Le changement de phase arméno-juif
N. Lygeros
Le changement de position de la diaspora juive des Etats-Unis n’a pas manqué d’engendrer des répercussions sur le plan historique. En effet à la suite de cette déclaration positive au sujet de la reconnaissance du génocide des Arméniens, des spécialistes ont commencé à mettre en évidence des sources jusqu’à présent inexploitées qui témoignent des atrocités commises à l’égard de la population juive dans l’Empire Ottoman. Cette population qui était l’une des plus pauvres de celles qui étaient non musulmanes, n’avait pas réellement de revendication à faire en ce qui concerne la non jouissance de propriété. Ce fait a été utilisé par la Turquie pour développer sa propagande sur le caractère libéral de l’Empire Ottoman. Comme l’Etat d’Israël évitait soigneusement d’avoir un ennemi de plus dans sa région, la combinaison tactique de ces points de vue a conduit les chercheurs à une certaine forme de neutralité à l’égard de la Turquie. Le problème comme l’a si bien dit Elie Wiesel, c’est que la neutralité n’est jamais du côté de la victime. Aussi la Turquie a profité de ce champ libre non seulement pour mettre en place sa propagande mais aussi pour critiquer les causes arménienne et grecque, en mettant en exergue le contre-exemple juif quant à son intolérance. Pourtant l’examen historique de ses affirmations montre de manière limpide l’absence de substrat objectif. C’est exactement ce que viennent confirmer les nouvelles anciennes sources qui n’avaient pas été exploitées par les centres de recherches historiques, ou pour être plus précis qui n’avaient pas été diffusées auprès du grand public. Ce nouvel accès à des sources directes qui décrivent avec précision les faits et gestes de l’Empire Ottoman à l’encontre des Juifs, valorise enfin l’histoire de ces victimes oubliées dans le silence des archives. Cette nouvelle approche permet aussi d’aborder de manière plus stratégique le problème de la reconnaissance du génocide. En effet, même les plus réticents parmi les Arméniens à revendiquer le génocide et sa reconnaissance, ne peuvent plus utiliser le prétexte de ces juifs puisqu’il n’existe plus de facto. De plus, il est désormais possible de mettre en place un véritable mix stratégique qui met en cause les efforts des Arméniens, des Grecs et des Juifs à l’encontre de la barbarie turque et de sa tentative de compléter ses génocides par un génocide de la mémoire. Nous devons à présent recouper toutes nos informations avec celles des archives juives afin de mettre en évidence le caractère systématique de la barbarie turque. Dans le cadre du génocide des Arméniens, il y a eu aussi des victimes grecques et juives qui doivent être utilisées dans l’acte d’accusation à l’encontre de la Turquie. Cette fois, nous pouvons démontrer avec des preuves à l’appui que le génocide des Arméniens appartient à une extermination encore plus large qui concerne toute population non musulmane. Nos analyses des travaux d’Alexandre Carathéodory sur le droit musulman acquièrent désormais une autre valeur. En effet, l’intégration des atrocités commises à l’égard des Juifs correspond à l’application des fondements même du droit musulman qui est très permissif à l’égard de tout acte à l’encontre d’un non musulman. Nous n’avons plus simplement un affrontement entre chrétiens et musulmans qui correspond à une guerre de religion. L’opposition s’effectue sur la musulmanité en sa négation. Aussi nous sommes en présence d’une forme d’absolutisme religieux. C’est dire combien est paradoxale notre approche du Kémalisme puisque ce dernier sous prétexte de remettre de l’ordre dans l’Empire Ottoman après l’intervention des Jeunes Turcs, est allé bien au-delà de tous les efforts produits jusque-là afin de donner une cohérence à l’Etat turc. Cela signifie que toute la structure turque s’est construite sur des fondements génocidaires. Et la Turquie actuelle n’est que l’enfant de ce génocide. Ceci explique les difficultés de la reconnaissance du génocide mais aussi le contrecoup que va subir la Turquie à la suite du changement de phase arméno-juif.
