Το γαλάζιο όνειρο (παραμύθι για προικισμένα παιδιά)
N. Lygeros
-Γιατί τόσο γαλάζιο;
-Για να έχουν όλοι οι άνθρωποι.
-Είναι καλύτερα έτσι. Θέλω κι εγώ λίγο γαλάζιο.
Η Φωτεινή σκύβει και πιάνει μια χούφτα θάλασσας, μα όταν ανοίγει τα χέρια της βλέπει ότι δεν είναι γαλάζια.
-Τι έγινε;
-Το γαλάζιο είναι για να το μοιραζόμαστε με τους άλλους, όχι να το παίρνουμε για μας.
-Συγγνώμη.
-Δεν πειράζει. Δεν το ήθελες.
-Γιατί είσαι καλός μαζί μου ακόμα κι όταν κάνω λάθος;
-Τα λάθη δεν είναι κακά. Ξέρω ότι ήθελες να το δείξεις στη γιαγιά σου.
-Πώς το ξέρεις;
-Εκείνη δεν σου λέει παραμύθια το βράδυ;
-Ναι, ναι!
-Τότε ξέρεις τι πρέπει να κάνεις τώρα.
-Να τη φέρω κοντά στη θάλασσα;
-Είναι ο μόνος τρόπος να ξαναδεί το γαλάζιο.
-Πώς το ξέρεις ότι το είδε;
-Δεν έχει το ίδιο όνομα μ’ εσένα;
-Ναι, πήρα το δικό της.
-Δεν το πήρες...
-Είναι όπως το γαλάζιο;
-Ακριβώς.
Η Φωτεινή κοίταξε και πάλι τη θάλασσα. Κατάλαβε ότι η γιαγιά της είχε έρθει στο ίδιο μέρος με το δράκο. Εκείνη της είχε μιλήσει για πρώτη φορά για το δράκο, το αγαπημένο της παραμύθι. Εκείνη είχε επιλέξει να είναι δράκος. Και τα παραμύθια της γιαγιάς ήταν η ιστορία του δράκου.
-Θέλω να ξυπνήσω.
-Άνοιξε τα μάτια σου.
Η Φωτεινή ξυπνά και απλώνει το χέρι της.
-Είσαι εδώ;
-Δίπλα σου.
-Εσύ βοήθησες τη γιαγιά μου;
-Ναι.
-Γιατί δεν μου το είπες πριν;
-Ποιος πιστεύει στα παραμύθια;
-Μα δεν είναι παραμύθι! Είναι η ιστορία σου.
-Η ιστορία μου δεν υπάρχει πια. Την έσβησαν.
-Θα τη γράψουμε και πάλι.
-Ποιος θα την πιστέψει;
-Θα πούμε ότι είναι παραμύθι.
-Αυτό σκέφτηκε και η γιαγιά σου.
-Γι’ αυτό έγινε συγγραφέας;
-Δεν υπήρχε άλλη λύση τότε.
-Και τώρα;
-Σ’ αρέσει η ιστορία.
-Με προετοίμασε η γιαγιά μου.
-Μόνο έτσι...
-Θα μπορούσα να γράψω την ιστορία σου.
-Ναι.
-Πώς άντεξες τόσα χρόνια δίχως ιστορία;
-Σε περίμενα μέσα στο μύθο.
-Αλήθεια;
-Είμαι η μνήμη του μέλλοντος.
-Κι είμαι το μέλλον της μνήμης.
-Για να έχουν όλοι οι άνθρωποι.
-Είναι καλύτερα έτσι. Θέλω κι εγώ λίγο γαλάζιο.
Η Φωτεινή σκύβει και πιάνει μια χούφτα θάλασσας, μα όταν ανοίγει τα χέρια της βλέπει ότι δεν είναι γαλάζια.
-Τι έγινε;
-Το γαλάζιο είναι για να το μοιραζόμαστε με τους άλλους, όχι να το παίρνουμε για μας.
-Συγγνώμη.
-Δεν πειράζει. Δεν το ήθελες.
-Γιατί είσαι καλός μαζί μου ακόμα κι όταν κάνω λάθος;
-Τα λάθη δεν είναι κακά. Ξέρω ότι ήθελες να το δείξεις στη γιαγιά σου.
