Το ιδεολογικό υπόβαθρο
Ν. Λυγερός
Σε μια προηγούμενη μελέτη με τίτλο Το ιστορικό υπόβαθρο, εξετάσαμε τις πηγές για να κατανοήσουμε τις επόμενες καταστάσεις. Εδώ θα μελετήσουμε το ιδεολογικό υπόβαθρο που επέτρεψε στο ιστορικό υπόβαθρο να εξελιχθεί.
Στη σελίδα 112 του τόμου 36 ο Friedrich Engels (1820-1895) γράφει: «Η αγροτιά είναι συντηρητική τάξη σε σχέση με το προλετάριο, διότι θέλει τεχνητά να αυτοσυντηρηθεί».
Αυτή η άποψη θα είναι κυριαρχούσα στην αντίληψη της Σοβιετικής Ένωσης σε αντίθεση με την Κίνα. Αυτό θα στιγματίσει οριστικά τους αγρότες που θα αποτελέσουν ένα φυσικό στόχο για το σοβιετικό σύστημα. Η εφαρμογή αυτής της φιλοσοφίας που αφορούσε τις τάξεις εξηγείται από τον Λένιν στο έργο του: Το κράτος και η επανάσταση. «Ο έλεγχος θα γίνει όντως καθολικός, γενικός, παλλαϊκός, έτσι κανένας δεν θα μπορέσει να τον αποφύγει, πουθενά δεν θα μπορέσεις να κρυφτείς.»
Ο έλεγχος για το σύστημα είναι το παν. Δεν μπορεί να επιτρέψει αιρέσεις και κατά συνέπεια είναι απαραίτητα καθολικός για να παραμείνει ορθόδοξο. Αυτό σημαίνει βέβαια ότι πρέπει να υπάρξει μια ανασυγκρότηση των τάξεων. Στον τόμο 39 σελίδα 279, ο Λένιν γράφει τα εξής: «Ο Σοσιαλισμός είναι η ισοπέδωση των τάξεων. Η δικτατορία του προλεταριάτου έκανε για αυτήν την ισοπέδωση ό,τι μπορούσε».
Και διευκρινίζει για να μην υπάρξει σύγχυση: « Η ταξική πάλη δεν εξαφανίζεται στη δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά παίρνει άλλες μορφές».
Δεν λήγει ο αγώνας με τη δικτατορία του προλεταριάτου και γι αυτό το λόγο παραμένει απαραίτητη και μετά την επανάσταση. Αυτή η δικαιολογία όμως επιτρέπει το ίδιο και στο κράτος του τρόμου διότι έχει ως κράτος, θεσμικό, το μονοπώλειο της βίας.
Στη σελίδα 281, εξηγεί με μεγαλύτερη ακρίβεια το πλαίσιο. «Στη δικτατορία του προλεταριάτου, η δημοκρατία περνάει σε τελείως καινούργια φάση και ο ταξικός αγώνας κορυφώνεται υποτάσσοντας όλα και όλες τις μορφές».
Με άλλα λόγια, η δικτατορία του προλεταριάτου δεν επιτρέπει μια ισορροπία. Λειτουργεί αποκλειστικά ως κυριαρχούσα στρατηγική. Δεν παραμένει στις λεπτομέρειες. Και η αντιπαράθεση μεταξύ αγροτιάς και εργατιάς δεν είναι παρά μια λεπτομέρεια σε σχέση με το όλο πλαίσιο όπως το περιγράφει στη σελίδα 316 του τόμου 39. «Εδώ καμιά υποχώρηση δεν μπορεί να γίνει από την πλευρά της Σοβιετικής εξουσίας. Δεν είναι ζήτημα πάλης μεταξύ εργατικής εξουσίας και αγροτιάς, αλλά ζήτημα ύπαρξης ολόκληρου του σοσιαλισμού και της Σοβιετικής εξουσίας».
Ο όλος αγώνας δεν είναι μια εύκολη υπόθεση για τον Λένιν. Διότι υπάρχουν πολλές και πολλαπλές αντιστάσεις και αντιδράσεις. Ο αγώνας δεν είναι μόνο ταξικός αλλά και κοινωνικός διότι η επανάσταση έρχεται σε αντίφαση ακόμα και με την καθημερινότητα που συνεχίζει την παράδοση. «Να νικήσεις μεγάλη συγκεντρωτική μπουρζουαζία είναι χίλιες φορές πιο εύκολο από το να νικήσεις εκατομμύρια και εκατομμύρια μικρά νοικοκυριά, τα οποία με τις καθημερινές τους αφανείς, άπιαστες και αποσυνθετικές τους δραστηριότητες υλοποιούν τα ίδια αποτελέσματα, τα οποία χρειάζεται η μπουρζουαζία για να αναστυλωθεί».
