Η αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων
Ν. Λυγερός
Στην εφήμερη ζωή μας σπάνια ξέρουμε αν ένας αγώνας αξίζει. Παλεύουμε από ανάγκη δίχως να γνωρίζουμε αν υπάρχει ένα αξιολογικό στοιχείο που αποδεικνύει με έναν αντικειμενικό τρόπο την ορθολογία της στάσης μας. Η αναγνώριση της γενοκτονίας ανήκει σε αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις όπου η ανθρωπιά αγγίζει άμεσα την ανθρωπότητα. Ο αγώνας αυτός έχει αξία ανεξάρτητα από τους αγωνιστές του. Όταν ένας ολόκληρος λαός έπεσε θύμα της απανθρωπιάς, είναι η ίδια η ανθρωπότητα που πληγώθηκε. Το ίδιο ισχύει και για τη γενοκτονία των Ποντίων. Δεν είναι μόνο ένα τοπικό πρόβλημα που αφορά μια μειονότητα. Ο Πόντος ως ελληνικό στοιχείο και ως ακριτική οντότητα του πολιτισμού μας είναι μια από τις ιδιομορφίες που χαρακτηρίζει την πολλαπλότητά μας. Συνεπώς δεν πρέπει να απομονώσουμε το Ποντιακό ούτε ως ιστορικό γεγονός ούτε ως στρατηγικό στόχο. Αντιθέτως πρέπει να ενσωματώσουμε την τεχνογνωσία που έχουμε στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το παράδειγμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων είναι και ενδεικτικό και αποτελεσματικό διότι οι ενδιάμεσοι στόχοι που επιτεύχθηκαν δεν οφείλονται σε κρατικούς θεσμούς μα σε lobbies. Όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση αναγνώρισε τη γενοκτονία των Αρμενίων το 1987, η Αρμενία ως κράτος ανεξάρτητο δεν υπήρχε ακόμα. Άρα το κρατικό πλαίσιο δεν είναι απαραίτητο και κατά συνέπεια δεν αποτελεί μια δικαιολογία της αδράνειας. Το παράδειγμα της ευρωπαϊκής αναφοράς της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο πρόβλημα της Ίμβρου το 2004 είναι θεαματικό διότι πολλοί Έλληνες θεωρούσαν ότι ήταν μόνο και μόνο μια από τις χαμένες πατρίδες. Όμως το πιο αποτελεσματικό παράδειγμα στο προσωπικό επίπεδο είναι ο πρόσφατος κυπριακός αγώνας στον τομέα των μαζικών προσφυγών εναντίον της Τουρκίας. Διότι σε αυτό το επίπεδο κάθε πρόσφυγας συμβάλλει στην έμμεση απελευθέρωση της πατρίδας του μετατρέποντας ένα ηθικό και ανθρώπινο πρόβλημα σε ένα που μπορεί να χαρακτηριστεί ως οικονομικό και στρατηγικό. Μέσω της στρατηγικής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων οι Κύπριοι απέδειξαν ότι η οικονομία μπορεί να ερμηνευτεί ως η δυναμική της ηθικής. Συνολικά όλα αυτά τα ιστορικά παραδείγματα αποτελούν στην ουσία τα βασικά στοιχεία ενός στρατηγικού mix που με συντονισμένες κινήσεις αποδεικνύει ότι είναι ένα ισχυρό όπλο στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ειδικά στο θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ποντίων. Οι Πόντιοι δεν είναι μόνοι σε αυτόν τον αγώνα της αναγνώρισης διότι και άλλοι λαοί υπέφεραν και υποφέρουν ακόμα από το διαχρονικό στρατριωτικό καθεστώς της Τουρκίας. Έχουν όμως και εμπειρίες και επιτυχίες σε δύσκολες υποθέσεις και αυτές πρέπει να τις χρησιμοποιήσουμε δυναμικά μέσα σε ένα στρατηγικό πλαίσιο όπου το συναισθηματικό και παραδοσιακό στοιχείο δεν επαρκούν. Αυτός ο αγώνας πρέπει να οργανωθεί και σε ατομικό επίπεδο με τις προσφυγές αλλά και μέσω εξειδικευμένων lobbies στο ομαδικό επίπεδο.
