La réalité de la caricature
N. Lygeros
Lorsque nous examinons de près le discours de certaines personnes, que ce soient des journalistes, des parlementaires et même des sénateurs, nous nous rendons compte que leurs mots sont génériques et qu'ils ne concernent pas spécifiquement la Turquie et son gouvernement comme ils le prétendent. Nous les entendons dire que la Turquie est un grand pays, un pays puissant mais même si cela était vrai - l'opinion des stratégistes est quelque peu différente - cela justifie-t-il le fait qu'il s'agit d'un état de la négation du génocide. Car cela, ils oublient de le mentionner tous ces braves gens aussi sympathiques que Chamberlain. La Turquie se fonde sur un négationnisme d’état. Aussi, si comparaison il y a entre la Turquie et d'autres pays, afin que ce soit plus clair pour tout le monde, il faudrait compléter leur propos en disant que la Turquie est un grand pays comme l'Italie fasciste et la Turquie est un pays puissant comme l'Allemagne nazie. Il ne faudrait pas oublier de caractériser le père de la Turquie en mentionnant le fait que Kemal était un dictateur aussi charismatique que Mussolini et Hitler. Nous pouvons même ajouter, en meilleur, puisque Kemal demeure une idole en Turquie mais ce serait fallacieux car c'est la Turquie qui demeure kémaliste dans son armée, même si peu à peu, grâce à son islamisme modéré comme disent certains spécialistes, elle tend vers le dogme néo-ottoman afin de retrouver la splendeur de son empire d’antan. En France, certains promoteurs de la Turquie ne voient en elle qu'un parc économique en plein développement mais cela prouve seulement qu’ils ne sont pas allés dans ce pays là où règne une pauvreté insupportable.
L'autre chose qui soit vraie dans leurs propos, c'est la réalité de la caricature de la Turquie. Et la seule chose qui soit importante, c'est la réalité du génocide des Arméniens. Aussi certains d'entre nous, ne devraient pas se contenter d'aller dans le sens de la propagande, ni même les petits profits. Ils devraient voir plus grand et avoir des arguments plus puissants, car la France n'est pas seulement le pays des pastilles Vichy. La France c'est aussi et avant tout le pays d'hommes comme Jean Jaurès, aussi n'oublions pas ses dires au sujet du cadavre dans la cave, mais aussi de Jean Moulin, aussi n'oublions pas son courage dans l'organisation de la résistance à l'encontre des nazis. La France est aussi le pays de Charles-de-Gaulle, aussi n'oublions pas ses capacités militaires et sa détermination à ne pas se rendre au moment où les Français croyaient tout perdu. Peu importe de quel bord étaient ces hommes, l'important c'est qu'ils avaient de la grandeur face à l'Histoire. Aussi évitons le misérabilisme malsain et la mollesse démocratique qui caractérisent les partenaires d'un pays de la négation car les hommes mentionnés les auraient qualifiés de collaborateurs sans l'ombre d'un doute. Au-delà de la caricature, nous devons prendre conscience de la réalité de la Turquie. Ses fondements ce sont les squelettes des victimes du génocide. Tant qu'elle ne reconnaîtra pas son crime, elle ne pourra aller de l'avant. Aller dans le sens de l'État turc n'aide aucunement les Turcs qui luttent depuis des années pour vivre libres de s'exprimer et oser dire à tous l'existence du génocide.
L'autre chose qui soit vraie dans leurs propos, c'est la réalité de la caricature de la Turquie. Et la seule chose qui soit importante, c'est la réalité du génocide des Arméniens. Aussi certains d'entre nous, ne devraient pas se contenter d'aller dans le sens de la propagande, ni même les petits profits. Ils devraient voir plus grand et avoir des arguments plus puissants, car la France n'est pas seulement le pays des pastilles Vichy. La France c'est aussi et avant tout le pays d'hommes comme Jean Jaurès, aussi n'oublions pas ses dires au sujet du cadavre dans la cave, mais aussi de Jean Moulin, aussi n'oublions pas son courage dans l'organisation de la résistance à l'encontre des nazis. La France est aussi le pays de Charles-de-Gaulle, aussi n'oublions pas ses capacités militaires et sa détermination à ne pas se rendre au moment où les Français croyaient tout perdu. Peu importe de quel bord étaient ces hommes, l'important c'est qu'ils avaient de la grandeur face à l'Histoire. Aussi évitons le misérabilisme malsain et la mollesse démocratique qui caractérisent les partenaires d'un pays de la négation car les hommes mentionnés les auraient qualifiés de collaborateurs sans l'ombre d'un doute. Au-delà de la caricature, nous devons prendre conscience de la réalité de la Turquie. Ses fondements ce sont les squelettes des victimes du génocide. Tant qu'elle ne reconnaîtra pas son crime, elle ne pourra aller de l'avant. Aller dans le sens de l'État turc n'aide aucunement les Turcs qui luttent depuis des années pour vivre libres de s'exprimer et oser dire à tous l'existence du génocide.
