La Turquie et le Malentendu
N. Lygeros
Puisque certains ont du mal à réaliser ce qui se passe en ce moment au sujet de la pénalisation de la négation des génocides reconnus par la France, nous avons pensé que la pièce d'Albert Camus intitulé Le Malentendu, pourrait leur être d'un précieux secours dans cette prise de conscience. Pour cela, il suffit de changer les noms des personnages afin de clarifier les choses et éviter, si nous osons dire, les malentendus. Ainsi le personnage de Martha correspond à celui du bourreau, Maria à la survivante, la mère à la collaboratrice, Jan à la victime et le vieux domestique à l'indifférent. Dans ce nouveau cadre, l'absurde prend un sens qui n'est ni désuet ni obsolète mais bien d’actualité. Certes, beaucoup d'entre nous ne connaissent pas suffisamment la pièce pour se souvenir des répliques des personnages, aussi nous avons pensé que certaines d'entre elles devaient être rappelées. Celles-ci suivent l'ordre de la pièce.
La collaboratrice : « Je sais, par expérience, qu’il vaut mieux ne pas les regarder. Il est plus facile de tuer ce qu'on ne connaît pas. » Acte I, Scène1.
Le bourreau : « Le crime est le crime, il faut savoir ce que l'on veut. » Acte I, Scène1.
La victime : « Ma mémoire n'est pas juste. Elles m'ont accueilli sans un mot. Elles me regardaient, elles ne me voyaient pas. » Acte I, Scène1.
La survivante : « Je veux rester. Je me tairai et j'attendrai près de toi que tu sois reconnu. » Acte I, Scène1.
Nous pourrions ajouter de nombreuses répliques dans cette mise en exergue, car le texte d'Albert Camus est très fort et marque les esprits. Le problème du malentendu est fondamental mais en tant qu'élément de l’absurde alors qu'il est bien souvent exploité comme une excuse.
Le bourreau : « Si vous voulez le savoir, il y a malentendu. Et pour peu que vous connaissiez le monde, vous ne vous en étonnerez pas. » Acte III, Scène 3.
Car c'est bien là le problème, si l'indifférence et l'oubli parviennent à effacer la mémoire des génocides, leurs tenants nous diront-ils par la suite qu'il s'agissait simplement d'un malentendu et qu'ils n'avaient pas réalisé ce qu'ils faisaient ?
La survivante : « En vérité, j'ai à peine eu le temps de souffrir ou de me révolter. Le malheur était plus grand que moi. » Acte III, Scène 3.
Seront-ce les mots que nous entendrons alors de la part des survivants qui n’auront pas lutter véritablement dans ce débat national ?
Car si c'était le cas, il ne faudrait pas qu'ils oublient la fin de la pièce d'Albert Camus. (Acte III, Scène 4).
L'indifférent, d'une voix nette et ferme
Vous m'avez appelé ?
La survivante, se tournant vers lui
Oh ! Je ne sais pas ! Mais aidez-moi, car j'ai besoin qu'on m'aide. Ayez pitié et consentez à m’aider !
L'indifférent, de la même voix
Non !
La collaboratrice : « Je sais, par expérience, qu’il vaut mieux ne pas les regarder. Il est plus facile de tuer ce qu'on ne connaît pas. » Acte I, Scène1.
Le bourreau : « Le crime est le crime, il faut savoir ce que l'on veut. » Acte I, Scène1.
La victime : « Ma mémoire n'est pas juste. Elles m'ont accueilli sans un mot. Elles me regardaient, elles ne me voyaient pas. » Acte I, Scène1.
La survivante : « Je veux rester. Je me tairai et j'attendrai près de toi que tu sois reconnu. » Acte I, Scène1.
Nous pourrions ajouter de nombreuses répliques dans cette mise en exergue, car le texte d'Albert Camus est très fort et marque les esprits. Le problème du malentendu est fondamental mais en tant qu'élément de l’absurde alors qu'il est bien souvent exploité comme une excuse.
Le bourreau : « Si vous voulez le savoir, il y a malentendu. Et pour peu que vous connaissiez le monde, vous ne vous en étonnerez pas. » Acte III, Scène 3.
