La décision du Sénat
N. Lygeros
La décision du Sénat n’est pas une décision anodine. Elle représente la victoire de la justice face à un négationnisme qui n'a pas hésité à manifester au sein même de notre pays puisqu'il ne pouvait tomber sous le coup de la loi. Cette parade autoréférente permet de réaliser la nécessité de la présence de cette loi dans le code pénal de la France. Cette loi est pré-justifiée par les actes commis malgré la reconnaissance du génocide des Arméniens. Judiciairement elle constitue un acte de complétion et stratégiquement pour les victimes, les survivants et les justes, elle permet de regrouper de manière égale, les génocides reconnus par la France. Ceci est d'autant plus important lorsque nous examinons aussi bien la réticence de certains sénateurs que le rapport de la Commission des Lois. Le résultat est véritablement magnifique car nous réalisons qu’il s’agit d'une victoire du droit humain sur la justice d’apparat qui se contente de paraître pour justifier son existence au risque de bafouer la mémoire des peuples. Et puis nous avons pu constater que dans le débat, certains à court d'arguments juridiques n'ont pas hésité à exploiter des arguments de géostratégie pour les aliéner et les réduire à une comparaison de puissance. Combien de fois avons-nous entendu l'expression suivante à savoir que la Turquie est un grand pays. Certes les stratégistes, contrairement à certains hommes politiques, savent bien que la Turquie n'est qu'un pays de plus qui se prétend grand sans pouvoir le justifier et encore moins le prouver. Cependant, ici, ce n'est pas notre propos. Ce que nous voulons mettre en exergue, c'est l'opposition entre grand pays et petit pays. Car il est surprenant de tenir compte de ce genre d'arguments dans un cadre législatif. Les personnes qui utilisent cette argumentation dans le champ de la justice, ne réalisent pas qu'il s'agit d'une vision raciste qui revient à comparer le grand turc avec le petit arménien. La justice dans ce contexte, n'examine qu'une seule taille, celle du crime contre l'Humanité que nous nommons génocide, le reste, elle n'en a que faire. L’important c'est le plan humain. Il est tout simplement inacceptable de permettre la négation ou même la minimisation d'un génocide et cela, peu importe la victime ou le bourreau. Il s'agit d'un processus générique.
Enfin, si nous entrons dans le débat communautaire, c'est simplement pour ne pas mettre à nu, le débat politique. Dans le cadre de ce type de loi, nous n'avons que faire du clivage politique. Néanmoins cela ne signifie pas pour autant que ce clivage n'existe pas. Cependant, il ne faut pas tomber dans le piège de vouloir l’occulter en mettant en avant une rivalité communautaire. Tout d'abord pour la simple raison que le débat ne concerne pas exclusivement le génocide des Arméniens mais l'ensemble des génocides reconnus par la France. D'autre part, comme le dirait Albert Camus, la notion de justice n'appartient à aucun pays en particulier. Dans le cadre de la loi qui n'est pas raciale, l'important est de protéger la victime du criminel de paix qui n'hésite pas à la maltraiter et la persécuter en raison de l'absence d'une loi pénalisant la négation. Les peuples ne seront pas plus juste les uns que les autres. Ce sont les systèmes politiques qui sont plus ou moins coupables car ce sont eux qui appliquent de manière systématique des méthodes d'extermination et d’effacement. Cette loi va dans le sens de la condamnation de ce genre de système barbare. Voilà l'esprit de la loi.
Enfin, si nous entrons dans le débat communautaire, c'est simplement pour ne pas mettre à nu, le débat politique. Dans le cadre de ce type de loi, nous n'avons que faire du clivage politique. Néanmoins cela ne signifie pas pour autant que ce clivage n'existe pas. Cependant, il ne faut pas tomber dans le piège de vouloir l’occulter en mettant en avant une rivalité communautaire. Tout d'abord pour la simple raison que le débat ne concerne pas exclusivement le génocide des Arméniens mais l'ensemble des génocides reconnus par la France. D'autre part, comme le dirait Albert Camus, la notion de justice n'appartient à aucun pays en particulier. Dans le cadre de la loi qui n'est pas raciale, l'important est de protéger la victime du criminel de paix qui n'hésite pas à la maltraiter et la persécuter en raison de l'absence d'une loi pénalisant la négation. Les peuples ne seront pas plus juste les uns que les autres. Ce sont les systèmes politiques qui sont plus ou moins coupables car ce sont eux qui appliquent de manière systématique des méthodes d'extermination et d’effacement. Cette loi va dans le sens de la condamnation de ce genre de système barbare. Voilà l'esprit de la loi.