H αλλαγή αρμενο-εβραϊκής φάσης
Ν. Λυγερός
Μετάφραση από τα γαλλικά Σάνη Καπράγκου
Η αλλαγή θέσης της εβραϊκής διασποράς των Ηνωμένων Εθνών δεν παρέλειψε να προκαλέσει επιπτώσεις στο ιστορικό σχέδιο. Πράγματι, ως συνέχεια τούτης της θετικής δήλωσης πάνω στο θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων, κάποιοι ειδικοί άρχισαν να αποκαλύπτουν πηγές αναξιοποίητες ως τώρα, οι οποίες μαρτυρούν φρικαλεότητες διαπεπραγμένες εις βάρος του εβραϊκού πληθυσμού στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο πληθυσμός αυτός, που ήταν από τους φτωχότερους μη μουσουλμανικούς, πραγματικά δεν διεκδικούσε να κάνει αγωγή ανάκτησης για τη μη απόλαυση της περιουσίας. Το γεγονός αυτό χρησιμοποιήθηκε από την Τουρκία για να αναπτύξει την προπαγάνδα της σχετικά με τον φιλελεύθερο χαρακτήρα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Καθώς το κράτος του Ισραήλ επιμελώς απέφευγε να έχει έναν επί πλέον εχθρό στην περιοχή του, ο τακτικός συνδυασμός αυτών των απόψεων οδήγησε τους ερευνητές σε μια συγκεκριμένη μορφή ουδετερότητας σε σχέση με την Τουρκία. Το πρόβλημα, όπως πολύ εύστοχα το έθεσε ο Elie Wiesel, είναι πως η ουδετερότητα ποτέ δεν βρίσκεται στο πλευρό του θύματος. Και η Τουρκία εκμεταλλεύτηκε τούτο το ελεύθερο πεδίο όχι μόνον για να τοποθετήσει την προπαγάνδα της, μα και για να επικρίνει την αρμενική και την ελληνική υπόθεση, προβάλλοντας το εβραϊκό αντι-παράδειγμα, υπέρ της αδιαλλαξίας της. Η ιστορική, ωστόσο, εξέταση των διαβεβαιώσεών της καταδεικνύει την απουσία αντικειμενικού υποστρώματος. Τούτο ακριβώς έρχεται να επιβεβαιώσει τις νέες παλαιές πηγές που δεν είχαν αξιοποιηθεί από τα κέντρα ιστορικών ερευνών ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, που δεν είχαν κυκλοφορήσει στο ευρύ κοινό. Η νέα τούτη πρόσβαση σε άμεσες πηγές που περιγράφουν με ακρίβεια τα γεγονότα και τις ενέργειες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά των Εβραίων, αποτιμά εν τέλει την ιστορία αυτών των λησμονημένων, μέσα στα αρχεία, θυμάτων. Η νέα τούτη προσέγγιση επιτρέπει, επίσης, να αντιμετωπίσουμε με τρόπο περισσότερο στρατηγικό το πρόβλημα της αναγνώρισης της γενοκτονίας. Πράγματι, ακόμη και οι πλέον επιφυλακτικοί να εγείρουν απαιτήσεις ανάμεσα στους Αρμένιους για τη γενοκτονία και την αναγνώρισή της, δεν μπορούν πλέον να χρησιμοποιήσουν το πρόσχημα αυτών των εβραίων καθώς, εκ των πραγμάτων, δεν υπάρχει πια. Επί πλέον, είναι στο εξής δυνατόν να καθοριστεί ένα πραγματικό στρατηγικό μίγμα που δικαιώνει τις προσπάθειες των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Εβραίων κατά της τουρκικής βαρβαρότητας και της απόπειρας να ολοκληρώσει τις γενοκτονίες της με μία γενοκτονία της μνήμης. Οφείλουμε προς το παρόν να ισχυροποιήσουμε τις πληροφορίες μας μ’ εκείνες των εβραϊκών αρχείων προκειμένου να αναδείξουμε τον συστηματικό χαρακτήρα της τουρκικής βαρβαρότητας. Στο πλαίσιο της γενοκτονίας των Αρμενίων, υπήρξαν θύματα έλληνες και εβραίοι που θα πρέπει να αξιοποιηθούν στο κατηγορητήριο κατά της Τουρκίας. Τη φορά τούτη, μπορούμε να αποδείξουμε με υποστηρικτικά στοιχεία ότι η γενοκτονία των Αρμενίων ανήκει σε μια καταστροφή ακόμη μεγαλύτερη, που αφορά σε ολόκληρο τον μη μουσουλμανικό πληθυσμό. Οι αναλύσεις μας των εργασιών τού Αλέξανδρου Καραθεοδωρή επί του μουσουλμανικού δικαίου αποκτούν στο εξής μιαν άλλη αξία. Πράγματι, η ενσωμάτωση των διαπραχθέντων φρικαλεοτήτων προς τους Εβραίους συνδέεται με την εφαρμογή θεμελίων και του μουσουλμανικού δικαίου που είναι πολύ ανεκτικό εν σχέσει με οποιαδήποτε πράξη εναντίον κάθε μη μουσουλμάνου. Δεν έχουμε πλέον, απλώς, μια αντιπαράθεση ανάμεσα σε χριστιανούς και μουσουλμάνους που αντιστοιχεί σε έναν θρησκευτικό πόλεμο. Η αντίθεση επιτελείται στη μουσουλμανικότητα με την άρνησή της. Και βρισκόμαστε μπροστά σε ένα είδος θρησκευτικού απολυταρχισμού. Που σημαίνει πόσο παράδοξη είναι η προσέγγισή μας για τον Κεμαλισμό, εφόσον αυτός ο τελευταίος με το πρόσχημα της αποκατάστασης της τάξης μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, μετά την παρέμβαση των Νεοτούρκων, υπερέβαινε κάθε καταβεβλημένη προσπάθεια ως το τέλος, για να προσδώσει συνοχή στο Τουρκικό Κράτος. Αυτό σημαίνει πως όλη η τουρκική δομή οικοδομήθηκε πάνω σε γενοκτονικές βάσεις. Και η σημερινή Τουρκία δεν είναι παρά μόνον το παιδί αυτής της γενοκτονίας. Τούτο εξηγεί τις δυσκολίες της αναγνώρισης της γενοκτονίας, μα και τον αντίκτυπο που πρόκειται να υποστεί η Τουρκία μετά την αλλαγή αρμενο-εβραϊκής φάση.