 |
| Γαλάζιες γραμμές για τα θύματα γενοκτονιών. |
H πραγματικότητα για την καρικατούρα
Ν. Λυγερός
Μετάφραση από τα γαλλικά Σάνη Καπράγκου
Όταν εξετάζουμε εμπεριστατωμένα τον λόγο ορισμένων, όπως δημοσιογράφοι, βουλευτές, ακόμη και γερουσιαστές, αντιλαμβανόμαστε πως πρόκειται για γενικολογίες και δεν αφορούν ειδικά στην Τουρκία και στην κυβέρνησή της, όπως διατείνονται. Τους ακούμε να λένε πως η Τουρκία είναι μία μεγάλη χώρα, μία χώρα ισχυρή, όμως ακόμη και αν τούτο ήταν αλήθεια – η γνώμη των στρατηγιστών είναι κάπως διαφορετική – αιτιολογεί το γεγονός πως πρόκειται για ένα κράτος άρνησης της γενοκτονίας. Έτσι, ξεχνούν να αναφέρουν όλους εκείνους τους ριψοκίνδυνους τόσο συμπαθητικούς, σαν τους Chamberlain. Η Τουρκία βασίζεται σε έναν κατά κράτος αρνητισμό. Επίσης, εάν γίνει σύγκριση ανάμεσα στην Τουρκία και σε άλλες χώρες, για να είναι ξεκάθαρο σε όλους, θα έπρεπε να συμπληρώσουν τα σχόλιά τους, λέγοντας πως η Τουρκία είναι μια μεγάλη χώρα όπως η φασιστική Ιταλία και η Τουρκία είναι μια ισχυρή χώρα όπως η ναζιστική Γερμανία. Δεν θα έπρεπε να ξεχνούν να χαρακτηρίσουν τον πατέρα τής Τουρκίας, μνημονεύοντας το γεγονός πως ο Κεμάλ ήταν ένας δικτάτορας τόσο χαρισματικός, όσο ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ. Μπορούμε επίσης να προσθέσουμε, ακόμη καλύτερα, ότι ο Κεμάλ παραμένει ένα είδωλο στην Τουρκία, μα θα ήταν ψευδές, διότι είν’ η Τουρκία που παραμένει κεμαλική στον στρατό της, ακόμη και αν σταδιακά, χάρις στον μετριοπαθή ισλαμισμό της όπως λένε ορισμένοι ειδικοί, τείνει προς το νέο-οθωμανικό δόγμα για να ανακτήσει την αίγλη της παρελθούσης αυτοκρατορίας της. Στη Γαλλία, κάποιοι υποστηρικτές της Τουρκίας δεν βλέπουν σ’ αυτήν παρά μόνο ένα οικονομικό πάρκο που αναπτύσσεται, όμως αυτό αποδεικνύει μόνο πως δεν έχουνε πάει σ’ αυτήν τη χώρα όπου βασιλεύει μια ανυπόφορη φτώχεια.
