Δύο γενοκτονίες, μια τακτική
Ν. Λυγερός
Το θέμα της αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν είναι πια τυπικό. Είναι καθαρά ενδεικτικό της τακτικής της ίδιας βαρβαρότητας που καταπατά διαχρονικά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πολλοί έχουν ξεχάσει τη γενοκτονία των Αρμενίων και τη γενοκτονία των Ποντίων, τώρα όμως πρέπει να παραδεχθούν ότι η τακτική της Τουρκίας παραμένει η ίδια ακόμα και σε τεχνικά και τυπικά ζητήματα που είναι αυτονόητα για όλα τα κράτη και ειδικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πολλοί λόγω άγνοιας ή διπλωματίας απομονώνουν τα γεγονότα για να μη γίνουν στοιχεία κατηγορίας. Ενώ στην πραγματικότητα, το βαθύ κράτος έχει πάντα τον ίδιο στόχο: την ανάδειξη του τουρκικού στοιχείου μέσω της εξόντωσης όλων των λαών που εμποδίζουν αυτόν τον στόχο. Μπορεί φαινομενικά να είναι παράδοξο, όμως πρέπει να το επισημάνουμε. Αυτός ο στόχος συσχετίζεται άμεσα με τον πολιτισμό ή μάλλον για να είναι πιο σωστή η ορολογία με την έλλειψη πολιτισμού. Αν κατανοήσουμε αυτήν την αρχική συνθήκη, τότε μπορούμε να επινοήσουμε την τουρκική τακτική. Όπως το βαθύ κράτος δεν μπορεί να αναδείξει το τουρκικό στοιχείο μέσω του πολιτισμού ειδικά όταν αυτός συγκρίνεται με εκείνους που δημιούργησαν οι Αρμένιοι, οι Έλληνες, οι Κούρδοι κλπ., αποφάσισαν να αφανίσουν τους λαούς των πολιτισμών για να ξεπεράσουν επιτέλους το σύμπλεγμα της κατωτερότητας. Δεν είναι τυχαίο το όνομα της εισβολής στην Κύπρο. Ενώ επίσημα ο τουρκικός στρατός ήθελε να προστατέψει τ’ αδέρφια του, ο κωδικός της επίθεσης είχε το συμβολικό όνομα του Αττίλα, το οποίο συνδέεται με τη φήμη ότι το χόρτο δεν ξαναφύτρωνε μετά το πέρασμά του. Η ίδια ιδέα εξηγεί γιατί στο μαρωνίτικο χωριό Ασώματος στα κατεχόμενα ξερίζωσαν και τα θεμέλια των σπιτιών για να βάλουν ένα τεράστιο άγαλμα του Κεμάλ. Διαχρονικά κάθε καθεστώς της Τουρκίας προσπαθεί επίσημα να διαφοροποιηθεί από το προηγούμενο σε σχέση με τις βαρβαρότητες που έχει διαπράξει, στην ουσία όμως συνεχίζει με τον δικό του τρόπο τον ίδιο σκοπό. Η τουρκική τακτική είναι αδιάλλακτη, διότι δεν έχει υποστεί κόστος για τη βαρβαρότητά της εναντίον όχι μόνο των καταπιεσμένων λαών μα ολόκληρης της ανθρωπότητας. Και τώρα πάλι προσπαθεί να πείσει την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι δεν έχει σχέση με την Τουρκία των προηγούμενων χρόνων, όμως με το θέμα της αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας ακυρώνει η ίδια τα επιχειρήματά της. Και το ίδιο ισχύει και για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων και των Ποντίων. Ακόμα και αν εξετάσουμε μόνο τα επίσημα αναγνωρισμένα γεγονότα, η Τουρκία διέπραξε δύο γενοκτονίες με την ίδια τακτική δίχως κανένα κόστος όπως το αποδεικνύει η κατάσταση της Ίμβρου, της Τενέδου και της Κύπρου. Τώρα το θέμα για τη διεθνή κοινότητα είναι αν θα πρέπει να περιμένει κα τη γενοκτονία των Κούρδων για να καταλάβει ότι η Τουρκία δεν αποτελεί ένα κράτος δικαίου μα μια βαρβαρότητα που παριστάνει ένα κράτος.
