La cause des justes
N. Lygeros
La justice est faite pour protéger les hommes aussi elle doit se défendre d’être manipulée à des fins politiques. L’utilisation du vice de forme n’est pas nouvelle dans les tentatives de remettre en cause l’érection du Mémorial Lyonnais pour le Génocide des Arméniens. Elle représente une forme de racisme larvé qui n’a pas le courage de la barbarie turque et qui tente de se cacher derrière des procédures judiciaires. Ces dernières ne sont qu’un prétexte. Elles ne constituent pas une méthodologie à suivre dans le domaine du droit. Elles sont néanmoins une possibilité qu’offre le droit. Aussi la lâcheté des ennemis du peuple arménien aurait tort de s’en priver pour parvenir à ses fins. Seulement c’est à nous de rester vigilants car la cause des justes est en danger. Le caractère partisan de la plainte ne fait pas l’ombre d’un doute. Et le clivage gauche-droite, même s’il est totalement hors de propos dans le cadre de la reconnaissance du génocide des Arméniens, n’en est pas moins réel. Nous nous devons donc d’en tenir compte afin de pouvoir le dépasser. Car il ne s’agit pas de le cautionner, ni de fermer les yeux. La réalité, c’est que nous approchons à nouveau de la date de commémoration du génocide des Arméniens. Aussi les ennemis du peuple arménien sont exaspérés par l’existence du Mémorial qui à lui seul, démontre l’importance de la cause des justes. Sont-ils prêts à le mettre à mal? Cela est certain. Même si les moyens d’actions demeurent démocratiques puisqu’ils passent par la justice de l’État français, la fin ne les justifie pas. Ils appartiennent à une nouvelle forme de lutte conte la reconnaissance du génocide des Arméniens. Cette nouvelle forme est indirecte et s’appuie sur des dispositifs légaux pour remettre en cause la forme en premier et ensuite le fond. Ce moyen d’action et ses conséquences ne représentent pas seulement une attaque à l’encontre de la mémoire du peuple arménien mais aussi du droit du peuple français. Car la recherche d’un vice de forme dans le cadre de travaux de telle nature, va à l’encontre de l’esprit des lois. Il n’est pas nécessaire d’avoir lu Montesquieu ou d’être un fervent partisan de Voltaire pour nous rendre compte de l’insulte faite au droit français. En effet le droit va dans le sens de la grandeur humaine et il ne peut se contenter d’être neutre lorsque l’éthique est injuste dans le fond. Le fait qu’elle utilise le prétexte de la forme, montre combien la procédure est vicieuse. Elle tente de démontrer que le commanditaire de l’action n’a que faire de la nature des travaux sur la place Antonin Poncet et elle utilise même le problème de la coexistence historique. L’hypocrisie de la manœuvre consiste à mettre en avant un contexte historique pour appliquer à la lettre le droit. En réalité, il s’agit d’un moyen détourné pour insulter l’histoire elle-même. L’histoire locale d’une place est exploitée pour remettre en cause la grande histoire d’un crime contre l’humanité. Voilà pourquoi c’est une forme de génocide de la mémoire. Pourtant malgré tout, nous serons présents dans ce nouvel affrontement. Car il ne suffit pas d’être une cause des justes pour être une juste cause auprès de la justice. Aussi nous devons répondre légalement et surtout stratégiquement à ces nouvelles accusations afin de démontrer que nous pouvons lutter aussi contre cette forme indirecte de négation. Nous ne faiblirons pas dans ce procès car nous n’en avons pas le droit. Tel est notre devoir en mémoire des victimes du génocide des Arméniens. Car c’est l’unique moyen pour nous de conserver notre dignité humaine.
