Les Chacals
Drame en trois actes
N. Lygeros
Acte II
Scène 3
On retrouve dans le même endroit, avec le même éclairage, Alékos mais cette fois seul.
Alékos
Notre vie est construite sur du sable. Mais ce sable est caressé par notre mer, inlassablement depuis des siècles et des siècles. Chacun de nos mouvements est un grain de sable sans importance. Et pourtant l'ensemble, uni par la mer, devient le rivage de notre patrie. Et c'est sur ce rivage, au bord du ciel et de la mer, que sont nés les hommes de cette terre : nos pères et nos mères. Nous sommes les enfants de ce sable. Silence. Combien je voudrais me trouver sur ce sable, sous les pins, pour entendre le chant des cigales qui ont bercé mon enfance. Combien ces rares moments de quiétude me manquent à présent que le temps s'est dilaté pour se remplir des souvenirs d'antan. Un temps. Marko, où es-tu mon frère ? Où sont les années passées, nos belles années où nous mordions le soleil à plein dents ? Silence. Puis changeant de ton. Tu as vu ce qu'ils ont fait, Marko ? Un temps. Aris et Thanassis ont arraché le drapeau de la souillure ! Par défi ! Non contre le pouvoir mais contre la mort elle-même ! Un temps. Maintenant, Aris est invité lui aussi ! Silence. Aggélos est rentré pour la première fois sur scène, vers la fin du monologue mais Alékos ne l'aperçoit que maintenant. Aggélé !
Alékos se lève, va à sa rencontre et le serre dans ses bras. Aggélos fait de même. Un temps.
Aggélos
J’ai appris pour Markos…
Alékos
Notre frère est mort ! Un temps. C'est le chef de la Sûreté qui a ordonné son assassinat…
Aggélos
Il faut le venger !
Alékos
Ce n'est pas une vengeance, c'est un devoir ! Un temps. Un devoir de mémoire !
Aggélos
La mémoire n'y est pour rien, Aléko. Markos n'était qu'un chanteur et rien de plus…
Alékos
Seulement le chant de Markos était une plainte. Il chantait l'injustice du monde depuis notre enfance
Aggélos
C’est la faute de cette maudite société qui ne veut pas de nous ! Un temps. Personne ne lui est venu en aide !
Alékos
La société ne fabrique pas la lâcheté ! Elle vit d’elle ! Un temps. Elle ne veut que des hommes domestiqués. Silence. Elle ne veut pas de nous, c'est vrai ! Mais nous sommes libres et elle aura besoin de nous !
Aggélos
Je n'ai que faire de la société si elle tolère le meurtre de mes frères et si elle nous méprise.
Alékos
Ce n'est pas du mépris, c'est la crainte de l'inconnu ! Car pour elle, l'inconnu est foncièrement mauvais. Elle n'a pas de foi en l'homme. Elle ne croit qu’au système. Un temps. Ce qui n'est pas elle, est négatif…
Aggélos
Et donc nuisible !
Alékos
Voilà pourquoi Markos est mort : il était différent !
Aggélos
Mais comment peut-on assassiner quelqu'un parce qu'il aime les hommes ?
Alékos
La haine est capable de tout face à un amour qu'elle ne peut comprendre.
Aggélos
Quand Markos posait ses doigts sur son baglama, on pouvait entendre son amour et sa soif de vie. Il faisait vibrer notre âme.
Alékos
Il donnait vie à nos sentiments et sens à notre existence. Pour eux, il devait mourir !
Aggélos
Alors eux aussi devront mourir !
Silence. Manos entre sur scène et s'approche rapidement d’Alékos et d'Aggélos. Il salue ce dernier par une accolade.
Manos
Aris est convoqué à la Sûreté. En souriant. Ils ont des soupçons !
Aggélos
Comment ont-ils fait pour le localiser ?
Manos
Disons qu’Aris avait laissé des traces… Leur drapeau, en lambeaux, traînait sur le trottoir, devant sa maison !
Alékos
Aris est un brave qui ne craint personne !
Obscurité.
On discerne dans la pénombre les silhouettes d'Alékos et d'Aris qui discutent sans que l'on puisse entendre leur conversation. À l'opposé d’eux apparaît Roza qui semble tout agitée.
Roza
Ari, tu es complètement fou !
