La constitution des hommes
N. Lygeros
La constitution des hommes n'est pas une vue de l'esprit, pas même une abstraction. Elle correspond à une réalité axiologique aussi elle ne risque pas de craindre des questions de principes. Sa position est claire et elle consiste à défendre les hommes et non pas à servir de prétexte pour défendre les lois. La problématique de la pénalisation de la négation des génocides met en évidence non seulement la couardise et la lâcheté de certains, ce qui était une évidence en raison de l'existence des sociétés de l'oubli mais surtout la volonté de certains de se restreindre dans un cadre juridique qui se place au-dessus des hommes et de leurs droits. Certaines personnes agissent comme si elles étaient au-dessus des lois humaines alors qu'elles sont censées les représenter et les protéger. Nous avons pu constater à l'aide des motions de censure et des amendements combien de personnes ne se préoccupent pas des droits fondamentaux des hommes de toute origine. Cette attitude n'est pas seulement inadmissible sur le plan démocratique mais elle est insupportable sur le plan humain. Sans accuser personne d'être influencé ou même soudoyé, nous voulons affirmer clairement notre indignation en tant que défenseur des droits de l'homme. Le projet de loi sur la pénalisation de la négation n'est pas illégal. Il représente bien un processus existant dans des pays comme la Suisse et la Slovaquie en Europe mais aussi l'Argentine et l'Uruguay en Amérique du Sud. Il ne s'agit donc pas d'une première à proprement parler. Et dans le cas particulier de la Suisse, nous savons ce qu'il est advenu au moment de la condamnation et de l'efficacité de cette dernière puisque la négation officielle a complètement disparu dans ce pays. Aussi considérer cette loi comme un risque majeur de conflit entre la France et la Turquie c'est simplement la répétition des arguments du système turc qui se doit de menacer de la sorte pour justifier l'ensemble de sa diplomatie sur les affaires étrangères. Il s'agit donc d'un subterfuge qui sous couvert de constitutionalité agit sous l'influence du dogme et de la propagande turques. Ces arguments fallacieux ne trompent personne comme vient de le démontrer la décision récente du conseil de l'Europe avec sa résolution sur la nécessité pour la Turquie de reconnaître le multiple génocide à l'encontre des Arméniens, des Assyro- Chaldéens et des Pontiques. Nous voyons que le vent tourne dans ce domaine car de plus en plus de pays considèrent qu'il est inadmissible de la part de la Turquie de ne pas reconnaître ces faits du passé. Plus concrètement, il s'agit pour ce pays de prendre du recul et d’accepter des faits historiques. Sinon il risque d'être accusé de négationnisme actif. En effet, personne n'accuse la Turquie actuelle d'avoir commis ou de commettre un génocide. Cependant si la Turquie continue à l'heure actuelle d’influencer des sénateurs et des parlementaires d’autres pays pour promouvoir indirectement le négationnisme, alors elle risque ouvertement d’être accusée de commettre un génocide de la mémoire. Quant à ses défenseurs de tous bords, ils risquent eux aussi sinon d'être considérés comme des bourreaux de la mémoire, au moins d’être des collaborateurs de ce crime contre la mémoire de l'Humanité.
Το σύνταγμα των ανθρώπων
Ν. Λυγερός
Μετάφραση από τα γαλλικά Βίκυ Τσατσαμπά
Το σύνταγμα των ανθρώπων δεν είναι αποκύημα της φαντασίας, ούτε μια αφηρημένη έννοια. Αντιστοιχεί σε μια αξιολογική πραγματικότητα καθώς δεν διακινδυνεύει να φοβηθεί ερωτήματα αρχών. Η θέση του είναι σαφής και υφίσταται για να υπερασπιστεί τους ανθρώπους και όχι για να αποτελεί δικαιολογία για να υπερασπιστεί τους νόμους. Το ζήτημα της ποινικοποίησης της άρνησης της γενοκτονίας όχι μόνο αναδεικνύει τη δειλία και την ανανδρία ορισμένων, η οποία ήταν εμφανής λόγω της ύπαρξης των κοινωνιών της λήθης, αλλά και την επιθυμία ορισμένων να περιορίσουν σε ένα νομικό πλαίσιο αυτό που η ίδια τοποθετεί πάνω από τους ανθρώπους και τα δικαιώματά τους. Μερικά άτομα ενεργούν σαν να ήταν πάνω από ανθρώπινους νόμους που υποτίθεται ότι πρέπει να τους εκπροσωπούν και να τους προστατεύουν . Έχουμε κατορθώσει να σημειώσουμε με τη βοήθεια των προτάσεων μομφής και των τροπολογιών πόσοι άνθρωποι δεν νοιάζονται για τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα όλων των προελεύσεων. Αυτή η στάση δεν είναι μόνο απαράδεκτη σε δημοκρατικό πλαίσιο, αλλά είναι αδιανόητη σε πλαίσιο ανθρώπινο. Χωρίς να κατηγορούμε κάποιον ότι έχει επηρεαστεί ή ακόμα ότι έχει δωροδοκηθεί, θέλουμε να δηλώσουμε με σαφήνεια την αγανάκτησή μας ως συνήγοροι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το νομοσχέδιο για την ποινικοποίηση της άρνησης δεν είναι παράνομο. Πρόκειται μάλλον για μια διαδικασία που υπάρχει σε χώρες όπως η Ελβετία και η Σλοβακία στην Ευρώπη αλλά επίσης η Αργεντινή και η Ουρουγουάη στη Νότια Αμερική. Δεν πρόκειται επομένως για κάτι πρωτότυπο για να μιλήσουμε κυριολεκτικά. Και ιδιαίτερα στην περίπτωση