The Armenian-Jewish change of phase
N. Lygeros
Translated from the French by Paola Vagioni
The change of position of the Jewish Diaspora in the United States did not fail to generate repercussions on the historical plan. Indeed following this positive statement about the recognition of the Armenian genocide, experts have began to bring out sources up to now untapped, testifying to atrocities committed against the Jewish population in the Ottoman Empire. This population, who was one of the poorest among the non-Muslim ones, did not really have a claim to make regarding the non-enjoyment of property. This fact was used by Turkey in order to develop its propaganda on the liberal nature of the Ottoman Empire. As the state of Israel carefully avoided having another enemy in the region, the tactical combination of these viewpoints has led researchers to some form of neutrality towards Turkey. The problem, as so aptly said Elie Wiesel, is that neutrality is never on the side of the victim. And Turkey took advantage of this free field not only for establishing its propaganda but also for criticizing the Armenian and Greek cases, raising the Jewish counter-example in support of its intolerance. Yet the historical examination of its assertions demonstrates clearly proves the lack of objective substrate. This is exactly what confirms the new old sources that were not exploited by the centers of historical research, or to be more precise who had not been disseminated to the public. This new access to direct sources that accurately describe the events and actions of the Ottoman Empire against the Jews, finally validates the story of these forgotten in the silence of the archives victims. This new approach also allows facing in a more strategic way the problem of the recognition of the genocide. Indeed, even the most reticent among the Armenians to claim the genocide and its recognition, can no longer use the pretext of these Jews since it no longer exists de facto. Moreover, it is henceforth possible to establish a real strategic mix which justifies the efforts of the Armenians, Greeks and Jews against Turkish barbarity and its attempt to complete its genocides with a genocide of memory. We must now crosscheck all our information with those of the Jewish archives in order to bring out the systematic nature of Turkish barbarity. In the framework of the Armenian genocide, there were also Greek and Jewish victims that ought to be used in the indictment against Turkey. This time, we can demonstrate with supporting evidence that the Armenian genocide belongs to an even greater extermination that affects all non-Muslim populations. Our analysis of the work of Alexander Caratheodory on Islamic law acquires henceforth another value. Indeed, the integration of atrocities committed against the Jews corresponds to the application of the very foundations of Islamic law, which is very permissive with respect to any action against a non-Muslim. We no longer have simply a confrontation between Christians and Muslims, which corresponds to a war of religions. The opposition is carried out on Muslimness by its negation. Also we are witnessing a form of religious absolutism. Which means how paradoxical is our approach on Kemalism, since the latter under the pretext of restoring order in the Ottoman Empire following the intervention of the Neo-Turks, went well beyond all the efforts made so far in order to give coherence to the Turkish state. This means that all the Turkish structure is built on genocidal foundations. And present Turkey is nothing but the child of this genocide. This explains the difficulties of the recognition of the genocide but also the backslash that Turkey will undergo following the Armeno-Jewish change of phase.