Aris, sur un ton sec
C’est vrai ! Et alors ?
Roza
Pourquoi as-tu décroché leur drapeau de l’Acropole ? Un temps. À présent, ils vont certainement se venger…
Aris, la coupant
Je ne demande que cela !
Roza
Tu n’as pas le droit, Ari ! Tu mets tout le monde en danger.
Alékos
C’est faux, Roza ! Ari n’a mis que sa propre personne en danger, nulle autre !
Roza
Aléko, ne vois-tu pas qu’il agit sous ton influence ?
Alékos
Non, le komboloï s’est brisé et les perles se sont dispersées…
Roza
Que veux-tu dire ?
Alékos
La mort de Markos a libéré les chacals !
Roza
Mon amour, vous allez vous faire tuer.
Aris
Ce n’est pas facile d’abattre un chacal.
Roza
Ils ont bien tué le pauvre Markos…
Alékos
Markos ne savait pas qu’ils le pourchassaient. Alors que pour nous, c’est un combat.
Aris
Nous allons l’attraper par la gorge !
Roza
De qui parles-tu ?
Aris
Du chef de la Sûreté.
Roza, sous le choc de cet aveu
C’est lui que vous voulez prendre ?
Aris
Oui et dans sa propre tanière !
Alékos
Tais-toi, Ari ! Ce n’est pas le moment…
Roza, inquiète
Aléko, que se passe-t-il exactement ?
Alékos
C’est sans importance !
Roza, agacée
Quoi ? Un temps. Vous allez au devant de la mort et tu dis que c’est sans importance !
Alékos
Face à la mort de la justice, il ne nous reste que la justice de la mort.
Roza
Mais vous n’avez aucune chance de vous en sortir vivants…
Aris
C’est Markos qui n’a eu aucune chance ! Un temps. Dans notre position, l’initiative est nécessaire !
Roza
Aléko, tu n’es plus le même depuis ton séjour à la Sûreté…
Aris, la coupant
On ne revient jamais le même de l’enfer !
Roza
Et surtout depuis la mort de Markos…
Alékos
Comment le pourrais-je, Roza ? Un temps. Une partie de ma vie a disparu !
Roza
Mais je suis là, Aléko, auprès de toi.
Alékos
Ta tendresse n’y pourra rien changer : le passé ne peut revenir.
Roza
Et le futur, Aléko ? Il est à portée de la main…
Alékos
Il en sera toujours ainsi, il ne sera jamais plus près !
Roza
Alors pourquoi perdre ton temps en t’occupant des autres ?
Alékos
Car pour moi, l’ingérence n’est plus un droit mais un devoir.
Roza
Mais personne ne t’oblige à quoi que ce soit !
Alékos
C’est justement pour cela que je me dois de le faire ! Un temps. Et il en est de même pour Aris.
Roza
Tu es si différent, mon amour… Aucun des chacals ne te ressemble.
Aris
Alékos est semblable à tous !
Arrivée de Michalis et Manos.
Michalis
À présent, nous sommes prêts, Aléko.
Alékos
Parfait ! Qui d’autre est au courant de notre plan ?
Michalis
À part nous, personne !
Aris
Maintenant, plus rien ne doit filtrer… Notre projet ne peut fonctionner que sous l’effet de la surprise…
Roza
Ne voyez-vous pas que tout cela est voué à l’échec. Un temps. Le destin ne nous aime pas.
Aris, sur un ton sec
Ce n’est pas grave, nous nous débrouillerons sans lui !
Roza
Vous êtes inconscients ! On ne peut pas lutter contre le destin !
Alékos
Le destin n’est qu’une extension naturelle de la réalité. Nous le créons par le choix de nos actes.
Roza
Mais c’est de la folie.
Alékos
Non, mon amour ! C’est notre liberté !
Roza
Que vaut une liberté si elle conduit à la mort !
Alékos
La vie, elle aussi, conduit à la mort et pourtant tu l’aimes !
Roza
C’est toi que j’aime ! Peu m’importe une vie sans toi. Elle le serre dans ses bras. Silence. Tous les chacals semblent gênés par cet aveu. Sauf…
Alékos
Seulement, le monde nous attend !
Obscurité.
