Les lumières noires - Scène 3
N. Lygeros
Scène 3
Anastassia, Eléni
La pièce est désormais vide, plongée dans la pénombre. Une jeune femme toute de noir vêtue allume des bougies sur la table centrale. Puis elle repart chercher des plats et des couverts pour mettre la table. Toute la scène ressemble à une cérémonie. Elle finit par apporter le plat de soupe et commence à servir d'invisibles convives. Ensuite, elle s'assoit en silence et les mains jointes entreprend une longue prière. Elle semble désespérément seule. Puis une autre femme, elle aussi vêtue de noir, s'avance sur la scène et vient se placer derrière elle. Elle l'enlace de ses bras, et l'embrasse tendrement sur la tête. L'autre femme relève alors la tête et l'on voit ses yeux baignés de larmes.
Anastassia
Eléni, tu n'es plus seule...
Eléni
Ils seront toujours auprès de nous.
Anastassia
Les disparus...
Eléni, en la coupant
Ne prononce pas ce mot, je t'en supplie.
Anastassia
Quel autre pourrait les désigner ?
Eléni
Les hommes... Silence. C'est vrai que nous n'avons plus rien d'eux...
Anastassia
Seulement quelques photographies en noir et blanc.
Eléni
Toute une vie réduite à une image.
Anastassia
Le temps réduit à un instant.
Eléni
Alors cet instant, c'est tout...
Anastassia
C'est tout ce que nous avons.
Eléni, dans un cri
Mais pourquoi ? Un temps. En une nuit, ils m'ont tout pris : mon frère et mon mari.
Anastassia
Calme-toi, Eléni, calme-toi.
Eléni, désespérée
Mais comment ? Un temps. Ma vie n'est qu'une existence en lambeaux...
Anastassia
Pourtant, c'est ainsi qu'elle a acquis du sens !
Eléni, surprise .
Je ne te comprends pas.
Anastassia
J'ai toujours parlé de manière étrange ; il ne faut pas m'en vouloir.
Eléni
C'est ton caractère... Mais cette fois, il s'agit de ma vie !
Anastassia
Ta vie n'était rien auparavant...
Eléni
Comment peux-tu dire cela ?
Anastassia
Tu avais une famille, c'est vrai, et aussi une maison, des voisins. Cependant, tout cela n'était rien.
Eléni
Tout cela était tout pour moi.
Anastassia
Alors nous disons bien la même chose...
Eléni
Comment ?
Anastassia
Tout ce qui avait tant d'importance pour toi n'était qu'une existence. Un temps. Ta vie n'a commencé qu'après leur...
Eléni, en la coupant
Ne dis pas ce mot !
Anastassia
Avant, tu n'étais qu'une femme. À présent, tu es un symbole pour notre peuple.
Eléni
Je me moque d'être un symbole. Un temps. Je ne désire que mon mari et mon frère. Je veux être une femme...
Anastassia
Que tu le veuilles ou non, ta douleur t'a grandie.
Eléni
Ma douleur est si grande qu'elle ne peut trouver de place dans mon cœur...
Anastassia
C'est sa grandeur qui touche notre peuple.
Eléni
Pourtant, pour les autres, je ne suis qu'une femme vêtue de noir...
Anastassia
Ne dis pas cela, Eléni. Silence. Ce noir, c'est notre mémoire.
Eléni
Quelle mémoire ? Le temps emporte tout sur son passage.
Anastassia
Dans le passé seulement quand ta vie n'était qu'une existence.
Eléni , sans l'écouter .
Quand ma vie était un cadeau...
Anastassia
Désormais, ta vie n'est que mémoire. Chaque instant est gravé dans le temps.
Eléni
Pour la population, je ne suis qu'une future pierre tombale.
Anastassia, hors d'elle
Ne dis pas cela ! La population n'a aucun droit...
Eléni
Je suis une tombe sans sépulture.
Anastassia
Tu es le poing levé de notre peuple ! Tu es notre cri de résistance !
Eléni
Je ne suis qu'une lamentation ! Un temps. Je suis les larmes du silence !
Anastassia
Ta lumière noire, l'ennemi ne peut l'atteindre !
Eléni
Car je vis parmi les morts.
Anastassia
Un jour, grâce à toi, les morts et les vivants prendront leur destin à deux mains et feront sonner toutes les cloches de notre pays, en criant :
« Cette terre, c'est notre terre, à la vie, à la mort. »
« Cette terre, c'est notre terre, à la vie, à la mort. »
Obscurité.
Το φως του μαύρου - Σκηνή 3
Ν. Λυγερός
Μετάφραση από τα γαλλικά Βίκυ Τσατσαμπά
Σκηνή 3
Αναστασία, Ελένη
Το δωμάτιο είναι άδειο τώρα, βυθισμένο στο σκοτάδι. Μια νεαρή γυναίκα ντυμένη στα μαύρα ανάβει κεριά στο κεντρικό τραπέζι. Στη συνέχεια φεύγει να φέρει πιάτα και μαχαιροπήρουνα για να στρώσει το τραπέζι. Το όλο σκηνικό μοιάζει με μια τελετή. Τελειώνει φέρνοντας το πιάτο της σούπας και αρχίζει να σερβίρει σε αόρατους επισκέπτες. Στη συνέχεια, κάθεται σιωπηλά και με τα χέρια διπλωμένα αρχίζει μια μακρά προσευχή. Φαίνεται απελπιστικά μόνη. Στη συνέχεια, μια άλλη γυναίκα, επίσης, ντυμένη στα μαύρα, περπατά στη σκηνή και στέκεται πίσω από αυτή. Εκείνη αγκαλιάζει τα χέρια της και τη φιλά τρυφερά στο κεφάλι. Η άλλη γυναίκα σηκώνει στη συνέχεια το κεφάλι και φαίνονται τα μάτια της γεμάτα δάκρυα.
