Όρθιος μονόλογος
Ν. Λυγερός
Εδώ και πάλι μαζί μόνος, όρθιος, ακάθεκτος περιμένω τη χαρά της Φωτεινής με τον ύπνο, αφού άκουσε το πρώτο παραμύθι λίγο πριν αρχίσει το παράξενο μάθημα της ζωής και του θανάτου. Η ζωή του θανάτου και ο θάνατος της ζωής, δύο στιγμές για ένα στόχο όπου το εφήμερο δεν επιδιώκει το αθάνατο αλλά την τελειότητα για ν’ αντισταθεί στην βαρβαρότητα της γενοκτονίας. Διότι πρέπει να μάθει για το πριν για να ξέρει πως το μετά θα έρθει και να είναι προετοιμασμένη για να γράψει την επομένη το μυθιστόρημα των δύο πριν καταγράψει την ιστορία το μέλλοντος που δεν έζησε ακόμα, γιατί δεν έχει δει τα σιδερένια γράμματα και δεν ξέρει για το βάρος της μνήμης. Είναι ακόμα τόσο αθώα και δεν γνωρίζει ακόμα για τον αγώνα της ανάγκης και της δικαιοσύνης όπου δεν έχει σημασία μόνο το τι είσαι αλλά και το τι κάνεις όχι για σένα αλλά για τους άλλους. Διότι δίχως τους άλλους ο άνθρωπος δεν γίνεται συνάνθρωπος και νομίζει ότι είναι μοναδικός, ενώ στην πραγματικότητα γίνεται ουσιαστικός όταν επινοεί ότι είναι ο άλλος άλλος που δεν αποδέχεται ούτε δέχεται τα πάντα γιατί όλα δεν είναι επιτρεπτά. Δίχως ευθύνη δεν μπορεί να είναι υπεύθυνη ενώ είναι ήδη το πρέπον για τους ανθρώπους μας και τώρα μέσα στο αόρατο που δεν βλέπει ακόμα, στέκομαι όρθιος για να μάθει ότι οι δράκοι δεν γονατίζουν ποτέ και συνεχίζουν ασταμάτητα και ακάθεκτα τον στόχο που έχουν επιλέξει λόγω ανάγκης.
Monologue debout
N. Lygeros
Traduit du Grec par A.-M. Bras
A nouveau ici ensemble seul, debout, impassible j’attends la joie de Lumineuse avec le sommeil, après qu’elle ait entendu le premier conte juste avant que ne commence l'étrange leçon de la vie et de la mort. La vie de la mort et la mort de la vie, deux moments pour un but où l'éphémère ne cherche pas l’immortalité mais la perfection de résister à la barbarie du génocide. Car elle doit apprendre ce qui s’est passé avant de savoir comment ce qui suit arrivera et être prête à écrire le prochain conte des deux avant de consigner l'histoire du futur qu’elle n'a pas encore vécu, parce qu’elle n'a pas vu les lettres de fer et ne connaît pas le poids de la mémoire. Elle est encore si innocente et ne connaît pas encore la lutte de la nécessité et de la justice où n'a pas d'importance ce que tu es seulement mais encore ce que tu fais non pas pour toi mais pour les autres. Car sans les autres, l’homme ne devient pas le prochain et pense qu'il est unique, tandis qu’en réalité il devient essentiel quand il imagine qu’il est l'autre autre qui ne refuse ni n’accepte jamais parce que tout n'est pas permis. Sans responsabilité elle ne peut pas être responsable alors que c’est déjà l’invisible pour notre peuple et maintenant à travers l'invisible qu’elle ne voit pas encore, je me tiens debout pour qu’elle apprenne que les dragons ne s'agenouillent jamais et poursuivent sans cesse et sans relâche le but choisi par nécessité.
