Η καταδίκη της απανθρωπιάς
Ν. Λυγερός
Έχουμε την τάση να μιλούμε για τους άλλους από αναλύσεις ξένων, υπάρχουν όμως κείμενα που είναι καθοριστικά από μόνα τους. Δεν έχουν ανάγκη από μια εξειδικευμένη ερμηνεία. Για τους ειδικούς της γενοκτονίας των Αρμενίων υπάρχουν πολλά, σπάνια όμως εμφανίζονται στις εφημερίδες. Το επόμενο απόσπασμα είναι γραμμένο από τον Δρ Μεχμέτ Ρεσίτ, διοικητή του Ντιγιαρμπακίρ.
«Υπάρχουν δύο ενδεχόμενα. Ή θα καθαρίσουν τους Τούρκους, ή οι Τουρκοι θα τους καθαρίσουν. Δεν μπορούσα να μείνω αναποφάσιστος μπροστά σ’ αυτές τις δύο εναλλακτικές λύσεις. Η τουρκικότητά μου ήταν πιο ισχυρή από την ιατρική μου ιδιότητα. Είπα μέσα μου: αντί να μας εξολοθρεύσουν αυτοί, οφείλουμε να τους εξολοθρεύσουμε εμείς. [...] Αν η ιστορία με κατακρίνει, θα το δεχτώ. Αλλά μου είναι αδιάφορο τι γράφουν ή τι θα γράψουν τα άλλα έθνη για μένα.»
Με αυτές τις λίγες και απλές φράσεις ο συγγραφέας εξηγεί τη γενοκτονία 1.500.000 Αρμενίων. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι είναι ξένος, εφόσον είναι Τούρκος. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι είναι αγράμματος, εφόσον είναι ιατρός. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν είναι γνώστης του θέματος, εφόσον είναι διοικητής. Στην ουσία δεν υπάρχει καμμιά δικαιολογία. Επιπλέον το θέμα και το πρόβλημα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων αποδεικνύει πώς το αντιμετωπίζουν οι Τούρκοι. Ακόμα και αν η γενοκτονία έχει αναγνωριστεί από δεκάδες κράτη και από θεσμούς σε διεθνές επίπεδο, οι Τούρκοι επιμένουν πως δεν είναι γενοκτονία και ότι πρέπει να εξετάσουμε τα οθωμανικά αρχεία, μα αυτό γίνεται ήδη. Η ιστορία κατακρίνει αυτό το έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας όμως οι Τούρκοι δεν το αποδέχονται και παραμένουν αδιάλλακτοι. Δεν αλλάζουν τη θέση τους διότι η κατηγορία δεν τους φοβίζει. Και ο λόγος είναι απλός. Διότι δεν υπάρχει καταδίκη.
Το παράδειγμα της γενοκτονίας των Αρμενίων δεν είναι μόνο ενδεικτικό για τη γενοκτονία των Ποντίων αλλά και για τους Κύπριους. Η εισβολή και η κατοχή μπορεί να κατηγορούνται αλλά δεν έχουν καταδικαστεί. Και γι’ αυτόν τον λόγο το κυπριακό παρέμεινε χωρίς καμμιά εξέλιξη για δεκάδες χρόνια. Ενώ με τις προσφυγές η καταδίκη υπάρχει και με αυτήν το κόστος της απανθρωπιάς. Η δραματική εξέλιξη του κυπριακού τα τελευταία χρόνια οφείλεται κατά κύριο λόγο στις προσφυγές των Κυπρίων. Μόνο αυτές κατάφεραν να μετατρέψουν την κατηγορία σε καταδίκη. Τώρα πια οι Τούρκοι δεν πρέπει να κοιτάζουν μόνο το αιώνιο παρόν τους που καθόριζε τα πάντα. Τώρα πρέπει να προσέξουν και το παρελθόν τους διότι αποφασίζει για το μέλλον τους. Μέσω των προσφυγών και της έννοιας της καταδίκης, η απανθρωπιά έχει πια ένα κόστος. Η οικονομία λειτουργεί ως δυναμική της ηθικής και αυτό φοβούνται τώρα.