της Ελβετίας, ξέρουμε ότι εμφανίστηκε τη στιγμή της καταδίκης και της αποτελεσματικότητας της τελευταίας, εφόσον η επίσημη άρνηση έχει εξαφανιστεί εντελώς σε αυτήν την χώρα. Επίσης το να θεωρήσουμε αυτόν τον νόμο ως ένα μείζονα κίνδυνο σύγκρουσης ανάμεσα στη Γαλλία και τη Τουρκία, είναι απλά η επανάληψη των επιχειρημάτων του τούρκικου συστήματος που πρέπει να απειλήσει με αυτόν τον τρόπο για να δικαιολογήσει το σύνολο της διπλωματίας της στις εξωτερικές υποθέσεις. Πρόκειται επομένως για ένα τέχνασμα που λειτουργεί υπό το πρόσχημα της συνταγματικότητας υπό την επίδραση του δόγματος και της τουρκικής προπαγάνδας. Αυτά τα λανθασμένα επιχειρήματα δεν παραπλανούν κανένα, όπως φαίνεται από την πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Ευρώπης με ψήφισμά του σχετικά με την ανάγκη για την Τουρκία να αναγνωρίσει την πολλαπλή γενοκτονία εις βάρος των Αρμενίων, των Ασσυρο-Χαλδαίων και των Ποντίων. Βλέπουμε ότι ανατρέπεται το κλίμα σε αυτό τον τομέα, καθώς όλο και περισσότερες χώρες θεωρούν ανεπίτρεπτο από την πλευρά της Τουρκίας να μην αναγνωρίζει αυτά τα γεγονότα του παρελθόντος. Πιο συγκεκριμένα, πρέπει η χώρα αυτή να υπαναχωρήσει και να αποδεχθεί τα ιστορικά γεγονότα. Διαφορετικά κινδυνεύει να κατηγορηθεί για ενεργή άρνηση του Ολοκαυτώματος. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν κατηγορεί την σύγχρονη Τουρκία ότι διαπράττει γενοκτονία. Παρόλα αυτά εάν η Τουρκία συνεχίσει σήμερα να επηρεάζει τους Γερουσιαστές και τα μέλη του Κοινοβουλίου άλλων χωρών για να προωθεί έμμεσα την άρνηση, τότε κινδυνεύει ανοιχτά να κατηγορηθεί ότι διαπράττει γενοκτονία της μνήμης. Όσον αφορά στους υποστηρικτές της σε όλες τις πλευρές, κινδυνεύουν όχι μόνο να θεωρηθούν ως δήμιοι της μνήμης, αλλά τουλάχιστον ως συνεργάτες ενός εγκλήματος ενάντια στη μνήμη της Ανθρωπότητας.
The constitution of the Humans
N. Lygeros
Translated from the Greek by Evi Charitidou
The Constitution of the Humans is neither a figment of imagination nor is it an abstract idea. It corresponds to an evaluative reality since it does not risk to get scared by the questions set by principles. Its position is clear and it exists for defending humans and not for serving as a pretext to defend laws. The question of penalizing the negation of genocides demonstrates not only the cowardice and unmanliness of some, who were evident because of the existence of the societies of oblivion, but it also demonstrates the willingness of some to restrict to a legal framework what it is placed above humans and their rights. Some individuals act as if they were above human laws, which they are supposed to represent and protect. By means of motions of censure and amendments we have managed to take a note of the number of individuals who do not care about the fundamental human rights of any origin. Not only is this stance inadmissible in a democratic framework, but it is also unaffordable in the human one. Without accusing anyone of having been influenced or even bribed, we want to clearly declare our indignation as human rights’ advocates. The bill on penalizing negation is not illegal. But rather it has to do with a process already existing in countries of Europe like Switcher land and Slovakia, as well as of South America as in Argentina and Uruguay. Consequently, it is not about a model, literally talking. And in the case of Switcher land particularly, we know that it happened at the moment of condemnation and of the efficacy of the latter, since the official negation has been completely disappeared in this country. Moreover, considering this law as a big risk for a conflict between France and Turkey simply constitutes a repetition of arguments of the Turkish system which has to pose in this way a threat in order to justify its whole diplomacy regarding its foreign affairs. Thus, this is all about a trick working under the pretext of constitutionality and under the influence of the Turkish propaganda doctrine. Nobody is beguiled by these false arguments, as it was shown by the recent resolution of the Council of Europe about the necessity for Turkey to recognize the multiple genocide committed at the dispense of the Armenians, the Assyro-Chaldeans and the Pontiacs. We see that in this domain the climate is overturned, since more and more countries consider it inadmissible for Turkey not to recognize the facts of the past. More specifically, this country should withdraw and accept the historic facts. Otherwise it risks to be accused of actively negating Shoah. In fact, no one accuses contemporary Turkey neither of having committed nor of committing genocide. Yet, if Turkey is nowadays continuing influencing Senators and Members of the Parliament of other countries to indirectly promote negation, then she is broadly risking to be accused of committing genocide of memory. As regards her supporters of all parts, they risk to be deemed not only as executioners of memory, but at least as collaborators in a crime against the memory of the Humanity.