Τα Τσακάλια
Ν. Λυγερός
Μετάφραση από τα γαλλικά Βίκυ Τσατσαμπά
Πράξη ΙΙ
Σκηνή 3
Βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο με τον ίδιο φωτισμό, αλλά ο Αλέκος αυτή τη φορά είναι μόνος.
Αλέκος
Η ζωή μας είναι χτισμένη στην άμμο. Αλλά αυτή την άμμο την χαϊδεύει η θάλασσα μας ακούραστα για αιώνες και αιώνες. Κάθε κίνηση μας είναι ένας κόκκος άμμου χωρίς σημασία. Κι όμως, το σύνολο ενωμένο από τη θάλασσα, γίνεται η ακτή της πατρίδα μας. Και είναι σε αυτή την ακτή, στην άκρη του ουρανού και της θάλασσας, που έχουν γεννηθεί οι άνθρωποι αυτής της γης, οι πατέρες και οι μητέρες μας. Είμαστε τα παιδιά αυτής της άμμου. Σιωπή. Πώς θα ήθελα να βρισκόμουν πάνω σε αυτή την άμμο, κάτω από τα πεύκα, για να ακούσω τα τραγούδια των τζιτζικιών που σημάδεψαν την παιδική μου ηλικία. Πώς αυτές οι σπάνιες στιγμές ηρεμίας μου λείπουν τώρα που ο χρόνος έχει διασταλθεί για να καλύψει τις μνήμες του παρελθόντος. Χρόνος. Μάρκο, πού είσαι αδελφέ μου; Πού 'ναι τα χρόνια τα παλιά, τα ωραία χρόνια μας που δαγκώναμε τον ήλιο; Σιωπή. Στη συνέχεια, αλλάζοντας τον τόνο του. Είδες τι έκαναν, Μάρκο; Χρόνος. Ο Άρης και ο Θανάσης έσκισαν τη σημαία του μιάσματος! Με πρόκληση! Όχι ενάντια της κυβέρνησης, αλλά ενάντια στον ίδιο το θάνατο! Χρόνος. Τώρα, ο Άρης έχει προσκληθεί και ο ίδιος! Σιωπή. Ο Άγγελος μπαίνει για πρώτη φορά στη σκηνή προς το τέλος του μονολόγου, αλλά ο Αλέκος δεν τον βλέπει παρά τώρα. Άγγελε!
Ο Αλέκος σηκώνεται, πηγαίνει να τον συναντήσει και να τον αγκαλιάσει. Ο Άγγελος κάνει το ίδιο. Χρόνος.
Άγγελος
Έμαθα για τον Μάρκο ...
Αλέκος
Ο αδελφός μας είναι νεκρός! Χρόνος. Είναι ο αρχηγός της Ασφάλειας που διέταξε τη δολοφονία του ...
Άγγελος
Πρέπει να τον εκδικηθούμε!
Αλέκος
Αυτό δεν είναι εκδίκηση, είναι το πρέπον ! Χρόνος. Το πρέπον της μνήμης!
Άγγελος
Η μνήμη δεν υπάρχει Αλέκο σχέση. Ο Μάρκος ήταν ένας τραγουδιστής και τίποτα περισσότερο ...
Αλέκος
Μόνο το τραγούδι του Μάρκου ήταν μια καταγγελία. Τραγουδούσε την αδικία του κόσμου από την παιδική ηλικία μας.
Άγγελος
Είναι το σφάλμα του σε αυτή την καταραμένη κοινωνία που δεν μας θέλουν! Χρόνος. Κανείς δεν ήρθε να τον βοηθήσει!
Αλέκος
Η κοινωνία δεν παράγει τη δειλία! Ζει από αυτή! Χρόνος. Θέλει μόνο άτομα πειθήνια. Σιωπή. Δεν μας θέλει, είναι αλήθεια! Αλλά είμαστε ελεύθεροι και θα μας χρειαστεί!
Άγγελος
Δεν έχω ανάγκη από την κοινωνία, αν ανέχεται τη δολοφονία των αδελφών μου και αν μας καταφρονεί.
Αλέκος
Δεν είναι περιφρόνηση, είναι ο φόβος για το άγνωστο! Γιατί γι 'αυτήν, το άγνωστο είναι θεμελιακά λανθασμένο. Δεν έχει πίστη στον άνθρωπο. Εκείνη δεν πιστεύει παρά στο σύστημα. Χρόνος. Ό,τι δεν της ανήκει, είναι αρνητική ...