«Υπάρχουν δύο ενδεχόμενα. Ή θα καθαρίσουν τους Τούρκους, ή οι Τουρκοι θα τους καθαρίσουν. Δεν μπορούσα να μείνω αναποφάσιστος μπροστά σ’ αυτές τις δύο εναλλακτικές λύσεις. Η τουρκικότητά μου ήταν πιο ισχυρή από την ιατρική μου ιδιότητα. Είπα μέσα μου: αντί να μας εξολοθρεύσουν αυτοί, οφείλουμε να τους εξολοθρεύσουμε εμείς. [...] Αν η ιστορία με κατακρίνει, θα το δεχτώ. Αλλά μου είναι αδιάφορο τι γράφουν ή τι θα γράψουν τα άλλα έθνη για μένα.»
Με αυτές τις λίγες και απλές φράσεις ο συγγραφέας εξηγεί τη γενοκτονία 1.500.000 Αρμενίων. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι είναι ξένος, εφόσον είναι Τούρκος. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι είναι αγράμματος, εφόσον είναι ιατρός. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν είναι γνώστης του θέματος, εφόσον είναι διοικητής. Στην ουσία δεν υπάρχει καμμιά δικαιολογία. Επιπλέον το θέμα και το πρόβλημα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων αποδεικνύει πώς το αντιμετωπίζουν οι Τούρκοι. Ακόμα και αν η γενοκτονία έχει αναγνωριστεί από δεκάδες κράτη και από θεσμούς σε διεθνές επίπεδο, οι Τούρκοι επιμένουν πως δεν είναι γενοκτονία και ότι πρέπει να εξετάσουμε τα οθωμανικά αρχεία, μα αυτό γίνεται ήδη. Η ιστορία κατακρίνει αυτό το έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας όμως οι Τούρκοι δεν το αποδέχονται και παραμένουν αδιάλλακτοι. Δεν αλλάζουν τη θέση τους διότι η κατηγορία δεν τους φοβίζει. Και ο λόγος είναι απλός. Διότι δεν υπάρχει καταδίκη.
Το παράδειγμα της γενοκτονίας των Αρμενίων δεν είναι μόνο ενδεικτικό για τη γενοκτονία των Ποντίων αλλά και για τους Κύπριους. Η εισβολή και η κατοχή μπορεί να κατηγορούνται αλλά δεν έχουν καταδικαστεί. Και γι’ αυτόν τον λόγο το κυπριακό παρέμεινε χωρίς καμμιά εξέλιξη για δεκάδες χρόνια. Ενώ με τις προσφυγές η καταδίκη υπάρχει και με αυτήν το κόστος της απανθρωπιάς. Η δραματική εξέλιξη του κυπριακού τα τελευταία χρόνια οφείλεται κατά κύριο λόγο στις προσφυγές των Κυπρίων. Μόνο αυτές κατάφεραν να μετατρέψουν την κατηγορία σε καταδίκη. Τώρα πια οι Τούρκοι δεν πρέπει να κοιτάζουν μόνο το αιώνιο παρόν τους που καθόριζε τα πάντα. Τώρα πρέπει να προσέξουν και το παρελθόν τους διότι αποφασίζει για το μέλλον τους. Μέσω των προσφυγών και της έννοιας της καταδίκης, η απανθρωπιά έχει πια ένα κόστος. Η οικονομία λειτουργεί ως δυναμική της ηθικής και αυτό φοβούνται τώρα.
Condemning inhumanity
N. Lygeros
Translated from the Greek by Evi Charitidou
We tend to talk about the others according to analyses by foreigners, there are, though, texts which are determinative by themselves. They don’t need a specialized interpretation. For the experts on the genocide of the Armenians there are many; however, hardly do they appear on newspapers. The following extract is written by Dr. Mehmet Resit, commander of Diyarbakir.
“There are two possibilities. Either they clear the Turks or the Turks will clear them. I couldn’t stand indecisive before these two alternative solutions. My Turkishness was more powerful than my medical competence. I said to myself: instead of their eradicating us we ought to eradicate them. […] If history reproaches me, I will accept it. However, it is indifferent to me what other nations write or will write about me”.
