Τα σιδερένια γράμματα και το μυστικό του δράκου
Ν. Λυγερός
Η Φωτεινή ξύπνησε με τον ήλιο και δεν πρόσεξε την απουσία του δράκου. Τον ένιωθε μόνο όταν τον είχε ανάγκη. Έκανε τις δουλειές του σπιτιού, για να δείξει ότι είναι μεγάλη, μα κανείς δεν το παρατήρησε. Έτσι επέστρεψε στο δωμάτιό της και βρήκε τα σιδερένια γράμματα. Της τα είχε αφήσει ο δράκος, για να μην ξεχάσει την ιστορία του. Προσπάθησε να τα σηκώσει αλλά ήταν πολύ βαριά. Έλεγε ο δράκος ότι είχαν το βάρος της μνήμης. Προσπάθησε να διαβάσει τι έγραφαν αλλά δεν μπόρεσε. Ήταν παράξενα σαν τον δράκο. Τότε τον θυμήθηκε και τον φώναξε.
- Δράκε;
- Ναι, Φωτεινή μου.
- Πού ήσουν;
- Δίπλα σου.
- Μα δεν σ’ ένιωθα.
- Είναι γιατί δεν μ’ είχες ανάγκη…
- Όταν δεν έχουμε ανάγκη τους άλλους, δεν τους νιώθουμε;
- Έτσι λένε.
- Ποιοι; Οι άνθρωποι;
- Όχι, οι άλλοι.
- Και τα γράμματα, τι λένε;
- Το μυστικό.
- Ποιο μυστικό;
Ο δράκος δεν απάντησε. Έπιασε τα σιδερένια γράμματα κι άρχισε να γράφει. Η Φωτεινή κοίταζε τις αόρατες κινήσεις και προσπαθούσε να καταλάβει τη σκέψη του κι άκουγε το έργο της σιωπής. Όταν τελείωσε ο δράκος, ο τοίχος του δωματίου της ήταν γεμάτος αποτυπώματα. Ήταν τα ίχνη της ιστορίας, το μυστικό του δράκου.
- Και πώς θα τα διαβάσω;
- Με τα δάκτυλα.
- Με τα δάκτυλα; Μα πώς είναι δυνατόν;
- Η ουσία είναι αόρατη για τα μάτια.
Η Φωτεινή έβαλε τα χέρια της πάνω στον τοίχο. Έτσι, ένιωσε τα χάδια του δράκου. Βούρκωσαν τα μάτια της από χαρά.
- Θα μου γράψεις κι άλλα;
- Μόλις το τελειώσεις.
- Δεν θέλω να τελειώσει.
- Τότε θα γράφω την ώρα που διαβάζεις, για να μην τελειώσει ποτέ.
- Ναι, έτσι να κάνεις.
- Έτσι θα κάνω.
Με αυτόν τον τρόπο η Φωτεινή μάθαινε για το φως του μαύρου και τους ξεχασμένους διάλογους. Κανείς άλλος δεν ήξερε για το μυστικό τους. Ακόμα κι όταν έπρεπε να σβήσει το φως το βράδυ, η Φωτεινή μπορούσε να διαβάσει την παράξενη γραφή.
Κάθε μέρα η Φωτεινή διάβαζε όλο και περισσότερο. Ήθελε να μάθει για τα ξεχασμένα. Ήθελε να μάθει για τα μελλοντικά. Τα χίλια χρόνια του δράκου είχαν απομνημονεύσει τον κόσμο των ανθρώπων. Και η Φωτεινή ήξερε πια ότι δεν ήταν μόνη. Στο παρελθόν, υπήρξαν κι άλλες μικρές μέσα στη μοναξιά. Και θα υπάρχουν κι άλλες στο μέλλον. Μόνο που τώρα υπήρχε κι ο δράκος. Τον κοίταξε και πάλι μέσα στο σκοτάδι την ώρα που έγραφε γι’ αυτήν. Τον έβλεπε τώρα γιατί ήξερε το μυστικό του. Του ακούμπησε για πρώτη φορά το χέρι που σήκωνε τα σιδερένια γράμματα κι άρχισε να γράφει για τον δράκο της ζωής της.
