Ποινικοποίηση και Ανθρώπινα Δικαιώματα
N. Lygeros
Στην Ελλάδα και στην Κύπρο έχουμε την τάση να ασκούμε κριτικές προς τα ξένα κράτη διότι δεν ενισχύουν τους αγώνες μας. Ένας από αυτούς είναι η αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων που είναι μία πραγματικότητα μόνο στην Ελλάδα και στην Κύπρο, αν και υπάρχει και σε μερικές πολιτείες των Η.Π.Α. Από την άλλη πλευρά, κατηγορούμε συστηματικά το ελληνικό κράτος που δεν παράγει έργο που να συμβαδίζει με την προσπάθεια της αναγνώρισης. Ακόμα και αν όλα αυτά τα επιχειρήματα ισχύουν, το πρακτικό πρόβλημα δεν είναι εδώ. Η ουσία της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ποντίων είναι η διαδικασία διόρθωσης. Σε αυτήν ανήκει η αναγνώριση της γενοκτονίας ως πρώτο βήμα και όχι ως τελικό αποτέλεσμα. Αν πραγματικά πιστεύουμε ως ελληνισμός ότι πρέπει να προωθήσουμε το θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ποντίων σε άλλα κράτη, τότε υπάρχει η λύση. Το όνομά της είναι η ποινικοποίηση της μη αναγνώρισης, η οποία είναι το δεύτερο στάδιο της όλης διαδικασίας. Το ερώτημα που θέτει η ποινικοποίηση είναι απλό. Αυτοί που προωθούν την αναγνώριση, θέλουν το επόμενο στάδιο; Ή απλώς την προωθούν διότι παραμένει ένα θεωρητικό πρόβλημα μέσα στο νομολογικό πλαίσιο; Η αναγνώριση, όσο και να είναι σημαντική, είναι συμβολική και δίχως πρακτικές επιπτώσεις. Ο αγώνας μας για τη γενοκτονία των Αρμενίων απέδειξε ότι η διαφοροποίηση βρίσκεται πάνω στο θέμα της ποινικοποίησης. Το βαθύ κράτος της Τουρκίας δεν έχει πρόβλημα με την αναγνώριση, αν δεν την ακολουθεί η ποινικοποίηση, διότι ξέρει τον συμβολικό και μόνο χαρακτήρα της. Το ίδιο ισχύει και για μερικούς που προωθούν επίσημα την αναγνώριση, αλλά όχι επειδή σέβονται τη γενοκτονία των Ποντίων. Για αυτούς είναι απλώς ένα επιχείρημα για το συμφέρον τους. Η πραγματική αναγνώριση πετυχαίνεται θεσμικά μόνο με την ποινικοποίηση. Αυτό το γνωρίζουν και οι Τούρκοι διαδηλωτές που προσπάθησαν να καταστρέψουν το μνημείο στη Λυών αφιερωμένο στη γενοκτονία των Αρμενίων. Διότι δεν υπάρχει νόμος που να τους εμποδίζει να το κάνουν. Η ποινικοποίηση είναι η μόνη που προστατεύει πρακτικά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ενώ η αναγνώριση έχει καταντήσει προεκλογικό επιχείρημα. Οι πραγματικοί πολεμιστές της ειρήνης πρέπει να βασιστούν στην ποινικοποίηση. Μόνο μέσω της μπορούμε να πιέσουμε ουσιαστικά το στρατιωτικό καθεστώς της Τουρκίας. Όλα τα άλλα επιχειρήματα είναι πολιτικάντικα τεχνάσματα. Και για την ποινικοποίηση δεν έχουμε να επιβάλουμε τίποτα στα ξένα κράτη. Απλώς με το έργο μας στην Ελλάδα και στην Κύπρο δείχνουμε το παράδειγμα της ηθικής και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στον αγώνα για την ποινικοποίηση της μη αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων, αναγνωρίσαμε γρήγορα τους πραγματικούς αγωνιστές. Το ίδιο πρέπει να γίνει και στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα πείσουμε τους δικούς μας αλλά και τους ξένους, ότι το Ποντιακό δεν είναι απλώς ένα πολιτικάντικο τέχνασμα ή πιο απλά ακόμα, ένα ανέκδοτο.
