Les Chacals
Drame en trois actes
N. Lygeros
Acte I
Scène 2
Dans une obscurité à peine bleutée, on entend des coups de feu, des cris, la chute des corps blessés. Puis des ordres qui découpent la nuit comme des lames d’acier. Enfin, un silence sourd, encore plus effrayant que les coups. La lune éclaire à peine un corps qui gît à terre… Un temps. On entend des bruits de pas précipités, puis un cri déchirant dans la nuit.
Alékos, qui tombe à genoux aux côtés de Markos
Marko ! Silence. Non, pas toi ! Un temps. Pourquoi toi. Ses frères s’approchent et l’entourent pendant qu’il prend la tête de Marko dans ses bras. La mort n’a pas le droit de t’emporter ! En lui frappant la poitrine. C’est moi qu’elle désire ! Tu n’as pas le droit de mourir !
Markos, avec une voix sourde
Ces chiens nous ont piégés…
Alékos
Je sais. Un temps. Ne parle pas… nous allons te transporter.
Markos
Non, c'est trop tard, Aléko. Je ne sens plus mes membres… Tiens-moi, mon frère.
Alékos, en le serrant dans ses bras
Personne ne t’emportera ! Nous resterons ensemble.
Markos
Comme dans le temps…
Alékos
Oui, Marko, comme dans le temps !
Markos, en tenant le bras d’Alékos
Tu te rappelles mon baglama ?
Alékos
Comment pourrais-je l’oublier ? Lorsqu'il est entre tes doigts, on entend ton âme chanter.
Markos
Tu sais, c'est tout ce qu'il me reste de chez nous. Dans un soupir. Je veux que tu le gardes…
Alékos, ému
Ne dis pas ça, Marko. Un temps. Cette blessure n'est rien pour quelqu'un comme toi.
Markos, agonisant
Non, ils m'ont tiré dans le dos, les chiens… Ma vie s'en va et ne revient pas. Silence. Reste avec moi… Je sens qu'elle vient m’emporter… Mon heure est arrivée… Dans un dernier sursaut. N'oublie pas mon baglama !
Il s'éteint dans les bras d'Alékos. Ils restent tous silencieux devant cette scène. Alékos lui ferme les yeux.
Alékos
Je ne t'oublierai jamais mon frère.
Tous
Axios !
Ils lèvent le corps de Markos et quittent lentement la scène. On entend la chanson de Kaplani : un voyou est mort. Obscurité.
Τα Τσακάλια
Ν. Λυγερός
Μετάφραση από τα γαλλικά Βίκυ Τσατσαμπά
Δράμα σε τρεις πράξεις
Πράξη 1
Σε ένα σκοτάδι μετά βίας μπλε, ακούγονται πυροβολισμοί, κραυγές, πτώσεις πληγωμένων σωμάτων. Στη συνέχεια διαταγές που κόβουν την νύχτα, όπως οι λεπίδες από ατσάλι. Τέλος, υπόκωφη σιωπή πιο τρομακτική από τα χτυπήματα. Το φεγγάρι φωτίζει μετά βίας μόνο ένα σώμα που βρίσκεται στο έδαφος ... Χρόνος. Ακούγονται βιαστικά βήματα, μετά μια διαπεραστική κραυγή μέσα στη νύχτα.
Αλέκος, ο οποίος πέφτει στα γόνατα δίπλα Μάρκος
Μάρκο! Σιωπή. Όχι, όχι εσένα! Χρόνος. Γιατί εσένα. Τα αδέλφια τους τους πλησιάζουν και τους περιτριγυρίζουν, ενώ παίρνει στην αγκαλιά του το κεφάλι του Μάρκο. Ο θάνατος δεν έχει κανένα δικαίωμα να σε πάρει μακριά! Χτυπώντας το στήθος του. Εμένα θέλει! Δεν έχεις το δικαίωμα να πεθάνεις!
Μάρκος, με μια βραχνή φωνή
Αυτά τα σκυλιά μας είχαν στήσει ενέδρα ...
Αλέκος
Το ξέρω. Χρόνος. Μην μιλάς ... θα σε μεταφέρουμε.
Μάρκος
Όχι, είναι πάρα πολύ αργά, Αλέκο. Δεν αισθάνομαι τα άκρα μου ... Κράτησέ με, αδελφέ μου.
Αλέκος, σφίγγοντας τον μέσα στα μπράτσα του.
Κανείς δεν θα σε πάρει μακριά! Θα μείνουμε μαζί.
Μάρκος
Όπως παλιά ...
Αλέκος
Ναι, Μάρκο, όπως παλιά!
Μάρκος, κρατώντας το χέρι του Αλέκου
Θυμάσαι τον μπαγλαμά μου;
Αλέκος
Πώς θα μπορούσα να τον ξεχάσω; Όταν ήταν ανάμεσα στα δάχτυλά σου, ακούγαμε την ψυχή σου να τραγουδά.
Μάρκος
Ξέρεις, αυτός είναι το μόνο που μου έχει να μείνει από το σπίτι μας. Με έναν αναστεναγμό. Θέλω να τον κρατήσεις ...
Αλέκος, συγκινημένος
Μην μιλάς έτσι, Μάρκο. Χρόνος. Αυτή η πληγή δεν είναι τίποτα για κάποιον σαν εσένα.
Μάρκος, ξεψυχώντας
Όχι, με πυροβόλησαν πισώπλατα, τα σκυλιά ... Η ζωή μου έφυγε και δεν επιστρέφει. Σιωπή. Μείνε μαζί μου ... νιώθω ότι ήρθε να με πάρει ... ήρθε η ώρα μου... Μέσα στην τελευταία αναπνοή. Μην ξεχνάς τον μπαγλαμά μου!
Πεθαίνει στην αγκαλιά του Αλέκου. Όλοι σιωπούν μπροστά σε αυτή τη σκηνή. Ο Αλέκος του κλείνει τα μάτια.
Αλέκος
Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ αδελφέ μου.
Όλοι
Άξιος !
Σηκώνουν το σώμα του Μάρκου αργά και αφήνουν τη σκηνή. Ακούμε το τραγούδι Καπλάνη: ένας λεβέντης έσβησε.
Σκοτάδι.
Σκοτάδι.
