Όταν μίλησε το ανθρώπινο κάρβουνο
Ν. Λυγερός
Εσύ... Ναι εσύ... Δεν είναι έκθεση εδώ, ούτε παράσταση... Εμείς τα ανθρώπινα κάρβουνα δεν είμαστε ζωγραφιές... Ξέρω, ξέρω έτσι το παρουσίασαν για να μας βάλουν εδώ. Είμαστε πληγές πάνω στο ξύλο. Το κάρβουνο και το χαρτί... όλα είναι ξύλο. Αυτό αντέχει πάνω του τη μνήμη... Σιωπή. Εκείνο το νεκρό παρελθόν που ζει μέσα στο μέλλον. Διότι το ξύλο είναι και νεκρό και ζωντανό. Είναι σαν εμάς... τους επιζώντες... Σαν αυτούς που δεν κατάφερε να εξαφανίσει η συστηματική καταστροφή της γενοκτονίας. Είμαστε οι νεκροί που μιλούν. Είμαστε οι ζωντανοί που σιωπούν. Είμαστε αυτοί που δεν θα έπρεπε να είναι. Γεννηθήκαμε αθώοι και πεθαίνουμε αθώοι διότι δεν μας πρόλαβαν. Είμαστε θέμα χρόνου. Δεν ξέρω αν ο θεός ήταν μαζί μας ή ήταν και αυτός μόνος αλλά ο χρόνος είναι μαζί μας. Και τώρα έχουμε και τους δίκαιους στο κομμάτι της ανθρωπότητας που δεν μπορεί να μας ξεχάσει. Μήπως είσαι και εσύ δίκαιος; Κοίταξε με πιο προσεχτικά. Κάτσε λίγο απέναντί μου για να σε δω... Τα μάτια σου... είναι υγρά... Το βλέπω... μην προσπαθείς να το κρύψεις... τα χέρια δεν σταματούν τα δάκρυα... απλώς βρέχονται και αυτά. Έλα πιο κοντά... Χρόνος. Θέλω να σου πω την ιστορία μου... Θα την θυμάσαι; Χρόνος. Δεν ξέρεις ακόμα... Δεν πειράζει, δεν είσαι τέρας... Λοιπόν άνθρωπε, είμαι από εκεί όπου το χρώμα του δέρματος είναι το ίδιο με τη γη. Δεν ξέρεις για τη γη μου... Σιωπή. Λίγοι ξέρουν... Μην ανησυχείς. Σημασία για μένα έχει να ανήκεις πλέον σε αυτούς... Αλλιώς ποιος θα πει για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας; Είσαι μάρτυρας λοιπόν... Μπορεί να γίνεις και δίκαιος μετά... Εξαρτάται πόσο πόνο αντέχεις... Αν έχεις δάσκαλο θα σου μάθει... αλλιώς να βρεις... Κατάλαβες; Μόνο αυτός μπορεί να σου διδάξει πώς να μας βλέπεις. Εγώ σου δείχνω μόνο πώς να μάς κοιτάς... Η ιστορία μου άρχισε έτσι.
When the human charcoal talked
N. Lygeros
Translated from the Greek by Evi Charitidou
You… Yes, you… This is not an exhibition, neither is it a performance… We, human charcoals, are not paintings… I know, I know we were presented like this to put us here. We are wounds on the wood. Charcoal and paper… they are both wooden. It’s the wood that bears the memory on it… Silence. That dead past living in the future. For, wood is both dead and alive. It is like us… the survivors… Like those who systematic destruction of genocide did not manage to eradicate. We are the talking dead. We are the alive remaining silent. We are those who should not have existed. We were born innocent and we die innocent, because they did not have the time to genocide us. We are a question of time. I do not know whether god was with us or he himself was alone, too, but, time is with us. And now we also have the Justs with us in that piece of humanity which cannot forget us. Are you a Just, too? Look at me more carefully. Sit a little bit opposite to me, so I can see you… Your eyes… are wet…I can tell… don’t try to hide it… your hands can’t stop the tears… they simply get wet, too. Come closer…Time. I want to tell you my story… Will you remember it? Time. You don’t know yet… It’s okay, you aren’t a monster… So, you human, I come from where the skin color is the same with the land’s one. You don’t know of my land… Silence. It’s few who know… Don’t worry. What matters to me is that you belong to them… Otherwise, who will talk about the crimes against humanity? So, you are a witness… You can become a Just, later…It depends on how much pain you can afford… If you have a master, he will teach you… otherwise, find one… Do you understand? It’s only he that is able to teach you how to see us. I only show you how to look at us… My story started like this.
