Οι μαζικές εκτοπίσεις ως εργαλείο εξολόθρευσης
Ν. Λυγερός
Μετάφραση από τα γαλλικά Εύη Χαριτίδου
Πολύ συχνά στις διαλέξεις των γενοκτόνων τόσο του Εβραϊκού λαού όπως και του Αρμένικου, του Ποντιακού ή του Ουκρανικού, βλέπουμε μόνο έμμεσες αναφορές στην εξόντωση, η οποία παρ΄όλα αυτά είναι ένα αληθινό γεγονός. Προτιμούν να χρησιμοποιούν έναν δήθεν ευφημισμό, δηλαδή τις μαζικές εκτοπίσεις. Στις κοινωνίες της λήθης και της αδιαφορίας αυτό επαρκεί για να μην κατηγορηθεί κάποιος για ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι πολύ λίγοι καταλαβαίνουν ότι οι μαζικές εκτοπίσεις είναι ένα όπλο εξόντωσης. Διότι προκειμένου να εξοντώσει κανείς καλύτερα, πρέπει πρώτα να εκτοπίσει μαζικά. Η μαζική εκτόπιση αφήνει λιγότερα ίχνη. Διότι οι άνθρωποι ξεριζώνονται και χωρίζονται από τους δυνητικούς μάρτυρες. Εκτοπίζοντάς τους οι γενοκτόνοι μετατρέπουν τους ανθρώπους σε αγνώστους, για να τους μετατρέψουν εν τέλει σε θύματα δίχως να αφήσουν κανένα ίχνος. Στην ίδια την πράξη του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας, υπάρχει ήδη η άρνηση του εγκλήματος, όπως ακριβώς έχει επισημάνει ο Bernard-Henry Lévy. Άρα, η μαζική εκτόπιση αποτελεί μέρος αυτής της άρνησης. Διότι αντιπροσωπεύει μια προσπάθεια να δημιουργηθεί μαζική λήθη. Απομακρύνοντας τα σημεία αναφοράς από τους ανθρώπους, το σύστημα δημιουργεί μια ουδετεροποιημένη περιοχή, όπου οι άγνωστοι μένουν και πάλι χωρίς μάρτυρες. Οι Ναζί, ως ανώτεροι γενοκτόνοι είχαν μετατρέψει με την Τελική Πράξη αυτές τις ουδετεροποιημένες περιοχές ακόμη και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, που έγιναν στρατόπεδα εξόντωσης. Οι μαζικές εκτοπίσεις, λοιπόν, δεν αποτελούν ένα τέλος αφ’εαυτού, αλλά μάλλον ένα μέσο μεταμόρφωσης. Θα ήταν, λοιπόν, πιο ακριβές να μιλάμε για μαζικές μεταμορφώσεις. Αυτή η σημειολογική διευκρίνιση θα βοηθούσε πολύ στην καλύτερη κατανόηση του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας το οποίο και συνιστά η γενοκτονία. Οι άνθρωποι θα ήταν περισσότερο συνειδητοποιημένοι ως προς τα επιχειρήματα των υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πράγματι, η αναγκαία ερώτηση που θα έπρεπε να θέσουν στον εαυτό τους είναι απλή: Αποτελούν οι μαζικές εκτοπίσεις μορφή μιας οργανωμένης από το σύστημα μετακίνησης; Διότι, σε ορισμένες κοινωνίες αυτές οι εκτοπίσεις δεν είναι παρά μια μορφή μαζικού αποικισμού. Βέβαια, αυτές οι ίδιες οι κοινωνίες ξεχνούν πολύ γρήγορα ότι και ο αποικισμός μπορεί και αυτός επίσης να θεωρηθεί έγκλημα πολέμου. Πάντως, είναι προφανές ότι σε καμία περίπτωση αυτή η μετακίνηση δεν ανταποκρίνεται στο νοητικό σχήμα που παράγεται από την έννοια της μαζικής εκτόπισης. Αντιθέτως, θα ήταν χρήσιμο και μάλιστα συνετό να λάβουμε υπόψη ότι για τους ειδικούς στις γενοκτονίες, και όχι μόνο για τους αγωνιστές της ειρήνης, οι μαζικές εκτοπίσεις που είναι καταγεγραμμένες σε μυστικά αρχεία των κρατών-γενοκτόνων συνιστούν ενδείξεις. Γιατί, ποιος έχει, άλλωστε, το δικαίωμα να εκτοπίσει μαζικά πληθυσμούς και στο όνομα ποιου; Οι Αρμένιοι και οι Πόντιοι εκτοπίστηκαν από τους Οθωμανούς και τον Κεμάλ. Οι Ουκρανοί εκτοπίστηκαν από τους Σοβιετικούς και τον Στάλιν. Οι Εβραίοι εκτοπίστηκαν από τους Ναζί και τον Χίτλερ. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ήταν ίδιο το νοητικό σχήμα και κυρίως ίδιος ο στόχος που επιδιώχθηκε. Η μόνη διαφορά έγκειται στην εξέλιξη της μεθόδου του εγκλήματος, αλλά το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας παραμένει. Η μεθοδολογία των μαζικών εκτοπίσεων το μόνο που κάνει είναι να θέτει μια ακόμη πιο βαριά κατηγορία σε αυτούς τους δήμιους της ανθρωπότητας. Διότι ενισχύει τον συστηματικό χαρακτήρα της καταστροφής. Αποτελεί, λοιπόν, ουσιώδες στοιχείο για τη δίκη. Αυτό είναι ένα αληθινό πειστήριο ενάντια στους γενοκτόνους. Γι΄αυτό είναι ανώφελο να κρύβεται κανείς πίσω από αυτήν την έκφραση, που δεν μπορεί αληθινά να θεωρηθεί ευφημισμός. Πρέπει να αντιληφθούμε τη βαρύτητα του επιχειρήματος για να παλέψουμε αποτελεσματικά ενάντια σε κάθε μορφή άρνησης.