-Πώς το ξέρεις;
-Εκείνη δεν σου λέει παραμύθια το βράδυ;
-Ναι, ναι!
-Τότε ξέρεις τι πρέπει να κάνεις τώρα.
-Να τη φέρω κοντά στη θάλασσα;
-Είναι ο μόνος τρόπος να ξαναδεί το γαλάζιο.
-Πώς το ξέρεις ότι το είδε;
-Δεν έχει το ίδιο όνομα μ’ εσένα;
-Ναι, πήρα το δικό της.
-Δεν το πήρες...
-Είναι όπως το γαλάζιο;
-Ακριβώς.
Η Φωτεινή κοίταξε και πάλι τη θάλασσα. Κατάλαβε ότι η γιαγιά της είχε έρθει στο ίδιο μέρος με το δράκο. Εκείνη της είχε μιλήσει για πρώτη φορά για το δράκο, το αγαπημένο της παραμύθι. Εκείνη είχε επιλέξει να είναι δράκος. Και τα παραμύθια της γιαγιάς ήταν η ιστορία του δράκου.
-Θέλω να ξυπνήσω.
-Άνοιξε τα μάτια σου.
Η Φωτεινή ξυπνά και απλώνει το χέρι της.
-Είσαι εδώ;
-Δίπλα σου.
-Εσύ βοήθησες τη γιαγιά μου;
-Ναι.
-Γιατί δεν μου το είπες πριν;
-Ποιος πιστεύει στα παραμύθια;
-Μα δεν είναι παραμύθι! Είναι η ιστορία σου.
-Η ιστορία μου δεν υπάρχει πια. Την έσβησαν.
-Θα τη γράψουμε και πάλι.
-Ποιος θα την πιστέψει;
-Θα πούμε ότι είναι παραμύθι.
-Αυτό σκέφτηκε και η γιαγιά σου.
-Γι’ αυτό έγινε συγγραφέας;
-Δεν υπήρχε άλλη λύση τότε.
-Και τώρα;
-Σ’ αρέσει η ιστορία.
-Με προετοίμασε η γιαγιά μου.
-Μόνο έτσι...
-Θα μπορούσα να γράψω την ιστορία σου.
-Ναι.
-Πώς άντεξες τόσα χρόνια δίχως ιστορία;
-Σε περίμενα μέσα στο μύθο.
-Αλήθεια;
-Είμαι η μνήμη του μέλλοντος.
-Κι είμαι το μέλλον της μνήμης.
Голубой сон
Н. Лигерос
Перевод с греческого Кира Стамболиди
-Почему так много голубого?
-Для всех людей.
-Так лучше. Я тоже хочу немного голубого.
Светлана нагинается и берёт горсть моря, но когда открывает руки видет, что они не голубые.
-Что случилось?
Голубое для того, чтобы мы делились им с другими, не для того, чтобы брать себе.
-Извини.
-Ничего страшного. Ты не хотела.
-Почему ты со мной так добр, даже когда я делаю ошибку?
-Ошибка не значит, что плохо. Я знаю,ты хотела показать своей бабушке.
-Откуда ты знаешь?
-Она не расскзывает тебе сказки на ночь?
-Да, да!
-Тогда ты знаешь, что делать теперь.
-Я должна привести её ближе к морю?
-Это единственный путь чтобы она снова увидела голубое.
-Откуда ты знаешь, что она его видела?
-У вас не одно и то же имя?
-Да, я взяла ее.
-Ты не взяла ...
-Это как голубое?
-Точно.
Светлана снова посмотрела на море. Она поняла, что её бабушка была на этом же месте с драконом. Она впервые рассказала ей про дракона, её любимую сказку. Это она решила, чтобы это был дракон. И бабушкины сказки были историей дракона.
-Я хочу проснуться.
-Открой глаза.
Светлана просыпается и протягивает руку.
-Ты здесь?
-Рядом с тобой.
-Ты помог моей бабушке?
-Да.
-Почему ты не сказал раньше?
-Кто верит в сказки?
