Le retour de l'avenir
N. Lygeros
Traduit du Grec par A.-M. Bras
Le maître a dans ses bras la disciple blessée.
- Maître, comment avez-vous résisté à l'attaque ?
- Les livres sont notre bouclier.
- C'est pour cela qu'ils sont si lourds.
- Tu ne dois pas mourir.
- Pourquoi, maître ?
- Ce n’est pas le moment.
- Comment le dites-vous...
- Notre bibliothèque a besoin de toi.
- Mais j'ai perdu tellement de sang.
- Tu en prendras du mien.
- Comment est-ce possible ?
- Parce que c’est nécessaire.
- Maître, je ne comprends pas.
- Tout n’est pas compréhensible.
- Je n’avais pas cela en tête quand j'ai entendu, « prends ce que tu veux de mon œuvre ».
- Chaque heure a ses besoins, maintenant il faut que tu vives.
- Maître, je suis désolée...
- Disciple, je te défends de mourir, ce n'est pas ton heure.
- Et qui décide ?
Le maître la regarda d’une étrange façon et commença la procédure qu’il avait apprise du maître de la médecine. Il ne parlait plus, et regardait sa disciple dans les yeux. Il lui sourit quand il se rendit compte que son corps avait suivi ses instructions.
- Maître, j'ai retrouvé mon sang.
- Bien.
- La source de la connaissance n'est pas seulement symbolique.
- Et les symboles sont une réalité.
- Combien de connaissances avez-vous ?
- Toutes celles que m'ont données les morts et les siècles.
- Les siècles ?
- Les années ne sont pas suffisantes.
- Maître, je suis de nouveau à côté de vous, mais vos paroles sont encore incompréhensibles.
- C'est juste une question de temps.
- Maître, vous êtes un monstre.
- Je sais. Eux seuls résistent aux bêtes.
- Je ne comprends toujours pas comment vous avez résisté.
- Nous sommes vivants.
- Mais à quel prix !
- Nous écrirons autant que de livres brûlés.
- Vous souvenez-vous d'eux ?
- Nous sommes nos livres.
- Vous êtes l’encyclopédie.
- Ne t’inquiète pas alors.
- Et le sang sur vous.
- C’est le tien.
- Mais quand avez-vous eu le temps de me trouver ?
- Le Temps.
- Et les autres me considéreront comme morte.
- Cela n'est pas un mal. Tu ne dois pas t’arrêter d’aider notre œuvre.
- Maintenant il ne s’agit pas de vous laisser.
- Je sais, mais maintenant tu le sais aussi.
- C'est un acte de barbarie que de ne pas exploiter la source de connaissances.
- Va, donc.
- Maintenant ?
- Maintenant, tu es prête.
- Pour quoi faire ?
- Pour le combat mental que nous allons mener.
- Contre l'oubli.
- Maître, comment avez-vous résisté à l'attaque ?
- Les livres sont notre bouclier.
- C'est pour cela qu'ils sont si lourds.
- Tu ne dois pas mourir.
- Pourquoi, maître ?
- Ce n’est pas le moment.
- Comment le dites-vous...
- Notre bibliothèque a besoin de toi.
- Mais j'ai perdu tellement de sang.
- Tu en prendras du mien.
- Comment est-ce possible ?
- Parce que c’est nécessaire.
- Maître, je ne comprends pas.
- Tout n’est pas compréhensible.
- Je n’avais pas cela en tête quand j'ai entendu, « prends ce que tu veux de mon œuvre ».
- Chaque heure a ses besoins, maintenant il faut que tu vives.
- Maître, je suis désolée...
- Disciple, je te défends de mourir, ce n'est pas ton heure.
- Et qui décide ?
Le maître la regarda d’une étrange façon et commença la procédure qu’il avait apprise du maître de la médecine. Il ne parlait plus, et regardait sa disciple dans les yeux. Il lui sourit quand il se rendit compte que son corps avait suivi ses instructions.
- Maître, j'ai retrouvé mon sang.
- Bien.
- La source de la connaissance n'est pas seulement symbolique.
- Et les symboles sont une réalité.
- Combien de connaissances avez-vous ?
- Toutes celles que m'ont données les morts et les siècles.
- Les siècles ?
- Les années ne sont pas suffisantes.