Penalization and Human Rights
N. Lygeros
Translated from the Greek by Evi Charitidou
In Greece and Cyprus we have a tendency to criticize foreign states for not having supported our struggles. One of them is recognition of the genocide of the Pontiacs, which is a reality in Greece and Cyprus only, even though it has also taken place in some USA states. On the other hand, we systematically accuse the Greek state of not delivering a work compatible with efforts for recognition. Even in the case that all these arguments could stand, the actual problem does not lie here. The essence of recognition of the genocide of the Pontiacs is the correction process. It is in this one that recognition belongs to, as a first stage and not as the final result. If we, as Hellenism, actually believe that we have to promote the issue of recognition of the genocide of the Pontiacs in other states, then there is a solution. And its name is penalizing non recognition, which constitutes the second stage of the entire process. The question posed by penalization is simple. Do those promoting recognition want the next stage? Or do they simply promote it, because it remains a theoretical problem in the juristic framework? Recognition, albeit important, is symbolic and with no practical repercussions. Our struggle for the genocide of the Armenians proved that differentiation resides on the issue of penalization. Turkey’s deep state has no problem with recognition, if this is not followed by penalization, because it is aware of its merely symbolic character. The same holds for some promoting recognition officially, but not on grounds of respecting the genocide of the Pontiacs. For them, it is simply an argument serving their interests. Actual recognition is achieved institution-wise only by penalization. This is well-known by the Turkish protestors who tried to destroy the monument dedicated to the genocide of the Armenians in Lyon. For, there is no law hindering them to do it. Penalization is the only one which practically protects human rights; whilst recognition has been downgraded to a pre-electoral argument. The actual fighters for peace have to be based on penalization. It is only through this that we can substantially exert pressure on Turkey’s military regime. All the other arguments are politicking tricks. And as regards penalization we have nothing to impose on foreign states. Simply through our work in Greece and Cyprus we show the example of ethics and human rights. In our struggle for penalization of non recognition of the genocide of the Armenians, we recognized the true fighters swiftly. The same has to take place in Greece and Cyprus. It is only in this way that we may persuade our own as well as the foreigners, that the Pontiac issue is not merely a politicking trick and, what is more, neither a joke.
Penalización y Derechos Humanos
N. Lygeros
Traducción al español de Eduardo Lucena González y Olga Raptopoulou
En Grecia y Chipre tenemos la tendencia a criticar a estados extranjeros por no apoyar nuestras luchas. Una de ellas es el reconocimiento del genocidio de los griegos pónticos, que es una realidad sólo en Grecia, en Chipre y en Suecia, aunque también existe en algunos estados de EE.UU. Por otro lado, acusamos sistemáticamente al estado griego por no producir una obra compatible con los esfuerzos para el reconocimiento. Incluso en el caso de que todos estos argumentos pudieran sostenerse, el verdadero problema no está aquí. La esencia del reconocimiento del genocidio de los pónticos es el proceso de enmienda. A este proceso es al que pertenece el reconocimiento, como primera fase y no como resultado final. Si realmente creemos, como Helenismo, que debemos promover a otros estados la cuestión del reconocimiento del genocidio de los pónticos, existe entonces solución. Su nombre es la penalización del no-reconocimiento, la cual es la segunda fase de todo el proceso. La cuestión que plantea la penalización es sencilla. ¿Desean la segunda fase los que promueven el reconocimiento? ¿O simplemente la promueven dado que sigue siendo un problema teórico dentro del marco jurídico? El reconocimiento, aunque importante, es simbólico y carece de repercusiones prácticas. Nuestra lucha por el genocidio de los armenios ha demostrado que la diferencia está en el tema de la penalización. El profundo estado de Turquía no presenta problema con el reconocimiento, si a él no sigue la penalización, porque es consciente de su carácter meramente simbólico. Lo mismo ocurre con algunos otros que promueven el reconocimiento oficialmente, pero no porque respeten el genocidio de los pónticos. Para ellos se trata sencillamente de un argumento que sirve a sus intereses. El reconocimiento real se logra institucionalmente sólo con la penalización. Esto es bien conocido entre los manifestantes turcos que trataron de destruir en Lyon el monumento dedicado al genocidio de los armenios. Porque no hay ninguna ley que les impida hacerlo. La penalización es lo único que en la práctica protege los derechos humanos, mientras que el reconocimiento se ha degradado y reducido a argumento preelectoral. Los reales luchadores de la paz tienen que basarse en la penalización. Sólo a través de ella podemos presionar sustancialmente al régimen militar de Turquía. Todos los demás argumentos son trucos de politiquería. Y en cuanto a la penalización, no tenemos nada que imponer a los estados extranjeros. Simplemente a través de nuestro trabajo en Grecia y Chipre mostramos el ejemplo de la ética y los derechos humanos. En nuestra lucha por la penalización del no-reconocimiento del genocidio de los armenios reconocimos rápidamente a los verdaderos combatientes. Lo mismo ha de tener lugar en Grecia y en Chipre. Sólo de esta manera persuadiremos a los nuestros, así como a los extranjeros, de que la cuestión póntica no es un truco de politiquería o, más claramente aun, una broma.