The genocide of the Pontiacs recognition
N. Lygeros
Translated from the Greek by Evi Charitidou
Rarely do we know whether a struggle is worthy during our passing life. We are used to fight out of a need, without knowing whether there actually is an evaluative element proving the rationality of our stance in an objective way. Recognition of genocide belongs to these rare cases in which humanness touches humanity directly. This struggle is valuable regardless of the fighters giving it. When a whole people became victim of inhumanity, humanity itself was the one to have been hurt. The same holds for the genocide of the Pontiacs. This is not only a local problem concerning a minority. Pontus as a Greek element and as an acritic entity of our civilization constitutes one of the singularities characterizing our multiplicity. Consequently, we shouldn’t isolate the Pontiac cause neither as a historic fact nor as a strategic goal. On the contrary, we have to integrate the know-how we possess in the human rights domain. The example of the genocide of the Armenians recognition is both indicative and efficient; because intermediate targets were not attained by state institutions, but by lobbies. When the European Union recognized the genocide of the Armenians in 1987, Armenia was not an independent state yet. Thus, the framework of a state is not indispensable, and consequently this is not an excuse for inertia. The example of the 2004 European Union report on the Imvros issue is spectacular, because many Greeks had been considering that Imvros was one of the ‘lost homelands’ and just that. However, the most efficient example at personal level is the recent Cypriot struggle in the domain of the massive appeals against Turkey. For, at this level each refugee contributes to the indirect liberation of his country, by transforming a moral and humane problem into one to be characterized as economic and strategic. Through the human rights strategy, the Cypriots proved that economy can be interpreted as the dynamics of ethics. In total, all these historic examples substantially constitute the basic elements of a strategic mix, which in coordinated moves proves that it is a powerful weapon in the human rights domain; especially as regards the genocide of the Pontiacs recognition issue. The Pontiacs are not alone in this struggle for recognition, because other peoples, too, have suffered and are still suffering by the Turkeys’ diachronic military regime. However, they have both experiences and successes in difficult cases and it’s those that we have to use dynamically within a strategic framework in which the sentimental and traditional elements do not suffice. This struggle should be organized through appeals at an individual level, but also through specialized lobbies at a group level, too.
El reconocimiento del genocidio de los Pontios
N. Lygeros
Traducción al español de Eduardo Lucena González y Olga Raptopoulou
En nuestra efímera vida raramente sabemos si una lucha vale la pena. Luchamos por necesidad sin saber si realmente existe un elemento apreciable que demuestra de una manera objetiva la racionalidad de nuestra postura. El reconocimiento del genocidio pertenece a estos raros casos en los que la compasión toca directamente a la Humanidad. Esta lucha posee valor independientemente de sus luchadores. Cuando un pueblo entero fue víctima de la crueldad, fue a la propia Humanidad a la que se hirió. Lo mismo ocurre con el genocidio de los Pontios. No es sólo un problema local que concierne a una minoría. El Ponto, como elemento griego y como entidad acrítica de nuestra civilización, constituye una de las singularidades que caracterizan nuestra pluralidad. Por consiguiente, no debemos aislar la cuestión Ponciana ni como hecho histórico ni como objetivo estratégico. Al contrario, tenemos que integrar los conocimientos que poseemos en el campo de los derechos humanos. El ejemplo del reconocimiento del genocidio de los armenios es tanto indicativo como eficiente, ya que los objetivos intermedios alcanzados no se deben a instituciones del Estado sino a lobbies. Cuando la Unión Europea reconoció el genocidio de los armenios en 1987, Armenia no existía aún como estado independiente. Luego el marco estatal no es indispensable y en consecuencia esto no constituye una excusa para la inercia. El ejemplo del informe de 2004 de la Unión Europea sobre el asunto de Imbros es espectacular, ya que muchos griegos consideraban que Imbros era sólo uno de los “países perdidos”. Pero el ejemplo más eficiente a nivel personal es la reciente lucha chipriota en el ámbito de las apelaciones masivas contra Turquía. Porque a este nivel cada refugiado contribuye a la liberación indirecta de su país mediante la transformación de un problema moral y humanitario en otro que puede caracterizarse como económico y estratégico. A través de la estrategia de los derechos humanos los chipriotas han demostrado que la economía puede ser interpretada como la dinámica de la ética. En resumen, todos estos ejemplos históricos constituyen sustancialmente los elementos básicos de una amalgama estratégica que con movimientos coordinados demuestra que es un arma poderosa en el terreno de los derechos humanos y especialmente en lo que se refiere a la cuestión del reconocimiento del genocidio de los Pontios. Los Pontios no están solos en esta lucha por el reconocimiento, dado que otros pueblos también han sufrido y siguen sufriendo por el diacrónico régimen militar de Turquía. Tienen, sin embargo, tanto experiencias como éxitos en casos difíciles, y esto es lo que tenemos que utilizar de manera activa dentro de un marco estratégico en el que los elementos sentimental y tradicional no son suficientes. Esta lucha debe organizarse tanto a través de apelaciones a nivel individual como a través de lobbies especializados a nivel de grupo.