- Maître, je suis de nouveau à côté de vous, mais vos paroles sont encore incompréhensibles.
- C'est juste une question de temps.
- Maître, vous êtes un monstre.
- Je sais. Eux seuls résistent aux bêtes.
- Je ne comprends toujours pas comment vous avez résisté.
- Nous sommes vivants.
- Mais à quel prix !
- Nous écrirons autant que de livres brûlés.
- Vous souvenez-vous d'eux ?
- Nous sommes nos livres.
- Vous êtes l’encyclopédie.
- Ne t’inquiète pas alors.
- Et le sang sur vous.
- C’est le tien.
- Mais quand avez-vous eu le temps de me trouver ?
- Le Temps.
- Et les autres me considéreront comme morte.
- Cela n'est pas un mal. Tu ne dois pas t’arrêter d’aider notre œuvre.
- Maintenant il ne s’agit pas de vous laisser.
- Je sais, mais maintenant tu le sais aussi.
- C'est un acte de barbarie que de ne pas exploiter la source de connaissances.
- Va, donc.
- Maintenant ?
- Maintenant, tu es prête.
- Pour quoi faire ?
- Pour le combat mental que nous allons mener.
- Contre l'oubli.
Η επιστροφή του μέλλοντος
Ν. Λυγερός
Ο Δάσκαλος έχει στα χέρια του την πληγωμένη μαθήτριά του…
- Δάσκαλε, πώς αντέξατε την επίθεση ;
- Τα βιβλία είναι και η ασπίδα μας.
- Γι’ αυτό είναι τόσο βαριά.
- Δεν πρέπει να πεθάνεις.
- Γιατί, δάσκαλε;
- Δεν είναι η ώρα.
- Πώς το λέτε εσείς…
- Η βιβλιοθήκη μας έχει ανάγκη.
- Μα έχω χάσει τόσο αίμα.
- Θα πάρεις από το δικό μου.
- Πώς είναι δυνατόν ;
- Επειδή είναι απαραίτητο.
- Δάσκαλε, δεν καταλαβαίνω.
- Δεν είναι όλα κατανοητά.
- Δεν είχα στο νου μου αυτό όταν άκουσα, «πάρε ό, τι θες από το έργο μου».
- Κάθε ώρα έχει και τις ανάγκες της, τώρα πρέπει να ζήσεις.
- Δάσκαλε, λυπάμαι…
- Μαθήτρια, σου απαγορεύω να πεθάνεις, δεν ήρθε η ώρα σου.
- Και ποιος αποφασίζει ;
Ο Δάσκαλος την κοίταξε μ’ ένα παράξενο τρόπο και άρχισε τη διαδικασία που του είχε μάθει ο Δάσκαλος της ιατρικής. Δεν μιλούσε πια, κοίταζε αποκλειστικά τα μάτια της μαθήτριάς του. Της χαμογέλασε μόνο όταν κατάλαβε ότι ακολούθησε το σώμα της τις οδηγίες του.
- Δάσκαλε, πήρα το αίμα μου πίσω.
- Καλώς.
- Η πηγή γνώσης δεν είναι μόνο συμβολική.
- Και τα σύμβολα είναι πραγματικότητα.
- Πόσες γνώσεις έχετε ;
- Όσες μου έδωσαν οι νεκροί και οι αιώνες.
- Οι αιώνες ;
- Τα χρόνια δεν επαρκούν.
- Δάσκαλε, είμαι και πάλι κοντά σας αλλά τα λόγια σας είναι και πάλι ακατανόητα.
- Είναι απλώς θέμα χρόνου.
- Δάσκαλε, είστε ένα τέρας.
- Το ξέρω. Μόνο αυτά αντέχουν τα κτήνη.
- Ακόμα δεν κατάλαβα πώς αντέξατε.
- Είμαστε ζωντανοί.
- Με τι κόστος όμως !
- Όσα βιβλία κάηκαν θα τα γράψουμε.
- Τα θυμάστε ;
- Είμαστε τα βιβλία μας.
- Είστε η εγκυκλοπαίδεια.
- Μην ανησυχείς λοιπόν.
- Και το αίμα πάνω σας.
- Είναι το δικό σου.
- Μα πότε προλάβατε να με βρείτε;
- Ο Χρόνος.
