Monday, March 25, 2013

    Les lumières noires - Scène 2


    Les lumières noires  -  Scène 2
    N. Lygeros

    Scène 2
    Léftéris, Anastassia, Eléni, Andréas

    La disposition de la pièce est à l'identique de la scène précédente...
    Léftéris
    Les nouvelles ne sont pas bonnes...
    Anastassia
    Que se passe-t-il, Léftéri ?
    Léftéris
    J'ai écouté la radio... Hésitant. Les nouvelles ne sont pas bonnes...
    Eléni
    Mais que se passe-t-il enfin ?
    Andréas
    Ils ont débarqué... et ils avancent.
    Léftéris
    Rien ne peut les stopper.
    Anastassia
    Et l'armée ?
    Andréas
    Les seules armes ne sont que des fusils de chasse... Silence. Nous sommes perdus.
    Eléni
    Alors nous devons fuir, partir d'ici le plus tôt possible.
    Léftéris
    Il est déjà trop tard : les routes sont bloquées, les moyens de locomotion réquisitionnés.
    Anastassia
    Ils sont donc partout...
    Eléni, poursuivant
    et nous ne sommes nulle part.
    Andréas
    Nous avons été réduits à l'état d'étrangers dans notre propre pays.
    Eléni
    Alors qu'allons-nous faire ? Un temps. Toute notre vie est ici.
    Anastassia
    Dans cet ailleurs...
    Léftéris
    Le monde nous a donc oubliés... Comme si nous n'étions que les hommes d'un seul rêve...
    Eléni
    Un rêve brisé par la réalité.
    Andréas
    À présent, notre vie est devenue une enclave de la réalité...
    Anastassia
    Est-ce la fin de notre histoire ?
    Léftéris
    Non, je n'accepterai jamais cela ! Nous devons nous battre !
    Eléni
    Mais comment ?
    Léftéris
    Je partirai ce soir pour chercher des renforts...
    Eléni
    Et nous allons rester ici, seuls dans la nuit ?
    Léftéris
    Il le faut ! Silence. Je serai de retour demain soir à 10 heures... au plus tard.
    Anastassia
    J'ai le sentiment que le lendemain tardera à venir.
    Andréas
    Mais pourquoi ? Nous n'attendrons qu'un seul jour...
    Eléni
    Anastassia a raison... Chaque jour est un morceau d'éternité...
    Anastassia
    Et ce jour est différent... Il a le goût du crépuscule.
    Léftéris
    L'heure n'est plus aux mots !
    Eléni
    Pourtant il aurait suffi d'un mot pour éviter tout cela !
    Andréas
    Seulement, le silence fut le seul à se faire entendre.
    Anastassia
    Ce silence, c'est le commencement de l'oubli...
    Eléni
    Ainsi nous allons mourir...
    Anastassia
    Ce n'est pas le sort qui nous est réservé...
    Eléni
    Que peut-il nous arriver d'autre ?
    Anastassia
    Nous ne mourrons pas, nous vivrons dans l'oubli.
    Léftéris
    Je ne veux plus entendre cela !
    Anastassia
    Plus personne ne nous entendra...
    Léftéris se lève et regarde l'horloge puis scrute l'horizon par la fenêtre.
    Léftéris
    Le soleil va bientôt se coucher...
    Eléni
    Et les soldats de l'ombre envahiront tout le pays.
    Andréas
    Ils n'oseront pas.
    Léftéris, toujours à la fenêtre. Sans les écouter.
    La résistance ne peut s'organiser que dans l'ombre.
    Anastassia
    La lâcheté aussi...
    Andréas
    Notre peuple n'est pas lâche !
    Eléni
    Aucun peuple n'est lâche. C'est seulement la population...
    Andréas
    Tu n'as pas le droit !
    Eléni
    Pourquoi donc ? Je fais aussi partie de cette population...
    Léftéris
    Notre peuple se soulèvera !
    Eléni
    Mais la population ne désire que vivre.
    Anastassia
    Peu lui importe l'ombre, l'essentiel c'est la vie.
    Léftéris
    Comment vivre dans l'oubli ?
    Anastassia
    En silence.
    Léftéris
    Le silence lui-même est une souffrance.
    Anastassia
    Ce sont les larmes du silence qui te pleureront.
    Léftéris sort avec l'obscurité.




    Το φως του μαύρου  -  Σκηνή 2
    Ν. Λυγερός
    Μετάφραση από τα γαλλικά Βίκυ Τσατσαμπά

    Σκηνή 2
    Λευτέρης, Αναστασία, Ελένη, Ανδρέας
    Η διάταξη του δωματίου είναι ίδια με την προηγούμενη σκηνή…
    Λευτέρης
    Τα νέα δεν είναι καλά…
    Αναστασία
    Τι συμβαίνει, Λευτέρη;
    Λευτέρης
    Άκουσα το ραδιόφωνο… Διστακτικά. Τα νέα δεν είναι καλά…
    Ελένη
    Μα τι συμβαίνει τελικά;
    Ανδρέας
    Έχουν αποβιβαστεί… και προχωρούν.
    Λευτέρης
    Τίποτα δεν μπορεί να τους σταματήσει.
    Αναστασία
    Και ο στρατός;
    Ανδρέας
    Τα μόνα όπλα δεν είναι παρά τουφέκια του κυνηγιού… Σιωπή. Είμαστε χαμένοι.