Car c'est bien là le problème, si l'indifférence et l'oubli parviennent à effacer la mémoire des génocides, leurs tenants nous diront-ils par la suite qu'il s'agissait simplement d'un malentendu et qu'ils n'avaient pas réalisé ce qu'ils faisaient ?
La survivante : « En vérité, j'ai à peine eu le temps de souffrir ou de me révolter. Le malheur était plus grand que moi. » Acte III, Scène 3.
Seront-ce les mots que nous entendrons alors de la part des survivants qui n’auront pas lutter véritablement dans ce débat national ?
Car si c'était le cas, il ne faudrait pas qu'ils oublient la fin de la pièce d'Albert Camus. (Acte III, Scène 4).
L'indifférent, d'une voix nette et ferme
Vous m'avez appelé ?
La survivante, se tournant vers lui
Oh ! Je ne sais pas ! Mais aidez-moi, car j'ai besoin qu'on m'aide. Ayez pitié et consentez à m’aider !
L'indifférent, de la même voix
Non !
RIDEAU
Ce qu'il fallait démontrer.
Η Τουρκία και η Παρεξήγηση
Ν. Λυγερός
Μετάφραση από τα γαλλικά Βίκυ Τσατσαμπά
Εφόσον κάποιοι έχουν δυσκολία να αντιληφθούν αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή για την ποινικοποίηση της άρνησης των αναγνωρισμένων από τη Γαλλία γενοκτονιών, σκεφτήκαμε ότι το θεατρικό έργο με τίτλο Η Παρεξήγηση του Albert Camus, θα μπορούσε να αποτελέσει πολύτιμη βοήθεια σε αυτή την επίγνωση. Για να γίνει αυτό αρκεί ν’ αλλάξουμε τα ονόματα των χαρακτήρων προκειμένου να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα και να αποφύγουμε, αν τολμάμε να πούμε, τις παρεξηγήσεις. Έτσι ο χαρακτήρας της Martha αντιστοιχεί σε αυτόν του δήμιου, της Maria στην επιζήσασα, της μητέρας στην συνεργό, του Jan στο θύμα και του γέρου υπάλληλου στον αδιάφορο. Μέσα σε αυτό το νέο πλαίσιο, το παράλογο παίρνει ένα νόημα που δεν είναι ούτε ξεπερασμένο ούτε παρωχημένο, αλλά επίκαιρο. Βεβαίως, πολλοί από μας δεν γνωρίζουν αρκετά καλά το θεατρικό για να θυμηθούμε τις ατάκες των χαρακτήρων, έτσι έχουμε σκεφτεί ότι μερικές από αυτές πρέπει να υπενθυμιστούν . Αυτές ακολουθούν την σειρά του θεατρικού έργου.
Η συνεργός: «Ξέρω από πείρα, πως είναι καλύτερα να μην τους κοιτάς. Πιο εύκολα μπορείς να σκοτώσεις αυτόν που δεν γνωρίζεις». Πράξη I, Σκηνή 1.
Ο δήμιος: «Το έγκλημα είναι έγκλημα, πρέπει να ξέρεις αυτό που θέλεις». Πράξη I, Σκηνή 1.
Το θύμα: «Το μυαλό μου σταμάτησε. Με δέχτηκαν χωρίς μία λέξη. Με κοίταζαν, δεν με έβλεπαν». Πράξη I, Σκηνή 1.
Η επιζήσασα: «Θέλω να μείνω. Θα σωπάσω και περιμένω κοντά σου έως ότου σε αναγνωρίσουν». Πράξη I, Σκηνή 1.
Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε πολλές απαντήσεις μέσα σε αυτήν την τοποθέτηση, επειδή το κείμενο Albert Camus είναι πολύ ισχυρό και στιγματίζει τα πνεύματα. Το πρόβλημα της παρεξήγησης είναι θεμελιώδες αλλά ως το στοιχείο του παράλογου, ενώ πολύ συχνά χρησιμοποιείται ως μια δικαιολογία.
Ο δήμιος: «Αν θέλετε να μάθετε, έγινε κάποια παρεξήγηση. Όσο λίγο κι αν ξέρετε τον κόσμο, θα καταλάβετε». Πράξη III, Σκηνή 3.