Massive displacement as a tool of extermination
N. Lygeros
Very often, in the lectures given by the genociders of the Jewish people as well as of the Armenian, Pontian or Ukrainian people, we see only indirect references to the extermination which is, nevertheless, a real fact. They prefer to use the pretentious euphemism, that is to say, massive displacement. In the societies of oblivion and indifference, this suffices so as not to be accused of a crime against humanity. This arises from the fact that very few persons understand that massive displacement is a weapon of extermination; because, in order to better exterminate nations one firstly has to displace them massively. Massive displacement leaves fewer traces; because men are uprooted and separated from their potential witnesses. By displacing them, the genociders transform men into “unknowns” in order to finally transform them into victims without leaving any traces. In the very act of the crime against humanity, there already exists the negation of the crime, as Bernard-Henry Lévy has justly pointed out. So, the massive displacement is part of this negation, as it represents an attempt to create a massive oblivion. By taking away the reference points from men, the system creates a neutralized area, where the unknowns are left without witnesses. The Nazis, as supreme genociders through the Final Solution, had even converted those neutralized areas into concentration camps, which became extermination camps. Massive displacements are, therefore, not an end in itself but in fact, a means of transformation. So, it would be more accurate to speak of massive transformations. This semiotic clarification would allow for a better understanding of the crime against humanity and it is in this that the distinctiveness of genocide consists. Men would better appreciate the arguments of the defenders of human rights. In fact, the essential question they should ask themselves is simple: do massive displacements constitute a form of movement organized by the system? For, in some societies, these displacements are only a massive form of colonization. Admittedly, these very same societies forget very rapidly that colonization, too, can be considered as a crime of war. In any case, it is obvious that under no circumstances does this movement correspond to the mental schema produced by the concept of massive displacement. On the contrary, it would be useful and, in fact, wise to bear in mind that for the specialists in genocide, and not only for the peace fighters, the massive displacements registered in the secret archives of the genocidal states serve as indications. Because after all, who has the right to massively displace populations and in the name of what? The Armenians and the Pontians were displaced by the Ottomans and Kemal. The Ukrainians were displaced by the Soviets and Stalin. The Jews were displaced by the Nazis and Hitler. In all these cases, the same mental schema was used and, what is more, the same objective was set. The only difference is the “evolution” of the method of the crime, but the crime against humanity remains. The methodology of massive displacements only accuses those executioners of humanity in a more severe way, because this adds to the systematic character of the destruction. So, it is an essential element for the trial. This is a real exhibit against the genociders. Therefore, it is useless to hide behind this expression, which cannot really be considered as a euphemism. We have to realise the gravity of the argument so as to fight efficiently against every form of negation.