Αυτή η ομολογία της σελίδας 28 του τόμου 41 είναι καθοριστική. Σημαίνει ότι δεν πρόκειται για μάχη αλλά για πραγματικό πόλεμο, ο οποίος αναπόφευκτα θα γίνει εμφύλιος αν δεν επιλεχθεί ένα θύμα εκτός πλαισίου. Αυτό το θύμα θα είναι ο εχθρός και ο εχθρός στόχος. Η απάντηση βρίσκεται στη σελίδα 193 του τόμου 43.«Οι μικροί ιδιοκτήτες είναι οι αντίπαλοί μας. Το περιβάλλον της μικρο-ιδιοκτησίας είναι ο πιο επικίνδυνος εχθρός μας».
Οι αγρότες ήταν αξιωματικά καταδικασμένοι να γίνουν θύμα. Έπρεπε απλώς να έρθει η ώρα της υλοποίησης μετά από το ιδεολογικό και ιστορικό υπόβαθρο.
Στη σελίδα 112 του τόμου 36 ο Friedrich Engels (1820-1895) γράφει: «Η αγροτιά είναι συντηρητική τάξη σε σχέση με το προλετάριο, διότι θέλει τεχνητά να αυτοσυντηρηθεί».
Αυτή η άποψη θα είναι κυριαρχούσα στην αντίληψη της Σοβιετικής Ένωσης σε αντίθεση με την Κίνα. Αυτό θα στιγματίσει οριστικά τους αγρότες που θα αποτελέσουν ένα φυσικό στόχο για το σοβιετικό σύστημα. Η εφαρμογή αυτής της φιλοσοφίας που αφορούσε τις τάξεις εξηγείται από τον Λένιν στο έργο του: Το κράτος και η επανάσταση. «Ο έλεγχος θα γίνει όντως καθολικός, γενικός, παλλαϊκός, έτσι κανένας δεν θα μπορέσει να τον αποφύγει, πουθενά δεν θα μπορέσεις να κρυφτείς.»
Ο έλεγχος για το σύστημα είναι το παν. Δεν μπορεί να επιτρέψει αιρέσεις και κατά συνέπεια είναι απαραίτητα καθολικός για να παραμείνει ορθόδοξο. Αυτό σημαίνει βέβαια ότι πρέπει να υπάρξει μια ανασυγκρότηση των τάξεων. Στον τόμο 39 σελίδα 279, ο Λένιν γράφει τα εξής: «Ο Σοσιαλισμός είναι η ισοπέδωση των τάξεων. Η δικτατορία του προλεταριάτου έκανε για αυτήν την ισοπέδωση ό,τι μπορούσε».
Και διευκρινίζει για να μην υπάρξει σύγχυση: « Η ταξική πάλη δεν εξαφανίζεται στη δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά παίρνει άλλες μορφές».
Δεν λήγει ο αγώνας με τη δικτατορία του προλεταριάτου και γι αυτό το λόγο παραμένει απαραίτητη και μετά την επανάσταση. Αυτή η δικαιολογία όμως επιτρέπει το ίδιο και στο κράτος του τρόμου διότι έχει ως κράτος, θεσμικό, το μονοπώλειο της βίας.
Στη σελίδα 281, εξηγεί με μεγαλύτερη ακρίβεια το πλαίσιο. «Στη δικτατορία του προλεταριάτου, η δημοκρατία περνάει σε τελείως καινούργια φάση και ο ταξικός αγώνας κορυφώνεται υποτάσσοντας όλα και όλες τις μορφές».
Με άλλα λόγια, η δικτατορία του προλεταριάτου δεν επιτρέπει μια ισορροπία. Λειτουργεί αποκλειστικά ως κυριαρχούσα στρατηγική. Δεν παραμένει στις λεπτομέρειες. Και η αντιπαράθεση μεταξύ αγροτιάς και εργατιάς δεν είναι παρά μια λεπτομέρεια σε σχέση με το όλο πλαίσιο όπως το περιγράφει στη σελίδα 316 του τόμου 39. «Εδώ καμιά υποχώρηση δεν μπορεί να γίνει από την πλευρά της Σοβιετικής εξουσίας. Δεν είναι ζήτημα πάλης μεταξύ εργατικής εξουσίας και αγροτιάς, αλλά ζήτημα ύπαρξης ολόκληρου του σοσιαλισμού και της Σοβιετικής εξουσίας».