Κάθε μέρα η Φωτεινή διάβαζε όλο και περισσότερο. Ήθελε να μάθει για τα ξεχασμένα. Ήθελε να μάθει για τα μελλοντικά. Τα χίλια χρόνια του δράκου είχαν απομνημονεύσει τον κόσμο των ανθρώπων. Και η Φωτεινή ήξερε πια ότι δεν ήταν μόνη. Στο παρελθόν, υπήρξαν κι άλλες μικρές μέσα στη μοναξιά. Και θα υπάρχουν κι άλλες στο μέλλον. Μόνο που τώρα υπήρχε κι ο δράκος. Τον κοίταξε και πάλι μέσα στο σκοτάδι την ώρα που έγραφε γι’ αυτήν. Τον έβλεπε τώρα γιατί ήξερε το μυστικό του. Του ακούμπησε για πρώτη φορά το χέρι που σήκωνε τα σιδερένια γράμματα κι άρχισε να γράφει για τον δράκο της ζωής της.
Железные буквы и тайна дракона
Н. Лигерос
Перевод с греческого Кира Стамболиди
Светлана проснулась с солнцем и не заметила отсутствие дракона. Она чувствовала его только тогда, когда он был необходим ей. Она сделала все дела по дому, чтобы показать всем, что она взрослая, но никто этого не заметил. Поэтому она вернулась в свою комнату и нашла там железные буквы. Дракон оставил ей буквы, чтобы она не забыла его историю. Она попыталась поднять их, но они были слишком тяжелыми. Дракон говорил, что у них тяжесть памяти. Она попыталась прочесть написаное, но не смогла. Они были странными, как дракон. Тогда она вспомнила и позвала его.
- Дракон?
- Да, моя Светлана.
- Где ты был?
- Рядом с тобой.
- Но я тебя не чувствовала.
- Это потому, что я не был тебе нужен...
- Когда нам не нужны другие, мы их не чувствуем?
- Так говорят.
- Кто? Люди?
- Нет, другие.
- А буквы,о чём говорят?
- О тайне.
- О какой тайне?
Дракон не ответил. Взял железные буквы и начал писать. Светлана следила за невидимыми движениями дракона, пыталась понять его мысли и слушала произведение молчания. Когда дракон закончил, стена в её комнате была полна отпечатков. Это были следы истории, тайна дракона.
- А как я прочитаю?
- Пальцами.
- Пальцами? Но как это возможно?
- Смысл невидим для глаз.
Светлана прикоснулась к стене. Так, она почувствовала ласку дракона. Её глаза наполнились слезами радости.
- Напишешь мне еще?
- Как только закончишь это.
- Я не хочу, чтобы оно закончилось.
- Тогда я буду писать, пока ты читаешь, чтобы никогда не заканччивалось.
- Да, так и сделай.
- Так и сделаю.
Таким образом, Светлана, узнавала о свете чёрного и забытых диалогах. Никто другой не знал об их тайне. Даже тогда, когда надо было вечером погасить свет, Светлана могла прочесть странные писания.
С каждым днём Светлана читала все больше и больше. Она хотела узнать о забытом. Она хотела узнать о будущем. Тысяча лет дракона запечатлели мир людей. Светлана знала теперь, что она не одна. В прошлом были и другие малютки в одиночестве. И будут другие в будущем. Только теперь был и дракон. Она взглянула на него в темноте, в то время когда он писал для неё. Теперь она видела его, потому что знала о его тайне. Впервые она дотронулась до его руки, которая держала железные буквы и начала писать о драконе своей жизни.
- Да, моя Светлана.
- Где ты был?
- Рядом с тобой.
- Но я тебя не чувствовала.
- Это потому, что я не был тебе нужен...
- Когда нам не нужны другие, мы их не чувствуем?
