Thursday, February 21, 2013

    Dans une immense bibliothèque


    Στην τεράστια βιβλιοθήκη
    Ν. Λυγερός

    Σε μια τεράστια βιβλιοθήκη, ο δάσκαλος και η μαθήτριά του εξετάζουν παπύρους. Ο δάσκαλος διαβάζει σιωπηλά και η μαθήτριά του παίρνει σημειώσεις.
    - Δάσκαλε;
    - Πες μου, μαθήτρια…
    - Αυτό είναι το έργο της σιωπής;
    - Είναι η ανάγνωση των νεκρών.
    - Και πάντα αρχίζετε με αυτόν τον τρόπο;
    - Αν δεν διαβάσεις τους νεκρούς, δεν μπορείς να γράψεις για τους αγέννητους.
    - Αυτό το καταλαβαίνω, δάσκαλε.
    - Τότε;
    - Τότε εμείς τι είμαστε;
    - Οι γέφυρες.
    - Οι γέφυρες;
    - Οι φάροι, αν προτιμάς.

    Η μαθήτρια έκανε ένα χαρακτηριστικό μορφασμό. Ήταν στην Αλεξάνδρεια τώρα και ήξερε με ακρίβεια τον συμβολισμό και την ουσία του φάρου. Αλλά την είχε ξαφνιάσει η λέξη γέφυρες.
    - Γιατί γέφυρες;
    - Για να ενωθούν οι όχθες.
    - Ποιες όχθες;
    - Το παρελθόν και το μέλλον.
    - Και το παρόν;
    - Κυλά από κάτω μας.
    - Και δεν μας αγγίζει.
    - Αυτή είναι η ιδέα.
    - Άρα είμαστε τα βιβλία μας.
    - Δεν θα το έλεγα αλλιώς.
    - Μα εσείς δάσκαλε, δεν είστε βιβλίο.
    - Κάποιοι πρέπει να είναι εγκυκλοπαίδειες για να ζήσουν τα βιβλία.
    - Και αυτοί που καίνε τα βιβλία;
    - Είναι οι εχθροί μας.
    - Οι βάρβαροι.
    - Διαπράττουν ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας.
    - Και αυτοί οι πάπυροι δάσκαλε.
    - Είναι τα πιο παλιά βιβλία και πρέπει να τα προσέχουμε σαν κόρη οφθαλμού.
    - Έχετε δίκιο δάσκαλε.
    - Εδώ βρίσκεται η πηγή του πολιτισμού μας.
    - Με σας το νιώθω πιο έντονα.
    - Αυτό είναι το πρέπον.
    - Κι αν χαθούν;
    - Δεν πρέπει.
    - Και αν γίνει;
    - Θα πεθάνουμε πρώτα.
    - Και μετά;
    - Θα επανέλθουμε για να συνεχίσουμε την ιστορία.
    - Δάσκαλε, γι’ αυτό γράφετε τόσο πολύ;
    - Για αυτό πρέπει να διαβάζεις.
    - Διαβάζω, δάσκαλε, διαβάζω.
    - Αλλιώς δεν θα ήσουν μαθήτριά μου.
    - Σωστά και δεν θα το άντεχα.
    - Αντέχεις, το βλέπω.
    - Κάνω ό,τι μπορώ.
    - Αυτό δεν αρκεί.
    - Με εσάς κάνω ό,τι δεν μπορώ.
    - Αυτό είναι το πρέπον.
    - Δάσκαλε, θα μου το εξηγήσετε αυτό το κείμενο που διαβάζετε;
    - Αυτό κάνουμε ήδη.
    - Μα δεν μου είπατε λέξη.
    - Όλα αρχίζουν με την σιωπή και ειδικά αυτό.
    - Μα γιατί;
    - Έτσι διαβάζεται ο Αρχιμήδης.



    Dans une immense bibliothèque
    N. Lygeros
    Traduit du Grec par A.-M. Bras

    Dans une immense bibliothèque, le maître et sa disciple étudient des papyrus. Le maître lit en silence et sa disciple prend des notes.

    - Maître ?
    - Dis-moi, disciple...
    - Ceci est le travail du silence ?
    - C’est la lecture des morts.
    - Et vous commencez toujours de cette façon ?
    - Si tu ne lis pas les morts, tu ne peux pas écrire pour ceux qui ne sont pas nés.
    - Cela je le comprends, Maître.
    - Alors ?
    - Alors nous, que sommes-nous ?
    - Les ponts.
    - Les ponts ?
    - Les phares, si tu préfères.

    La disciple fit une grimace caractéristique. Elle était maintenant à Alexandrie et connaissait exactement le symbolisme et l’essence du phare. Mais ce qui l’avait surprise était le mot « ponts ».

    - Pourquoi des ponts ?
    - Pour faire unir les berges.
    - Quelles berges ?
    - Le passé et l'avenir.
    - Et le présent ?
    - Il coule sous nos pieds.
    - Et il ne nous touche pas.
    - C'est cela l'idée.
    - Donc, nous sommes nos livres.
    - Je ne le dirais pas autrement.
    - Mais vous, maître, vous n’êtes pas un livre.
    - Certains doivent être des encyclopédies pour que vivent les livres.
    - Et ceux qui brûlent les livres ?
    - Ce sont nos ennemis.
    - Les barbares.
    - Ils commettent un crime contre l'humanité.
    - Et ces papyrus, maître ?
    - Ce sont les livres les plus anciens et il faut y faire attention comme à la prunelle de ses yeux.
    - Vous avez raison, maître.
    - Ici se trouve la source de notre civilisation.
    - Avec vous je le ressens plus intensément.
    - C’est ce qu’il faut.
    - Et s’ils se perdent ?
    - Il ne faut pas.
    - Et si cela arrive ?
    - Nous mourrons d'abord.
    - Et puis ?
    - Nous reviendrons pour continuer l'histoire.
    - Maître, c’est pour cela que vous écrivez tant ?
    - C’est pour cela que tu dois lire.
    - Je lis, maître, je lis.
    - Sinon, tu ne serais pas ma disciple.
    - C'est vrai, et je ne le supporterais pas.
    - Tu supportes, je le vois.
    - Je fais ce que je peux.
    - Ce n'est pas suffisant.
    - Avec vous, je fais ce que je ne peux pas.
    - C’est ce qu’il faut.
    - Maître, m’expliquerez-vous ce texte que vous lisez ?
    - Nous le faisons déjà.
    - Mais vous ne m’avez pas dit un mot.
    - Tout commence par le silence et surtout pour celui-ci.
    - Mais pourquoi ?
    - Ainsi se lit Archimède.