Η άμυνα του δράκου
Ν. Λυγερός
Το σκοτάδι έπεσε και πάλι πάνω στο χωριό της Φωτεινής. Η ημισέληνος ήταν όμως διαφορετική. Κάποιες σκιές έψαχναν για τα παιδιά. Ήθελαν να σβήσουν το μέλλον της μνήμης. Και για να μην ακούει κανείς τον παππού και τη γιαγιά, έπιαναν τα παιδιά. Είχαν κάνει το ίδιο και στη χώρα του δράκου, αλλά αυτή τη φορά ήταν έτοιμος. Πήρε τη Φωτεινή στην αγκαλιά του δίχως να την ξυπνήσει και την έβαλε πάνω στους ώμους του. Κοίταξε κατάματα τις σκιές με το φως της. Μόλις τον είδαν οι σκιές τρόμαξαν και μαζεύτηκαν. Άφησαν τα παιδιά που είχαν πιάσει για ν’ αντιμετωπίσουν όλες μαζί το δράκο του φωτός. Όλες οι σκιές έγιναν μία τεράστια, αλλά ο δράκος παρέμεινε ακίνητος. Άρχισε να τον περικυκλώνει κι ένιωθε πάνω του το βάρος της. Μα όταν προσπάθησε να πιάσει τη Φωτεινή, ο δράκος πέταξε πάνω από τη σκιά. Εκείνη τα ’χασε γιατί δεν μπορούσε να τιναχθεί για να τον χτυπήσει. Σερνόταν πάνω στη γη. Τότε ο δράκος έπεσε πάνω της με την ταχύτητα του φωτός και χάθηκε η σκιά. Εκείνη τη στιγμή ξύπνησε η Φωτεινή.
-Πού είμαστε;
-Μέσα στ’ όνειρό σου.
-Γιατί;
-Γιατί με σκέφτηκες.
-Θα σ’ είχα ανάγκη τότε...
-Δεν υπάρχει άλλος λόγος.
-Ήταν και μία σκιά.
-Ναι, αλλά έφυγε τώρα.
-Εσύ την έδιωξες;
-Το φως.
-Και τα παιδιά;
-Τα παιδιά κοιμούνται στο σπίτι τους τώρα.
-Νυστάζω κι εγώ.
-Θα σε πάω σπίτι τώρα.
-Θα με βάλεις τους ώμους σου;
-Όχι, αυτό είναι μόνο για τα όνειρα. Θα σε κρατώ από το χέρι.
-Όπως ο παππούς;
-Ναι, σαν τον παππού.
-Εντάξει τότε. Θα μου πεις κι εσύ μία ιστορία!
-Γιατί;
-Έτσι κάνει ο παππούς όταν περπατάμε.
-Καλώς.
Έτσι προχώρησαν ο δράκος και η Φωτεινή μέσα στο σκοτάδι. Ο δράκος έλεγε για την πέτρινη θάλασσα κι η Φωτεινή τον διέκοπτε για να ζητήσει εξηγήσεις. Κι έτσι έμαθε για τα παιδιά που αγαπούν τη θάλασσα. Προσπαθούσε να τη φανταστεί, αλλά ήταν δύσκολο. Το χωριό της ήταν στα βουνά και ποτέ δεν την είχε δει. Όταν έφθασαν στο δωμάτιό της.
-Θα με πας κι εμένα στη θάλασσα.
-Τώρα;
-Όχι, θέλω πρώτα να την ονειρευτώ.
-Πρέπει να κοιμηθείς πρώτα.
-Θα μείνεις κοντά μου;
-Πάντα.
-Θα ’ρθεις κι εσύ στο όνειρό μου;
-Μόνο αν μ’ έχεις ανάγκη.
-Σ’ έχω ανάγκη.
-Τότε θα μ’ ονειρευτείς κοντά σου στη θάλασσα.
-Αυτό θέλω.