Άγγελος
Και ως εκ τούτου επιζήμια!
Αλέκος
Γι 'αυτό και ο Μάρκος είναι νεκρός: ήταν διαφορετικός!
Άγγελος
Αλλά πώς μπορεί να σκοτώσει κάποιον, επειδή αγαπάει τους ανθρώπους;
Αλέκος
Το μίσος είναι ικανό για όλα απέναντι σε μια αγάπη που δεν μπορεί να καταλάβει.
Άγγελος
Όταν ο Μάρκος έβαζε τα δάχτυλά του στο μπαγλαμά του, μπορούσαμε να ακούσουμε την αγάπη του και τη δίψα του για ζωή. Έκανε την ψυχή μας να πάλλεται.
Αλέκος
Έδωσε ζωή στα συναισθήματά μας και νόημα στην ύπαρξή μας. Γι 'αυτούς, έπρεπε να πεθάνει!
Άγγελος
Πρέπει να πεθάνουν και αυτοί!
Σιωπή. Ο Μάνος μπαίνει στη σκηνή και πλησιάζει γρήγορα τον Αλέκο και τον Άγγελος. Χαιρετά τον τελευταίο με έναν εναγκαλισμό.
Μάνος
Ο Άρης κλήθηκε στην Ασφάλεια. Χαμογελώντας. Έχουν υποψίες!
Άγγελος
Πώς κατάφεραν να τον εντοπίσουν;
Μάνος
Ας πούμε ότι ο Άρης είχε αφήσει ίχνη ... Η σημαία τους, κουρελιασμένη, βρέθηκε στο πεζοδρόμιο μπροστά από το σπίτι του!
Αλέκος
Ο Άρης είναι ένας γενναίος άνθρωπος που δεν φοβάται κανέναν!
Στο σκοτάδι διακρίνονται οι σιλουέτες του Αλέκου και του Άρη που συζητούν χωρίς να μπορούμε να ακούσουμε την συνομιλία τους. Στην αντίθετη πλευρά από αυτούς εμφανίζεται η Ρόζα που φαίνεται πολύ ταραγμένη.
Ρόζα
Άρη, είσαι τελείως τρελός!
Άρη, είσαι τελείως τρελός!
Άρης, με ένα ξερό τόνο
Είναι αλήθεια! Και λοιπόν;
Ρόζα
Γιατί κατέβασες τη σημαία τους από την Ακρόπολη; Χρόνος. Τώρα, με κάθε τρόπο θα εκδικηθούν… ...
Άρης, διακόπτοντάς την
Δεν ζητώ παρά μόνο αυτό!
Ρόζα
Δεν έχεις το δικαίωμα, Άρη! Θέτεις όλο τον κόσμο σε κίνδυνο.
Αλέκος
Αυτό είναι λάθος, Ρόζα! Ο Άρης δεν θέτει κανέναν σε κίνδυνο παρά μόνο τον εαυτό του, κανέναν άλλον!
Ρόζα
Αλέκο, δεν βλέπεις ότι ενεργεί κάτω από την επιρροή σου;
Αλέκος
Όχι, το κομπολόι έσπασε και οι χάντρες διασκορπίστηκαν ...
Ρόζα
Τι θες να πεις;
Αλέκος
Ο θάνατος του Μάρκου απελευθέρωσε τα τσακάλια!
Ρόζα
Αγάπη μου, θα σας σκοτώσουν.
Άρης
Δεν είναι εύκολο να σκοτώσεις ένα τσακάλι.
Ρόζα
Έχουν σκοτώσει ήδη το φτωχό Μάρκο ...
Αλέκος
Ο Μάρκος δεν ήξερε ότι τον κυνήγησαν. Ενώ για εμάς, είναι μία μάχη.
Άρης
Θα τους αρπάξουμε από το λαιμό!
Ρόζα
Σε ποιον αναφέρεσαι;
Ρόζα
Στον Αρχηγό της Ασφάλειας.
Ρόζα, συγκλονισμένη από αυτήν την ομολογία
Είναι αυτός που θέλετε να πάρετε;
Άρης
Ναι, και στη δική του φωλιά!
Αλέκος
Σώπασε, Άρη! Δεν είναι η ώρα ...
