L’apport suisse dans la cause arménienne
N. Lygeros
Dans le monde francophone, nous nous concentrons bien souvent sur le cas de la France. Même si cela est naturel, ce n’est pas forcément opportun pour l’ensemble des situations. En ce qui concerne la cause arménienne, la loi de 2001 sur la reconnaissance du génocide des Arméniens et la problématique de la pénalisation de la négation du génocide, donne l’impression que tout se passe en France. Or la cause arménienne – même dans l’espace francophone – ne dépend pas exclusivement du positionnement de la France sur la scène internationale. Nous pensons qu’il serait plus judicieux de construire l’ensemble de notre stratégie sur des bases solides qui ont prouvé leur efficacité dans le temps. Ainsi le rôle de la Suisse constitue un paradigme. Ce petit pays est un défenseur des droits de l’homme redoutable. Bien souvent nous ne mentionnons que la neutralité suisse avec une certaine condescendance, sans réaliser que cette neutralité n’a de sens qu’avec un positionnement fort. La Suisse est exemplaire à plusieurs niveaux et pas seulement symbolique comme la garde suisse du pape. L’impact de la Croix-Rouge dans le monde n’a nul besoin d’être démontré. Quant à l’armée suisse et sa capacité de dissuasion, ce sont des données militaires certifiées. Aussi il ne faut pas être surpris par le fait que la Suisse ait déjà voté la reconnaissance du génocide des Arméniens ainsi que la pénalisation du négationnisme. Nous devons nous rendre compte que la Suisse se trouve dans ce domaine au delà de l’horizon français. Par conséquent elle peut servir d’exemple dans la réalisation du concept. Car le processus de réparation n’a pas un but qui se réduit à la reconnaissance symbolique d’un génocide. Le processus de réparation correspond à un ensemble de mesures à prendre qui ne sont pas forcément suffisantes pour les victimes du génocide mais qui sont certainement nécessaires pour les survivants du génocide. Aussi pour prendre de revers les négationnistes qui sont particulièrement virulents en France, nous ne devons pas nous contenter d’un combat dans cet espace. Sinon nous risquons de tomber dans une problématique communautaire. Par contre personne ne peut accuser les Suisses d’être des Arméniens. Aussi il est préférable de mettre en avant l’apport suisse pour donner un cadre de négociation cohérent et efficace. Le positionnement suisse n’a rien d’extrême. Il se base exclusivement sur les notions des droits de l’home. Sa dureté ne provient que la nécessité de condamner les bourreaux et de neutraliser ceux qui seraient tentés de commettre la même chose de manière indirecte en soutenant un génocide de la mémoire. L’apport suisse est essentiel car il permet de rendre nos arguments incontestables. Sans tomber dans les pièges des stratagèmes développés par les lobbies turcs, nous pouvons mettre en exergue la situation suisse et contrer les attaques fallacieuses de leur propagande. L’exemple suisse permet aussi de convaincre les indifférents à la cause arménienne. Dans leur ensemble, ces derniers pensent que nos revendications sont exagérées. Tandis que la connaissance des données suisses dans le domaine, leur permet de réaliser d’eux-mêmes que nos revendications ne sont que des réalisations des droits de l’homme. En recadrant le centre de notre combat sur l’exemple suisse, il est possible de lui donner une assise non seulement plus neutre mais surtout plus convaincante pour des personnes qui ne connaissent que de loin la problématique du génocide des Arméniens. Cela leur permettra de prendre conscience du caractère universel de la cause arménienne en tant que lutte contre un crime contre l’humanité.
