Ποινικοποίηση και ανθρώπινα δικαιώματα
N. Lygeros
Το γενικό θέμα της αναγνώρισης μιας γενοκτονίας εμπλουτίζει τον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο λόγος είναι απλός. Η έννοια της γενοκτονίας είναι νομολογικά αφαιρετική. Αυτό σημαίνει ότι ενώ η απλοϊκή προσέγγιση της γενοκτονίας είναι αυτονόητη, σπάνια γνωρίζουμε τα κριτήρια σε διεθνές επίπεδο. Από μόνος του αυτός ο λόγος δημιουργεί προβλήματα κατανόησης εκ μέρους των μη ειδικών που γενικεύουν αυθαίρετα το πλαίσιο ή το απομονώνουν για να λειτουργεί με τα προσωπικά τους κριτήρια.
Η αναγνώριση της γενοκτονίας δεν είναι ένας στόχος από μόνος του. Ανήκει σε μια πολύπλοκη και περίπλοκη νομική διαδικασία διόρθωσης. Είναι λοιπόν μόνο και μόνο το πρώτο στάδιο μιας στρατηγικής που λειτουργεί υπέρ του θύματος και εναντίον του δήμιου διότι η γενοκτονία είναι ένα έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας. Κατά συνέπεια, το θύμα είναι η ίδια η ανθρωπότητα ακόμα και αν αυτό εκφράζεται μόνο από μια μερίδα του πληθυσμού της. Δυστυχώς, αυτό το γενικό νοητικό σχήμα δεν είναι και δεν γίνεται κατανοητό σε όλους. Επιπλέον ο καθένας μας έχουμε φυλετικά αντανακλαστικά που μας εμποδίζουν να δούμε όλη τη δομή μιας διαδικασίας που ενσωματώνει την αναγνώριση και την ποινικοποίηση. Η δεύτερη είναι η φυσιολογική νομική συνέχεια της αναγνώρισης και δεν αποτελεί μια εξαίρεση στα νομολογικά δεδομένα. Όπως είναι πιο ισχυρή εφόσον βασίζεται στην αναγνώριση, μιντιολογικά προκαλεί περισσότερες αντιδράσεις. Όμως αυτές οι αντιδράσεις είναι προσχήματα. Δημιουργούνται δήθεν για να προστατέψουν την ελευθερία έκφρασης, όμως στην ουσία καταπατούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι ειδικοί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων διότι το χρησιμοποιούν και έντεχνα μάλιστα οι φανατικοί της λήθης που δεν αναγνωρίζουν καν την έννοια της γενοκτονίας. Το επιχείρημά τους είναι απλοϊκό. Μπορεί να υπάρχει νόμος για την αναγνώριση της γενοκτονίας, αλλά αφού δεν υπάρχει νόμος που ποινικοποιεί το αδίκημα της μη αναγνώρισης, μπορούν άνετα να επιτίθενται στους ανθρώπους που διεκδικούν την αναγνώριση. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο δίνεται μια μάχη της ειρήνης όπου οι αδιάφοροι δεν βοηθούν τα θύματα. Τα ιδεολογικά τους αντανακλαστικά βάζουν εμπόδια σε όλη τη διαδικασία.
Στην Ελλάδα, το θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ποντίων είναι ακόμα στις αρχές του και μπορούμε να φανταστούμε από τώρα τα προβλήματα που θα προκαλέσει η ποινικοποίηση όταν φτάσουμε σε αυτό το στάδιο. Οι γνώσεις μας στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ελάχιστες και για αυτόν τον λόγο δεν χρησιμοποιούμε αποτελεσματικά το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και δεν έχουμε κάνει ακόμα μαζικές προσφυγές. Όμως όταν θα έρθει αυτή η ώρα, θα πρέπει να έχουμε σκεφτεί από πριν τη στάση μας για τις άλλες γενοκτονίες. Διότι η τακτική της τουρκικής προπαγάνδας είναι απλή. Θα χτυπήσει κάθε αδύναμο σημείο της στρατηγικής μας. Κατά συνέπεια, πρέπει να ενεργοποιήσουμε ένα συμμαχικό πλαίσιο που θα αφοπλίζει εξ αρχής αυτήν την τακτική και αυτό γίνεται μόνο με έναν τρόπο.