Le déplacement massif en tant qu’arme d’extermination
N. Lygeros
Bien souvent dans le discours des génocideurs aussi bien du peuple juif, arménien, pontique ou ukrainien, nous ne voyons que les mentions indirectes à l’extermination qui est pourtant réelle. Ils préfèrent utiliser l’euphémisme savant à savoir déplacement massif. Dans les sociétés de l’oubli et de l’indifférence cela est suffisant pour ne pas être accusé de crime contre l’humanité. Cela provient du fait que peu de personnes saisissent le fait que le déplacement massif est une arme d’extermination. Car pour mieux exterminer, il faut d’abord déplacer massivement. Le déplacement massif laisse moins de traces. Car les hommes sont déracinés et séparés de leurs éventuels témoins. En les déplaçant, les génocideurs transforment les hommes, en inconnus afin de les transformer finalement en victimes, sans laisser de traces. Dans l’acte même du crime contre l’humanité, il existe déjà la négation du crime comme l’a justement souligné Bernard-Henry Lévy. Or le déplacement massif fait partie de cette négation. Car il représente une tentative de créer un oubli massif. En enlevant les repères aux hommes, le système crée un espace neutralisé où les inconnus se retrouvent sans témoins. Les nazis en tant que génocideurs suprêmes à travers la solution finale, ont même réalisé ces espaces neutralisés avec les camps de concentration qui sont devenus des camps d’extermination. Les déplacements massifs ne sont donc pas une fin en soi mais bien un moyen de transformer. Il serait donc plus juste de parler de transformations massives. Cette mise au point sémiotique aiderait beaucoup à la meilleure compréhension du crime contre l’humanité que représente le génocide. Les hommes seraient plus sensibles aux arguments des défenseurs des droits de l’homme. En effet, la question nécessaire qu’ils doivent se poser est simple : les déplacements massifs constituent-ils une forme de déménagement organisée par le système? Car dans certaines sociétés, ces déplacements ne sont qu’une forme massive de colonisation. Certes ces mêmes sociétés oublient très rapidement que la colonisation peut elle aussi être considérée comme un crime de guerre. Dans tous les cas, il est évident que le déménagement ne répond en aucun cas au schéma mental produit par le concept de déplacement massif. Au contraire, il est utile et même judicieux de se rendre compte que pour les spécialistes des génocides et pas seulement des combattants de la paix, les déplacements massifs dans les archives secrètes des états génocideurs sont des indices. Car en fin de compte qui a le droit de déplacer massivement des populations et au nom de quoi? Les Ottomans et Kémal ont déplacé les Arméniens et les Pontiques. Les Soviétiques et Staline ont déplacé les Ukrainiens. Les nazis et Hitler ont déplacé les Juifs. Dans tous les cas, c’était le même schéma mental et surtout le même but qui était recherché. L’unique différence c’est l’évolution de la méthode du crime mais le crime contre l’humanité demeure. La méthodologie des déplacements massifs ne fait qu’accuser de manière plus grave, ces bourreaux de l’humanité. Car elle accentue la capacité systématique de la destruction. Elle est donc un élément essentiel pour le procès. C’est une véritable pièce à conviction à l’encontre des génocideurs. Ainsi, il est inutile de se cacher derrière cette expression qui ne peut être véritablement considérée comme un euphémisme. Il nous faut prendre conscience de la gravité de l’argument pour lutter efficacement contre toute forme de négation.
