Η ελληνοαρμενική συμμαχία
Ν. Λυγερός
Η ελληνοαρμενική συμμαχία δεν είναι μία ουτοπία, είναι μία ανάγκη που προέρχεται όχι μόνο από την ύπαρξη των γενοκτονιών που έχουμε υποστεί από τη βαρβαρότητα του γενοκτόνου Κεμάλ, αλλά από το πάθος της ελευθερίας και την αγάπη για τη γη μας. Επιπλέον, μέσα στο πλαίσιο της χριστιανοσύνης, έχουμε τόσα κοινά που δεν έχει νόημα να τα μετρήσουμε. Ο αρμενικός λαός δεν είναι ξένος, είναι δικός μας. Και οι δεσμοί που έχουμε μεταξύ μας, είναι δεσμά που μας αναγκάζουν να πράττουμε όχι μόνο ορθολογικά, αλλά πάντα με ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και οι δύο λαοί είναι μικροί, αλλά σπάνιοι. Γι’ αυτό και έχουν προσφέρει τόσα πολλά στην Ανθρωπότητα. Δεν μπορούμε λοιπόν να προδώσουμε μια τέτοια φιλία, όποια και να είναι η δικαιολογία. Ο Κεμάλ μάς αποκεφάλισε και τοποθέτησε τα κεφάλια μας το ένα δίπλα στο άλλο. Πληγωθήκαμε με το ίδιο αίμα, δακρύσαμε με τα ίδια δάκρυα, διότι είχαμε τον ίδιο θύτη. Όμως ο βαθύτερος λόγος ήταν η ανθρωπιά των λαών μας. Γι’ αυτό και οι δικοί μας έγιναν θύματα. Πρέπει όμως να καταλάβουμε ότι πολλά από αυτά έγιναν Δίκαιοι με την πάροδο του χρόνου. Αυτή η ανάμειξη του χρόνου με την ανθρωπότητα είναι που συνδέει τους δύο λαούς μας πολύ πιο πριν την γενοκτονία. Αυτοί οι δύο λαοί πρέπει να προσέχουν ο ένας τον άλλον, για να υπάρχει ένα συμμαχικό πλαίσιο. Δεν έχει σημασία αν το δύο κράτη δεν συνορεύουν στο χώρο, σημασία έχει ότι έχουν κοινό χρόνο. Αυτοί οι δύο λαοί δεν είχαν ανάγκη μία γενοκτονία για να ενωθούν. Ήταν ήδη στο ίδιο πλαίσιο και γι’ αυτό το λόγο έγιναν και στόχοι των γενοκτόνων. Η διαμάχη γίνεται μεταξύ των αξιών και των αρχών. Το πρόβλημα της Τουρκίας είναι ότι όλο το υπόβαθρό της είναι μόνο και μόνο θέμα αρχών, διότι όσο αφορά στις αξίες τα θεμέλιά της είναι τα θύματα της πολλαπλής γενοκτονίας. Πρέπει λοιπόν να επικεντρωθούμε και με το Αρτσάχ, διότι δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε μόνους τους, τους Αρμένιους ενάντια στους Αζέρους που καθοδηγούνται από το τουρκικό καθεστώς. Το Αρτσάχ δεν είναι μία περιοχή αμφισβήτησης, αλλά μία αρμενική γη εδώ και αιώνες. Αν θέλουμε πραγματικά ν’ αντισταθούμε στη βαρβαρότητα που είναι ικανή να καταστρέψει ένα αρμενικό κοιμητήριο με τον επίσημο στρατό της και όχι με ακραία στοιχεία, πρέπει να είμαστε προσεχτικοί στις στρατηγικές κινήσεις και κατά συνέπεια στις εθνικές μας αποφάσεις. Διότι αν θέλουμε να μας σέβονται οι άλλοι, πρέπει να είμαστε σεβαστοί. Και αυτό ισχύει και για τους συμμάχους και για τους εχθρούς. Αλλιώς το κράτος δεν υποστηρίζει έμπρακτα την ελληνοαρμενική συμμαχία.