- Κι οι άλλοι θα με θεωρούν νεκρή.
- Αυτό δεν είναι κακό.
- Να μην μπορείς να συνεχίσεις να βοηθάς το έργο μας.
- Τώρα δεν πρόκειται να σας αφήσω.
- Το ξέρω αλλά τώρα το ξέρεις κι εσύ.
- Είναι πράξη βαρβαρότητας να μην εκμεταλλεύεσαι πηγή γνώσης.
- Σήκω λοιπόν.
- Τώρα ;
- Τώρα είσαι έτοιμη.
- Για ποιο πράγμα ;
- Για την νοητική μάχη που θα δώσουμε.
- Ενάντια στη λήθη.
- Δάσκαλε, πώς αντέξατε την επίθεση ;
- Τα βιβλία είναι και η ασπίδα μας.
- Γι’ αυτό είναι τόσο βαριά.
- Δεν πρέπει να πεθάνεις.
- Γιατί, δάσκαλε;
- Δεν είναι η ώρα.
- Πώς το λέτε εσείς…
- Η βιβλιοθήκη μας έχει ανάγκη.
- Μα έχω χάσει τόσο αίμα.
- Θα πάρεις από το δικό μου.
- Πώς είναι δυνατόν ;
- Επειδή είναι απαραίτητο.
- Δάσκαλε, δεν καταλαβαίνω.
- Δεν είναι όλα κατανοητά.
- Δεν είχα στο νου μου αυτό όταν άκουσα, «πάρε ό, τι θες από το έργο μου».
- Κάθε ώρα έχει και τις ανάγκες της, τώρα πρέπει να ζήσεις.
- Δάσκαλε, λυπάμαι…
- Μαθήτρια, σου απαγορεύω να πεθάνεις, δεν ήρθε η ώρα σου.
- Και ποιος αποφασίζει ;
Ο Δάσκαλος την κοίταξε μ’ ένα παράξενο τρόπο και άρχισε τη διαδικασία που του είχε μάθει ο Δάσκαλος της ιατρικής. Δεν μιλούσε πια, κοίταζε αποκλειστικά τα μάτια της μαθήτριάς του. Της χαμογέλασε μόνο όταν κατάλαβε ότι ακολούθησε το σώμα της τις οδηγίες του.
- Δάσκαλε, πήρα το αίμα μου πίσω.
- Καλώς.
- Η πηγή γνώσης δεν είναι μόνο συμβολική.
- Και τα σύμβολα είναι πραγματικότητα.
- Πόσες γνώσεις έχετε ;
- Όσες μου έδωσαν οι νεκροί και οι αιώνες.
- Οι αιώνες ;
- Τα χρόνια δεν επαρκούν.
- Δάσκαλε, είμαι και πάλι κοντά σας αλλά τα λόγια σας είναι και πάλι ακατανόητα.
- Είναι απλώς θέμα χρόνου.
- Δάσκαλε, είστε ένα τέρας.
- Το ξέρω. Μόνο αυτά αντέχουν τα κτήνη.
- Ακόμα δεν κατάλαβα πώς αντέξατε.
- Είμαστε ζωντανοί.
- Με τι κόστος όμως !
- Όσα βιβλία κάηκαν θα τα γράψουμε.
- Τα θυμάστε ;
- Είμαστε τα βιβλία μας.
- Είστε η εγκυκλοπαίδεια.
- Μην ανησυχείς λοιπόν.
- Και το αίμα πάνω σας.
- Είναι το δικό σου.
- Μα πότε προλάβατε να με βρείτε;
- Ο Χρόνος.
- Κι οι άλλοι θα με θεωρούν νεκρή.
- Αυτό δεν είναι κακό.
- Να μην μπορείς να συνεχίσεις να βοηθάς το έργο μας.
- Τώρα δεν πρόκειται να σας αφήσω.
- Το ξέρω αλλά τώρα το ξέρεις κι εσύ.
- Είναι πράξη βαρβαρότητας να μην εκμεταλλεύεσαι πηγή γνώσης.
- Σήκω λοιπόν.
- Τώρα ;
- Τώρα είσαι έτοιμη.
- Για ποιο πράγμα ;
- Για την νοητική μάχη που θα δώσουμε.
- Ενάντια στη λήθη.