Ο όλος αγώνας δεν είναι μια εύκολη υπόθεση για τον Λένιν. Διότι υπάρχουν πολλές και πολλαπλές αντιστάσεις και αντιδράσεις. Ο αγώνας δεν είναι μόνο ταξικός αλλά και κοινωνικός διότι η επανάσταση έρχεται σε αντίφαση ακόμα και με την καθημερινότητα που συνεχίζει την παράδοση. «Να νικήσεις μεγάλη συγκεντρωτική μπουρζουαζία είναι χίλιες φορές πιο εύκολο από το να νικήσεις εκατομμύρια και εκατομμύρια μικρά νοικοκυριά, τα οποία με τις καθημερινές τους αφανείς, άπιαστες και αποσυνθετικές τους δραστηριότητες υλοποιούν τα ίδια αποτελέσματα, τα οποία χρειάζεται η μπουρζουαζία για να αναστυλωθεί».
Αυτή η ομολογία της σελίδας 28 του τόμου 41 είναι καθοριστική. Σημαίνει ότι δεν πρόκειται για μάχη αλλά για πραγματικό πόλεμο, ο οποίος αναπόφευκτα θα γίνει εμφύλιος αν δεν επιλεχθεί ένα θύμα εκτός πλαισίου. Αυτό το θύμα θα είναι ο εχθρός και ο εχθρός στόχος. Η απάντηση βρίσκεται στη σελίδα 193 του τόμου 43.«Οι μικροί ιδιοκτήτες είναι οι αντίπαλοί μας. Το περιβάλλον της μικρο-ιδιοκτησίας είναι ο πιο επικίνδυνος εχθρός μας».
Οι αγρότες ήταν αξιωματικά καταδικασμένοι να γίνουν θύμα. Έπρεπε απλώς να έρθει η ώρα της υλοποίησης μετά από το ιδεολογικό και ιστορικό υπόβαθρο.
Ідеологічне підґрунтя
Н. Лігерос
У попередньому дослідженні під титлом «Історичне підґрунтя», ми розглянули джерела з тим, щоб зрозуміти наступні ситуації. Тут ми розглянемо ідеологічний фундамент, який дозволив цьому історичному підґрунтю розвинутися.
На стор. 112 тому 36 Фрідріх Енгельс (1820-1895) пише: «Крестьянство – реакционный класс по отношению к пролетариату, потому что хочет искусственно сохранить себя».
Ця точка зору переважатиме у сприйнятті Радянського Союзу, на відміну від Китаю. Це, безумовно, прирече селянство, яке стане природньою мішенню для радянської системи. Застосування цієї філософії до класів пояснюється Леніним у його праці «Держава і революція». «Контроль станет действительно универсальным, всеобщим, всенародным, тогда от него нельзя никак будет уклониться, некуда будет деться».
Контроль над системою - перш за все. Не можна допустити відхилень, отже він повинен бути всеохоплюючим, щоб залишатися вірним. Це означає, що необхідна реорганізація класів. В томі 39 на стор. 279, Ленін написав наступне: «Социализм есть уничтожение классов. Диктатура пролетариата сделала для этого уничтожения все, что могла».
І заявляє, щоб уникнути плутанини: «Классовая борьба не исчезает при диктатуре пролетариата, а лишь принимает иные формы».
Боротьба не закінчується з перемогою диктатури пролетаріату і у зв’язку з цим залишається необхідною і після революції. Це оправдання, однак, дозволяє те саме і державі страху, оскільки має як держава, за основу, монополію насильства.
На стор. 281 пояснює, чіткіші рамки. «При диктатуре пролетариата демократия переходит в совершенно новую фазу, и классовая борьба поднимается на более высокую ступень, подчиняя себе все и всякие формы».
Іншими словами, диктатура пролетаріату не дозволяє рівноваги. Діє виключно як домінуюча стратегія. Не затримується на деталях. І протистояння між селянами і робочими є не більше як одна деталь по відношенню до загальних рамок, як це описано на стор. 316 тому 39. «Тут никаких уступок со стороны Советской власти быть не может. Это не вопрос борьбы рабочей власти с крестьянством, но вопрос всего существования социализма, существования Советской власти».
