Les lumières noires
N. Lygeros
ACTE PREMIER
Scène 1
Anastassia, Eléni, Andréas
L'horloge vient de sonner dix heures. Les trois personnes jusque-là silencieuses ont un soubresaut. L'une d'elles se lève pleine d'inquiétude. Elle s'avance vers l'horloge comme pour confirmer du regard le son des dix coups. Les autres restent impassibles, incapables de bouger, de dire le moindre mot. Le silence s'empare de nouveau de la scène. Puis tout à coup, la jeune femme se lève...
Anastassia
Il ne viendra plus...
Eléni, tout en restant assise
Comment peux-tu en être certaine ?
Anastassia
Je ne sais pas... Je le sens, c'est tout !
Andréas, pensif
Il l'avait pourtant promis...
Eléni
Il tient toujours ses promesses.
Anastassia
La mort aussi...
L'homme se lève à nouveau et regarde l'horloge.
Andréas
Quelque chose a dû le retarder...
Anastassia
Ce quelque chose a un nom...
Eléni, en la coupant
Non, c'est impossible !
Anastassia
Mais pourquoi ?
Eléni
Car il ne peut pas nous abandonner !
Andréas
C'est juste une question de temps. Un temps . Il ne va pas tarder.
Anastassia
Toujours cet espoir du désespoir...
Eléni
Nous n'avons rien de plus.
Andréas
Nous sommes unis...
Anastassia, en le coupant
par le même sort !
Eléni
L'oubli ?
Anastassia
L'oubli est la plus vaste des prisons. Silence. Nul besoin de barreaux, le temps suffit.
Andréas
Tout n'est qu'une question de temps...
Eléni
Andréa, tu es agaçant à la fin. Un temps. N'as-tu rien de plus à dire ?
Andréas
Le temps...
Eléni, hors d'elle
Ne vois-tu pas que nous allons mourir ?
L'homme se précipite vers l'unique fenêtre de la pièce.
Andréas
C'est lui !
Les deux femmes courent à la fenêtre. Elles scrutent la nuit.
Eléni, apeurée
Je ne vois rien... Où est-il passé ?
Andréas
Il était là pourtant !
Anastassia
Tu désirais qu'il soit là !
Andréas
J'ai reconnu sa démarche...
Eléni, surprise
Dans la nuit ?
Andréas
Je suis sûr qu'il vient nous sauver.
Anastassia
Au moins lui n'est plus en danger...
Elle quitte la fenêtre et va s'asseoir à nouveau.
Tu as raison.
Andréas, surpris .
Comment ?
Anastassia
Tout n'est plus qu'une question de temps.
Eléni, dans un cri
Non, non, je ne veux pas... Je ne veux pas mourir !
Anastassia
Rien ne sert de crier... Le silence de l'oubli s'est déjà emparé de nous.
Andréas
Nous devons réagir !
Eléni
Oui, oui !
Anastassia
En criant dans le silence ?
Andréas
Je vais partir à sa recherche...
Eléni
Non, ne nous laisse pas toutes seules ici.
Andréas
Je dois pourtant le retrouver !
Anastassia
Tu ne retrouveras que le néant; le néant de l'oubli.
Andréas
Je me dois d'essayer... C'est notre unique chance désormais...
Anastassia
Désormais, nous sommes prisonniers du temps.
Eléni
Tu as raison, j'ai ressenti la même chose...
Andréas, inquiet
Quoi donc ?
Eléni
J'ai ressenti que le temps s'était arrêté hier soir.
Anastassia
Et chaque jour désormais, nous vivrons le même soir.
Andréas
Mais hier, il était avec nous !
Anastassia
Comme toi aujourd'hui...
Il sort.
Eléni
C'est la même scène.
Obscurité.
Το φως του μαύρου
Ν. Λυγερός
Μετάφραση από τα γαλλικά Βίκυ Τσατσαμπά
Σκηνή 1
Αναστασία, Ελένη, Ανδρέας
Το εκκρεμές μόλις σήμανε δέκα η ώρα. Τα τρία πρόσωπα που μέχρι τότε ήταν σιωπηλά ταράσσονται. Το ένα σηκώνεται γεμάτο ανησυχία. Κατευθύνεται προς το εκκρεμές για να επιβεβαιώσει με το βλέμμα τον ήχο των δέκα χτυπημάτων. Τα άλλα μένουν απαθή, ανίκανα να κινηθούν, για να πουν την παραμικρή λέξη. Η ησυχία κυριεύει και πάλι τη σκηνή. Τότε ξαφνικά, η νέα γυναίκα σηκώνεται…
Αναστασία
Δεν θα έρθει πια…
Ελένη, παραμένοντας καθισμένη
Πώς μπορείς να είσαι σίγουρη;
Αναστασία
Δεν ξέρω… Το αισθάνομαι, αυτό είναι όλο!