With these few and simple phrases the writer explains the genocide of 1,500,000 Armenians. Nobody can say that he is a foreigner, since he is a Turk. Nobody can say that he is illiterate, since he is a doctor. Nobody can say that he is not aware of the issue, since he is a commander. In substance there is no excuse. Moreover the issue and the problem of the recognition of the genocide of the Armenians prove how the Turks deal with it. Even though the genocide has been recognized by tenths of countries and institutions at an international level, the Turks insist that it is not a genocide and we should examine the Ottoman archives, but this has been already taking place. History reproaches this crime against humanity, but the Turks do not admit it and remain intransigent. They do not change their position because the accusation does not scare them. And the reason for that is simple. For, there is not any condemnation.
The paradigm of the genocide of the Armenians is not indicative only for the genocide of the Pontiacs but for the Cypriots as well. Invasion and occupation may be pointed as accusations but they have not been condemned. And for this reason the Cypriot issue has remained undeveloped for decades. Whereas with the recourses there is condemnation and along with it there is also the cost of inhumanity. The drastic developments on the Cypriot issue over the last few years are mainly due to the recourses of the Cypriots. It is only through those that they managed to transform the accusation into condemnation. Now the Turks should not look only at their eternal present which used to determine everything. Now they should pay attention at their past as well, because it decides for their future. Through recourses and the concept of condemnation, inhumanity has now a cost. Economy functions as the dynamics of ethics and this is what they are now afraid of.
“There are two possibilities. Either they clear the Turks or the Turks will clear them. I couldn’t stand indecisive before these two alternative solutions. My Turkishness was more powerful than my medical competence. I said to myself: instead of their eradicating us we ought to eradicate them. […] If history reproaches me, I will accept it. However, it is indifferent to me what other nations write or will write about me”.
With these few and simple phrases the writer explains the genocide of 1,500,000 Armenians. Nobody can say that he is a foreigner, since he is a Turk. Nobody can say that he is illiterate, since he is a doctor. Nobody can say that he is not aware of the issue, since he is a commander. In substance there is no excuse. Moreover the issue and the problem of the recognition of the genocide of the Armenians prove how the Turks deal with it. Even though the genocide has been recognized by tenths of countries and institutions at an international level, the Turks insist that it is not a genocide and we should examine the Ottoman archives, but this has been already taking place. History reproaches this crime against humanity, but the Turks do not admit it and remain intransigent. They do not change their position because the accusation does not scare them. And the reason for that is simple. For, there is not any condemnation.
The paradigm of the genocide of the Armenians is not indicative only for the genocide of the Pontiacs but for the Cypriots as well. Invasion and occupation may be pointed as accusations but they have not been condemned. And for this reason the Cypriot issue has remained undeveloped for decades. Whereas with the recourses there is condemnation and along with it there is also the cost of inhumanity. The drastic developments on the Cypriot issue over the last few years are mainly due to the recourses of the Cypriots. It is only through those that they managed to transform the accusation into condemnation. Now the Turks should not look only at their eternal present which used to determine everything. Now they should pay attention at their past as well, because it decides for their future. Through recourses and the concept of condemnation, inhumanity has now a cost. Economy functions as the dynamics of ethics and this is what they are now afraid of.
Condenando la inhumanidad
N. Lygeros
Traducción al español de Eduardo Lucena González y Olga Raptopoulou
Tendemos a hablar de los demás a través de análisis de extranjeros. Sin embargo, hay textos que son determinantes por sí mismos. No necesitan una interpretación especializada. Para los expertos en el genocidio de los armenios son muchos; no obstante, raramente aparecen en los periódicos. El siguiente extracto fue escrito por el Dr. Mehmet Resit, comandante de Diyarbakir:
“Hay dos posibilidades. O los turcos serán aniquilados o los turcos los aniquilarán. No podía quedarme indeciso ante estas dos soluciones alternativas. Mi identidad turca era más poderosa que mi competencia médica. Me dije: en lugar de nuestra erradicación, debemos nosotros erradicarlos. […] Si la historia me lo reprocha, lo voy a aceptar. Sin embargo, me es indiferente lo que otras naciones escriban o vayan a escribir sobre mí.”