-Αυτό θα γίνει.
Έτσι αποκοιμήθηκε η Φωτεινή με τον αόρατο και το γαλάζιο.
-Πού είμαστε;
-Μέσα στ’ όνειρό σου.
-Γιατί;
-Γιατί με σκέφτηκες.
-Θα σ’ είχα ανάγκη τότε...
-Δεν υπάρχει άλλος λόγος.
-Ήταν και μία σκιά.
-Ναι, αλλά έφυγε τώρα.
-Εσύ την έδιωξες;
-Το φως.
-Και τα παιδιά;
-Τα παιδιά κοιμούνται στο σπίτι τους τώρα.
-Νυστάζω κι εγώ.
-Θα σε πάω σπίτι τώρα.
-Θα με βάλεις τους ώμους σου;
-Όχι, αυτό είναι μόνο για τα όνειρα. Θα σε κρατώ από το χέρι.
-Όπως ο παππούς;
-Ναι, σαν τον παππού.
-Εντάξει τότε. Θα μου πεις κι εσύ μία ιστορία!
-Γιατί;
-Έτσι κάνει ο παππούς όταν περπατάμε.
-Καλώς.
Έτσι προχώρησαν ο δράκος και η Φωτεινή μέσα στο σκοτάδι. Ο δράκος έλεγε για την πέτρινη θάλασσα κι η Φωτεινή τον διέκοπτε για να ζητήσει εξηγήσεις. Κι έτσι έμαθε για τα παιδιά που αγαπούν τη θάλασσα. Προσπαθούσε να τη φανταστεί, αλλά ήταν δύσκολο. Το χωριό της ήταν στα βουνά και ποτέ δεν την είχε δει. Όταν έφθασαν στο δωμάτιό της.
-Θα με πας κι εμένα στη θάλασσα.
-Τώρα;
-Όχι, θέλω πρώτα να την ονειρευτώ.
-Πρέπει να κοιμηθείς πρώτα.
-Θα μείνεις κοντά μου;
-Πάντα.
-Θα ’ρθεις κι εσύ στο όνειρό μου;
-Μόνο αν μ’ έχεις ανάγκη.
-Σ’ έχω ανάγκη.
-Τότε θα μ’ ονειρευτείς κοντά σου στη θάλασσα.
-Αυτό θέλω.
-Αυτό θα γίνει.
Έτσι αποκοιμήθηκε η Φωτεινή με τον αόρατο και το γαλάζιο.
Защита дракона
Н. Лигерос
Перевод с греческого Кира Стамболиди
Тьма снова упала на деревню Светланы. Однако, полумесяц был иным. Некоторые тени искали детей. Они хотели стереть память будущего. И для того, чтобы никто не услышал дедушку и бабушку, забирали детей. Они сделали то же самое в стране дракона, но на этот раз он был готов. Он поднял Светлану на руки и, не разбудив, положил себе на плечи. Он посмотрел прямо в глаза теней её светом. Как только тени увидели его, испугались и собрались все вместе. Они отпустили всех детей, объединившись противостоять дракону света. Все тени превратились в одну огромную, но дракон остался неподвижен. Она начала окружать его, и он почувствовал на себе её тяжесть. Но когда она попыталась поймать Светлану, дракон пролетел над тенью. Тень растерялась, так как не могла его ударить. Она волоклась по земле. Тогда дракон бросился на неё со скоростью света и тень исчезла. В тот момент проснулась Светлана.
-Где мы?
-В твоем сне.
-Почему?
-Потому что ты подумала обо мне.
-Тогда ты мне был нужен...
-Нет другой причины.
-Была и тень.
-Да, но теперь она исчезла.
-Ты её выгнал?
-Свет.
-А дети?
-Дети спят у себя дома.
-Я тоже хочу спать.
-Я отведу тебя домой.
-На плечах?
-Нет, это только во сне. Я буду держать тебя за руку.