-Но это не сказка! Это твоя история.
-Моя история больше не существует. Её стерли.
-Мы напишем её снова.
-Кто поверит в неё?
-Мы скажем что это сказка.
-Так подумала и твоя бабушка.
-Поэтому она стала писательницей?
-Тогда не было другого выбора.
-А сейчас?
-Тебе нравится история.
-Меня подготовила бабушка.
-Только так...
-Я бы смогла написать твою историю.
-Да.
-Как ты выдержал столько лет без истории?
-Я ждал тебя в мифе.
-Правда?
-Я память будущего.
-И я будущее памяти.
-Для всех людей.
-Так лучше. Я тоже хочу немного голубого.
Светлана нагинается и берёт горсть моря, но когда открывает руки видет, что они не голубые.
-Что случилось?
Голубое для того, чтобы мы делились им с другими, не для того, чтобы брать себе.
-Извини.
-Ничего страшного. Ты не хотела.
-Почему ты со мной так добр, даже когда я делаю ошибку?
-Ошибка не значит, что плохо. Я знаю,ты хотела показать своей бабушке.
-Откуда ты знаешь?
-Она не расскзывает тебе сказки на ночь?
-Да, да!
-Тогда ты знаешь, что делать теперь.
-Я должна привести её ближе к морю?
-Это единственный путь чтобы она снова увидела голубое.
-Откуда ты знаешь, что она его видела?
-У вас не одно и то же имя?
-Да, я взяла ее.
-Ты не взяла ...
-Это как голубое?
-Точно.
Светлана снова посмотрела на море. Она поняла, что её бабушка была на этом же месте с драконом. Она впервые рассказала ей про дракона, её любимую сказку. Это она решила, чтобы это был дракон. И бабушкины сказки были историей дракона.
-Я хочу проснуться.
-Открой глаза.
Светлана просыпается и протягивает руку.
-Ты здесь?
-Рядом с тобой.
-Ты помог моей бабушке?
-Да.
-Почему ты не сказал раньше?
-Кто верит в сказки?
-Но это не сказка! Это твоя история.
-Моя история больше не существует. Её стерли.
-Мы напишем её снова.
-Кто поверит в неё?
-Мы скажем что это сказка.
-Так подумала и твоя бабушка.
-Поэтому она стала писательницей?
-Тогда не было другого выбора.
-А сейчас?
-Тебе нравится история.
-Меня подготовила бабушка.
-Только так...
-Я бы смогла написать твою историю.
-Да.
-Как ты выдержал столько лет без истории?
-Я ждал тебя в мифе.
-Правда?
-Я память будущего.
-И я будущее памяти.
Le rêve bleu
N. Lygeros
Traduit du Grec par A.-M. Bras
- Pourquoi tant de bleu?
- Pour que tous les hommes en aient.
- C’est mieux ainsi. Moi aussi je veux un peu de bleu.
Lumineuse se penche et prend une poignée de mer mais quand elle ouvre les mains elle voit qu’elle n’est pas bleue.
- Que s’est-il passé?
- Le bleu c’est pour le partager avec les autres, non le garder pour soi.
- Pardon.
- Ce n’est pas grave, ce n’est ce que tu voulais faire.
- Pourquoi es-tu gentil avec moi, même quand je fais une erreur?
- Les erreurs ne sont pas mauvaises. Je sais que tu voulais le montrer à ta grand-mère.
- Comment le sais-tu?
- N’est-ce pas elle qui te raconte des histoires le soir?
- Oui, oui.
- Alors, tu sais ce que tu dois faire à présent.
- L’amener près de la mer ?
- C’est la seule manière pour qu’elle revoie le bleu.
- Comment le sais-tu qu’elle l’a vu?
- Elle n’a pas le même prénom que toi?
- Oui, j’ai pris le sien.
- Tu ne l’as pas pris.
- C’est comme le bleu.
- Exactement.
Lumineuse regarda de nouveau la mer. Elle comprit que sa grand-mère était venue au même endroit avec le dragon. C’était elle qui lui avait parlé pour la première fois du dragon, son conte préféré. C’était elle qui avait choisi qu’il soit un dragon. Et les contes de Grand-mère étaient l’histoire du dragon.