Γιατί εδώ είναι το πρόβλημα, αν η αδιαφορία και η λήθη είναι σε θέση να σβήσουν τη μνήμη της γενοκτονίας, οι υποστηρικτές τους δεν θα μας πούνε μετά ότι ήταν απλά μια παρεξήγηση και ότι δεν είχαν συνειδητοποιήσει αυτό που έκαναν;
Η επιζήσασα: «Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να επαναστατήσω. Η δυστυχία μου είναι πιο δυνατή από μένα». Πράξη III, Σκηνή 3.
Θα είναι αυτές οι λέξεις που θα ακούσουμε τότε εκ μέρους των επιζώντων που δεν θα έχουν να αγωνιστεί αληθινά μέσα σε αυτήν την εθνική διένεξη;
Γιατί αν συνέβαινε αυτό, δεν θα πρέπει να ξεχνούν το τέλος του θεατρικού έργου του Albert Camus. (Πράξη ΙΙΙ, Σκηνή 4).
Ο αδιάφορος, με φωνή καθαρή και σταθερή
Με φωνάξατε;
Η επιζήσασα, γυρίζοντας προς το μέρος του
Ω! δεν ξέρω! Αλλά βοηθήστε με, γιατί έχω ανάγκη από βοήθεια. Λυπηθείτε με και δεχτείτε να με βοηθήσετε!
Ο αδιάφορος με ίδια φωνή
Όχι!
Η συνεργός: «Ξέρω από πείρα, πως είναι καλύτερα να μην τους κοιτάς. Πιο εύκολα μπορείς να σκοτώσεις αυτόν που δεν γνωρίζεις». Πράξη I, Σκηνή 1.
Ο δήμιος: «Το έγκλημα είναι έγκλημα, πρέπει να ξέρεις αυτό που θέλεις». Πράξη I, Σκηνή 1.
Το θύμα: «Το μυαλό μου σταμάτησε. Με δέχτηκαν χωρίς μία λέξη. Με κοίταζαν, δεν με έβλεπαν». Πράξη I, Σκηνή 1.
Η επιζήσασα: «Θέλω να μείνω. Θα σωπάσω και περιμένω κοντά σου έως ότου σε αναγνωρίσουν». Πράξη I, Σκηνή 1.
Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε πολλές απαντήσεις μέσα σε αυτήν την τοποθέτηση, επειδή το κείμενο Albert Camus είναι πολύ ισχυρό και στιγματίζει τα πνεύματα. Το πρόβλημα της παρεξήγησης είναι θεμελιώδες αλλά ως το στοιχείο του παράλογου, ενώ πολύ συχνά χρησιμοποιείται ως μια δικαιολογία.
Ο δήμιος: «Αν θέλετε να μάθετε, έγινε κάποια παρεξήγηση. Όσο λίγο κι αν ξέρετε τον κόσμο, θα καταλάβετε». Πράξη III, Σκηνή 3.
Γιατί εδώ είναι το πρόβλημα, αν η αδιαφορία και η λήθη είναι σε θέση να σβήσουν τη μνήμη της γενοκτονίας, οι υποστηρικτές τους δεν θα μας πούνε μετά ότι ήταν απλά μια παρεξήγηση και ότι δεν είχαν συνειδητοποιήσει αυτό που έκαναν;
Η επιζήσασα: «Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να επαναστατήσω. Η δυστυχία μου είναι πιο δυνατή από μένα». Πράξη III, Σκηνή 3.
Θα είναι αυτές οι λέξεις που θα ακούσουμε τότε εκ μέρους των επιζώντων που δεν θα έχουν να αγωνιστεί αληθινά μέσα σε αυτήν την εθνική διένεξη;
Γιατί αν συνέβαινε αυτό, δεν θα πρέπει να ξεχνούν το τέλος του θεατρικού έργου του Albert Camus. (Πράξη ΙΙΙ, Σκηνή 4).
Ο αδιάφορος, με φωνή καθαρή και σταθερή
Με φωνάξατε;
Η επιζήσασα, γυρίζοντας προς το μέρος του
Ω! δεν ξέρω! Αλλά βοηθήστε με, γιατί έχω ανάγκη από βοήθεια. Λυπηθείτε με και δεχτείτε να με βοηθήσετε!