Η αναγνώριση της γενοκτονίας δεν είναι ένας στόχος από μόνος του. Ανήκει σε μια πολύπλοκη και περίπλοκη νομική διαδικασία διόρθωσης. Είναι λοιπόν μόνο και μόνο το πρώτο στάδιο μιας στρατηγικής που λειτουργεί υπέρ του θύματος και εναντίον του δήμιου διότι η γενοκτονία είναι ένα έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας. Κατά συνέπεια, το θύμα είναι η ίδια η ανθρωπότητα ακόμα και αν αυτό εκφράζεται μόνο από μια μερίδα του πληθυσμού της. Δυστυχώς, αυτό το γενικό νοητικό σχήμα δεν είναι και δεν γίνεται κατανοητό σε όλους. Επιπλέον ο καθένας μας έχουμε φυλετικά αντανακλαστικά που μας εμποδίζουν να δούμε όλη τη δομή μιας διαδικασίας που ενσωματώνει την αναγνώριση και την ποινικοποίηση. Η δεύτερη είναι η φυσιολογική νομική συνέχεια της αναγνώρισης και δεν αποτελεί μια εξαίρεση στα νομολογικά δεδομένα. Όπως είναι πιο ισχυρή εφόσον βασίζεται στην αναγνώριση, μιντιολογικά προκαλεί περισσότερες αντιδράσεις. Όμως αυτές οι αντιδράσεις είναι προσχήματα. Δημιουργούνται δήθεν για να προστατέψουν την ελευθερία έκφρασης, όμως στην ουσία καταπατούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι ειδικοί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων διότι το χρησιμοποιούν και έντεχνα μάλιστα οι φανατικοί της λήθης που δεν αναγνωρίζουν καν την έννοια της γενοκτονίας. Το επιχείρημά τους είναι απλοϊκό. Μπορεί να υπάρχει νόμος για την αναγνώριση της γενοκτονίας, αλλά αφού δεν υπάρχει νόμος που ποινικοποιεί το αδίκημα της μη αναγνώρισης, μπορούν άνετα να επιτίθενται στους ανθρώπους που διεκδικούν την αναγνώριση. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο δίνεται μια μάχη της ειρήνης όπου οι αδιάφοροι δεν βοηθούν τα θύματα. Τα ιδεολογικά τους αντανακλαστικά βάζουν εμπόδια σε όλη τη διαδικασία.
Στην Ελλάδα, το θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ποντίων είναι ακόμα στις αρχές του και μπορούμε να φανταστούμε από τώρα τα προβλήματα που θα προκαλέσει η ποινικοποίηση όταν φτάσουμε σε αυτό το στάδιο. Οι γνώσεις μας στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ελάχιστες και για αυτόν τον λόγο δεν χρησιμοποιούμε αποτελεσματικά το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και δεν έχουμε κάνει ακόμα μαζικές προσφυγές. Όμως όταν θα έρθει αυτή η ώρα, θα πρέπει να έχουμε σκεφτεί από πριν τη στάση μας για τις άλλες γενοκτονίες. Διότι η τακτική της τουρκικής προπαγάνδας είναι απλή. Θα χτυπήσει κάθε αδύναμο σημείο της στρατηγικής μας. Κατά συνέπεια, πρέπει να ενεργοποιήσουμε ένα συμμαχικό πλαίσιο που θα αφοπλίζει εξ αρχής αυτήν την τακτική και αυτό γίνεται μόνο με έναν τρόπο.
Penalización y Derechos Humanos
N. Lygeros
Traducción al español de Eduardo Lucena González y Olga Raptopoulou
El tema general del reconocimiento de un genocidio enriquece el campo de los Derechos Humanos. La razón es simple. El concepto del genocidio es legalmente abstracto. Esto significa que mientras el enfoque simplista del genocidio es obvio, rara vez conocemos los criterios a nivel internacional. Por sí misma esta razón provoca problemas de comprensión a los que no son especialistas que generalizan arbitrariamente el marco o lo aíslan para que funcione según sus criterios.
