Αναγνώριση Γενοκτονίας Ασσυρίων από τους προσφυγικούς συλλόγους
Ν. Λυγερός
Πολλοί προσφυγικοί σύλλογοι έχουν ως μοναδικό στόχο να κρατήσουν μια παράδοση μέσω των χορών και της μαγειρικής. Παραδείγματος χάριν, μερικές φορές συντηρούν και σχολεία γιατί σκέφτονται το μέλλον και θέλουν να διατηρήσουν το παρελθόν. Αυτά είναι τα πιο κλασσικά δεδομένα στην Ελλάδα με ελάχιστες παραλλαγές. Επειδή η γενοκτονία των Ποντίων έχει αναγνωριστεί από την Ελλάδα το 1994 και η γενοκτονία των Αρμενίων το 1996, υπάρχει η εντύπωση ότι δεν υπάρχει ουσιαστικός αγώνας σε αυτόν τον τομέα. Βέβαια, σε διεθνές επίπεδο γνωρίζουμε ότι η έννοια της αναγνώρισης δεν είναι ένας στόχος από μόνος του, αλλά το πρώτο στάδιο της διαδικασίας διόρθωσης που προβλέπουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ας μην επεκταθούμε όμως, τουλάχιστον προς το παρόν, προς αυτήν τη γενική κατεύθυνση κι ας επικεντρωθούμε στο πεδίο δράσης της Ελλάδας. Οι δύο γενοκτονίες που έχουν αναγνωρισθεί στην Ελλάδα δεν είναι εντελώς ανεξάρτητες. Μάλιστα μπορούμε να αποδείξουμε ότι πρόκειται για δύο αποτελέσματα εκ των τριών της ίδιας στρατηγικής. Δεν έχουμε μόνο ως νοητικό σχήμα μια στρατηγική για τρεις γενοκτονίες, αλλά στην ουσία μια τριπλή γενοκτονία που έχει ως θύματα, δηλαδή γενοκτονημένους, του Αρμένιους, τους Ασσύριους και τους Πόντιους. Αν συνειδητοποιήσουμε αυτό το γεγονός, τότε αντιλαμβανόμαστε άμεσα ότι η προσέγγιση της Ελλάδας είναι ελλιπής σε θεσμικό επίπεδο αλλά και νομικό. Πρώτον, γιατί σε δομικό επίπεδο είδε αυτές τις γενοκτονίες ως τρεις διαφορετικές, ενώ είναι τα τρία σκέλη της ίδιας. Δεύτερο, διότι σε νομικό επίπεδο έχει αναγνωρίσει μόνο δύο γενοκτονίες, δηλαδή δύο από τα τρία σκέλη. Σε διεθνές επίπεδο όμως τα δεδομένα έχουν αλλάξει από το 2006, αφού το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αναγνώρισε αυτήν την τριπλή οντότητα ως ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας. Δηλαδή, υπάρχει πλέον ένα κοινό υπόβαθρο σε ευρωπαϊκό πλαίσιο. Μάλιστα, αυτό έχει ενισχυθεί με την απόφαση της Βουλής της Σουηδίας να αναγνωρίσει ως γενοκτονία το έγκλημα που διαπράχθηκε κατά των Αρμενίων, Ασσυρίων και Ποντίων. Πάνω στο ίδιο πεδίο δράσης κινούνται και οι δικοί μας στην Αυστραλία και τα πράγματα έχουν ήδη θετικές εξελίξεις. Τώρα αν εξετάσουμε τα δεδομένα της Ελλάδας κάτω από αυτό το πρίσμα, τότε γίνεται κατανοητό σε όλους ότι πρέπει να συμπληρώσουμε την αναγνώριση των δύο γενοκτονιών με μια τρίτη. Αυτό, όμως, για να γίνει στην Ελλάδα, σε κρατικό επίπεδο, πρέπει να υπάρξει μια κινητοποίηση στο επίπεδο των προσφυγικών συλλόγων, ακριβώς όπως έγινε και με τις προηγούμενες. Και έτσι σιγά σιγά μέσα σε αυτό το νέο κλίμα να αντιληφθεί το πολιτικό καθεστώς ότι υπάρχει μια ανθρώπινη πρωτοβουλία που πρέπει στη συνέχεια να ολοκληρωθεί με μια νομοθεσία που να καταλήγει σε Νόμο αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ασσυρίων. Κατά συνέπεια, κάθε προσφυγικός σύλλογος έχει πλέον έναν συγκεκριμένο και μάλιστα στρατηγικό ρόλο για να ενισχύσει την όλη προσπάθεια, για να ενωθούν επί του πρακτέου όλα τα θύματα και οι επιζώντες των Γενοκτονιών, όχι μόνο προφορικά αλλά με γραπτά και πιο συγκεκριμένα ακόμα, με ένα συλλογικό ψήφισμα που αποδεικνύει ότι ένας σύλλογος αναγνωρίζει επίσημα τη γενοκτονία των Ασσυρίων για να ολοκληρώσουμε το όλο πλαίσιο και να ανήκει η Ελλάδα στις χώρες που δείχνουν το παράδειγμα της ανθρωπιάς στις άλλες. Ο καθένας μας, λοιπόν, έχει ένα ρόλο να παίξει, ας τον παίξει λοιπόν για να είναι Δίκαιος.