-Как дедушка?
-Да, как дедушка.
-Ладно тогда. И ты расскажешь мне одну историю!
-Почему?
-Дедушка так делает, когда мы гуляем.
-Хорошо.
Так шли дракон и Светлана в темноте. Дракон рассказывал про каменное море и Светлана перебивала его, требуя разъяснений. Так она узнала о детях, которые любят море. Она пыталась представить его себе, но это было трудно. Её деревня находилась в горах и и она никогда его не видела. Когда пришли в ее комнату:
-Ты отведёшь меня к морю.
-Сейчас?
-Нет,сначала хочу увидеть его во сне.
-Ты должна заснуть прежде.
-Ты останешься рядом со мной?
-Всегда.
-Придешь и в мой сон?
-Только если ты нуждаешься в этом.
-Я нуждаюсь.
-Тогда увидишь меня во сне у моря
-Именно этого хочу.
-Именно так будет.
Так Светлана заснула с невидимым и голубым.
-Где мы?
-В твоем сне.
-Почему?
-Потому что ты подумала обо мне.
-Тогда ты мне был нужен...
-Нет другой причины.
-Была и тень.
-Да, но теперь она исчезла.
-Ты её выгнал?
-Свет.
-А дети?
-Дети спят у себя дома.
-Я тоже хочу спать.
-Я отведу тебя домой.
-На плечах?
-Нет, это только во сне. Я буду держать тебя за руку.
-Как дедушка?
-Да, как дедушка.
-Ладно тогда. И ты расскажешь мне одну историю!
-Почему?
-Дедушка так делает, когда мы гуляем.
-Хорошо.
Так шли дракон и Светлана в темноте. Дракон рассказывал про каменное море и Светлана перебивала его, требуя разъяснений. Так она узнала о детях, которые любят море. Она пыталась представить его себе, но это было трудно. Её деревня находилась в горах и и она никогда его не видела. Когда пришли в ее комнату:
-Ты отведёшь меня к морю.
-Сейчас?
-Нет,сначала хочу увидеть его во сне.
-Ты должна заснуть прежде.
-Ты останешься рядом со мной?
-Всегда.
-Придешь и в мой сон?
-Только если ты нуждаешься в этом.
-Я нуждаюсь.
-Тогда увидишь меня во сне у моря
-Именно этого хочу.
-Именно так будет.
Так Светлана заснула с невидимым и голубым.
La défense du dragon
N. Lygeros
Traduit du Grec par A.-M. Bras
L’obscurité était retombée sur le village de Lumineuse. La demi-lune était différente cependant. Quelques ombres cherchaient des enfants. Elles voulaient éteindre la mémoire du futur et pour que plus personne n’écoute Grand-père, Grand-mère, elles emportaient les enfants. Elles avaient fait la même chose dans le pays du dragon mais cette fois il était prêt. Il prit Lumineuse dans ses bras, sans la réveiller et la mit sur ses épaules. Il regarda en face les ombres avec sa lumière. Dès qu’elles le virent, elles prirent peur et se rassemblèrent. Elles laissèrent les enfants qu’elles avaient pris pour affronter ensembles le dragon de la lumière. Toutes les ombres en devinrent une seule immense, mais le dragon demeura immobile. Elle commença à l’encercler et il sentit son poids sur lui. Mais dès qu’elle tenta d’attraper Lumineuse, le dragon s’envola au-dessus de l’ombre. Celle-ci perdit la tête car elle ne pouvait se soulever pour le frapper. Elle rampait par terre. Alors le dragon se jeta sur elle à la vitesse de la lumière et l’ombre se perdit. À cet instant Lumineuse se réveilla.
- Où sommes-nous?
- Dans ton rêve.
- Pourquoi?
- Car tu as pensé à moi.
- Je devais avoir besoin de toi alors…
- Il n’y a pas de raison.
- Il y avait aussi une ombre.