El reconocimiento del genocidio no es un objetivo por sí mismo. Pertenece a un proceso judicial complejo y complicado. Así que es sólo la primera fase de una estrategia que está a favor de la víctima y en contra el verdugo, ya que el genocidio es un crimen contra la Humanidad. Por consiguiente, la víctima es la propia Humanidad aun cuando esto se expresa sólo por una parte de su población. Por desgracia, esta general figura mental no es ni tampoco se hace comprensible a todos. Además, todos y cada uno de nosotros tenemos reflejos raciales que nos impiden ver la estructura completa de un proceso que integra el reconocimiento y la penalización. Esta última es la continuación judicial normal del reconocimiento y no constituye una excepción a los hechos legales. Dado que es más fuerte, ya que se basa en el reconocimiento, provoca por parte de los medios de comunicación más reacciones. Sin embargo, estas reacciones son pretextos. Se crean con el pretexto de proteger la libertad de expresión, pero en realidad violan los derechos humanos básicos. Y eso lo saben muy bien los especialistas de los Derechos Humanos debido al uso “sofisticado” de parte de los fanáticos del olvido, quienes ni siquiera reconocen el concepto de genocidio. Su argumento es simple. Puede que haya ley para el reconocimiento del genocidio pero, puesto que no existe ley que penalice el delito del no reconocimiento, fácilmente pueden atacar a las personas que lo reivindican. En este marco se da una batalla pacífica donde los indiferentes no ayudan a las víctimas. Sus reflejos ideológicos ponen obstáculos a todo el proceso.
En Grecia la cuestión del reconocimiento del genocidio póntico está todavía en el principio y podemos imaginar desde ahora los problemas que serán provocados por la penalización cuando lleguemos a este paso. Nuestros conocimientos en el campo de los Derechos Humanos son mínimos y por esta razón no utilizamos eficazmente el Tribunal Europeo de los Derechos Humanos y no hemos hecho todavía apelaciones masivas. Pero cuando llegue este momento deberemos haber pensado desde antes nuestra postura ante otros genocidios. Porque la táctica de la propaganda turca es simple. Golpeará cada punto débil de nuestra estrategia. Como consecuencia tenemos que activar un marco aliado que desarmará desde el principio esta táctica y eso pasa sólo de una manera.
El reconocimiento del genocidio no es un objetivo por sí mismo. Pertenece a un proceso judicial complejo y complicado. Así que es sólo la primera fase de una estrategia que está a favor de la víctima y en contra el verdugo, ya que el genocidio es un crimen contra la Humanidad. Por consiguiente, la víctima es la propia Humanidad aun cuando esto se expresa sólo por una parte de su población. Por desgracia, esta general figura mental no es ni tampoco se hace comprensible a todos. Además, todos y cada uno de nosotros tenemos reflejos raciales que nos impiden ver la estructura completa de un proceso que integra el reconocimiento y la penalización. Esta última es la continuación judicial normal del reconocimiento y no constituye una excepción a los hechos legales. Dado que es más fuerte, ya que se basa en el reconocimiento, provoca por parte de los medios de comunicación más reacciones. Sin embargo, estas reacciones son pretextos. Se crean con el pretexto de proteger la libertad de expresión, pero en realidad violan los derechos humanos básicos. Y eso lo saben muy bien los especialistas de los Derechos Humanos debido al uso “sofisticado” de parte de los fanáticos del olvido, quienes ni siquiera reconocen el concepto de genocidio. Su argumento es simple. Puede que haya ley para el reconocimiento del genocidio pero, puesto que no existe ley que penalice el delito del no reconocimiento, fácilmente pueden atacar a las personas que lo reivindican. En este marco se da una batalla pacífica donde los indiferentes no ayudan a las víctimas. Sus reflejos ideológicos ponen obstáculos a todo el proceso.