-Je veux me réveiller.
- Ouvre tes yeux.
Lumineuse se réveilla et tendit sa main.
- Tu es là?
- À côté de toi.
- C’est toi qui as aidé ma grand-mère?
- Oui.
- Pourquoi tu ne me l’as pas dit plus tôt?
- Qui croit aux contes?
- Mais ce n’est pas un conte, c’est ton histoire.
- Mon histoire n’existe plus. Ils l’ont effacée.
- Nous l’écrirons à nouveau.
- Qui la croira?
- Nous dirons que c’est un conte.
- C’est ce qu’a pensé ta grand-mère aussi.
- C’est pour cela qu’elle est devenue écrivain?
- Il n’y avait pas d’autre solution à cette époque.
- Et maintenant ?
- L’histoire te plait ?
- C’est ma grand-mère qui me l’a préparée.
- Seulement ainsi…
- Je pourrais écrire ton histoire?
- Oui.
- Comment as-tu supporté autant d’années sans histoire?
- Je t’attendais dans le mythe.
- C’est vrai?
- Je suis la mémoire du futur
- Je suis le futur de la mémoire.
- Pour que tous les hommes en aient.
- C’est mieux ainsi. Moi aussi je veux un peu de bleu.
Lumineuse se penche et prend une poignée de mer mais quand elle ouvre les mains elle voit qu’elle n’est pas bleue.
- Que s’est-il passé?
- Le bleu c’est pour le partager avec les autres, non le garder pour soi.
- Pardon.
- Ce n’est pas grave, ce n’est ce que tu voulais faire.
- Pourquoi es-tu gentil avec moi, même quand je fais une erreur?
- Les erreurs ne sont pas mauvaises. Je sais que tu voulais le montrer à ta grand-mère.
- Comment le sais-tu?
- N’est-ce pas elle qui te raconte des histoires le soir?
- Oui, oui.
- Alors, tu sais ce que tu dois faire à présent.
- L’amener près de la mer ?
- C’est la seule manière pour qu’elle revoie le bleu.
- Comment le sais-tu qu’elle l’a vu?
- Elle n’a pas le même prénom que toi?
- Oui, j’ai pris le sien.
- Tu ne l’as pas pris.
- C’est comme le bleu.
- Exactement.
Lumineuse regarda de nouveau la mer. Elle comprit que sa grand-mère était venue au même endroit avec le dragon. C’était elle qui lui avait parlé pour la première fois du dragon, son conte préféré. C’était elle qui avait choisi qu’il soit un dragon. Et les contes de Grand-mère étaient l’histoire du dragon.
-Je veux me réveiller.
- Ouvre tes yeux.
Lumineuse se réveilla et tendit sa main.
- Tu es là?
- À côté de toi.
- C’est toi qui as aidé ma grand-mère?
- Oui.
- Pourquoi tu ne me l’as pas dit plus tôt?
- Qui croit aux contes?
- Mais ce n’est pas un conte, c’est ton histoire.
- Mon histoire n’existe plus. Ils l’ont effacée.
- Nous l’écrirons à nouveau.
- Qui la croira?
- Nous dirons que c’est un conte.
- C’est ce qu’a pensé ta grand-mère aussi.
- C’est pour cela qu’elle est devenue écrivain?
- Il n’y avait pas d’autre solution à cette époque.
- Et maintenant ?
- L’histoire te plait ?
- C’est ma grand-mère qui me l’a préparée.
- Seulement ainsi…
- Je pourrais écrire ton histoire?
- Oui.
- Comment as-tu supporté autant d’années sans histoire?
- Je t’attendais dans le mythe.
- C’est vrai?
- Je suis la mémoire du futur
- Je suis le futur de la mémoire.
Il sogno azzurro
N. Lygeros
Traduzione: Lucia Santini
-Perché tanto azzurro?
-Perché ne abbiano tutti gli uomini.
-E’ meglio così. Voglio anch’io un po’ d’azzurro.
Lucilla si china per racchiudere fra le mani un po’ di mare, ma quando le apre vede che non è azzurro.
-Cosa è successo?
