι δύο γενοκτονίες όμως δεν συσχετίζονται απλώς. Υπάρχει μεταξύ τους μία αλληλεξάρτηση. Τα θύματα δεν είναι μόνο στον ίδιο χώρο. Είναι και τα δύο Χριστιανοί. Αυτά τα δύο σημεία θα μπορούσαν να είναι καταδικαστικά από μόνα τους. Το πρόβλημα των Αρμενίων και των Ελλήνων είναι ότι είχαν και καλές σχέσεις μεταξύ τους. Αν προσθέσουμε και τη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, το όλο σύστημα ήταν ένα εκρηκτικό μείγμα για την Τουρκία. Ιστορικά το συμμαχικό πλαίσιο είναι αποδεδειγμένο. Το πρόβλημα είναι ότι λειτούργησε μόνο και μόνο ως στοιχείο κατηγορίας. Όπως δεν υπήρξαν συντονισμένες κινήσεις εκ μέρους των θυμάτων, η αντίσταση δεν υπήρξε αποτελεσματική. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει τώρα. Η γενοκτονία ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας δεν διαγράφεται, δεν παραγράφεται. Κατά συνέπεια, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε όλα τα στοιχεία που διαθέτουμε για να καταδικάσουμε όχι μόνο το καθεστώς που διέπραξε το έγκλημα, αλλά και αυτό που το συνεχίζει μέσω της γενοκτονίας της μνήμης. Όμως σ’ αυτή τη φάση, η στρατηγική είναι η πλέον απαραίτητη, για να αποφύγουμε τα διπλωματικά τεχνάσματα.
«Εις τάς 26 Νοεμβρίου τρέχοντος έτους (1916) μού είπε ο Ραφέτ μπέης: «Τελικά μέ τούς Έλληνας πρέπει να ξεκαθαρίσωμεν, όπως καί μέ τούς Αρμενίους.».»
Αναφορά του Αυστριακού προξένου της Αμισού Κβιατκόβσκι.
«Βλέπω γιά τήν Τουρκίαν να πλησιάζη η ώρα να ξεκαθαρίσωμεν τώρα μέ τούς Έλληνας, όπως το 1915 μέ τούς Αρμενίους».
Αναφορά του Αυστριακού πράκτορα στον οποίο μίλησε ο Μέγας Βεζίρης Ταλαάτ μπέης στις 31 Ιανουαρίου 1917.
« [...] οι σχηματισμοί ανταρτικών σωμάτων, χρησιμεύουν ως προσχήματα διά τούς Τούρκους διά μίαν εκτεταμένην γενικήν καταδίωξιν τού ελληνικού στοιχείου μέ τήν έκδηλον τάσιν νά εξοντώσουν ολοσχερώς τούς Έλληνας, ως εχθρούς τού κράτους, όπως προγενεστέρως καί τούς Αρμενίους. [...] Καί όλα τά άλλα μέτρα, τά οποία εις τούς διωγμούς τών Αρμενίων ευρίσκοντο εις τήν ημερησίαν διάταξιν επαναλαμβάνονται τώρα εναντίον τών Ελλήνων.».
Αναφορά του Υπουργού Εξωτερικών της Αυστρίας προς το Βερολίνο.
«Όπως επανειλημμένως ετόνισα, θεωρώ τόν εκτοπισμόν τών Ελλήνων τής ποντικής παραλίας εν τώ πλαισίω τής εκτελέσεως τού προγράμματος τών Νεοτούρκων, τό οποίον επιδιώκει τήν εξασθένησιν τού Χριστιανικού στοιχείου – ως μίαν καταστροφήν μεγίστης απηχήσεως, ήτις θά έχη εις τήν Ευρώπην ζωηρότερον αντίκτυπον από τάς αγριότητας εναντίον τών Αρμενίων».
Αναφορά του Αυστριακού προξένου της Αμισού Κβιατκόβσκι.
Κατά συνέπεια, η ανάγνωση αυτών των εγγράφων δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας του συσχετισμού μεταξύ της γενοκτονίας των Αρμενίων και της γενοκτονίας των Ελλήνων. Ο ένοχος είναι ο ίδιος και λειτουργεί με την ίδια τακτική, αδιάλλακτος. Έκανε χρήση των ίδιων μεθοδεύσεων και των ίδιων χειραγωγήσεων. Οι δύο γενοκτονίες όμως δεν συσχετίζονται απλώς. Υπάρχει μεταξύ τους μία αλληλεξάρτηση. Τα θύματα δεν είναι μόνο στον ίδιο χώρο. Είναι και τα δύο Χριστιανοί. Αυτά τα δύο σημεία θα μπορούσαν να είναι καταδικαστικά από μόνα τους. Το πρόβλημα των Αρμενίων και των Ελλήνων είναι ότι είχαν και καλές σχέσεις μεταξύ τους. Αν προσθέσουμε και τη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, το όλο σύστημα ήταν ένα εκρηκτικό μείγμα για την Τουρκία. Ιστορικά το συμμαχικό πλαίσιο είναι αποδεδειγμένο. Το πρόβλημα είναι ότι λειτούργησε μόνο και μόνο ως στοιχείο κατηγορίας. Όπως δεν υπήρξαν συντονισμένες κινήσεις εκ μέρους των θυμάτων, η αντίσταση δεν υπήρξε αποτελεσματική. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει τώρα. Η γενοκτονία ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας δεν διαγράφεται, δεν παραγράφεται. Κατά συνέπεια, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε όλα τα στοιχεία που διαθέτουμε για να καταδικάσουμε όχι μόνο το καθεστώς που διέπραξε το έγκλημα, αλλά και αυτό που το συνεχίζει μέσω της γενοκτονίας της μνήμης. Όμως σ’ αυτή τη φάση, η στρατηγική είναι η πλέον απαραίτητη, για να αποφύγουμε τα διπλωματικά τεχνάσματα.