En Grecia la cuestión del reconocimiento del genocidio póntico está todavía en el principio y podemos imaginar desde ahora los problemas que serán provocados por la penalización cuando lleguemos a este paso. Nuestros conocimientos en el campo de los Derechos Humanos son mínimos y por esta razón no utilizamos eficazmente el Tribunal Europeo de los Derechos Humanos y no hemos hecho todavía apelaciones masivas. Pero cuando llegue este momento deberemos haber pensado desde antes nuestra postura ante otros genocidios. Porque la táctica de la propaganda turca es simple. Golpeará cada punto débil de nuestra estrategia. Como consecuencia tenemos que activar un marco aliado que desarmará desde el principio esta táctica y eso pasa sólo de una manera.
Penalization and human rights
N. Lygeros
Translated from the Greek by Evi Charitidou
The general subject issue of recognizing a genocide enriches human rights domain. The reason for this is simple. The notion of genocide is juristically abstract. This means that whereas the simplistic approach of genocide is self-evident, rarely do we know the criteria on the international level. By itself this reason creates comprehension problems to the non-experts who arbitrarily generalize the framework or isolate it in order to make it function according to their personal criteria.
Recognizing a genocide is not an aim by itself. It belongs to a complex and complicated legal process of correction. Therefore, it merely constitutes the first stage of a strategy functioning in favor of the victim and against the executioner; because genocide is a crime against humanity. Consequently, humanity itself is the victim, even though this is expressed only by a part of its population. Unfortunately, this general mental schema neither is nor can be comprehensible to all. Moreover, each one of us has racial reflections hindering us to see the entire structure of a process integrating recognition and penalization. The latter is a normal legal continuation of the former and not an exception to juristic given. As more powerful since based on recognition, penalization rather than recognition invokes more reactions by mass media. However, these reactions are pretexts. They are created to ostensibly protect freedom of expression, but they essentially infringe fundamental human rights. And this is very well known by the human rights experts; because it is also skillfully used by the fanatics of oblivion, who do not recognize the notion of genocide even. Their argument is simplistic. There may be a law on recognizing genocide, but since there is no law penalizing the offence of non-recognition, they can easily attack people claiming recognition. It is in this framework that a battle for peace takes place, where those indifferent do not help victims. Their ideological reflections block the whole process.
In Greece, the issue of recognizing the genocide of the Pontiacs is still in its beginning and from now we can imagine the problems provoked by penalization, when we reach this point. We bear the least knowledge on human rights domain and this is the reason why we have not efficiently used the European Court of Human Rights and we have not yet filed appeals en masse. But, when this time arrives, our stance towards other genocides should have been beforehand considered. For, the tactics of the Turkish propaganda is simple. It will hit every weak point of our strategy. Consequently, we have to activate an allying framework, disarming this tactics from the outset and this may take place in one way only.
Recognizing a genocide is not an aim by itself. It belongs to a complex and complicated legal process of correction. Therefore, it merely constitutes the first stage of a strategy functioning in favor of the victim and against the executioner; because genocide is a crime against humanity. Consequently, humanity itself is the victim, even though this is expressed only by a part of its population. Unfortunately, this general mental schema neither is nor can be comprehensible to all. Moreover, each one of us has racial reflections hindering us to see the entire structure of a process integrating recognition and penalization. The latter is a normal legal continuation of the former and not an exception to juristic given. As more powerful since based on recognition, penalization rather than recognition invokes more reactions by mass media. However, these reactions are pretexts. They are created to ostensibly protect freedom of expression, but they essentially infringe fundamental human rights. And this is very well known by the human rights experts; because it is also skillfully used by the fanatics of oblivion, who do not recognize the notion of genocide even. Their argument is simplistic. There may be a law on recognizing genocide, but since there is no law penalizing the offence of non-recognition, they can easily attack people claiming recognition. It is in this framework that a battle for peace takes place, where those indifferent do not help victims. Their ideological reflections block the whole process.
In Greece, the issue of recognizing the genocide of the Pontiacs is still in its beginning and from now we can imagine the problems provoked by penalization, when we reach this point. We bear the least knowledge on human rights domain and this is the reason why we have not efficiently used the European Court of Human Rights and we have not yet filed appeals en masse. But, when this time arrives, our stance towards other genocides should have been beforehand considered. For, the tactics of the Turkish propaganda is simple. It will hit every weak point of our strategy. Consequently, we have to activate an allying framework, disarming this tactics from the outset and this may take place in one way only.