Η απόφαση της Γερουσίας
Ν. Λυγερός
Μετάφραση από τα γαλλικά Σάνη Καπράγκου
 |
| Vestige humain. |
απόφαση της Γερουσίας δεν ήτανε μία ανώδυνη απόφαση. Αποτελεί τη νίκη τής δικαιοσύνης έναντι μιας άρνησης, την οποία δεν δίστασε ν’ αποκαλύψει μέσα στους κόλπους της ίδιας μας της χώρας, καθώς δεν ήτανε δυνατό να εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής τού νόμου. Η αυτοαναφορική τούτη εντυπωσιακή έκθεση επιτρέπει να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη της παρουσίας τού νόμου αυτού στον ποινικό κώδικα της Γαλλίας. Αυτός ο νόμος είναι προ-δικαιωμένος από τα όσα έχουν διαπραχθεί παρά την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων. Δικαστικά αποτελεί μία πράξη ολοκλήρωσης και στρατηγικά, για τα θύματα, τους επιζώντες και τους δίκαιους, επιτρέπει την ενοποίηση με ισοτιμία των αναγνωρισμένων από τη Γαλλία γενοκτονιών. Τούτο είναι ακόμη πιο σημαντικό από την έκθεση της Νομικής Επιτροπής, όταν επί πλέον παρατηρούμε την επιφυλακτικότητα ορισμένων γερουσιαστών. Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά έξοχο, διότι συνειδητοποιούμε πως πρόκειται για μία νίκη του ανθρώπινου δικαιώματος επί της πομπώδους δικαιοσύνης, που αρκείται στο φαίνεσθαι για να δικαιολογεί την ύπαρξή της, με κίνδυνο να εμπαίζει τη μνήμη των λαών. Κι έπειτα μπορέσαμε να διαπιστώσουμε, κατά τη δημόσια συζήτηση, πως ορισμένοι στερούμενοι νομικών επιχειρημάτων δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν επιχειρήματα γεωστρατηγικής, για να τους διαταράξουν και να τους περιορίσουν σε μία αντιπαράθεση ισχύος. Πόσες φορές έχουμε ακούσει την ακόλουθη έκφραση ότι η Τουρκία είναι μία μεγάλη χώρα. Ενώ οι στρατηγιστές, εν αντιθέσει με ορισμένους πολιτικούς άνδρες, ξέρουν καλά πως η Τουρκία δεν είναι παρά μόνο μία ακόμη χώρα, η οποία φέρεται ως μεγάλη δίχως να μπορεί να το δικαιολογήσει και ακόμη λιγότερο να το αποδείξει. Παρ’ όλ’ αυτά, εδώ, δεν είν’ αυτός ο σκοπός μας. Αυτό που θέλουμε να τονίσουμε, είναι η αντίθεση μεταξύ μεγάλης χώρας και μικρής χώρας. Καθότι προκαλεί έκπληξη να λαμβάνουμε υπ’ όψιν τα επιχειρήματα αυτού του είδους μέσα σε ένα πλαίσιο νομικό. Τα πρόσωπα που χρησιμοποιούν αυτά τα επιχειρήματα στο πεδίο της δικαιοσύνης, δεν συνειδητοποιούν πως πρόκειται για μια ρατσιστική οπτική, που οδηγεί σε σύγκριση τον μεγάλο Τούρκο με τον μικρό Αρμένιο. Η δικαιοσύνη σε αυτό το περιβάλλον, δεν εξετάζει παρά μόνο ένα μέγεθος, εκείνο του εγκλήματος κατά της Ανθρωπότητας που εμείς ονομάζουμε γενοκτονία, κατά τ’ άλλα, δεν νοιάζεται. Το σημαντικό είναι το ανθρώπινο επίπεδο. Είναι απλούστατα απαράδεκτο να επιτρέπεται η άρνηση ή ακόμη η ελαχιστοποίηση μιας γενοκτονίας, ανεξάρτητα από το θύμα ή τον δήμιο. Πρόκειται για μια διαδικασία γενική.