Ο αγώνας των δικαίων
Ν. Λυγερός
Η δικαιοσύνη καθιερώθηκε για να προστατεύει τους ανθρώπους, γι’ αυτό πρέπει να προστατεύεται για να μην την εκμεταλλεύονται για πολιτικούς σκοπούς. Η χρήση του διαδικαστικού προβλήματος δεν είναι καινούργια στις προσπάθειες να τεθεί υπό αμφισβήτηση η ανέγερση του Μνημείου για τη Γενοκτονία των Αρμενίων στη Λυών. Αποτελεί μία μορφή κρυφού ρατσισμού που δεν έχει το θράσος της τουρκικής βαρβαρότητας και προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από δικαστικές διαδικασίες. Αυτές οι τελευταίες είναι μόνο και μόνο ένα πρόσχημα. Δεν συνιστούν μία μεθοδολογία στο πλαίσιο του νόμου. Εν τούτοις, αποτελούν μία δυνατότητα που προσφέρει ο νόμος. Έτσι, η δειλία των αντιπάλων του αρμενικού λαού θα είχε άδικο να μην το χρησιμοποιήσει για να πετύχει τους στόχους της. Όμως σ’ εμάς εναπόκειται να παραμείνουμε σε εγρήγορση, διότι απειλείται ο αγώνας των δικαίων. Ο μεροληπτικός χαρακτήρας της μήνυσης δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία. Και η αντιπαράθεση αριστεράς – δεξιάς, ακόμα και αν είναι εντελώς άσκοπη στο πλαίσιο της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων, δεν παύει να είναι πραγματική. Πρέπει, λοιπόν, να το κατανοήσουμε για να μπορέσουμε να το ξεπεράσουμε. Διότι δεν είναι θέμα για αμφισβήτηση, ούτε μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια. Η πραγματικότητα είναι ότι πλησιάζει και πάλι η ημερομηνία του μνημοσύνου της γενοκτονίας των Αρμενίων. Και οι αντίπαλοι του αρμενικού λαού είναι εξοργισμένοι λόγω της ύπαρξης του Μνημείου, το οποίο από μόνο του αποδεικνύει τη σημασία του αγώνα των δικαίων. Είναι έτοιμοι να το καταστρέψουν; Αυτό είναι βέβαιο. Μα ακόμα και αν τα μέσα δράσης παραμένουν δημοκρατικά εφόσον περνούν μέσω της δικαιοσύνης του γαλλικού κράτους, ο σκοπός δεν τα αγιάζει. Ανήκουν σε μια νέα μορφή κινητοποίησης εναντίον της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων. Αυτή η νέα μορφή είναι έμμεση και βασίζεται στις νομικές διατάξεις για να θέσει υπό αμφισβήτηση πρώτα τους τύπους και στη συνέχεια το βάθος. Αυτό το μέσο δράσης και οι συνέπειές του δεν αποτελούν μόνο μία επίθεση εναντίον της μνήμης του αρμενικού λαού, αλλά και της νομοθεσίας του γαλλικού λαού. Διότι η αναζήτηση διαδικαστικού προβλήματος στο πλαίσιο εργασιών τέτοιας φύσης, έρχεται σε αντίθεση με το πνεύμα των νόμων. Δεν είναι απαραίτητο να έχουμε διαβάσει Μοντεσκιέ ή να είμαστε ένθερμοι υποστηρικτές του Βολταίρου για να αντιληφθούμε την προσβολή προς το γαλλικό Δίκαιο. Στην πραγματικότητα, το Δίκαιο εισχωρεί στην ουσία του ανθρώπινου μεγαλείου και δεν μπορεί να παραμείνει ουδέτερο, όταν κατά βάθος η ηθική είναι άδικη. Το γεγονός ότι χρησιμοποιεί το πρόσχημα των τύπων δείχνει πόσο ανήθικη είναι η διαδικασία. Προσπαθεί να αποδείξει ότι ο εργολάβος της πράξης δεν ενδιαφέρεται για την ουσία των εργασιών στην πλατεία Antonin Poncet και χρησιμοποιεί ακόμα και το πρόβλημα της ιστορικής συνύπαρξης. Η υποκρισία του τεχνάσματος έγκειται στο να προβληθεί ένα ιστορικό πλαίσιο για να εφαρμοστεί ο νόμος κατά γράμμα. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα ανήθικο μέσο για να προσβάλουν την ίδια την ιστορία. Χρησιμοποίησαν την τοπική ιστορία μιας πλατείας για να θέσουν υπό αμφισβήτηση τη μεγάλη ιστορία ενός εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας. Γι’ αυτόν το λόγο, αποτελεί μια μορφή γενοκτονίας της μνήμης. Όμως, παρόλα αυτά, θα είμαστε παρόντες σ’ αυτή τη νέα διαμάχη. Διότι δεν αρκεί να διεξαγάγουμε τον αγώνα των δικαίων, για να αποτελούμε μία δίκαιη υπόθεση ενώπιον της δικαιοσύνης. Ως εκ τούτου, οφείλουμε να απαντήσουμε νομικά και κυρίως στρατηγικά σ’ αυτές τις καινούργιες κατηγορίες για να αποδείξουμε ότι μπορούμε να αγωνιζόμαστε ακόμα και εναντίον της μη αναγνώρισης αυτής της έμμεσης μορφής. Δεν θα λυγίσουμε μέσα σ’ αυτή τη διαδικασία, διότι δεν έχουμε το δικαίωμα. Αυτό είναι το χρέος μας στη μνήμη των θυμάτων της γενοκτονίας των Αρμενίων. Διότι είναι το μοναδικό μέσο για να διασώσουμε την ανθρώπινή μας αξιοπρέπεια.