Το άλλο που είν’ αλήθεια στα σχόλιά τους, είναι η πραγματικότητα της καρικατούρας για την Τουρκία. Και το μόνο πράγμα που είναι σημαντικό, είναι η πραγματικότητα της γενοκτονίας των Αρμενίων. Και κάποιοι ανάμεσά μας, δεν θα έπρεπε να οδεύουν προς την κατεύθυνση της προπαγάνδας, ούτε και για μικρά οφέλη. Θα όφειλαν να βλέπουν μακρύτερα και να έχουν ισχυρότερα επιχειρήματα, διότι η Γαλλία δεν είναι μόνον η χώρα με τις παστίλιες Vichy. Η Γαλλία είναι, επίσης και πριν απ’ όλα, η χώρα των ανθρώπων όπως ο Jean Jaurès, και δεν ξεχνούμε τα λόγια του για το θέμα του πτώματος στο υπόγειο, αλλά και του Jean Moulin, και δεν ξεχνούμε το θάρρος του στην οργάνωση της αντίστασης κατά των ναζί. Η Γαλλία είναι, επίσης, η χώρα του Charles de Gaulle, και δεν ξεχνούμε τις στρατιωτικές του ικανότητες και την τόλμη του, που δεν υποχώρησε τη στιγμή που οι Γάλλοι πίστευαν πως όλα είχανε χαθεί. Ποσώς ενδιαφέρει σε ποια πλευρά βρίσκονταν οι άνθρωποι τούτοι, σημασία έχει πως είχανε μεγαλείο απέναντι στην Ιστορία. Και ν’ αποφεύγουμε την νοσηρή μιζέρια και τη δημοκρατική νωθρότητα που χαρακτηρίζουν τους εταίρους μιας χώρα της άρνησης, καθότι οι μνημονευθέντες άνθρωποι θα τους ονόμαζαν συνεργάτες του εχθρού, δίχως ίχνος αμφιβολίας. Πέρα από την καρικατούρα, οφείλουμε να έχουμε συνείδηση της πραγματικότητας της Τουρκίας. Τα θεμέλιά της είναι οι σκελετοί των θυμάτων της γενοκτονίας. Όσο δεν αναγνωρίζει το έγκλημά της, δεν μπορεί να προχωρήσει. Να πορεύεται κανείς στην κατεύθυνση του Τουρκικού Κράτους δεν βοηθά με κανέναν τρόπο τους Τούρκους, που μάχονται εδώ και χρόνια για να ζήσουν ελεύθεροι να εκφραστούν και να τολμήσουν να πούνε σε όλους την ύπαρξη της γενοκτονίας.
Το άλλο που είν’ αλήθεια στα σχόλιά τους, είναι η πραγματικότητα της καρικατούρας για την Τουρκία. Και το μόνο πράγμα που είναι σημαντικό, είναι η πραγματικότητα της γενοκτονίας των Αρμενίων. Και κάποιοι ανάμεσά μας, δεν θα έπρεπε να οδεύουν προς την κατεύθυνση της προπαγάνδας, ούτε και για μικρά οφέλη. Θα όφειλαν να βλέπουν μακρύτερα και να έχουν ισχυρότερα επιχειρήματα, διότι η Γαλλία δεν είναι μόνον η χώρα με τις παστίλιες Vichy. Η Γαλλία είναι, επίσης και πριν απ’ όλα, η χώρα των ανθρώπων όπως ο Jean Jaurès, και δεν ξεχνούμε τα λόγια του για το θέμα του πτώματος στο υπόγειο, αλλά και του Jean Moulin, και δεν ξεχνούμε το θάρρος του στην οργάνωση της αντίστασης κατά των ναζί. Η Γαλλία είναι, επίσης, η χώρα του Charles de Gaulle, και δεν ξεχνούμε τις στρατιωτικές του ικανότητες και την τόλμη του, που δεν υποχώρησε τη στιγμή που οι Γάλλοι πίστευαν πως όλα είχανε χαθεί. Ποσώς ενδιαφέρει σε ποια πλευρά βρίσκονταν οι άνθρωποι τούτοι, σημασία έχει πως είχανε μεγαλείο απέναντι στην Ιστορία. Και ν’ αποφεύγουμε την νοσηρή μιζέρια και τη δημοκρατική νωθρότητα που χαρακτηρίζουν τους εταίρους μιας χώρα της άρνησης, καθότι οι μνημονευθέντες άνθρωποι θα τους ονόμαζαν συνεργάτες του εχθρού, δίχως ίχνος αμφιβολίας. Πέρα από την καρικατούρα, οφείλουμε να έχουμε συνείδηση της πραγματικότητας της Τουρκίας. Τα θεμέλιά της είναι οι σκελετοί των θυμάτων της γενοκτονίας. Όσο δεν αναγνωρίζει το έγκλημά της, δεν μπορεί να προχωρήσει. Να πορεύεται κανείς στην κατεύθυνση του Τουρκικού Κράτους δεν βοηθά με κανέναν τρόπο τους Τούρκους, που μάχονται εδώ και χρόνια για να ζήσουν ελεύθεροι να εκφραστούν και να τολμήσουν να πούνε σε όλους την ύπαρξη της γενοκτονίας.
