Η ποντιακή μας μνήμη
Ν. Λυγερός
Για το σημερινό Έλληνα, ο Πόντιος δεν είναι θύμα της γενοκτονίας μα μόνο ο ήρωας ηλίθιων ανεκδότων που ουσιαστικά και ιστορικά προέρχονται από την Τουρκία. Στα σχολικά βιβλία της Ελλάδας, όπως πολύ σωστά το επισήμανε ο Α. Παυλίδης, δεν υπάρχουν πραγματικές αναφορές στον ελληνισμό του Πόντου. Δεν ξέρουν τα παιδιά μας την ομορφιά των ποντιακών θρήνων. Δεν γνωρίζουν τα ακριτικά άσματα. Διότι κανείς δεν τους μαθαίνει τα ιστορικά δεδομένα. Επιπλέον, σπάνιοι είναι οι ειδικοί του Πόντου που μπόρεσαν να καταλάβουν θέσεις στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Διότι η στρατηγική της σιωπής δρα ενεργά. Με άλλα λόγια, ενισχύουμε μόνοι μας τη γενοκτονία της μνήμης. Για τον απλό Έλληνα, οι Πόντιοι είναι πρόσφυγες με όλα τα χαρακτηριστικά αυτής της ιδιότητας. Δεν αναρωτιέται όμως ποιος δεν είναι πρόσφυγας ή απόγονος πρόσφυγα στην Ελλάδα. Αυτή η απλοποίηση του ποντιακού ζητήματος, επιτρέπει σε πολλούς να το αφανίσουν από τα εθνικά μας προβλήματα. Υπάρχει τώρα ένα πολύ θετικό πλαίσιο για το ζήτημα της γενοκτονίας μέσω των προβλημάτων της αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας, όμως κανείς δεν το αξιοποιεί αποτελεσματικά για το ποντιακό ζήτημα. Στη Γαλλία ειδικά αλλά και σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι Αρμένιοι διεκδικούν δυναμικά τα δικαιώματά τους και την αναγνώριση της γενοκτονίας ως sine qua non όρο. Αυτό είναι ένα δημιουργικό και συμμαχικό παράδειγμα. Οι γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ποντίων συσχετίζονται ιστορικά και κάθε αναγνώριση της μιας ενισχύει την αναγνώριση της άλλης. Πρέπει, όμως, να λειτουργήσουν και σαν ζευγάρι εφόσον ο στόχος τους είναι ο ίδιος. Πρέπει να είμαστε ενωμένοι και στο παρόν και στο μέλλον μέσω του παρελθόντος μας. Η δυναμική διεκδίκηση είναι απαραίτητη ειδικά σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο όπου όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση εξετάζει τα στοιχεία της Τουρκίας. Άμα δεν διεκδικήσουμε την ύπαρξή μας και την ιστορία μας, ποιος θα το κάνει; Αν ξεχάσουμε την ίδια μας τη μνήμη και τη μετατρέψουμε σε ανέκδοτο, ποιο δικαστήριο για τα ανθρώπινα δικαιώματα θα έρθει να μας βοηθήσει στον αγώνα μας; Δεν μπορεί να υπάρξει αγώνας δίχως μνήμη και εκπαίδευση. Το ποντιακό στοιχείο δεν είναι μια εκφυλισμένη περίπτωση για την ιστορία της Ελλάδας. Η αναφορά στην Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας επαρκεί για να το αποδείξει. Όποιος το ξέρει μπορεί να αγωνιστεί, οι άλλοι όμως; Οι Έλληνες πρέπει να γνωρίζουν την ιστορία τους, αν θέλουν πραγματικά να υπάρχει η ρωμιοσύνη. Οι Πόντιοι συνεχίζουν ακόμα και τώρα να τραγουδούν την ιστορία μας, όμως ποιος ακούει το άσμα τους; Πολλοί από εμάς ξέχασαν τους θρήνους, τους ύμνους και τη γενοκτονία. Οι λίγοι όμως θυμούνται, όπως και οι πέτρες. Η αντίστασή τους πρέπει να ενισχυθεί με τα ευρωπαϊκά δεδομένα εφόσον τα ελληνικά δεν επαρκούν, έτσι ώστε να βοηθήσουν εκ των υστέρων και πάλι την πατρίδα μας. Ο Πόντος δεν μας ξέχασε. Κι εμείς δεν πρέπει να τον ξεχάσουμε διότι είναι ένα κομμάτι της ιστορίας μας. Αν τον ξεχάσουμε, θα ξεχάσουμε και την ύπαρξή μας.