Вцілому боротьба є непростим завданням для Леніна. Тому що існує сильний і численний опір і реакція. Ця боротьба є не тільки класовою, але й суспільною, тому що революція протирічить навіть звичайній буденності, яка продовжує традицію. «Победить крупную централизованную буржуазию в тысячу раз легче, чем победить миллионы и миллионы мелких хозяйчиков, а они своей повседневной, будничной, невидимой, неуловимой, разлагающей деятельностью осуществляют те самые результаты, которые нужны буржуазии, которые реставрируют буржуазию».
Це визнання на сторінці 28 тому 41 має вирішальне значення. Означає, що мова не йде про битву, а справжню війну, яка неминуче стане громадянською, якщо не буде вибрано жертву поза рамками. Ця жертва стане ворогом, а ворог - мішенню. Відповідь знаходиться на сторінці 193 тому 43. «Мелкие собственники – это наши противники. Мелкособственническая стихия – самый опасный наш враг».
Селяни аксіоматизовано були приреченими стати жертвою. Потрібно лише, щоб наступив момент реалізації після створення ідеологічного та історичного підґрунтя.
На стор. 112 тому 36 Фрідріх Енгельс (1820-1895) пише: «Крестьянство – реакционный класс по отношению к пролетариату, потому что хочет искусственно сохранить себя».
Ця точка зору переважатиме у сприйнятті Радянського Союзу, на відміну від Китаю. Це, безумовно, прирече селянство, яке стане природньою мішенню для радянської системи. Застосування цієї філософії до класів пояснюється Леніним у його праці «Держава і революція». «Контроль станет действительно универсальным, всеобщим, всенародным, тогда от него нельзя никак будет уклониться, некуда будет деться».
Контроль над системою - перш за все. Не можна допустити відхилень, отже він повинен бути всеохоплюючим, щоб залишатися вірним. Це означає, що необхідна реорганізація класів. В томі 39 на стор. 279, Ленін написав наступне: «Социализм есть уничтожение классов. Диктатура пролетариата сделала для этого уничтожения все, что могла».
І заявляє, щоб уникнути плутанини: «Классовая борьба не исчезает при диктатуре пролетариата, а лишь принимает иные формы».
Боротьба не закінчується з перемогою диктатури пролетаріату і у зв’язку з цим залишається необхідною і після революції. Це оправдання, однак, дозволяє те саме і державі страху, оскільки має як держава, за основу, монополію насильства.
На стор. 281 пояснює, чіткіші рамки. «При диктатуре пролетариата демократия переходит в совершенно новую фазу, и классовая борьба поднимается на более высокую ступень, подчиняя себе все и всякие формы».
Іншими словами, диктатура пролетаріату не дозволяє рівноваги. Діє виключно як домінуюча стратегія. Не затримується на деталях. І протистояння між селянами і робочими є не більше як одна деталь по відношенню до загальних рамок, як це описано на стор. 316 тому 39. «Тут никаких уступок со стороны Советской власти быть не может. Это не вопрос борьбы рабочей власти с крестьянством, но вопрос всего существования социализма, существования Советской власти».
Вцілому боротьба є непростим завданням для Леніна. Тому що існує сильний і численний опір і реакція. Ця боротьба є не тільки класовою, але й суспільною, тому що революція протирічить навіть звичайній буденності, яка продовжує традицію. «Победить крупную централизованную буржуазию в тысячу раз легче, чем победить миллионы и миллионы мелких хозяйчиков, а они своей повседневной, будничной, невидимой, неуловимой, разлагающей деятельностью осуществляют те самые результаты, которые нужны буржуазии, которые реставрируют буржуазию».
Це визнання на сторінці 28 тому 41 має вирішальне значення. Означає, що мова не йде про битву, а справжню війну, яка неминуче стане громадянською, якщо не буде вибрано жертву поза рамками. Ця жертва стане ворогом, а ворог - мішенню. Відповідь знаходиться на сторінці 193 тому 43. «Мелкие собственники – это наши противники. Мелкособственническая стихия – самый опасный наш враг».
Селяни аксіоматизовано були приреченими стати жертвою. Потрібно лише, щоб наступив момент реалізації після створення ідеологічного та історичного підґрунтя.