- Так говорят.
- Кто? Люди?
- Нет, другие.
- А буквы,о чём говорят?
- О тайне.
- О какой тайне?
Дракон не ответил. Взял железные буквы и начал писать. Светлана следила за невидимыми движениями дракона, пыталась понять его мысли и слушала произведение молчания. Когда дракон закончил, стена в её комнате была полна отпечатков. Это были следы истории, тайна дракона.
- А как я прочитаю?
- Пальцами.
- Пальцами? Но как это возможно?
- Смысл невидим для глаз.
Светлана прикоснулась к стене. Так, она почувствовала ласку дракона. Её глаза наполнились слезами радости.
- Напишешь мне еще?
- Как только закончишь это.
- Я не хочу, чтобы оно закончилось.
- Тогда я буду писать, пока ты читаешь, чтобы никогда не заканччивалось.
- Да, так и сделай.
- Так и сделаю.
Таким образом, Светлана, узнавала о свете чёрного и забытых диалогах. Никто другой не знал об их тайне. Даже тогда, когда надо было вечером погасить свет, Светлана могла прочесть странные писания.
С каждым днём Светлана читала все больше и больше. Она хотела узнать о забытом. Она хотела узнать о будущем. Тысяча лет дракона запечатлели мир людей. Светлана знала теперь, что она не одна. В прошлом были и другие малютки в одиночестве. И будут другие в будущем. Только теперь был и дракон. Она взглянула на него в темноте, в то время когда он писал для неё. Теперь она видела его, потому что знала о его тайне. Впервые она дотронулась до его руки, которая держала железные буквы и начала писать о драконе своей жизни.
Les lettres de fer et le secret du dragon
N. Lygeros
Traduit du Grec par A.-M. Bras
Lumineuse se réveilla avec le soleil et ne fit pas attention à l’absence du dragon. Elle le ressentait seulement quand elle en avait besoin. Elle fit les travaux de la maison pour montrer qu’elle était une grande mais personne ne le remarqua. Aussi elle retourna dans sa chambre et trouva les lettres de fer. Le dragon les lui avait laissées pour qu’elle n’oublie pas son histoire. Elle tenta de les soulever mais elles étaient trop lourdes. Le dragon disait qu’elles avaient le poids de la mémoire. Elle tenta de lire ce qui y était écrit mais ne le put pas. Elles étaient étranges comme le dragon. Alors elle se souvint de lui et l’appela.
- Dragon?
- Oui, Lumineuse.
- Où étais-tu?
- À côté de toi.
- Mais je ne te sentais pas.
- Parce que tu n’avais pas besoin de moi.
- Quand nous n’avons pas besoin des autres, nous ne les sentons pas?
- C’est ce qu’ils disent.
- Qui? Les hommes?
- Non, les autres.
- Et les lettres, que disent-elles?
- Le secret.
- Quel secret?
Le dragon ne répondit pas. Il prit les lettres de fer et commença à écrire. Lumineuse regardait les mouvements invisibles, tentait de comprendre sa pensée et entendait l’oeuvre du silence. Quand le dragon termina, le mur de sa chambre était couvert de marques. C’étaient les traces de l’histoire, le secret du dragon.
- Et comment vais-je les lire?
- Avec les doigts.
- Avec les doigts? Mais comment est-ce possible?
- L’essentiel est invisible pour les yeux.
Lumineuse mit ses mains sur le mur. Ainsi elle sentait les caresses du dragon. Ses yeux s’embuèrent de joie.
- Tu m’en écriras d’autres?
- Dès que tu auras fini.
- Je ne veux pas que ça se finisse.
- Alors j’écrirai au moment où tu liras, ainsi ça ne se finira jamais.
- Oui, c’est ainsi que tu feras.
- Je ferai ainsi.