La evidencia del genocidio de los armenios y griegos
N. Lygeros
Traducción al español de Olga Raptopoulou
A través del trabajo de Enepekidi, tenemos acceso a los documentos de los archivos de Estado de Austria-Hungría. Tal evidencia del genocidio de los armenios y los griegos, nos permite destacar el núcleo común de la táctica de exterminación turca de poblaciones cristianas. Como víctimas a menudo tendemos a comparar nuestros dolores. Sin embargo, el enemigo común tenía sólo un objetivo, tal y como se destaca en los siguientes informes.
“El 26 de noviembre de este año (1916) me dijo Rafet Bey: “Al final con los griegos debemos terminar de una vez por todas, al igual que con los armenios”.
Informe del cónsul austríaco Amisus Kviatkovski.
“Veo que se acerca la hora para que Turquía termine ahora con los griegos, como en 1915 con los armenios”.
Informe del agente austriaco a quien habló el gran visir Talaat Bey el 31 de enero 1917.
“[...] las formaciones de los cuerpos de los rebeldes sirven como pretextos para que los turcos persigan en general a los griegos con la tendencia manifiesta a exterminar por completo a los griegos como enemigos del Estado, como han hecho antes con los armenios. [...] Y todas las otras medidas, que se encontraban en la agenda diaria por la persecución de los armenios, ahora se repiten contra los griegos”
Informe del Ministro de Relaciones Exteriores de Austria a Berlín.
“Como he subrayado en repetidas ocasiones, considero que la deportación de los griegos de la costa del Ponto en el marco de la ejecución del programa de los Jóvenes Turcos que busca debilitar a los cristianos – como una catástrofe de gran resonancia- tendrá un impacto más fuerte en Europa que la brutalidad contra los armenios”.
Informe del Cónsul austríaco Amisou Kviatkovski.
En consecuencia, la lectura de estos documentos no deja ningún hueco a la mala interpretación de la correlación entre el genocidio de los armenios y el genocidio de los griegos. El culpable es el mismo y funciona bajo la misma táctica, obstinado. Manejó metódicamente de la misma manera y utilizó las mismas manipulaciones. Los dos genocidios no se correlacionan simplemente. Existe una interdependencia entre ellos. Las víctimas no están sólo en el mismo espacio. Ambas son cristianos. Estos dos puntos podrían ser condenables por ellos mismos. El problema de los armenios y los griegos es que tenían buenas relaciones entre ellos. Si a esto añadimos la esfera de influencia rusa, todo el sistema era una mezcla explosiva para Turquía. Históricamente el marco de alianzas está probado. El problema es que sirvió sólo como elemento de reprochar. Como no había movimientos concertados de las víctimas, la resistencia no fue efectiva. Esto no quiere decir que no se puede hacer ahora. El genocidio como un crimen contra la humanidad no se elimina y tampoco se prescribe. En consecuencia, podemos utilizar toda la información disponible, no sólo para condenar el régimen de comisión del delito, sino también lo que lo continúa a través de la memoria del genocidio. Pero en esta fase, la estrategia ya es necesaria para evitar los trucos diplomáticos.
“El 26 de noviembre de este año (1916) me dijo Rafet Bey: “Al final con los griegos debemos terminar de una vez por todas, al igual que con los armenios”.
Informe del cónsul austríaco Amisus Kviatkovski.
“Veo que se acerca la hora para que Turquía termine ahora con los griegos, como en 1915 con los armenios”.
Informe del agente austriaco a quien habló el gran visir Talaat Bey el 31 de enero 1917.
“[...] las formaciones de los cuerpos de los rebeldes sirven como pretextos para que los turcos persigan en general a los griegos con la tendencia manifiesta a exterminar por completo a los griegos como enemigos del Estado, como han hecho antes con los armenios. [...] Y todas las otras medidas, que se encontraban en la agenda diaria por la persecución de los armenios, ahora se repiten contra los griegos”
Informe del Ministro de Relaciones Exteriores de Austria a Berlín.
“Como he subrayado en repetidas ocasiones, considero que la deportación de los griegos de la costa del Ponto en el marco de la ejecución del programa de los Jóvenes Turcos que busca debilitar a los cristianos – como una catástrofe de gran resonancia- tendrá un impacto más fuerte en Europa que la brutalidad contra los armenios”.
Informe del Cónsul austríaco Amisou Kviatkovski.
En consecuencia, la lectura de estos documentos no deja ningún hueco a la mala interpretación de la correlación entre el genocidio de los armenios y el genocidio de los griegos. El culpable es el mismo y funciona bajo la misma táctica, obstinado. Manejó metódicamente de la misma manera y utilizó las mismas manipulaciones. Los dos genocidios no se correlacionan simplemente. Existe una interdependencia entre ellos. Las víctimas no están sólo en el mismo espacio. Ambas son cristianos. Estos dos puntos podrían ser condenables por ellos mismos. El problema de los armenios y los griegos es que tenían buenas relaciones entre ellos. Si a esto añadimos la esfera de influencia rusa, todo el sistema era una mezcla explosiva para Turquía. Históricamente el marco de alianzas está probado. El problema es que sirvió sólo como elemento de reprochar. Como no había movimientos concertados de las víctimas, la resistencia no fue efectiva. Esto no quiere decir que no se puede hacer ahora. El genocidio como un crimen contra la humanidad no se elimina y tampoco se prescribe. En consecuencia, podemos utilizar toda la información disponible, no sólo para condenar el régimen de comisión del delito, sino también lo que lo continúa a través de la memoria del genocidio. Pero en esta fase, la estrategia ya es necesaria para evitar los trucos diplomáticos.