Εν τέλει, αν μπαίνουμε στην κοινοτική συζήτηση, είναι απλώς για να μην αποκαλύψουμε την πολιτική συζήτηση. Στο πλαίσιο νόμου αυτού του τύπου, δεν έχουμε να κάνουμε με πολιτικό χάσμα. Εν τούτοις, αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει αυτό το χάσμα. Δεν πρέπει, ωστόσο, να πέφτουμε στην παγίδα να θέλουμε να το αποκρύψουμε προβάλλοντας μία κοινοτική αντιπαλότητα. Πρώτ’ απ’ όλα για τον απλούστατο λόγο πως η συζήτηση δεν αφορά αποκλειστικά τη γενοκτονία των Αρμενίων, μα το σύνολο των γενοκτονιών που έχουν αναγνωριστεί από τη Γαλλία. Από την άλλη πλευρά, όπως θα έλεγε ο Albert Camus, η έννοια της δικαιοσύνης δεν ανήκει σε καμία χώρα ειδικά. Στο πλαίσιο του νόμου που δεν είναι φυλετικός, το σημαντικό είναι να προστατεύει το θύμα από το έγκλημα ειρήνης, που δεν διστάζει να το κακοποιεί και να το διώκει, εξ αιτίας της απουσίας ενός νόμου που ποινικοποιεί την άρνηση. Οι λαοί δεν θα είναι πιο δίκαιοι τούτοι από τους άλλους. Είναι τα πολιτικά συστήματα περισσότερο ή λιγότερο ένοχα, επειδή εκείνα εφαρμόζουν με τρόπο συστηματικό μεθόδους εξόντωσης και διαγραφής. Ο νόμος αυτός είναι σύμφωνος με την έννοια της καταδίκης του βάρβαρου συστήματος αυτού του είδους. Ιδού το πνεύμα του νόμου.
Εν τέλει, αν μπαίνουμε στην κοινοτική συζήτηση, είναι απλώς για να μην αποκαλύψουμε την πολιτική συζήτηση. Στο πλαίσιο νόμου αυτού του τύπου, δεν έχουμε να κάνουμε με πολιτικό χάσμα. Εν τούτοις, αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει αυτό το χάσμα. Δεν πρέπει, ωστόσο, να πέφτουμε στην παγίδα να θέλουμε να το αποκρύψουμε προβάλλοντας μία κοινοτική αντιπαλότητα. Πρώτ’ απ’ όλα για τον απλούστατο λόγο πως η συζήτηση δεν αφορά αποκλειστικά τη γενοκτονία των Αρμενίων, μα το σύνολο των γενοκτονιών που έχουν αναγνωριστεί από τη Γαλλία. Από την άλλη πλευρά, όπως θα έλεγε ο Albert Camus, η έννοια της δικαιοσύνης δεν ανήκει σε καμία χώρα ειδικά. Στο πλαίσιο του νόμου που δεν είναι φυλετικός, το σημαντικό είναι να προστατεύει το θύμα από το έγκλημα ειρήνης, που δεν διστάζει να το κακοποιεί και να το διώκει, εξ αιτίας της απουσίας ενός νόμου που ποινικοποιεί την άρνηση. Οι λαοί δεν θα είναι πιο δίκαιοι τούτοι από τους άλλους. Είναι τα πολιτικά συστήματα περισσότερο ή λιγότερο ένοχα, επειδή εκείνα εφαρμόζουν με τρόπο συστηματικό μεθόδους εξόντωσης και διαγραφής. Ο νόμος αυτός είναι σύμφωνος με την έννοια της καταδίκης του βάρβαρου συστήματος αυτού του είδους. Ιδού το πνεύμα του νόμου.