Ρόζα, ανήσυχη
Αλέκο, τι συμβαίνει ακριβώς;
Αλέκος
Δεν έχει σημασία!
Ρόζα, ενοχλημένη
Τι; Χρόνος. Οδεύετε προς το θάνατο και μου λες ότι δεν έχει σημασία!
Αλέκος
Αντιμέτωποι με το θάνατο της δικαιοσύνης, δεν μας απομένει παρά η δικαιοσύνη του θανάτου.
Ρόζα
Αλλά δεν έχετε καμία πιθανότητα να βγείτε ζωντανοί ...
Άρης
Είναι ο Μάρκος που δεν είχε καμία πιθανότητα! Χρόνος. Στη θέση μας, η πρωτοβουλία είναι απαραίτητη!
Ρόζα
Αλέκο, δεν είσαι πια ο ίδιος μετά την παραμονή σου στην Ασφάλεια ...
Άρης, διακόπτοντάς την
Ποτέ κανείς δεν επιστρέφει ο ίδιος από την κόλαση!
Ρόζα
Και ειδικά μετά το θάνατο του Μάρκου ...
Αλέκος
Πώς θα μπορούσα, Ρόζα; Χρόνος. Ένα κομμάτι της ζωής μου έφυγε!
Ρόζα
Αλλά εγώ είμαι εδώ, Αλέκο, δίπλα σου.
Αλέκος
Η τρυφερότητά σου δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα: το παρελθόν δεν μπορεί να επιστρέψει.
Ρόζα
Και το μέλλον, Αλέκο; Είναι στο χέρι μας ...
Αλέκος
Θα είναι πάντα έτσι, δεν θα είναι ποτέ πιο κοντά!!
Ρόζα
Γιατί λοιπόν να σπαταλάς το χρόνο σου ασχολούμενος με τους άλλους;
Αλέκος
Γιατί για μένα, η παρέμβαση δεν είναι πλέον ένα δικαίωμα, αλλά καθήκον.
Ρόζα
Αλλά κανένας δεν σε αναγκάζει σε τίποτα!
Αλέκος
Αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που πρέπει να το κάνω! Χρόνος. Και το ίδιο ισχύει και για τον Άρη.
Ρόζα
Είσαι τόσο διαφορετικός, αγάπη μου ... Κανένα τσακάλι δεν σου μοιάζει.
Άρης
Ο Αλέκος μοιάζει με όλους!
Φτάνουν ο Μιχάλης και ο Μάνος.
Μιχάλης
Τώρα είμαστε έτοιμοι, Αλέκο.
Αλέκος
Τέλεια! Ποιος άλλος έχει επίγνωση του σχεδίου μας;
Μιχάλης
Εκτός από εμάς, κανείς!
Άρης
Τώρα, τίποτα δεν πρέπει διαρρεύσει ... Το σχέδιο μας μπορεί να λειτουργήσει μόνο υπό την επίδραση της έκπληξης ...
Ρόζα
Δεν βλέπετε ότι όλο αυτό είναι καταδικασμένο σε αποτυχία. Χρόνος . Το πεπρωμένο δεν σας αγαπά.
Άρης, σε ένα ξηρό τόνο
Δεν πειράζει, θα τα καταφέρουμε χωρίς αυτό!
Ρόζα
Είστε ασυναίσθητοι! Δεν μπορεί κανείς να πολεμήσει εναντία στο πεπρωμένο!
Αλέκος
Το πεπρωμένο δεν είναι παρά μια φυσική επέκταση της πραγματικότητας. Το δημιουργούμε με την επιλογή των πράξεων μας.
Ρόζα
Μα αυτό είναι τρέλα.
Αλέκος
Όχι, αγάπη μου! Είναι η ελευθερία μας!
Ρόζα
Τι αξίζει η ελευθερία, αν οδηγεί σε θάνατο!
Αλέκος
Η ζωή, οδηγεί επίσης σε θάνατο και όμως την αγαπάς!
Ρόζα
Είναι εσένα που αγαπώ! Καθόλου δεν με νοιάζει η ζωή χωρίς εσένα. Τον αγκαλιάζει. Σιωπή. Όλα τα τσακάλια είναι αμήχανα από αυτήν την ομολογία. Εκτός ...
Αλέκος
Μόνο, ο κόσμος μας περιμένει!
Σκοτάδι.