De cette manière, Lumineuse en apprenait sur la lumière du noir et les dialogues oubliés. Personne d’autre ne savait leur secret. Même quand il fallait éteindre la lumière le soir, Lumineuse pouvait lire l’étrange écriture. Chaque jour Lumineuse lisait de plus en plus. Elle voulait savoir les choses oubliées. Elle voulait savoir les choses du futur. Les mille ans du dragon avaient mis en mémoire le monde des hommes. Et Lumineuse savait qu’elle n’était plus seule désormais. Dans le passé il y avait eu d’autres petites dans la solitude et il y en aurait d’autres dans le futur. Seulement maintenant il y avait aussi le dragon. Elle le regarda à nouveau dans l’obscurité au moment où il écrivait pour elle. À présent elle le voyait car elle savait son secret. Elle lui toucha pour la première fois la main qui levait les lettres de fer et commença à écrire avec le dragon de sa vie.
- Dragon?
- Oui, Lumineuse.
- Où étais-tu?
- À côté de toi.
- Mais je ne te sentais pas.
- Parce que tu n’avais pas besoin de moi.
- Quand nous n’avons pas besoin des autres, nous ne les sentons pas?
- C’est ce qu’ils disent.
- Qui? Les hommes?
- Non, les autres.
- Et les lettres, que disent-elles?
- Le secret.
- Quel secret?
Le dragon ne répondit pas. Il prit les lettres de fer et commença à écrire. Lumineuse regardait les mouvements invisibles, tentait de comprendre sa pensée et entendait l’oeuvre du silence. Quand le dragon termina, le mur de sa chambre était couvert de marques. C’étaient les traces de l’histoire, le secret du dragon.
- Et comment vais-je les lire?
- Avec les doigts.
- Avec les doigts? Mais comment est-ce possible?
- L’essentiel est invisible pour les yeux.
Lumineuse mit ses mains sur le mur. Ainsi elle sentait les caresses du dragon. Ses yeux s’embuèrent de joie.
- Tu m’en écriras d’autres?
- Dès que tu auras fini.
- Je ne veux pas que ça se finisse.
- Alors j’écrirai au moment où tu liras, ainsi ça ne se finira jamais.
- Oui, c’est ainsi que tu feras.
- Je ferai ainsi.
De cette manière, Lumineuse en apprenait sur la lumière du noir et les dialogues oubliés. Personne d’autre ne savait leur secret. Même quand il fallait éteindre la lumière le soir, Lumineuse pouvait lire l’étrange écriture. Chaque jour Lumineuse lisait de plus en plus. Elle voulait savoir les choses oubliées. Elle voulait savoir les choses du futur. Les mille ans du dragon avaient mis en mémoire le monde des hommes. Et Lumineuse savait qu’elle n’était plus seule désormais. Dans le passé il y avait eu d’autres petites dans la solitude et il y en aurait d’autres dans le futur. Seulement maintenant il y avait aussi le dragon. Elle le regarda à nouveau dans l’obscurité au moment où il écrivait pour elle. À présent elle le voyait car elle savait son secret. Elle lui toucha pour la première fois la main qui levait les lettres de fer et commença à écrire avec le dragon de sa vie.
Le lettere di ferro e il segreto del Drago
N. Lygeros
Traduzione: Lucia Santini
Lucilla si svegliò col sole e non si accorse dell’assenza del Drago. Lo percepiva solo quando ne aveva bisogno. Fece le faccende di casa, per mostrare che era grande, ma nessuno se ne accorse. Così tornò nella sua stanza e trovò le lettere di ferro. Gliele aveva lasciate il Drago, affinché non dimenticasse la sua storia. Cercò di sollevarle, ma erano troppo pesanti. Il Drago diceva che avevano il peso della memoria. Cercò di leggere cosa scrivessero, ma non ci riuscì. Erano strane come il Drago. Allora si ricordò di lui e lo chiamò.
-Drago?
-Si, Lucilla cara.
-Dove eri?
-Di fianco a te.
-Ma non ti percepivo.
-Perché non mi avevi bisogno…
-Quando non abbiamo bisogno degli altri, non li percepiamo?
-Così dicono.