Our Pontiac memory
N. Lygeros
Translated from the Greek by Evi Charitidou
For a contemporary Greek, a Pontian is not a victim of genocide, but just a hero of stupid jokes essentially and historically coming from Turkey. No real mentions to the Hellenism of Pontus are there in Greek school books, as it has correctly been pointed out by A. Pavlidis. Our children are not aware of the Pontiac laments’ beauty. They are not aware of acritic songs; because no one teaches them the historic given. Moreover, experts on Pontus able to occupy seats in Greek Universities are rare. For, strategy of silence takes real action. In other words, we on our own reinforce the genocide of memory. For an average Greek the Pontians are not refugees in full capacity of the term. However, he does not wonder who is not a refugee or descendant of one in Greece. This simplification of the Pontiac question, allows many to eradicate it from our national issues. Now there is a very positive framework for the genocide question shaped by the problem of the Cyprus Republic recognition; but no one evaluates it efficiently for the Pontiac question. Especially in France but also throughout the European Union, the Armenians dynamically claim their rights and recognition of the genocide as a sine qua non condition. This is a creative and cooperative paradigm. Genocides of the Armenians and Pontians are historically related and recognizing the one reinforces recognizing the other. However, they have to function together in pair since the same objective is shared. We have to be united in present and future through our past. The dynamic claiming is necessary particularly in this critical period for the European Union, which inspects the elements of Turkey. Who will claim our existence and our history, unless we do it? If we forget our own memory and turn it into a joke, which human rights court will come and assist our struggle? There can be no struggle without memory and education. The Pontiac element is not a generated case of the Greek history. The mention to the Empire of Trabzon suffices to prove this. Whoever is aware of this, can fight; but, what about the others? The Greeks must be aware of their history, if they truly want modern Hellenism to exist. The Pontians still continue chanting our history; but who listens to their songs? Many of us have forgotten laments, hymns and genocide. However, only few and the stones remember. Their resistance should be strengthened by the European standards, since the Greek ones are not enough, to aid our motherland a posteriori again. Pontus has not forgotten us. We on our part should not forget it, because it is a part of our history. If we forget it, we will forget our existence, too.
Nuestra memoria póntica
N. Lygeros
Traducción al español de Eduardo Lucena González y Olga Raptopoulou
Para un griego contemporáneo el griego póntico no es una víctima del genocidio sino solamente un héroe de bromas estúpidas que provienen histórica y esencialmente de Turquía. En los libros escolares de Grecia no hay referencias reales al Helenismo del Ponto, como ha sido correctamente señalado por A. Pavlidis. Nuestros niños no conocen la belleza de los lamentos pónticos. No conocen las canciones acríticas porque nadie les enseña los datos históricos. Por otra parte, poco frecuentes son los expertos en el Ponto que lograron ocupar puestos en las universidades griegas. Y es que la estrategia del silencio actúa activamente. Dicho de otra manera: nosotros mismos reforzamos el genocidio de la memoria. Para un griego medio, los griegos pónticos son refugiados en pleno sentido del término. Sin embargo, este griego medio no se pregunta quién no es refugiado o descendiente de refugiado en Grecia. Esta simplificación de la cuestión póntica permite a muchos erradicarla de entre nuestros problemas nacionales. Existe ahora un marco muy positivo para la cuestión del genocidio a través de los problemas del reconocimiento de la República de Chipre, pero nadie lo valora eficazmente para la cuestión póntica. Especialmente en Francia y por toda la Unión Europea los armenios reclaman de manera dinámica sus derechos y el reconocimiento del genocidio como una condición sine qua non. Esto es un ejemplo creativo y aliado. Los genocidios de los armenios y de los griegos pónticos están históricamente relacionados, y reconociendo el uno se refuerza el reconocimiento del otro. Sin embargo, tienen que funcionar además en pareja ya que su objetivo es el mismo. Debemos estar unidos tanto en el presente como en el futuro a través de nuestro pasado. La protesta dinámica resulta imprescindible sobre todo en este periodo crítico para la Unión Europea en el que se inspeccionan los datos de Turquía. ¿Quién va a reclamar nuestra existencia e historia si no lo hacemos nosotros mismos? Si nos olvidamos de nuestra propia memoria y la convertimos en un chiste, ¿qué tribunal de derechos humanos vendrá a ayudarnos en nuestra lucha? No puede existir lucha sin memoria y educación. El elemento póntico no es un caso degenerado de la historia griega. La mención al Imperio de Trebisonda es suficiente para demostrarlo. Quien es consciente de ello puede luchar, pero ¿los demás? Los griegos deben conocer su historia si realmente quieren que el Helenismo moderno exista. Los griegos pónticos siguen hasta ahora cantando nuestra historia, pero ¿quién escucha su canción? Muchos de nosotros se han olvidado de los lamentos, los himnos, el genocidio. Sin embargo, unos pocos y las piedras siguen recordando. Su resistencia debe ser apoyada por las normas europeas, ya que las de Grecia no son suficientes, para ayudar a nuestra patria a posteriori otra vez. El Ponto no se ha olvidado de nosotros. Y nosotros no nos debemos olvidar del Ponto porque es un trozo de nuestra historia. Si lo olvidamos, nos olvidamos de nuestra existencia.