Ο αδιάφορος με ίδια φωνή
Όχι!
ΑΥΛΑΙΑ
Ὃπερ ἔδει δεῖξαι.
Turkey and the Misunderstanding
N. Lygeros
Translated from the Greek by Evi Charitidou
Since certain people have a difficulty in realizing what is going on at this moment as regards the issue of penalizing the negation of the genocides recognized by France, we thought that Albert Camus’ play entitled The Misunderstanding could constitute a valuable help to this realization. To this aim it would be enough to change the names of the characters to clarify things and avoid, if we dare to say, the misunderstandings. Thus, Martha’s character corresponds to the executioner, Maria’s one to the survivor, the mother’s one to the collaborator, Jan’s to the victim and the old man’s servant to the indifferent. In this new framework the absurd receives a meaning which is neither outdated nor obsolete, but rather timely. Of course, many of us do not know the play well enough to recall the lines of the characters; thus, we have thought that some of them should be reminded. They follow the sequence of the play.
The collaborator: “I know by experience that you’d rather not look at them. It’s easier to kill someone you don’t know”. Act I, Scene 1.
The executioner: “A crime is a crime; you have to know what you want”. Act I, Scene 1.
The victim: “My memory isn’t right. They received me without any word. They were looking at me, they weren’t seeing me”. Act I, Scene 1.
The survivor: “I want to stay. I’ll be silent and I’ll be waiting beside you until they recognize you”. Act I, Scene 1.
We could add many lines to this demonstration, because Albert Camus’ text is very powerful and stigmatizes minds. The problem of the misunderstanding is fundamental but as an element of the absurd, while it is quiet often used as an excuse.
The executioner: “If you want to know, there is a misunderstanding. And if only you knew the world, you wouldn’t be surprised by it”. Act III, Scene 3.
For, the problem is here exactly; if indifference and oblivion manage to delete the memory of genocides, won’t their supporters tell us afterwards that it was simply a misunderstanding and that they did not realize what they were doing?
The survivor: “Truth is that I barely had time to suffer or revolt. My unhappiness is stronger than me” Act III, Scene 3.
Aren’t these then the words to hear on the part of survivors who wouldn’t have truly struggled in this national conflict?
For, if this was the case, they shouldn’t forget the end of Albert Camus’ theatrical play. (Act III, Scene 4).
The indifferent with a loud and steady voice
Did you call me?
The survivor turning towards him
Oh! I don’t know! But help me, because I need help. Have pity on me and agree to help me!
The indifferent with the same voice
No!
CURTAIN
Quod erat demonstrandum.
The collaborator: “I know by experience that you’d rather not look at them. It’s easier to kill someone you don’t know”. Act I, Scene 1.
The executioner: “A crime is a crime; you have to know what you want”. Act I, Scene 1.
The victim: “My memory isn’t right. They received me without any word. They were looking at me, they weren’t seeing me”. Act I, Scene 1.
The survivor: “I want to stay. I’ll be silent and I’ll be waiting beside you until they recognize you”. Act I, Scene 1.
We could add many lines to this demonstration, because Albert Camus’ text is very powerful and stigmatizes minds. The problem of the misunderstanding is fundamental but as an element of the absurd, while it is quiet often used as an excuse.
The executioner: “If you want to know, there is a misunderstanding. And if only you knew the world, you wouldn’t be surprised by it”. Act III, Scene 3.
For, the problem is here exactly; if indifference and oblivion manage to delete the memory of genocides, won’t their supporters tell us afterwards that it was simply a misunderstanding and that they did not realize what they were doing?
The survivor: “Truth is that I barely had time to suffer or revolt. My unhappiness is stronger than me” Act III, Scene 3.
Aren’t these then the words to hear on the part of survivors who wouldn’t have truly struggled in this national conflict?
For, if this was the case, they shouldn’t forget the end of Albert Camus’ theatrical play. (Act III, Scene 4).
The indifferent with a loud and steady voice
Did you call me?
The survivor turning towards him
Oh! I don’t know! But help me, because I need help. Have pity on me and agree to help me!
The indifferent with the same voice
No!
CURTAIN
Quod erat demonstrandum.