    Ελένη
    Τότε πρέπει να διαφύγουμε, να φύγουμε από εδώ το συντομότερο δυνατόν.
    Λευτέρης
    Είναι ήδη πολύ αργά: οι δρόμοι είναι αποκλεισμένοι, τα μέσα μεταφοράς έχουν επιταχθεί.
    Αναστασία
    Είναι επομένως παντού…
    Ελένη, συνεχίζοντας
    και εμείς δεν είμαστε πουθενά.
    Ανδρέας
    Έχουμε ήδη μειωθεί ως ξένοι μέσα στην ίδια μας τη χώρα μας.
    Ελένη
    Τι θα κάνουμε, λοιπόν; Χρόνος. Όλη ζωή μας είναι εδώ.
    Αναστασία
    Μέσα στο αλλού…
    Λευτέρης
    Ο κόσμος μας έχει ξεχάσει επομένως… Σαν να ήμασταν παρά οι άνθρωποι ενός μόνου ονείρου…
    Ελένη
    Ένα όνειρο που συντρίφθηκε από την πραγματικότητα.
    Ανδρέας
    Αυτή τη στιγμή, η ζωή μας έχει εγκλωβιστεί από την πραγματικότητα…
    Αναστασία
    Είναι το τέλος της ιστορίας μας;
    Λευτέρης
    Όχι, δεν θα το δεχτώ ποτέ αυτό! Πρέπει να αγωνιστούμε!
    Ελένη
    Αλλά πώς;
    Λευτέρης
    Θα φύγω το βράδυ για να βρω ενισχύσεις…
    Ελένη
    Και εμείς θα μείνουμε εδώ μόνοι μέσα στη νύχτα;
    Λευτέρης
    Αυτό είναι το πρέπον! Σιωπή. Θα επιστρέψω αύριο το βράδυ στις 10… το αργότερο.
    Αναστασία
    Έχω το συναίσθημα ότι η αυριανή μέρα θα αργήσει να έρθει.
    Ανδρέας
    Αλλά γιατί; Δεν θα περιμένουμε παρά μια μόνο ημέρα…
    Ελένη
    Η Αναστασία έχει δίκιο … Κάθε ημέρα είναι ένα κομμάτι της αιωνιότητας…
    Αναστασία
    Και αυτή η ημέρα είναι διαφορετική… Έχει τη γεύση του λυκόφωτος.
    Λευτέρης
    Δεν είναι ώρα για λόγια!
    Ελένη
    Κι όμως αρκούσε μια λέξη για να αποφευχθούν όλα αυτά!
    Ανδρέας
    Μόνο, η σιωπή ήταν η μόνη για να ακουστεί.
    Αναστασία
    Αυτή η σιωπή, είναι η αρχή της λήθης…
    Ελένη
    Έτσι θα πεθάνουμε…
    Αναστασία
    Δεν είναι η μοίρα που μας επιφυλάσσεται…
    Ελένη
    Τι άλλο μπορεί να μας φέρει;
    Αναστασία
    Δεν θα πεθάνουμε, θα ζήσουμε μέσα στη λήθη.
    Λευτέρης
    Δεν θέλω πια να ακούω αυτό!
    Αναστασία
    Κανένας πια δεν θα μας ακούει…

    Ο Λευτέρης σηκώνεται και κοιτάζει το εκρεμμές, στη συνέχεια περιεργάζεται τον ορίζοντα από το παράθυρο.
    Λευτέρης
    Ο ήλιος σύντομα θα ανατείλει…
    Ελένη
    Και οι στρατιώτες του σκότους θα εισβάλουν σε όλη χώρα.
    Ανδρέας
    Δεν θα τολμήσουν.
    Ο Λευτέρης , πάντα στο παράθυρο. Χωρίς να τους ακούει.
    Η αντίσταση δεν μπορεί να οργανωθεί παρά μέσα στο σκοτάδι.
    Αναστασία
    Η δειλία επίσης...
    Ανδρέας
    Ο λαός μας δεν είναι δειλός!
    Ελένη
    Κανένας λαός δεν είναι δειλός. Είναι μόνο ο πληθυσμός…
    Ανδρέας
    Δεν έχεις το δικαίωμα!
    Ελένη
    Γιατί λοιπόν; Είμαι και εγώ μέρος αυτού του πληθυσμού…
    Λευτέρης
    Ο λαός μας θα εξεγερθεί!
    Ελένη
    Αλλά ο πληθυσμός δεν επιθυμεί παρά να ζήσει.
    Αναστασία
    Ελάχιστη σημασία έχει το σκοτάδι, η ουσία είναι η ζωή.
    Λευτέρης
    Πώς να ζήσεις μέσα στη λήθη;
    Αναστασία
    Στην σιωπή.
    Λευτέρης
    Η η ίδια ησιωπή είναι ένα βάσανο.
    Αναστασία
    Είναι τα δάκρυα της σιωπής που χύνεις.
    Ο Λευτέρης βγαίνει με το σκοτάδι.