Con esas escasas y sencillas frases el escritor explica el genocidio de 1.500.000 armenios. Nadie puede decir que es extranjero, ya que es turco. Nadie puede decir que es analfabeto, ya que es médico. Nadie puede decir que él no es consciente del problema, ya que es comandante. En esencia no hay excusa. Además, la cuestión y el problema del reconocimiento del genocidio de los armenios demuestran cómo hacen frente a él los turcos. A pesar de que el genocidio ha sido reconocido por decenas de países e instituciones en el ámbito internacional, los turcos insisten en que no es un genocidio y que debemos examinar los archivos otomanos. Pero esto tiene ya lugar. La historia censura este crimen contra la humanidad, pero los turcos no lo admiten y permanecen intransigentes. No cambian su posición porque la acusación no les asusta. Y la razón es simple. No hay condena.
El ejemplo del genocidio de los armenios no es solamente ilustrativo para el genocidio de los griegos pónticos sino para los chipriotas también. La invasión y ocupación pueden ser acusadas pero no han sido condenadas. Y por esta razón la cuestión chipriota ha permanecido sin evolucionar durante décadas. Mientras que con los recursos hay condena y con ella el coste de inhumanidad. La drástica evolución sobre la cuestión de Chipre en los últimos años se debe principalmente a los recursos de los chipriotas. Sólo estos recursos lograron convertir la acusación en condena. Ahora ya los turcos no deben mirar sólo su presente eterno que lo determinaba todo. Ahora deben prestar atención a su pasado también porque decide acerca de su porvenir. Mediante los recursos y la noción de la condena, la inhumanidad ya tiene un coste. La economía funciona como dinámica de la ética y esto es lo que ahora temen.
“Hay dos posibilidades. O los turcos serán aniquilados o los turcos los aniquilarán. No podía quedarme indeciso ante estas dos soluciones alternativas. Mi identidad turca era más poderosa que mi competencia médica. Me dije: en lugar de nuestra erradicación, debemos nosotros erradicarlos. […] Si la historia me lo reprocha, lo voy a aceptar. Sin embargo, me es indiferente lo que otras naciones escriban o vayan a escribir sobre mí.”
Con esas escasas y sencillas frases el escritor explica el genocidio de 1.500.000 armenios. Nadie puede decir que es extranjero, ya que es turco. Nadie puede decir que es analfabeto, ya que es médico. Nadie puede decir que él no es consciente del problema, ya que es comandante. En esencia no hay excusa. Además, la cuestión y el problema del reconocimiento del genocidio de los armenios demuestran cómo hacen frente a él los turcos. A pesar de que el genocidio ha sido reconocido por decenas de países e instituciones en el ámbito internacional, los turcos insisten en que no es un genocidio y que debemos examinar los archivos otomanos. Pero esto tiene ya lugar. La historia censura este crimen contra la humanidad, pero los turcos no lo admiten y permanecen intransigentes. No cambian su posición porque la acusación no les asusta. Y la razón es simple. No hay condena.
El ejemplo del genocidio de los armenios no es solamente ilustrativo para el genocidio de los griegos pónticos sino para los chipriotas también. La invasión y ocupación pueden ser acusadas pero no han sido condenadas. Y por esta razón la cuestión chipriota ha permanecido sin evolucionar durante décadas. Mientras que con los recursos hay condena y con ella el coste de inhumanidad. La drástica evolución sobre la cuestión de Chipre en los últimos años se debe principalmente a los recursos de los chipriotas. Sólo estos recursos lograron convertir la acusación en condena. Ahora ya los turcos no deben mirar sólo su presente eterno que lo determinaba todo. Ahora deben prestar atención a su pasado también porque decide acerca de su porvenir. Mediante los recursos y la noción de la condena, la inhumanidad ya tiene un coste. La economía funciona como dinámica de la ética y esto es lo que ahora temen.
http://www.lygeros.org/articles?n=1363&l=es