Quand le fusain humain parla
N. Lygeros
Traduit du Grec par A.-M. Bras
Toi… Oui toi… Ce n'est pas une exposition ici, ni une représentation… Nous les fusains humains ne sommes pas des dessins. Je sais, je sais, ils le présentent ainsi pour nous mettre là. Nous sommes des blessures sur le bois. Le fusain et le papier, tout est bois. Il porte sur lui le mort et le vivant. Silence… C'est comme nous… les survivants… Comme ceux que la destruction systématique du génocide n'est pas parvenue à faire disparaître. Nous sommes les morts qui parlent. Nous sommes les vivants qui se taisent. Nous sommes ceux qui ne doivent pas être. Nous sommes nés innocents et nous mourons innocents car ils ne nous ont pas laissé le temps. Nous sommes une question de temps. Je ne sais pas si Dieu était avec nous ou avec lui seul mais le temps est avec nous. Et maintenant nous avons les justes dans un morceau de l'humanité qui ne veut pas nous oublier. Peut-être es-tu un juste toi aussi ? Regarde-moi plus attentivement. Tiens-toi un peu en face de moi que je te voie... Tes yeux… sont humides... Je le vois… N'essaie pas de me le cacher… Tes mains n'arrêtent pas les larmes… Seulement elles sont mouillées elles aussi. Viens plus près… Un temps… Je veux te dire mon histoire… Tu t'en souviendras ? Un temps… Tu ne sais pas encore… Ça n'a pas importance, tu n'es pas un monstre… Donc Homme, je viens de là-bas où la couleur de la peau est la même que celle de la terre. Je ne connais pas ma terre. Silence… Peu la connaissent… Ne t'inquiète pas. L'important pour moi est que tu fasses parti désormais de ceux-là. Autrement qui parlera des crimes contre l'humanité ? Alors tu es témoin… Peut-être deviendras-tu juste après… Cela dépend de ce que tu peux supporter. Si tu as un maître pour t'apprendre… Autrement trouve-le… Tu as compris ? Seul lui peut t'apprendre comment nous voir. Moi je te montre seulement comment nous regarder… Mon histoire commence ainsi.
Cuando el carbón humano habló
N. Lygeros
Traducción al español de Eduardo Lucena González y Olga Raptopoulou
Tú… Sí, tú… No hay ninguna exposición aquí, tampoco función… Nosotros los carbones humanos no somos pinturas. Ya sé, ya sé que lo presentaron así para que nos pusieran aquí. Somos heridas sobre la madera. El carbón y el papel… los dos son madera. Ella soporta encima de sí la memoria… Silencio. Aquel pasado muerto que vive en el futuro. Y es que la madera está muerta y viva. Es como nosotros… los supervivientes… Como los que la destrucción sistemática del genocidio no logró erradicar. Somos los muertos que hablan. Somos los vivos que guardan silencio. Somos los que no deberían haber existido. Nacimos inocentes y morimos inocentes porque no “nos” llegaron a tiempo. Somos cuestión de tiempo. No sé si Dios estaba con nosotros o si Él estaba también solo pero el tiempo está de nuestra parte. Y ahora tenemos a los Justos en la parte de Humanidad que no puede olvidarnos. ¿Acaso eres tú también Justo? Mírame más atentamente. Siéntate un poco frente a mí para que pueda verte… Tus ojos… están mojados…Lo veo...no trates de ocultarlo… tus manos no detienen las lágrimas…simplemente se mojan también. Acércate… Tiempo. Quiero contarte mi historia… ¿La recordarás? Tiempo. No sabes todavía… No importa, tú no eres un monstruo… Pues vengo, hombre, de donde el color de la piel es el mismo que el de la tierra. No sabes de mi tierra. Silencio. Pocos saben… No te preocupes. Lo que me importa es que tú pertenezcas ya a ellos… De lo contrario, ¿quién hablará de los crímenes contra la humanidad? Luego eres testigo… Puede que te hagas Justo después… Depende de cuánto dolor soportas… Si tienes Maestro, te enseñará… si no, darás con él… ¿Me entiendes? Sólo él te puede enseñar cómo vernos. Yo sólo te muestro cómo mirarnos… Mi historia comenzó así.
