Sunday, March 3, 2013

    Ο μύθος του χαμαιλέοντα


    Ο μύθος του χαμαιλέοντα
    Ν. Λυγερός

    Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας χαμαιλέοντας.
    Όλοι πίστευαν πως ήταν νέος.
    Αλλά ζούσε εδώ και χίλια χρόνια.
    Μόνο που κανείς δεν θα το πίστευε.
    Ακόμα κι αν έδειχνε το δέντρο του,
    το γενεαλογικό.
    Γιατί κανείς δεν κοίταζε
    κάτι που είναι αόρατο.
    Έτσι είχε διασχίσει τους αιώνες
    σαν τους αθάνατους
    αλλά θνητός.
    Και κάθε φορά που έβλεπε
    ένα νέο χρώμα
    άλλαζε για να του μοιάσει
    και να μη φοβηθεί.
    Έτσι έμοιαζε σε όλα,
    αλλά κανένα δεν του έμοιαζε.
    Ήταν το ίδιο με τους ανθρώπους
    αλλά ήταν σπάνιοι αυτοί που το συνειδητοποιούσαν.
    Μόνο με τα βιβλία μπορούσε να μιλήσει.
    Γιατί παρέμεναν μαζί του
    λόγω των νεκρών συγγραφέων.
    Ενώ οι ζωντανοί πέθαναν γρήγορα
    μέσα στην κοινωνία δίχως ίχνη.
    Βρήκε μία μέρα ένα γυάλινο πύργο
    κι έψαξε αμέσως για τζάκι
    αλλά δεν υπήρχε
    κι έφυγε.
    Τότε συνάντησε μια βιβλιοθήκη
    πάνω σε μία γέφυρα
    στην άκρη του ουρανού
    και της θάλασσας
    και αποφάσισε
    να πάρει το χρώμα της
    έτσι έγινε κώδικας
    και παλίμψηστος
    για να μην ξεχάσει
    την Ανθρωπότητα
    και το Χρόνο.


    Le mythe du caméléon
    N. Lygeros
    Traduit du Grec par A.-M. Bras


    Il était une fois un caméléon.
    Tout le monde pensait qu'il était jeune.
    Mais il vivait ici depuis mille ans.
    Seulement personne ne le croyait.
    Même s’il montrait son arbre,
    le généalogique.
    Car personne ne regarde
    quelque chose qui est invisible.
    Ainsi il traversa les siècles
    comme les immortels
    mais mortel.
    Et chaque fois qu’il voyait
    une nouvelle couleur
    il changeait pour lui ressembler
    et ne pas lui faire peur.
    Donc il leur ressemblait à toutes
    mais aucune ne lui ressemblait.
    C'était la même chose avec les hommes
    mais ils étaient rares ceux qui s’en rendaient compte.
    Il pouvait seulement parler avec les livres.
    Car ils restaient avec lui
    à cause des auteurs morts.
    Tandis que les vivants mouraient rapidement
    dans la société sans laisser de traces.
    Il trouva un jour, une tour d'ivoire
    immédiatement il rechercha la cheminée
    mais il n'y en avait pas
    et il partit.
    Puis il rencontra une bibliothèque
    sur un pont
    au bord du ciel
    et de la mer
    et il décida
    de prendre sa couleur
    ainsi il y eut le code
    et le palimpseste
    pour ne pas oublier
    l’Humanité
    et le Temps.


    Il mito del camaleonte
    N. Lygeros
    Trad: Lucia Santini


    C’era una volta un camaleonte.
    Tutti credevano che fosse giovane.
    Invece viveva già da mille anni.
    Ma nessuno ci avrebbe creduto.
    Anche se avesse presentato il suo albero,
    quello genealogico.
    Perché nessuno osservava
    ciò che è invisibile.
    Così attraversò i secoli
    come gli eterni
    ma da mortale.
    Ed ogni volta che vedeva
    un nuovo colore
    si cambiava per assomigliargli
    e non aver paura.
    Così assomigliava con tutto,
    ma nulla gli assomigliava.
    Era uguale agli uomini
    ma erano rari coloro che lo percepivano.
    Solo con i libri poteva parlare.
    Perché rimanevano con lui
    a causa dei morti autori.
    Invece i vivi morirono velocemente
    nella società senza impronte.
    Un giorno trovò una torre di vetro
    e cercò subito il camino
    ma non c’era
    e se ne andò.
    Allora incontrò una biblioteca
    sopra un ponte
    al limite fra il cielo e il mare
    e decise di prendere il suo colore
    così divenne codice
    riscritto su pergamena
    per non dimenticare
    l’Umanità
    e il Tempo.