Ανδρέας, σκεπτικός
Το είχε όμως υποσχεθεί …
Ελένη
Κρατά πάντα τις υποσχέσεις του.
Αναστασία
Κι ο θάνατος επίσης...
Ο άνδρας σηκώνεται πάλι και κοιτάζει το εκκρεμές.
Ανδρέας
Κάτι πρέπει να τον έχει καθυστερήσει…
Αναστασία
Αυτό το κάτι έχει ένα όνομα…
Ελένη, διακόπτοντας την
Όχι, είναι αδύνατο!
Αναστασία
Αλλά γιατί;
Ελένη
Επειδή δεν μπορεί να μας εγκαταλείψει!
Ανδρέας
Είναι απλώς θέμα χρόνου. Χρόνος. Δεν θα καθυστερήσει.
Αναστασία
Πάντα αυτή η ελπίδα της απελπισίας…
Ελένη
Δεν έχουμε τίποτα περισσότερο.
Ανδρέας
Είμαστε ενωμένοι…
Αναστασία, διακόπτοντας τον
από την ίδια μοίρα!
Ελένη
Η λήθη;
Αναστασία
Η λήθη είναι η μεγαλύτερη των φυλακών. Σιωπή. Δεν έχει ανάγκη τα σίδερα, ο χρόνος αρκεί.
Ανδρέας
Τα πάντα είναι θέμα χρόνου...
Ελένη
Ανδρέα, είσαι ενοχλητικός εντέλει. Χρόνος. Δεν έχεις τίποτα περισσότερο να πεις;
Ανδρέας
Ο χρόνος…
Ελένη, προς αυτήν
Δεν βλέπεις ότι θα πεθάνουμε;
Ο άνδρας κατευθύνεται στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου.
Ανδρέας
Αυτός είναι!
Οι δύο γυναίκες τρέχουν στο παράθυρο. Περιεργάζονται τη νύχτα.
Ελένη, φοβισμένη
Δεν βλέπω τίποτα… Πού έχει περάσει;
Ανδρέας
Ήταν όμως εκεί!
Αναστασία
Θα το επιθυμούσες να ήταν εκεί!
Ανδρέας
Αναγνώρισα το βάδισμά του…
Ελένη, έκπληκτη
Μέσα στη νύχτα;
Ανδρέας
Είμαι βέβαιος ότι έρχεται να μας σώσει.
Αναστασία
Τουλάχιστον αυτός δεν είναι πια σε κίνδυνο…
Εγκαταλείπει το παράθυρο και κάθεται και πάλι.
Έχεις δίκιο.
Ανδρέας , έκπληκτος.
Πώς;
Αναστασία
Όλα είναι θέμα χρόνου.
Ελένη, με μια κραυγή
Όχι, όχι, δεν θέλω… Δεν θέλω να πεθάνω!
Αναστασία
Σε τίποτα δεν εξυπηρετούν οι κραυγές… Η σιωπή της λήθης μας έχει ήδη αρπάξει.
Ανδρέας
Πρέπει να αντιδράσουμε!
Ελένη
Ναι, ναι!
Αναστασία
Φωνάζοντας μέσα στην σιωπή;
Ανδρέας
Πάω να τον βρω…
Ελένη
Όχι, μην μας αφήνει ολομόναχες εδώ.
Ανδρέας
Πρέπει όμως να τον βρώ!
Αναστασία
Δεν θα βρείς παρά το τίποτα, το τίποτα της λήθης.
Ανδρέας
Πρέπει να προσπαθήσω… Αυτή είναι η μόνη μας ελπίδα από εδώ και στο εξής …
Αναστασία
Από εδώ και στο εξής, είμαστε φυλακισμένοι του χρόνου.
Ελένη
Έχεις δίκιο, αισθάνθηκα το ίδιο πράγμα…
Ανδρέας, ανήσυχος
Τι λοιπόν;
Ελένη
Αισθάνθηκα ότι ο χρόνος σταμάτησε χθες το βράδυ.
Αναστασία
Και κάθε ημέρα από εδώ και στο εξής, θα ζούμε το ίδιο βράδυ.
Ανδρέας
Αλλά χθες, ήταν με μας!
Αναστασία
Όπως εσύ σήμερα...
Βγαίνει.
Ελένη
Είναι η ίδια σκηνή.
Σκοτάδι.