Αναστασία
Ελένη, δεν είσαι πια μόνη…
Ελένη
Θα είναι πάντα μαζί μας.
Αναστασία
Οι αγνοούμενοι…
Ελένη, διακόπτοντάς την
Μην προφέρεις αυτή τη λέξη, σε ικετεύω.
Αναστασία
Ποια άλλη θα μπορούσε να τους προσδιορίσει;
Ελένη
Οι άνθρωποι… Σιωπή. Είναι αλήθεια ότι δεν έχουμε πια τίποτα από αυτούς…
Αναστασία
Μόνο μερικές ασπόμαυρες φωτογραφίες.
Ελένη
Μια ολόκληρη ζωή συρρικνώνεται σε μια εικόνα.
Αναστασία
Ο χρόνος συρρικνώνεται σε μια στιγμή.
Ελένη
Τότε αυτή η στιγμή, είναι το παν…
Αναστασία
Αυτό το παν είναι που έχουμε.
Ελένη, με μία κραυγή
Μα γιατί; Χρόνος. Σε μια νύχτα, μου πήραν τα πάντα: τον αδελφό μου και τον άντρα μου.
Αναστασία
Ηρέμησε, Ελένη, Ηρέμησε.
Ελένη, απελπισμένη
Αλλά πώς; Χρόνος. Η ζωή μου δεν είναι παρά μια ύπαρξη υπό κατάρρευση…
Αναστασία
Κι όμως έτσι έχει αποκτήσει νόημα!
Ελένη, έκπληκτη.
Δεν σε καταλαβαίνω.
Αναστασία
Μιλώ πάντα με παράξενο τρόπο. Μην μου κρατάς κακία.
Ελένη
Είναι ο χαρακτήρας σου… Αλλά αυτή η φορά, πρόκειται για τη ζωή μου!
Αναστασία
Η ζωή σου δεν ήταν τίποτα πριν...
Ελένη
Πώς μπορείς να λες αυτό;
Αναστασία
Είχες μια οικογένεια, είναι αλήθεια, και επίσης ένα σπίτι, γείτονες. Ωστόσο, όλα αυτά δεν ήταν τίποτα.
Ελένη
Όλα αυτά ήταν το παν για μένα.
Αναστασία
Τότε λέμε το ίδιο πράγμα ...
Ελένη
Πώς;
Αναστασία
Όλα αυτά που ήταν τόσο σημαντικά για εσένα δεν ήταν παρά μια ύπαρξη. Χρόνος. Η ζωή σου δεν άρχισε παρά μετά από…
Ελένη, διακόπτοντάς την
Μην λες αυτή τη λέξη!
Αναστασία
Πριν δεν ήσουν παρά μία γυναίκα. Τώρα, είσαι ένα σύμβολο για το λαό μας.
Ελένη
Δεν με νοιάζει να είμαι σύμβολο. Χρόνος. Δεν θέλω παρά μόνο τον άντρα μου και τον αδελφό μου. Θέλω να είναι μια γυναίκα ...
Αναστασία
Είτε το θέλεις είτε όχι, ο πόνος σου σ’έχει μεγαλώσει.
Ελένη
Πόνος μου είναι τόσο μεγάλος που δεν μπορεί να βρει μια θέση στην καρδιά μου ...
Αναστασία
Είναι το μεγαλείο του που αγγίζει το λαό μας.
Ελένη
Ωστόσο για τους άλλους, είμαι μια γυναίκα μαυροφορεμένη ...
Αναστασία
Μην το λες αυτό, Ελένη. Σιωπή. Αυτό το μαύρο είναι η μνήμη μας.
Ελένη
Ποια μνήμη; Ο χρόνος παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του.
Αναστασία
Στο παρελθόν μόνο όταν η ζωή σου ήταν μια ύπαρξη.
Ελένη, χωρίς να ακούει.
Όταν η ζωή μου ήταν ένα δώρο ...
Αναστασία
Τώρα η ζωή σου είναι μόνο μνήμη. Κάθε στιγμή είναι χαραγμένη στο χρόνο.
Ελένη
Για τον πληθυσμό, είμαι μια μελλοντική ταφόπλακα.
Αναστασία προς αυτήν
Μην το λες αυτό! Ο πληθυσμός δεν έχει κανένα δικαίωμα ...
Ελένη
Είμαι ένα μνήμα χωρίς ταφή.
Αναστασία
Είσαι η υψωμένη γροθιά του λαού μας! Είσαι η κραυγή της αντίστασης μας!
Ελένη
Είμαι μόνο ένας θρήνος! Χρόνος. Είμαι τα δάκρυα της σιωπής!
Αναστασία
Το μαύρο φως σου ο εχθρός δεν μπορεί να το φτάσει!
Ελένη
Επειδή ζω ανάμεσα στους νεκρούς.
Αναστασία
Μια μέρα, χάρη σε σένα, οι νεκροί κι οι ζωντανοί θα πάρουν τη μοίρα τους στα δύο χέρια και όλες οι καμπάνες θα ηχούν στη χώρα μας, κραυγάζοντας
«Αυτή η γη είναι η γη μας, στη ζωή, στο θάνατο. »
«Αυτή η γη είναι η γη μας, στη ζωή, στο θάνατο. »
Σκοτάδι.