- Oui, mais elle est partie maintenant.
- C’est toi qui l’as éloignée?
- La lumière.
- Et les enfants?
- Les enfants dorment dans leurs maisons à présent.
- J’ai sommeil moi aussi.
- Je vais t’amener à la maison alors.
- Tu vas me mettre sur tes épaules?
- Non, cela c’est uniquement pour les rêves. Je te tiendrai par la main.
- Comme Grand-père?
- Oui, comme Grand-père.
- D’accord, alors. Tu me raconteras une histoire toi aussi?
- Pourquoi?
- C’est ainsi que fait Grand-père quand on marche.
- D’accord.
Ainsi ils avancèrent, le dragon et Lumineuse dans l’obscurité. Le dragon raconta l’histoire de la mer de pierres. Lumineuse l’interrompait pour lui demander des explications. Et ainsi elle en apprit à propos des enfants qui aiment la mer. Elle tenta de l’imaginer mais c’était difficile. Son village était dans les montagnes et elle ne l’avait jamais vue. Quand ils arrivèrent dans sa chambre :
- Tu m’amèneras moi aussi à la mer?
- Maintenant?
- Non, je veux d’abord en rêver.
- Tu dois d’abord dormir.
- Tu resteras auprès de moi?
- Toujours.
- Tu viendras toi aussi dans mon rêve?
- Seulement si tu as besoin de moi.
- J’ai besoin de toi.
- Alors tu rêveras de moi près de la mer.
- C’est ce que je veux.
- C’est ce qui se passera.
Ainsi s’endormit Lumineuse avec l’invisible et le bleu.
- Où sommes-nous?
- Dans ton rêve.
- Pourquoi?
- Car tu as pensé à moi.
- Je devais avoir besoin de toi alors…
- Il n’y a pas de raison.
- Il y avait aussi une ombre.
- Oui, mais elle est partie maintenant.
- C’est toi qui l’as éloignée?
- La lumière.
- Et les enfants?
- Les enfants dorment dans leurs maisons à présent.
- J’ai sommeil moi aussi.
- Je vais t’amener à la maison alors.
- Tu vas me mettre sur tes épaules?
- Non, cela c’est uniquement pour les rêves. Je te tiendrai par la main.
- Comme Grand-père?
- Oui, comme Grand-père.
- D’accord, alors. Tu me raconteras une histoire toi aussi?
- Pourquoi?
- C’est ainsi que fait Grand-père quand on marche.
- D’accord.
Ainsi ils avancèrent, le dragon et Lumineuse dans l’obscurité. Le dragon raconta l’histoire de la mer de pierres. Lumineuse l’interrompait pour lui demander des explications. Et ainsi elle en apprit à propos des enfants qui aiment la mer. Elle tenta de l’imaginer mais c’était difficile. Son village était dans les montagnes et elle ne l’avait jamais vue. Quand ils arrivèrent dans sa chambre :
- Tu m’amèneras moi aussi à la mer?
- Maintenant?
- Non, je veux d’abord en rêver.
- Tu dois d’abord dormir.
- Tu resteras auprès de moi?
- Toujours.
- Tu viendras toi aussi dans mon rêve?
- Seulement si tu as besoin de moi.
- J’ai besoin de toi.
- Alors tu rêveras de moi près de la mer.
- C’est ce que je veux.
- C’est ce qui se passera.
Ainsi s’endormit Lumineuse avec l’invisible et le bleu.