-L’azzurro è da dividere con gli altri, non per prenderlo per noi stessi.
-Scusami.
-Non importa. Non volevi impadronirti.
-Perché sei così buono con me anche quando sbaglio?
-Gli errori non sono cattivi. Lo so che volevi farlo vedere a tua nonna.
-Come lo sai?
-Non è lei che ti dice la favole la sera?
-Sì,sì!
-Allora sai cosa devi fare adesso.
-Portarla vicino al mare?
-E’ l’unico modo per rivedere l’azzurro.
-Come sai che lo ha visto
-Non ha lo stesso tuo nome?
-Sì, ho preso il suo nome.
-Non l’hai preso…
-E’ come l’azzurro?
-Esattamente.
Lucilla guardò di nuovo il mare. Capì che la nonna era venuta nello stesso posto con il Drago. Era lei che le aveva parlato per la prima volta del Drago, la sua favola preferita. Era lei che aveva scelto di essere il Drago. E le favole della nonna erano la storia del Drago.
-Voglio svegliarmi.
-Apri gli occhi.
Lucilla si sveglia e allunga la mano.
-Sei qui?
-Accanto.
-Sei tu che hai aiutato la nonna?
-Sì.
-Perché non me lo hai detto prima?
-Chi crede nelle favole?
-Ma non è una favola! E’ la tua storia.
-La mia storia non esiste più. L’hanno cancellata.
-La scriveremo di nuovo.
-Chi ci crederà?
-Diremo che è una favola.
-Questo pensò pure tua nonna.
-Per questo è diventata scrittrice?
-Non c’era altra soluzione allora.
-E adesso?
-Ti piace la storia.
-Mi ha preparato la nonna.
-Solo così…
-Potrei scrivere la tua storia.
-Sì.
-Come hai resistito tanti anni senza storia?
-Ti attendevo nel mito.
-Davvero?
-Sono la memoria del futuro.
-E sono il futuro della memoria.
-Perché ne abbiano tutti gli uomini.
-E’ meglio così. Voglio anch’io un po’ d’azzurro.
Lucilla si china per racchiudere fra le mani un po’ di mare, ma quando le apre vede che non è azzurro.
-Cosa è successo?
-L’azzurro è da dividere con gli altri, non per prenderlo per noi stessi.
-Scusami.
-Non importa. Non volevi impadronirti.
-Perché sei così buono con me anche quando sbaglio?
-Gli errori non sono cattivi. Lo so che volevi farlo vedere a tua nonna.
-Come lo sai?
-Non è lei che ti dice la favole la sera?
-Sì,sì!
-Allora sai cosa devi fare adesso.
-Portarla vicino al mare?
-E’ l’unico modo per rivedere l’azzurro.
-Come sai che lo ha visto
-Non ha lo stesso tuo nome?
-Sì, ho preso il suo nome.
-Non l’hai preso…
-E’ come l’azzurro?
-Esattamente.
Lucilla guardò di nuovo il mare. Capì che la nonna era venuta nello stesso posto con il Drago. Era lei che le aveva parlato per la prima volta del Drago, la sua favola preferita. Era lei che aveva scelto di essere il Drago. E le favole della nonna erano la storia del Drago.
-Voglio svegliarmi.
-Apri gli occhi.
Lucilla si sveglia e allunga la mano.
-Sei qui?
-Accanto.
-Sei tu che hai aiutato la nonna?
-Sì.
-Perché non me lo hai detto prima?
-Chi crede nelle favole?
-Ma non è una favola! E’ la tua storia.
-La mia storia non esiste più. L’hanno cancellata.
-La scriveremo di nuovo.
-Chi ci crederà?
-Diremo che è una favola.
-Questo pensò pure tua nonna.
-Per questo è diventata scrittrice?
-Non c’era altra soluzione allora.
-E adesso?
-Ti piace la storia.
-Mi ha preparato la nonna.
-Solo così…
-Potrei scrivere la tua storia.
-Sì.
-Come hai resistito tanti anni senza storia?
-Ti attendevo nel mito.
-Davvero?
-Sono la memoria del futuro.
-E sono il futuro della memoria.