La alianza griego-armenia
N. Lygeros
Traducción al español de Olga Raptopoulou y Eduardo Lucena González
La alianza griego-armenia no es una utopía, es una necesidad derivada no solo de la existencia de los genocidios a los que hemos sido sometidos por la barbarie del genocida Kemal, sino también de la pasión por la libertad y el amor por nuestra tierra. Por otra parte, en el contexto del cristianismo, tenemos tanto en común que no tiene sentido el medirlo. El pueblo armenio no es un extranjero, es el nuestro. Y los lazos que tenemos entre nosotros son cadenas que nos obligan a hacerlo, no solo de manera racional sino siempre con dignidad. Ambas poblaciones son pequeñas, pero poco frecuentes, por haber ofrecido tanto a la Humanidad. No podemos traicionar una amistad, sea cual sea la excusa. Kemal nos decapitó y puso las cabezas juntas. Heridos por la misma sangre, lloramos con las mismas lagrimas porque teníamos el mismo perpetrador. Sin embargo, la razón fundamental era la humanidad de nuestros pueblos. Por eso los nuestros se han convertido en victimas. No obstante, debemos comprender que muchos de ellos se convirtieron en Justos al pasar los años. Esta mezcla del tiempo con la humanidad es la que une a los dos pueblos mucho antes del genocidio. Dichos pueblos se deben cuidar uno a otro, con el fin de tener un contexto de alianza. No importa si los dos estados no son contiguos en el espacio; es importante que tengan tiempo común. Los dos pueblos no necesitaban un genocidio para unirse. Estaban ya en el mismo contexto y por esta razón también fueron objetivos de los genocidas. El conflicto está entre los valores y los principios. El problema de Turquía es que todo su fondo es solo una cuestión de principios porque en cuanto a los valores sus bases son las víctimas del múltiple genocidio. Por lo tanto debemos centrarnos en el Artsaj porque no podemos dejar a los armenios solos, contra los Azeríes dirigidos por el régimen de Turquía. Artsaj no es una región dudosa, sino una tierra armenia desde hace siglos. Si realmente deseamos resistir la barbaridad que es capaz de destruir un cementerio armenio, por su ejercito oficial y no por los extremistas, hay que tener cuidado de los movimientos estratégicos y en consecuencia de nuestras decisiones nacionales. Si queremos ser respetados por los demás, debemos ser respetuosos. Y eso va tanto para los aliados como para los enemigos. De lo contrario, el Estado no apoya en la práctica la alianza griego-armenia.
The Greek- Armenian alliance
N. Lygeros
Translated from the Greek by Evi Charitidou
The Greek-Armenian alliance is not a utopia; it is a necessity deriving not only from the existence of the genocides, which we have undergone by genocidist Kemal, but also from the passion for freedom and love for our land. Moreover, in the context of Christianity, we have so much in common that there is no point in counting. The Armenian people is not a foreign one, it is ours. And the existing liaisons between us are bonds obliging us to act not only rationally, but also always with human decency. Our both peoples are minor, but rare. It is for this reason that they have offered so much to Humanity. Thus, we cannot betray such friendship, no matter the excuse. Kemal decapitated us and put our heads the one next to the other. We were hurt in same blood; we shed the same tears, because we had the same perpetrator. However, the deeper reason is the humanity of our peoples. It is for this reason that our own became victims. But, we have to realize that many of those became Just by time. It is this mixing of time and humanity that connects our two peoples long before genocide. These two peoples have to care one another for an alliance framework to exist. It does not matter that the two states do not share same borders in space; what matters is that they share time. There was no need for these two peoples to have suffered a genocide to be unified. They had already been in the same context and it was exactly for this reason that they have become genocidists’ targets. The conflict takes place between values and principles. Turkey’s problem is that her whole background is only an issue of principles and only that. For, as regards values, her foundations consist of the multiple genocide victims. Thus, we have to focus on Artsakh too, because we cannot let them alone, namely the Armenians against the Azeris guided by the Turkish regime. Artsakh is not a territory in question; but it is an Armenian land over centuries now. If we truly want to resist barbarity, which is able to destroy an Armenian cemetery by its official army and not by extreme elements, we have to be cautious at our strategic moves and consequently at our national decisions. For, if we want to be respected by others, we have to be respectable. And this holds for both, allies and enemies. Otherwise the state does not in practice support the Greek-Armenian alliance.