La difesa del Drago
N. Lygeros
Traduzione: Lucia Santini
Era sceso di nuovo il buio nel paese di Lucilla. La mezzaluna però era diversa. Alcune ombre rincorrevano i bambini. Volevano che si cancellasse il futuro della memoria. E affinché non ascoltasse nessuno il nonno e la nonna, catturavano i bambini. Avevano fatto la stessa cosa anche nella patria del Drago, ma questa volta era preparato. Prese Lucilla in braccio senza svegliarla e la pose sulle sue spalle. Guardò intensamente le ombre con la luce di Lucilla. Appena le ombre lo videro si impaurirono e si raggrupparono. Lasciarono i bambini che avevano catturato, per affrontare tutte insieme il Drago della luce. Le ombre tutte insieme divennero un ombra enorme, ma il Drago rimaneva immobile. L’ombra cominciò a cingerlo e sentiva su si sé il peso. Ma quando cercò di afferrare Lucilla, il Drago le saltò sopra. L’ombra si sentì perduta perché non riusciva a slanciarsi, e colpirlo. Si dimenava a terra. Allora il Drago cadde su di lei con la velocità della luce e si disperse. In quell’istante Lucilla si svegliò.
-Dove siamo?
-Nel tuo sogno.
-Perché?
-Perché mi hai pensato.
-Allora avevo bisogno di te…
-Non c’è altro motivo.
-C’era anche un’ombra.
-Sì, ma ora se n’è andata.
-L’hai mandata via tu?
-La luce.
-E i bambini?
-I bambini dormono nelle loro case adesso.
-Anch’io ho sonno.
-Ti porto a casa.
-Mi metterai sulle tue spalle?
-No questo succede solo nei sogni. Ti terrò per mano.
-Come il nonno?
-Sì, come il nonno.
-Bene allora. Mi dirai pure tu una storia?
-Perché?
-Così fa il mio nonno, quando camminiamo.
-Bene.
Così il Drago e Lucilla si incamminarono nel buio. Il Drago le parlava del mare pietroso e Lucilla lo interrompeva, per chiedere delle spiegazioni. Così seppe dei bambini che amano il mare. Cercava di immaginarlo, ma le rimaneva difficile. Il suo paese era fra i monti e non l’aveva mai visto. Quando arrivarono nella stanza.
-Mi ci porti anche a me al mare.
-Adesso?
-No, voglio prima sognarlo.
-Prima devi dormire.
-Mi rimarrai vicino?
-Sempre.
-Verrai anche tu nel mio sogno?
-Solo se avrai bisogno di me.
-Ho bisogno di te.
-Allora mi sognerai vicino a te al mare.
-E’ quello che voglio.
-E questo avverrà.
Così Lucilla si addormentò con l’invisibile e l’azzurro.
-Dove siamo?
-Nel tuo sogno.
-Perché?
-Perché mi hai pensato.
-Allora avevo bisogno di te…
-Non c’è altro motivo.
-C’era anche un’ombra.
-Sì, ma ora se n’è andata.
-L’hai mandata via tu?
-La luce.
-E i bambini?
-I bambini dormono nelle loro case adesso.
-Anch’io ho sonno.
-Ti porto a casa.
-Mi metterai sulle tue spalle?
-No questo succede solo nei sogni. Ti terrò per mano.
-Come il nonno?
-Sì, come il nonno.
-Bene allora. Mi dirai pure tu una storia?
-Perché?
-Così fa il mio nonno, quando camminiamo.
-Bene.
Così il Drago e Lucilla si incamminarono nel buio. Il Drago le parlava del mare pietroso e Lucilla lo interrompeva, per chiedere delle spiegazioni. Così seppe dei bambini che amano il mare. Cercava di immaginarlo, ma le rimaneva difficile. Il suo paese era fra i monti e non l’aveva mai visto. Quando arrivarono nella stanza.
-Mi ci porti anche a me al mare.
-Adesso?
-No, voglio prima sognarlo.
-Prima devi dormire.
-Mi rimarrai vicino?
-Sempre.
-Verrai anche tu nel mio sogno?
-Solo se avrai bisogno di me.
-Ho bisogno di te.
-Allora mi sognerai vicino a te al mare.
-E’ quello che voglio.
-E questo avverrà.
Così Lucilla si addormentò con l’invisibile e l’azzurro.