The swiss contribution to the armenian issue
N. Lygeros
In the francophone world, we often concentrate on the case of France. Although this is natural, it is not necessarily opportune for every situation. Concerning the armenian issue, the 2001 law for the recognition of the Armenian genocide and the dispute about the penalization of the denial of the genocide, give the impression that everything is happening in France. But the armenian issue -even in the francophone countries- does not depend exclusively on the position of France on the international scene. We consider that it would be wiser to build our strategy on solid foundations which have proved their efficiency over time. So, the role of Switzerland is exemplary. This small country is a great defender of human rights. We often refer to the swiss neutrality with some condescension, without realizing that this neutrality makes sense only if it holds a strong position. Switzerland constitutes an example at many levels, and not only a symbolic one, like the pope’s swiss guard. The impact of the Red Cross to the world needs no proof. As to the swiss army and its deterrence capability, these are certified military given facts. Therefore, we should not be surprised that Switzerland has already voted for the recognition of the Armenian genocide as well as for the penalization of the non-recognition. We should bear in mind that in this domain, Switzerland is beyond the French horizon. Consequently, it serves as an example towards the realization of the concept. For, the purpose of the reparation process is not the symbolic recognition of the genocide. The reparation process represents a series of measures to be taken that are not necessarily sufficient for the victims of the genocide, but are certainly necessary for the survivors of the genocide. In order to deter the supporters of the non-recognition, who are especially violent in France, we should not content ourselves with a combat in this field. Otherwise, we risk falling into a communal dispute. On the contrary, no one can accuse the Swiss of being Armenians. So, we would rather put forward the swiss contribution so as to give a coherent and efficient framework for negotiation. The swiss position has absolutely no extremes. It is exclusively based on the spirit of human rights. Its hardness comes entirely from the necessity to condemn the executers and neutralize those who would attempt to commit the same thing in an indirect way, by supporting the genocide of memory. The swiss contribution is essential because it helps our arguments become undisputed. Without falling into the traps of the tricks being developed by the turkish lobbies, we could propose the swiss position and oppose the sly attacks of their propaganda. In addition, the swiss example helps to convince the indifferent of the armenian issue. The latter, as a whole, believe that our claims are exaggerated. However, knowing the swiss facts in this domain helps them to understand by themselves that our claims are, in fact, the realizations of human rights. By placing the focus of our combat on the swiss example, it is possible to give it not only a more neutral ground but especially a more convincing one for those who know the dispute about the armenian genocide only from a distance. This will make them realize the universal character of the armenian issue as a combat against a crime against humanity.
Η ελβετική συμβολή στο αρμενικό ζήτημα
N. Lygeros
