L'apport d'Artsakh
N. Lygeros
Cela peut paraître quelque peu paradoxal au premier abord mais pour les familles victimes du génocide des arméniens et pour les défenseurs des droits de l'homme qui luttent pour la reconnaissance du génocide, les combattants d'Artsakh constituent un exemple car ils ont montré que l'impossible n'est que provisoire. Ces combattants ont montré que les victimes peuvent résister, revendiquer leurs droits et avoir gain de cause. Basée sur le volontariat et non sur un engagement forcé, ainsi que sur l'organisation de structures locales dans un réseau global, la résistance arménienne d'Artsakh a montré la voie. Car avant de mettre en place une formation cohérente sur le plan militaire, il est nécessaire de passer par une restructuration au niveau mental. Le peuple arménien ne se définit pas seulement à partir du génocide qu'il a subi. Il n'est pas né peuple victime. C'est un peuple diachronique car sa culture, sa langue, ses traditions ont traversé les siècles. Et c'est pour cette raison que l'ennemi a cherché à l'éliminer mais en vain. Car le peuple arménien n'est pas que cela. Et les combattants d'Artsakh l'ont prouvé. Ils ont montré qu'une patrie perdue n'est perdue que lorsque son peuple la considère comme telle. L'ennemi ne peut le faire. Tout est à nous tant que nous ne l'abandonnons pas. Même les pogroms de Kirovabad et de Bakou n'ont pas réussi à anéantir la volonté arménienne. Les attaques de Stépanakert et de Chahoumian n'ont que confirmé la nécessité de la liberté. Et les sacrifices qui ont suivi pour lutter contre ces agressions n'ont été que révélateurs de la grandeur d'âme qui poussait les combattants arméniens à lutter même à un contre dix. S'il y a une cause à la force de ses combattants c'est sans aucun doute que les familles des génocidés ne sont pas seulement des âmes mortes. Le génocide par la force des choses a grandi la pensée arménienne. Car toutes ses victimes font partie désormais de ce que nous pourrions nommer l'arménité. Malgré et peut-être en raison du génocide, les victimes sont devenues des combattants comme si leur Hôki avait retrouvé la force du Vishap. Il ne faut donc pas voir dans la résistance des combattants arméniens un simple exemple de courage face à l'adversité. Il faut aussi voir le cheminement de la voie. Ce peuple qui a subi cet atroce génocide n'a pas fléchi. Il est encore debout. Il ne se contente pas d'être une victime que nous devons plaindre. Il a pris son avenir entre ses bras car il sait que l'ennemi a voulu le priver de son passé. Le peuple arménien n'est pas différent en raison du génocide. C'est le génocide qui constitue une évolution. S'il a subi ce crime contre l'humanité c'est en raison de son ontologie et celle-ci ne provient pas de ce crime. Par contre depuis le génocide, le peuple arménien a acquis une téléologie. Il doit désormais montrer l'exemple aux autres peuples via sa lutte pour la reconnaissance du génocide. Et dans ce cadre, l'apport des combattants d'Artsakh est fondamental puisqu'il explicite l'idée que tout est possible même pour des causes que tout le monde considère comme perdues.
Вклад Арцаха
Н. Лігерос
Переклад Г. Маслюк
Η συμβολή του Αρτσάχ
Ν. Λυγερός
Μπορεί να φαίνεται κάπως παράδοξο εκ πρώτης όψεως, αλλά για τις οικογένειες θύματα της αρμενικής γενοκτονίας και για τους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αγωνίζονται για την αναγνώριση της γενοκτονίας, οι αγωνιστές του Αρτσάχ αποτελούν ένα παράδειγμα, γιατί απέδειξαν πως το αδύνατο είναι μόνο προσωρινό. Οι αγωνιστές αυτοί απέδειξαν πως τα θύματα μπορούν να αντισταθούν, να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και να δικαιωθούν. Βασισμένη στον εθελοντισμό και όχι σε μια υποχρεωτική δέσμευση, καθώς και στην οργάνωση των τοπικών δομών σε ένα συνολικό δίκτυο, η αρμενική αντίσταση του Αρτσάχ έδειξε το δρόμο. Γιατί, πριν εφαρμοστεί μία συνεκτική εκπαίδευση σε στρατιωτικό επίπεδο, είναι απαραίτητο να προηγηθεί μία αναμόρφωση σε πνευματικό επίπεδο. Ο αρμενικός λαός δεν ορίζεται μόνο βάσει της γενοκτονίας που υπέστη. Δεν γεννήθηκε ως λαός-θύμα. Είναι ένας διαχρονικός λαός γιατί ο πολιτισμός, η γλώσσα, οι παραδόσεις του διέσχισαν τους αιώνες. Και για αυτόν το λόγο ο εχθρός επιδίωξε να τον εξολοθρεύσει, αλλά μάταια. Γιατί ο αρμενικός λαός δεν είναι μόνο αυτό. Και οι αγωνιστές του Αρτσάχ το απέδειξαν. Απέδειξαν πως μια χαμένη πατρίδα δεν έχει χαθεί παρά μόνο όταν ο λαός της τη θεωρεί χαμένη. Ο εχθρός δεν μπορεί να το κάνει. Όλα είναι δικά μας όσο δεν τα εγκαταλείπουμε. Ακόμη και τα πογκρόμ του Κιροβαμπάντ και του Μπακού δεν κατάφεραν να εξουδετερώσουν τη θέληση των Αρμενίων. Οι επιθέσεις του Στεπανακέρτ και του Σαχουμιάν επιβεβαίωσαν απλώς την ανάγκη για ελευθερία. Και οι θυσίες που ακολούθησαν για τον αγώνα κατά των επιθέσεων εναντίον της, υπήρξαν απλώς ενδεικτικές του