-Chi? Gli uomimi?
-No, gli altri.
-E le lettere, cosa dicono?
-Il segreto.
-Quale segreto?
Il Drago non rispose. Prese le lettere di ferro e cominciò a scrivere. Lucilla guardava i movimenti invisibili e cercava di capire il suo pensiero e ascoltava l’opera del silenzio. Quando il Drago finì, il muro della stanza era pieno di impronte. Erano le tracce della storia, il segreto del Drago.
-Ma come le leggerò?
-Con le dita.
-Con le dita? Ma come è possibile?
-La sostanza è invisibile agli occhi.
Lucilla pose le sue mani sul muro. Così, percepì la carezza del Drago. Le arrivarono le lacrime agli occhi dalla gioia.
-Me ne scrivi ancora un pò?
-Appena avrai finito.
-Non voglio che finisca.
-Allora scriverò mentre tu leggi, così non finirà mai.
-Sì, così farai.
-Così farò.
In questo modo Lucilla veniva a conoscenza della luce del nero e dei dialoghi dimenticati.
Nessun altro conosceva il loro segreto. Ed anche quando la sera doveva spegnere la luce, Lucilla poteva leggere la strana scrittura.
Ogni giorno Lucilla leggeva sempre di più. Voleva sapere tutto sulle cose dimenticate. Voleva sapere sulle cose future. I mille anni del Drago avevano memorizzato il mondo degli uomini.
E Lucilla sapeva che d’ora in poi non era più sola. In passato, ci furono altre piccole bambine prese dalla solitudine. E ce ne saranno altre in futuro. Ma ora c’era il Drago. Lo guardò di nuovo nel buio mentre scriveva per lei. Ora lo vedeva perché conosceva il suo segreto. Gli toccò per la prima volta la mano che sollevava le lettere di ferro e cominciò a scrivere per il Drago della sua vita.
-Drago?
-Si, Lucilla cara.
-Dove eri?
-Di fianco a te.
-Ma non ti percepivo.
-Perché non mi avevi bisogno…
-Quando non abbiamo bisogno degli altri, non li percepiamo?
-Così dicono.
-Chi? Gli uomimi?
-No, gli altri.
-E le lettere, cosa dicono?
-Il segreto.
-Quale segreto?
Il Drago non rispose. Prese le lettere di ferro e cominciò a scrivere. Lucilla guardava i movimenti invisibili e cercava di capire il suo pensiero e ascoltava l’opera del silenzio. Quando il Drago finì, il muro della stanza era pieno di impronte. Erano le tracce della storia, il segreto del Drago.
-Ma come le leggerò?
-Con le dita.
-Con le dita? Ma come è possibile?
-La sostanza è invisibile agli occhi.
Lucilla pose le sue mani sul muro. Così, percepì la carezza del Drago. Le arrivarono le lacrime agli occhi dalla gioia.
-Me ne scrivi ancora un pò?
-Appena avrai finito.
-Non voglio che finisca.
-Allora scriverò mentre tu leggi, così non finirà mai.
-Sì, così farai.
-Così farò.
In questo modo Lucilla veniva a conoscenza della luce del nero e dei dialoghi dimenticati.
Nessun altro conosceva il loro segreto. Ed anche quando la sera doveva spegnere la luce, Lucilla poteva leggere la strana scrittura.
Ogni giorno Lucilla leggeva sempre di più. Voleva sapere tutto sulle cose dimenticate. Voleva sapere sulle cose future. I mille anni del Drago avevano memorizzato il mondo degli uomini.
E Lucilla sapeva che d’ora in poi non era più sola. In passato, ci furono altre piccole bambine prese dalla solitudine. E ce ne saranno altre in futuro. Ma ora c’era il Drago. Lo guardò di nuovo nel buio mentre scriveva per lei. Ora lo vedeva perché conosceva il suo segreto. Gli toccò per la prima volta la mano che sollevava le lettere di ferro e cominciò a scrivere per il Drago della sua vita.