Στο γαλλόφωνο κόσμο, αρκετά συχνά επικεντρωνόμαστε στην περίπτωση της Γαλλίας. Αν και αυτό είναι φυσιολογικό, δεν είναι αναγκαστικά εύστοχο για όλες τις περιπτώσεις. Όσον αφορά στο αρμενικό ζήτημα, ο νόμος του 2001 για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων και η διαμάχη για την ποινικοποίηση της άρνησης της γενοκτονίας δίνουν την εντύπωση ότι όλα εξελίσσονται στη Γαλλία. Όμως, το αρμενικό ζήτημα -ακόμα και στο γαλλόφωνο χώρο- δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τη θέση της Γαλλίας στη διεθνή σκηνή. Θεωρούμε ότι θα ήταν πιο συνετό να οικοδομήσουμε όλη τη στρατηγική μας σε γερές βάσεις οι οποίες έχουν αποδείξει την αποτελεσματικότητά τους μέσα στο χρόνο. Έτσι, ο ρόλος της Ελβετίας είναι παραδειγματικός. Αυτή η μικρή χώρα είναι ένας δεινός υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Συχνά αναφερόμαστε στην ελβετική ουδετερότητα με κάποια συγκατάβαση, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή η ουδετερότητα έχει νόημα μόνο εφόσον διατηρεί μία θέση δυνατή. Η Ελβετία αποτελεί πρότυπο σε πολλά επίπεδα, και όχι μόνο συμβολικό, όπως η ελβετική φρουρά του Πάπα. Η επίδραση του Ερυθρού Σταυρού σ’ όλο τον κόσμο δεν χρήζει αποδείξεως. Όσο για τον ελβετικό στρατό και την αποτρεπτική του ικανότητα, αποτελούν πιστοποιημένα στρατιωτικά δεδομένα. Έτσι, δεν πρέπει να μας εκπλήττει το γεγονός ότι η Ελβετία έχει ήδη ψηφίσει την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων όπως και την ποινικοποίηση της μη αναγνώρισης. Πρέπει να έχουμε υπόψη ότι η Ελβετία βρίσκεται σ’ αυτόν τον τομέα πέραν του γαλλικού ορίζοντα. Κατά συνέπεια, μπορεί να εξυπηρετεί ως παράδειγμα την υλοποίηση της επινόησης. Διότι η διαδικασία διόρθωσης δεν έχει στόχο να καταστήσει συμβολική την αναγνώριση μιας γενοκτονίας. Η διαδικασία διόρθωσης αντιπροσωπεύει ένα σύνολο μέτρων που πρέπει να ληφθούν τα οποία δεν είναι κατ’ ανάγκη επαρκή για τα θύματα της γενοκτονίας, όμως είναι σίγουρα αναγκαία για τους επιζήσαντες της γενοκτονίας. Για να αποτρέψουμετους υποστηρικτές της μη αναγνώρισης οι οποίοι είναι ιδιαίτερα βίαιοι στη Γαλλία, δεν πρέπει ν’ αρκεστούμε σ’ έναν αγώνα σ’ αυτόν το χώρο. Αλλιώς, κινδυνεύουμε να πέσουμε σε μία κοινοτική διαμάχη. Αντιθέτως, κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τους Ελβετούς ότι είναι Αρμένιοι. Άρα είναι προτιμότερο να προωθήσουμε την ελβετική συμβολή για να δώσουμε μία συνοχή και μία αποτελεσματικότητα στο διαπραγματευτικό πλαίσιο. Η ελβετική θέση δεν έχει τίποτα το ακραίο. Βασίζεται αποκλειστικά στο πνεύμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η σκληρότητά της προέρχεται μόνο και μόνο από την ανάγκη να καταδικαστούν οι δήμιοι και να εξουδετερωθούν εκείνοι που θα επιχειρούσαν να διαπράξουν το ίδιο πράγμα με τρόπο έμμεσο, υποστηρίζοντας τη γενοκτονία της μνήμης. Η ελβετική συμβολή είναι ουσιαστική διότι επιτρέπει στα επιχειρήματά μας να γίνουν αδιαμφισβήτητα. Χωρίς να πέσουμε στις παγίδες των τεχνασμάτων που αναπτύσσονται από τα τουρκικά lobbies, μπορούμε να προβάλουμε την ελβετική θέση και να αντικρούσουμε τις ύπουλες επιθέσεις της προπαγάνδας τους. Το ελβετικό παράδειγμα βοηθά επίσης τους αδιάφορους να πεισθούν για το αρμενικό ζήτημα. Στο σύνολό τους, οι τελευταίοι θεωρούν ότι οι διεκδικήσεις μας είναι υπερβολικές. Ωστόσο, η γνώση των ελβετικών δεδομένων σ’ αυτόν τον τομέα, τους επιτρέπει να αντιληφθούν από μόνοι τους ότι οι διεκδικήσεις μας δεν είναι παρά υλοποιήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Θέτοντας το επίκεντρο του αγώνα μας επί του ελβετικού παραδείγματος, είναι δυνατόν να του προσδώσουμε μία βάση όχι μόνο πιο ουδέτερη αλλά κυρίως πιο πειστική για όσους δεν γνωρίζουν παρά μόνο εκ του μακρόθεν τη διαμάχη για τη γενοκτονία των Αρμενίων. Αυτό θα τους βοηθήσει να συνειδητοποιήσουν τον καθολικό χαρακτήρα του αρμενικού ζητήματος ως αγώνα εναντίον ενός εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας.