μεγαλείου της ψυχής που ωθούσε τους Αρμένιους αγωνιστές να αγωνίζονται ακόμη και ένας εναντίον δέκα. Αν υπάρχει μια αιτία για τη δύναμη αυτών των αγωνιστών, είναι αναμφίβολα το γεγονός ότι οι οικογένειες όσων υπέστησαν τη γενοκτονία δεν είναι μόνο νεκρές ψυχές. Η γενοκτονία αναπόφευκτα ανέπτυξε την αρμενική σκέψη. Γιατί όλα αυτά τα θύματα θα αποτελούν στο εξής μέρος αυτού που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αρμενικότητα. Παρά τη γενοκτονία και ίσως λόγω αυτής, τα θύματα έγιναν αγωνιστές, λες και η Hoki τους συνάντησε τη δύναμη του Vishap. Δεν πρέπει, λοιπόν, να βλέπουμε στην αντίσταση των Αρμενίων αγωνιστών ένα απλό παράδειγμα θάρρους απέναντι στις αντιξοότητες. Πρέπει, επίσης, να δούμε την πορεία του δρόμου. Ο λαός αυτός που υπέστη αυτή τη φρικτή γενοκτονία δεν λύγισε. Στέκεται ακόμη όρθιος. Δεν αρκείται να είναι ένα θύμα που πρέπει να λυπηθούμε. Πήρε το μέλλον του στα χέρια του, γιατί γνωρίζει πως ο εχθρός θέλησε να του στερήσει το παρελθόν του. Ο αρμενικός λαός δεν είναι διαφορετικός λόγω της γενοκτονίας. Η γενοκτονία είναι που αποτελεί μία εξέλιξη. Αν υπέστη αυτό το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, αυτό οφείλεται στην οντολογία του και αυτή δεν προέρχεται από αυτό το έγκλημα. Αντιθέτως, μετά τη γενοκτονία, ο αρμενικός λαός απέκτησε μία τελεολογία. Πρέπει στο εξής να δείξει το παράδειγμα στους άλλους λαούς μέσω του αγώνα του για την αναγνώριση της γενοκτονίας. Και σε αυτό το πλαίσιο, η συμβολή των αγωνιστών του Αρτσάχ είναι θεμελιώδης, καθώς διασαφηνίζει την ιδέα ότι όλα είναι δυνατά ακόμη και για τους αγώνες που όλος ο κόσμος θεωρεί χαμένους.
Вклад Арцаха
Н. Лигерос
Перевод с греческого Кира Стамболиди
The contribution of Artsakh
N. Lygeros
At first sight, it may appear somewhat paradoxical, but for the victim families of the Armenian genocide and for the defenders of human rights who are struggling for the recognition of the genocide, the combatants of Artsakh constitute an example because they have shown that the impossible is only temporary. These combatants have shown that the victims do have the ability to resist, to claim their rights and to win their case. Based on voluntary rather than compulsory commitment, as well as on the organization of local structures in a global network, the Armenian resistance of Artsakh showed the way. Because before setting up a coherent formation in military terms, it is necessary to go through a mental reformation. The Armenian people are not defined only by the genocide that they have suffered. They were not born a victim-nation. They are a diachronic nation because their culture, their language, their traditions have lived through the centuries. And that’s why the enemy sought to exterminate them, but in vain. For, the Armenian people go beyond that. And the combatants of Artsakh have proved it. They have shown that a lost fatherland is not lost unless its people regard it as such. The enemy cannot do it. All is ours as long as we do not abandon it. Even the pogroms of Kirovabad and Bakou did not manage to efface the Armenian will. The attacks of Stepanakert and Chahoumian only confirmed the need for freedom. And the sacrifices which followed to fight the aggressions against it, only revealed the grandeur of soul which urged the Armenian combatants to fight, even one against ten. If there is a cause behind the strength of these combatants, it is without any doubt the fact that the families of the genocidees are not only dead souls. The genocide forced the Armenian thought to grow; because from now on, all its victims form part of what we could name “armenity”. In spite of and perhaps because of the genocide, the victims became fighters as if their Hôki had found the power of Vishap. Therefore, in the resistance of the Armenian fighters, one should not see a simple example of courage vis-à-vis the adversity. It is also necessary to see the leading pathway. These people who suffered this atrocious genocide did not bend. They are still standing upright. They are not content with being victims who we should feel sorry for. They have taken their future into their hands because they know that the enemy has always wanted to deprive them of their past. The Armenian people are not different because of the genocide. The genocide itself constitutes an evolution. If they have lived through this crime against humanity it is because of their ontology which, of course, is not a result of this crime. On the contrary, after the genocide, the Armenian people acquired teleology. From now on, they set an example for the other nations to follow via their struggle for the recognition of the genocide. And within this framework, the contribution of the combatants of Artsakh is fundamental, as it clarifies the idea that all is possible even for causes that everyone regards as lost.