Two genocides, one tactic
N. Lygeros
Translated from the Greek by Evi Charitidou
The issue of the recognition of the Cypriot Republic is no longer formal. It is clearly indicative of the tactics of the same barbarity constantly trespassing human rights. Many have forgotten the genocide of the Armenians and the genocide of the Pontiacs, but now they have to admit that the tactics of Turkey remains the same even as regards technical and official issues which are self-evident for all states and especially for the European Union member states. Many on the grounds of ignorance or diplomacy isolate facts so that these will not become accusation evidence. While in reality, the deep state aims always at the same target: showing off the Turkish element through exterminating all the peoples hindering this aim. It may seem paradoxical, but we have to highlight this. This aim is directly linked with the culture, or to use more accurate terminology, with the lack of culture. If we comprehend this primary condition, then we can realize the Turkish tactics. Since the deep state cannot display the Turkish element through culture, especially when compared with those created by the Armenians, the Greeks, the Kurds etc, it decided to eradicate the peoples of these cultures to at last overcome the complex of inferiority. The name of invasion of Cyprus is not by chance. While officially the Turkish army wanted to protect its brethren, the invasion code word bore the symbolic name of Attila, which is related with the fame that not even grass would not grow again after his passing. The same idea explains why the houses in the Maronitic village of Assomatos (Bodiless) in the occupied territory were deprived even of their groundwork so that a huge statue of Kemal's could be set. Timelessly each regime of Turkey's tries to differentiate itself officially from the previous ones regarding the barbarities committed; essentially, though, it continues aiming at the same objective in its own way. The Turkish tactics is intransigent, because it has not undergone the cost for committing barbarities not only against the suppressed peoples, but against the entire Humanity. And now again she is trying to persuade the whole European Union that she has nothing to do with the Turkey of the previous times, whereas the issue of the Cypriot Republic recognition nullifies her own arguments. And the same holds for the recognition of the genocide of the Armenians and the Pontiacs. Even if we examine only the officially recognized facts, Turkey has committed two genocides using the same tactics without any cost, as proven by the situation in Imvros, Tenedos and Cyprus. Now the question for the international community is whether it has to wait for the genocide of the Kurds as well, in order to realize that Turkey does not constitute a state of law but a barbarity pretending to be a state.
Dos genocidios, una táctica
N. Lygeros
Traducción al español de Olga Raptopoulou y Eduardo Lucena González
La cuestión del reconocimiento de la Republica Chipriota ya no es formal. Es claramente indicativo de la misma barbarie que viola constantemente los derechos humanos. Muchos se han olvidado del genocidio de los armenios y los griegos pónticos, pero ahora tienen que admitir que la táctica de Turquía sigue siendo la misma, incluso respecto a temas técnicos y oficiales que son evidentes para todos los estados y especialmente para los estados miembros de la Unión Europea. Muchos, debido a la ignorancia o a la diplomacia, aíslan los hechos para que no se transformen en elementos de acusación. Mientras que, en realidad, el estado profundo siempre tiene el mismo objetivo: la distinción del elemento turco a través del exterminio de todos los pueblos que obstaculizan este objetivo. Puede que parezca paradójico, pero tenemos que destacarlo. Este objetivo está directamente relacionado con la cultura o, para utilizar una terminología más precisa, con la falta de cultura. Si comprendemos esta condición principal, podemos entonces darnos cuenta de la táctica turca. A medida que el estado profundo no puede destacar el elemento turco a través de la cultura, especialmente cuando esta se compara a las creadas por los armenios, los griegos, los kurdos, etc., este ha decidido aniquilar los pueblos de estas culturas a fin de superar el complejo de inferioridad. No es casual el nombre de la invasión de Chipre. Aunque oficialmente el ejército turco quería proteger a sus hermanos, el código del ataque llevaba el simbólico nombre de Atila, el cual se relaciona con la fama de que la hierba no crecía de nuevo tras su paso. La misma idea explica por qué las casas en el pueblo maronítico “Asómatos” fueron arrancadas incluso de sus cimientos para colocar una enorme estatua de Kemal. Diacrónicamente cada régimen de Turquía trata de diferenciarse oficialmente del anterior con respecto a las barbaridades que ha cometido; sin embargo, en esencia, sigue con el mismo objetivo a su propia manera. La táctica turca es intransigente, dado que no ha sufrido coste para su barbarie no sólo contra los pueblos oprimidos sino contra toda la Humanidad. Y ahora otra vez trata de persuadir a la Unión Europea entera de que no tiene nada que ver con la Turquía de los años anteriores, mientras que con la cuestión del reconocimiento de la Republica Chipriota anula ella misma sus propios argumentos. Y lo mismo puede decirse sobre el reconocimiento del genocidio de los armenios y de los griegos pónticos. Incluso si analizamos solamente los hechos reconocidos oficialmente, Turquía ha cometido dos genocidios con la misma táctica sin ningún costo, como lo demuestra la situación en Imvros, Tenedos y Chipre. Ahora la pregunta para la comunidad internacional es la de si tiene que esperar el genocidio de los kurdos también para darse cuenta de que Turquía no constituye un estado de derecho sino una barbarie que aparenta ser estado.
http://www.lygeros.org/articles?n=1412&l=es
